Goede tijden Slechte tijden mentaliteit

http://www.spitsnieuws.nl/archives/binnenland/2013/04/hoera-voor-de-papa

 

In de Spits stond vandaag  (vrijdag 19 april 2013) een artikel  (hoera voor de papa) over de vaderschapsconferentie van het Hendrik Pierson Fonds in Amsterdam. Daar werden een aantal uitspraken gedaan, die veel vaders die met jeugdzorg of de Raad voor de Kinderbescherming te maken hebben (gehad) volledig zullen kunnen beamen.

Volgens Hoogleraar Pedagogiek Louis Tavecchio is Nederland ‘een achterlijk land op het gebied van vaderschap’. De meeste onderzoeken in de wetenschap gaan over de rol van de moeder in de opvoeding, in de hulpverlening wordt de moeder aangesproken en ook bij de juridische afwikkeling van echtscheidingen blijkt dat de vaderrol, als factor voor de ontwikkeling van het kind, sterk wordt onderschat.  

Volgens Tavecchio heeft Nederland een ‘moederschapsideologie’. Dit zou erin resulteren dat de specifiek mannelijke eigenschappen niet genoeg kunnen worden ontwikkeld, wat met name voor jongens schadelijk is. Het is vooral ‘meisjesgedrag’ wat in de scholen beloond wordt. Braafheid en netjes werken staat teveel op de voorgrond, tegenover leren door ervaring en risico’s nemen. Om die dingen te leren hebben jongens een vader nodig die ze aanmoedigt en ze het goede voorbeeld geeft.  

Goede tijden Slechte tijden mentaliteit

Ik kan me in de beweringen van deze hoogleraar wel vinden. Het jarenlange falen van de jeugdhulpverlening, waarbij het niet ongewoon was dat er een tiental hulpverlenende instanties bij één gezin de deur plat liepen, zonder enig positief resultaat, lijkt mij een typisch voorbeeld van ‘lekker sociaal bezig zijn zonder duidelijk doel’, wat vrouwen zo kenmerkt.  Die ‘Goede tijden, Slechte tijden’-mentaliteit van ‘waar we precies naartoe werken is niet geheel duidelijk, maar het voelt allemaal heel betrokken, wat we doen’.  

‘Vrouwelijk’ aan jeugdzorg is ook is ook de slinkse, manipulatieve manier waarop mensen die voor vrijwillige hulp aankloppen, na verloop van tijd merken dat er niets vrijwilligs meer is aan het contact met jeugdzorg en dat ze voor dingen getekend hebben, die heel anders werden voorgespiegeld. De typisch vrouwelijke indirecte weg naar het doel. Het doel dat wordt verwezenlijkt met behulp van een hele reeks onzichtbare helpers (vriendinnen) waarvan de man, met zijn logische verstand nooit kan vermoeden dat ze ook deel uitmaken van de geheime samenzwering.  

Roddel-circuit

Bij jeugdzorg noemen ze dat informantenonderzoek. Een vrouwen-roddelcircuit, dat om een onverklaarbare reden in de rechtszaal opeens een onfeilbare status krijgt. Het hoeft allemaal niet wetenschappelijk wáár te zijn, wat wordt beweerd,   het voelt gewoon heel zorgelijk. En we willen alleen maar ‘helpen’…Ook het verschijnsel dat sommige moeders die werkelijk niet over normale pedagogische kwaliteiten beschikken en die een reëel gevaar betekenen voor de veiligheid van het kind, toch hun kind zelf mogen opvoeden, moet naar mijn idee verklaard worden door het vrouwelijke verschijnsel dat als het contact tussen hulpverlener en hulpvrager ‘positief’ is, er opeens geen gevaren meer worden gezien. 

Heel kenmerkend was de beleidsbrief van Veldhuyzen van Zanten, die de jeugdzorg wilde ‘verbeteren’ door het speculatieve subjectieve gekwebbel van de gezinsvoogd nog meer te laten prevaleren in de beoordeling van gezinnen, zonder ook maar de mogelijkheid te overwegen op welke gebieden er winst kon worden geboekt voor het verkrijgen van meer feitelijke rapportages, zonder onnodige interpretaties en extrapolaties vanuit zorgelijke vermoedens over de ontwikkeling van het (altijd bedreigde) kind, van de gezinsvoogd. Ook de toenemende invloed van de pleegouders in de nieuwe wet, laat weer dit subjectieve element zien, waar meningen niet gehinderd door expertise, het proces zwaar gaan beïnvloeden.  

Jeugdzorg en de negatieve Animus

Recentelijk kreeg de redactie van deze blog een dossier onder ogen, waarbij de mening van een pleegmoeder over een biologische moeder, aanleiding was om een groot deel van hun beeldvorming over de biologische moeder op te baseren. Het was nog niet bij jeugdzorg opgekomen om na te gaan, of de mening van deze pleegmoeder wel zo zwaar moest worden gewogen en of het niet logischer was om een psycholoog of psychiater een onderzoek te laten verrichten naar de mentale toestand van de beschuldigde.  

Meningen, vermoedens, beweringen, sympathieën en antipathieën…Ze hebben meestal een korte bestaansperiode, voordat ze weer worden ingeruild voor een nieuwe (met even sterke emotionele lading) terwijl de beslissingen die ze forceren een langdurig (negatief) effect kunnen hebben op het welzijn van ouder en kind. En hiermee kom ik weer terug op mijn eerste anti-jeugdzorgartikel op deze blog ‘Jeugdzorg en de negatieve Animus’, want is het negatieve oordeel eenmaal geveld, dan is het met geen rede ter wereld te wijzigen, want zo eindeloos rekbaar als het bovenliggende gevoel is, zo onbuigzaam is de onderliggende overtuiging. Een niet geïntegreerd onbewuste in de vrouwelijke psyche (en wie vindt jeugdzorg evenwichtig?), is een rechtbank met onwrikbare oordelen, die bovendien in verschillende situaties volkomen willekeurig uitvallen.
 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2011/10/jeugdzorg-en-de-negatieve-animus_28.html 

Is de relatie met jeugdzorg eenmaal verstoord, dan kan de schade die is aangericht zelden worden hersteld, tenzij men spijt betuigt aan jeugdzorg en ‘inziet’ dat jeugdzorg alleen maar wilde helpen en dat men dit ondanks het funeste resultaat, enorm  waardeert. Dan wil jeugdzorg nog wel eens de hand over haar hart strijken en de ‘overtreder’ vergeven. Als een vrouw ergens van smelt, is het wel wanneer iemand zijn fout inziet. Vandaar ook de merkwaardige openheid van BJz en de bereidheid tot gesprekken met klagende ouders, maar vaak zonder dat de situatie verandert. Men toont welwillendheid, maar heeft evengoed wel ‘gelijk’.

Ook als de feiten anders laten zien! Ik neig er daarom steeds meer toe, in tegenstelling tot mijn eigen militante houding tegenover jeugdbeschermers, om ouders die in een jeugdzorgtraject zitten toch te adviseren zoveel mogelijk de ‘relatie’ met jeugdzorg goed te houden, hoe idioot hun beslissingen soms ook zijn. De boosheid van de ouders maakt geen indruk op de hulpverlener, die daarin alleen maar de bevestiging ziet van de eigen onbewuste overtuiging. Een verstoorde relatie, drijft jeugdzorg alleen maar verder naar het onbewuste en doet ze nog steviger vastklampen aan het leugenrapport met haar belastende feiten, die weliswaar geen echte feiten zijn, maar wel overtuigingsfeiten.

De waarheid onder ogen durven te zien

De overtuigingsfeiten heten in technische termen ‘protocol’ wat zoveel wil zeggen als ‘de onwrikbare handelswijze’, de onbetwijfelbare gang van zaken, die los van de inhoud, altijd juist is. Hoe fataal de afloop van een hulpverleningstraject ook mag zijn, als er volgens protocol is gehandeld, is alles ‘goed’ gegaan. Typisch een gebrek aan mannelijk ruggegraat, om niet te durven zeggen dat er ondanks het volgen van het protocol een klote-resultaat is behaald. Het verschuilen achter het protocol bij een familiedrama, is een vrouwelijke afdaling naar het onbewuste mannelijke deel van de psyche.  Het resultaat in de werkelijkheid, is emotioneel zeer pijnlijk en daarom vervalt men tot een onbewust ‘juridisch gelijk’ en kan men niet reageren op de concrete situatie, want het vereist een groot stuk mannelijke rauwheid, om de waarheid rechtstreeks onder ogen te zien, zoals het is. 

Nederland kent geen schuldbekentenissen van de man, die een liederlijk leven heeft geleid, waarbij hij alles deed ‘wat god verboden had’, om na zijn bekering, schoon gewassen aan een nieuw leven te beginnen, sterk in oppositie met zijn oude leefstijl, waar hij radicaal afstand van heeft gedaan. Nee, in ons land betuigt men halve spijt, door ‘met de kennis van nu..’ zichzelf eigenlijk vrij te pleiten, omdat men zichzelf niet wil aanrekenen, dat onwetendheid van verantwoordelijke mensen die ingrijpende beslissingen nemen, eigenlijk een doodzonde is. Liever ziet men het schuldig zijn aan gemakzucht en goedgelovigheid als een toevalskwestie, volgens het adagium ‘van het concert des levens, heeft niemand een program’. Het schip verging met man en muis en ‘toevallig’ had ik het stuurwiel in de hand.  

Ruggegraatloos

Ruggegraatloos en on-mannelijk is ook de houding van de ministeries, die overladen met klachten over jeugdzorg, toch nergens op in wensen te gaan en hun zogenaamde geloof in de sector laten blijken, zonder de behoefte te voelen (mannelijke bezitsdrang) om ook daadwerkelijk controle uit te oefenen op een sector waar zij verantwoordelijk voor is. Ergens geld aan geven, maar niet nagaan hoe dat geld besteed wordt, is hetzelfde als de houding van een moeder met een drugsverslaafde zoon, die haar vraagt om geld ‘voor een nieuwe broek’. Ze geeft het geld en weet dat hij rechtstreeks naar zijn dealer gaat. Hoe vaak heeft jeugdzorg niet extra geld gekregen, zonder te kunnen aantonen dat het reeds gespendeerde geld goed resultaat had opgeleverd? In een mannelijk-georienteerde cultuur als de Amerikaanse, waar ze erg resultaatgericht denken, noemen ze dit soort gedrag het gedrag van een ‘enabler’(iemand die een ander onbewust aanmoedigt in zijn verslaving/verkeerde gedrag). Hoe lang blijft onze overheid de enabler van het zieke jeugdzorgsysteem en wanneer doet ze eens de ogen open voor de realiteit, dat eindeloos beterschap beloven van de patiënt om meer geld los te peuteren, helemaal niets waard is…? 

Hoe lang nog komen ‘zorgprofessionals’ die gevraagd wordt naar de effectiviteit van hun werkzaamheden, nog weg met de smoes dat men dit niet kan meten, omdat er in het leven van de jeugdigen zoveel factoren werkzaam zijn, dat het niet valt te onderscheiden wat precies het aandeel van de jeugdzorghulp was?  

Benieuwd

Het wordt volgens mij tijd om het eens om te draaien: Indien de rol van (jarenlange) bemoeienis van jeugdzorg met een jeugdige, niet overduidelijk aanwijsbaar is, als één van de meest beslissende factoren in de positieve ontvouwing van het verdere leven van het eens beschadigde kind, dan kunnen we er gevoeglijk vanuit gaan dat die invloed tekort is geschoten om haar te kunnen kwalificeren als professioneel. Want als je professioneel bent en de bedreigde ontwikkeling van de jeugdige werkelijk met warmte, kracht en beleid ter hand hebt genomen (zie de samenvoeging van mannelijk én vrouwelijk) dan kan het toch niet anders, dan dat deze positieve interventie voor de rest van het leven een diepe indruk heeft achtergelaten, bij degene die uit de bedreigende situatie werd gered. Dan zal het toch bij alle toekomstige moeilijkheden en tegenslagen, een blijvend referentiepunt hebben opgeleverd in het geheugen van dit geholpen slachtoffer, waar steeds weer opnieuw kracht uit kan worden geput, om blijvend lerend en groeiend door het leven te gaan. 

Ik ben benieuwd naar hoeveel jeugdigen en volwassenen die jeugdzorg hebben ontvangen, wanneer men ze zou vragen ‘waar haal jij de kracht vandaan?’net als jongeren die van hun eigen ouders het goede en inspirerende voorbeeld hebben gekregen, kunnen antwoorden: ‘Van jeugdzorg, want die zijn altijd in mij blijven geloven!’
 

Sven Snijer