Kamerlid Kooiman slaapt verder

Het valt niet te ontkennen dat Tweede Kamerlid Nine Kooiman een makkelijk doelwit is, waar we op Jeugdzorg Dark horse graag met tomaten naar gooien. Ze maakt zich met haar defensieve houding, die door één van de commentatoren op de blog terecht is vergeleken met die van een geagiteerde gezinsvoogd, vooral wanneer haar kritische vragen worden gesteld, onder de Kamerleden met jeugdzorg in hun portefeuille duidelijk tot de zwakste schakel. 

Het is niet alleen de leeftijd en onervarenheid die van deze voormalig jeugdzorgmedewerkster de kop-van-jut maken, want er zijn genoeg jonge politici die respect verwerven door hun gedrevenheid en bereidheid om moeilijke problemen voortvarend aan te pakken. Beginnersfouten zijn hen wel vergeven. Waar de kritiek op mevrouw Kooiman zich op concentreert, is dat zij met de overstap van jeugdzorg naar de Tweede Kamer, geen transformatie heeft doorgemaakt van BJz-werknemer naar volksvertegenwoordiger.  

Het is te verwachten dat iemand die vanuit een specifieke achtergrond in de politiek belandt, in eerste instantie denkt vanuit die achtergrond en dat het enige tijd vergt om ook vanuit andere invalshoeken naar maatschappelijke problemen te kijken. Want dat is wat het beroep van politicus inhoudt; begrijpen dat er verschillende belangengroepen zijn in de samenleving, die allemaal het recht hebben om gehoord te worden. In het geval van een SP-politica is de identificatie met mensen die werkzaam zijn in de zorg (jeugdzorg) te begrijpen, want een socialistische partij past bij sociale beroepen. Dat mevrouw Kooiman wil opkomen voor gestreste gezinsvoogden met een te hoge caseload is niet verwonderlijk en als daarbij gedacht wordt aan de toename van onzorgvuldigheden en grove fouten als gevolg van die stress, waar gezinnen die hulp nodig hebben onder lijden, ook alleen maar toe te juichen.  

Wat echter niet te begrijpen valt, voor een vertegenwoordiger van een partij van het volk, is dat zij op geen enkele manier blijk geeft open te staan voor goed onderbouwde kritiek op het functioneren van gezinsvoogden (en het systeem waarin ze werkzaam zijn), waar gewone mensen met minder opleiding  zo gemakkelijk het slachtoffer van worden. Mensen die voordat ze met het systeem van BJz  ervaring hebben opgedaan, jeugdzorg nog associëren met geholpen en ondersteund worden en na de ervaring met het BJz-‘hulpverleningstraject’, vooral met beschuldigd worden, in de hoek gezet worden, gechanteerd worden en voorgelogen.  

Dat is wat uit vele BJz-dossiers overal in Nederland blijkt, en wat ook herhaaldelijk  door jeugdrechtadvocaten, soms op persoonlijke titel, dan weer als collectief, in het openbaar naar voren is gebracht. De werkwijze van jeugdzorg is niet transparant en het machtsmisbruik lijkt in het systeem ingebakken. Alleen een dwaas durft vol te houden dat het om incidenten gaat. Het feit dat de ‘brainstormers’ in de sector, die nadenken over hoe jeugdzorg er in de toekomst uit gaat zien, wanneer hen gevraagd wordt naar de rechtspositie van ouders in die plannen, niet verder komen dan een vaag ‘inbouwen van ‘checks and balances’ (waarbij en passant de RvdK wordt afgeschaft) geeft aan dat ouders in het 'Kind-O-Centrische' universum van de jeugdbeschermers een ver afgedwaalde satelliet zijn. 

Zou niet juist de SP, die opkomt voor de gewone man, moeten voorkomen dat burgers in de mangel komen van de macht van instanties? Of is het de eenzijdige visie van een linkse partij, die ervoor zorgt dat machtsmisbruik alleen door hen herkend wordt als ze zich voordoet in de vorm van economische uitbuiting door kapitalisten? Het zou toch eigenlijk niet moeten uitmaken of mensen onderdrukt worden door de macht van een religie, de macht van het kapitaal, of de macht van een zorgindustrie. De vernedering voelt hetzelfde. 

Het is om die reden dat verschillende mensen die over de jeugdzorgproblematiek aan mevrouw Kooiman hebben gerapporteerd (SP-stemmers alsook buitenstaanders) geïrriteerd raken door haar ontwijkende antwoorden en haar gezinsvoogden-attitude, die geen ruimte laat voor een onafhankelijke kritische blik richting de sector. Mensen in een onderdrukte positie voelen zich door haar niet gehoord. Velen hebben het gevoel dat mvr. Kooiman niet voor hen in de Kamer zit, maar voor de belangen van een organisatie die toch al teveel macht heeft. 

De enige manier die mevrouw Kooiman kan bedenken om de hulp aan jeugdigen te verbeteren, is het afschaffen van bureaucratische hindernissen (indicatiebesluit). Dat daarbij ook de weinige controle-midddelen die ouders nog hebben verdwijnen, omdat er straks niets meer op papier staat en de eigengereidheid van de gezinsvoogden nog meer gaat overheersen, vindt zij geen enkel bezwaar. Goed gehersenspoeld door BJz met de klinklare onzin van het toetsingskader als kwaliteitsbewaking (waarbij teamleider noch gedragswetenschapper het kind zien) gaat zij onverdroten door met het vergroten van de bevoegdheden van gezinsvoogden en het verder terug dringen van de rechten van ouders. 

Alle mooie beloften over samenwerking met ouders, samen een hulpverleningsplan opstellen, zoveel mogelijk hulp in vrijwillig kader, etc, worden niet concreet ondersteund door versterking van de feitelijke rechtspositie van ouders. Er is nog steeds geen waarheidsvinding bij AMK/BJz en RvdK, terwijl dat in alle gevallen zonder acute dreiging voor het kind gewoon mogelijk is/ en bij acute dreiging achteraf (Men wil het gewoon niet!).
 

De zittingsvertegenwoordigers van BJz staan nog steeds niet onder ede in de rechtszaal, terwijl ouders en advocaten al jaren klagen over de aperte leugens die door jeugdbeschermers in de rechtszaal verkondigd worden, soms door slordigheid, soms door machtsmisbruik omdat het systeem dit mogelijk maakt. Onterecht uithuisgeplaatste kinderen worden nog steeds om allerlei kul-redenen vastgehouden in instellingen (vooral door WSJ) en gezinsvoogden presteren het nog steeds om uitspraken van rechters te negeren (zie: Ethische Dilemma’s tijdens de Week van de Jeugdzorg) waarmee ze blijk geven te menen boven de wet te staan. 

Kamerleden van andere partijen, die BJz in hun pakket hebben, doen van tijd tot tijd voorstellen om jeugdzorg beter te controleren en de kwaliteit te verbeteren. Ouders lijken gezien te worden in hun onmacht, wanneer ze door het systeem verpletterd worden en hun roep om rechtvaardigheid lijkt bij sommige politici aan te slaan. Weliswaar gaat het langzaam en is er kamerbreed nog niet veel diepgaande belangstelling voor de misdaden tegen gezinnen begaan door jeugdbeschermers, maar het geeft hoop dat echte verandering gaat komen.
 

Bij de SP zien we dit ontwaken met betrekking tot de jeugdzorgellende nog niet, omdat het verantwoordelijk Kamerlid van die partij als een kurk op de fles alle kritiek laat verstommen. Daarom wordt zij door ouders de ‘voorpost van jeugdzorg in de Tweede Kamer’ genoemd. Met een goed deel van haar familie in de jeugdzorg werkzaam (ook haar vader en broer) zou zij juist haar uiterste best moeten doen om de schijn te vermijden dat zij een verlengstuk is van deze organisatie. Maar in tegendeel, zij laat juist haar eigen broer op een SP-vergadering vertellen over al het goede werk wat jeugdzorg doet! 

Vandaag hebben we weer in de krant kunnen lezen, hoeveel goede bedoelingen ze hebben in Rotterdam, als het om hulpverlenen gaat. De duimschroeven worden nog verder aangedraaid bij ouders en vooral zonder deskundigheid op universitair niveau, want het BJz-systeem is een systeem van ‘vermoedens’ en onderbuikgevoelens. Wat dit moet doen voor de zo verlangde ‘vertrouwensbasis’ tussen BJz en cliënt, waar de vorige Staatssecretaris Veldhuyzen-Van Zanten het altijd over had, mag Joost weten (maar misschien weet Martin het wel?). Mevrouw Kooiman slaapt ondertussen rustig verder en met haar de SP-fractie…

Sven Snijer

                 Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html