Ik dacht altijd dat ik als burger aardig
participeerde in deze samenleving. Als werkende moeder die op school
luizenpluisde, in nood boodschappen deed voor de buren en nooit de belasting
ontdook, vond ik dat ik het stempel ‘oké burger’ best verdiende. Met de komst
van de nieuwe Jeugdwet krijg ik echter het gevoel een slecht burger te zijn.
De aandacht voor ‘normaliseren, demedicaliseren en ontzorgen’ maakt mij opeens verdacht. Ik ben namelijk moeder van een schat van een zoon met een dubbele diagnose, die hiervoor ggz-behandeling heeft ontvangen en medicijnen gebruikt. Ik ben opeens een problematiserende ouder die mijn kind onnodig drogeert en te weinig vaart op eigen kracht en die van mijn netwerk.
Kwetsende ideeën
Ik geloof niet dat de mensen die dit beleid hebben ontwikkeld zich realiseren hoe kwetsend het is voor ouders om geconfronteerd te worden met de ideeën in deze Jeugdwet. Toen wij de diagnoses van onze zoon hoorden, hadden wij het zonder de uitgangspunten van deze Jeugdwet al moeilijk genoeg om dat te accepteren.
Ik had daarvoor jarenlang geroepen dat het onzin was om mijn zoon autistisch te noemen, alleen omdat hij een beetje anders was. Maar als je kind regelmatig roept dat hij dood wil, met zijn handen om zijn nek zichzelf probeert te wurgen, iedere dag met drie kilo lood in zijn schoenen naar school gaat en zijn eigen en onze spullen van machteloze woede vernielt, dan komt er een moment dat je hulp moet vragen.
.jpg)
Want dit was niet op te lossen met hulp van de buren of de juf en ook niet met onze eigen opvoedvaardigheden. Als je kind het leven zo zwaar vindt dat het huilend en slap van verdriet zegt: ‘Mama, ik kán niet meer’, dan trekt dat een scheur in je ziel. Dan is het onverantwoord om geen hulp te vragen, ook al volgt er dan een diagnose die je als ouder liever niet hoort.
En de medicijnen die mijn kind krijgt, maken het verschil tussen meerdere bizarre woedeaanvallen per dag of eens per week opkomende boosheid die mijn zoon met hulp heeft leren hanteren. Het zou onmenselijk zijn hem die medicijnen te onthouden.
Naar de voetbalclub
Maar het moet nu allemaal anders. We moeten tenslotte normaliseren, demedicaliseren en het op eigen kracht doen. Ik ben naar beneden gekelderd van ‘oké burger’ naar verdacht burger en slecht ouder. Het maakt me boos en verdrietig, maar ook bang. Het maakt me bang dat in gemeentelijke beleidsstukken staat dat mensen het eerst zelf moeten oplossen, met eigen kracht.
Alsof ze dat nog niet hebben geprobeerd! Het maakt me bang dat de voorzitter van de VNG als voorbeeld van een bezuinigingsmaatregel noemt dat kinderen niet meer naar de psychiater worden gestuurd, maar naar de voetbalclub. En het maakt me bang dat, nu wij de hulp voor ons en onze zoon afsluiten, de huisarts en de zorginstelling mij niet kunnen vertellen of ik opnieuw zorg kan krijgen als het in de puberteit mis mocht gaan.
Mijn vraag aan politici, ambtenaren en wethouders is om nu prioriteit te geven aan het scheppen van duidelijkheid en het wegnemen van onzekerheid en angst bij ouders. En pas alsjeblieft op met het in de mond nemen van de afschuwelijke termen normaliseren, demedicaliseren en ontzorgen.
Lees verder… http://kennisnetjeugd.nl/blog/73-slecht-burgerschap
De aandacht voor ‘normaliseren, demedicaliseren en ontzorgen’ maakt mij opeens verdacht. Ik ben namelijk moeder van een schat van een zoon met een dubbele diagnose, die hiervoor ggz-behandeling heeft ontvangen en medicijnen gebruikt. Ik ben opeens een problematiserende ouder die mijn kind onnodig drogeert en te weinig vaart op eigen kracht en die van mijn netwerk.
Kwetsende ideeën
Ik geloof niet dat de mensen die dit beleid hebben ontwikkeld zich realiseren hoe kwetsend het is voor ouders om geconfronteerd te worden met de ideeën in deze Jeugdwet. Toen wij de diagnoses van onze zoon hoorden, hadden wij het zonder de uitgangspunten van deze Jeugdwet al moeilijk genoeg om dat te accepteren.
Ik had daarvoor jarenlang geroepen dat het onzin was om mijn zoon autistisch te noemen, alleen omdat hij een beetje anders was. Maar als je kind regelmatig roept dat hij dood wil, met zijn handen om zijn nek zichzelf probeert te wurgen, iedere dag met drie kilo lood in zijn schoenen naar school gaat en zijn eigen en onze spullen van machteloze woede vernielt, dan komt er een moment dat je hulp moet vragen.
Want dit was niet op te lossen met hulp van de buren of de juf en ook niet met onze eigen opvoedvaardigheden. Als je kind het leven zo zwaar vindt dat het huilend en slap van verdriet zegt: ‘Mama, ik kán niet meer’, dan trekt dat een scheur in je ziel. Dan is het onverantwoord om geen hulp te vragen, ook al volgt er dan een diagnose die je als ouder liever niet hoort.
En de medicijnen die mijn kind krijgt, maken het verschil tussen meerdere bizarre woedeaanvallen per dag of eens per week opkomende boosheid die mijn zoon met hulp heeft leren hanteren. Het zou onmenselijk zijn hem die medicijnen te onthouden.
Naar de voetbalclub
Maar het moet nu allemaal anders. We moeten tenslotte normaliseren, demedicaliseren en het op eigen kracht doen. Ik ben naar beneden gekelderd van ‘oké burger’ naar verdacht burger en slecht ouder. Het maakt me boos en verdrietig, maar ook bang. Het maakt me bang dat in gemeentelijke beleidsstukken staat dat mensen het eerst zelf moeten oplossen, met eigen kracht.
Alsof ze dat nog niet hebben geprobeerd! Het maakt me bang dat de voorzitter van de VNG als voorbeeld van een bezuinigingsmaatregel noemt dat kinderen niet meer naar de psychiater worden gestuurd, maar naar de voetbalclub. En het maakt me bang dat, nu wij de hulp voor ons en onze zoon afsluiten, de huisarts en de zorginstelling mij niet kunnen vertellen of ik opnieuw zorg kan krijgen als het in de puberteit mis mocht gaan.
Mijn vraag aan politici, ambtenaren en wethouders is om nu prioriteit te geven aan het scheppen van duidelijkheid en het wegnemen van onzekerheid en angst bij ouders. En pas alsjeblieft op met het in de mond nemen van de afschuwelijke termen normaliseren, demedicaliseren en ontzorgen.
Lees verder… http://kennisnetjeugd.nl/blog/73-slecht-burgerschap
Geen opmerkingen:
Een reactie posten