De Intifada-technieken van Jeugdzorg

Het belang van de Jeugdige

Eén van de grootste problemen waar ouders mee geconfronteerd worden, wanneer ze de wandaden van jeugdbeschermers aan de kaak willen stellen, is de misleidende frase ‘het belang van het kind’, of tegenwoordig ‘het belang van de jeugdige’. De quasi sympathieke stellingname van de jeugdbeschermer, die zegt in een moeilijke gezinssituatie primair op te komen voor het belang van het kind, is zonder dat veel mensen het in de gaten hebben, een enorme splijtzwam die de belangen van kinderen net zo vaak geweld aan doet, als dat ze ermee worden behartigd.

Mensen die zelf het geluk hebben niet op de één of andere manier, vrijwillig of onvrijwillig met Jeugdzorg in aanraking te komen, staan er niet bij stil dat onder de beschermende aura van het ‘belang van de jeugdige’ ook een machtsfactor schuil gaat, die de jeugdbeschermers ongelimiteerde bevoegdheden geeft. De eenzijdige uitleg van het kinderbelang, leidt er automatisch toe, dat ouders een ‘egoïstisch’ belang hebben, terwijl de jeugdbeschermer verondersteld wordt onpartijdig te zijn. Het is immers niet zijn / haar eigen kind. Men gaat er gevoeglijk vanuit dat de ‘zorgprofessional’ alleen gedwongen maatregelen zal adviseren, als dit in het belang van het kind echt noodzakelijk is, omdat de zelfzuchtige ouders te druk zijn met hun eigen problemen, om de opvoeding en verzorging van hun kinderen serieus te nemen.

Zorgprofessionals

De leugen in deze voorstelling van zaken, is gelegen in de positie van de jeugdbeschermer, die verre van onafhankelijk is. Zijn of haar objectiviteit wordt negatief beïnvloedt door verschillende factoren. In de eerste plaats is het zo dat de zorgprofessionals onderling, bij het rapporteren over ouders, zichzelf en elkaar veel serieuzer nemen dan de ouders. Wanneer er bijvoorbeeld een zorgmelding wordt gedaan door een school, zal het AMK dat onmiddellijk serieus nemen en er niet bij stil staan dat een school ook een eigen belang kan hebben bij een melding. Dat dit om verschillende redenen gedaan kan worden en naast een oprechte zorg over een leerling, ook als chantagemiddel om ouders die met de school over bepaalde zaken van mening verschillen, onder druk te zetten. Dit kan zijn in verband met een ‘rugzakje’ (geldbedrag dat een school ontvangt) voor kinderen die extra hulp nodig hebben, waar een indicatie voor nodig is, wat ouders niet willen omdat zij bang zijn voor een ‘stempel’. Het kan zijn omdat iemand van de school geweld heeft gebruikt tegen een leerling en de school zichzelf wil indekken door een ‘zorgmelding’te doen over het gezin van het slachtoffer. Ook bij gevallen van seksueel misbruik, of extreem pestgedrag, wordt met enige regelmaat het gezin van het slachtoffer gechanteerd met een zorgmelding, om het onder de pet te houden. 

Maar het zijn niet alleen schoolbesturen die hun ‘professionaliteit’ misbruiken tegen ouders. Wij horen hetzelfde over leerplichtambtenaren, gezinsvoogden, politieagenten, consultatiebureaumedewerkers, CJG-medewerkers, Intern Begeleiders, schoolverpleegkundigen, leerkrachten, gemeenteambtenaren, oppascentrales, thuiszorg, kraamzorg, vervangende artsen, enz. De medewerkers van AMK en Jeugdzorg, voelen zich verbonden met allerlei mensen en instanties die zich net als zij met kinderen bezig houden. Omdat deze mensen allemaal professioneel zijn (hun brood ermee verdienen) zijn ze automatisch geloofwaardiger dan ouders. Zelfs als de ouders zelf ook een pedagogische of verzorgende functie hebben, want op het moment dat ze ‘verdachten’ zijn horen ze opeens niet meer tot het kringetje van de professionals, maar in de hoek van de ‘egoïsten’ (ouders) thuis.

Ouders geen hulpbron

Het ‘belang van het kind’ is een bedrieglijke term, die camoufleert dat het in veel gevallen gaat over het belang van de instellingen die zich met kinderen bezig houden, en hun onderlinge verhoudingen. Het is in feite voor veel ouders nog een geluk dat de professionals zo slecht met elkaar samenwerken en elkaar dikwijls als concurrenten zien, want zo blijft er ten minste nog iets over van de al te ver uitgeklede privacy. Als er werkelijk aan het belang van het kind gedacht werd, hoefden ouders zich niet vanaf het eerste moment in de verdediging gedrukt te voelen door jeugdbeschermers en zouden zij gezien worden als een belangrijk deel (het belangrijkste deel!) van het leven van het kind. Het hele systeem, is er op gericht om ouders zoveel mogelijk te diskwalificeren, omdat zij in de beleving van de kinderbeschermers een los aanhangsel zijn in het leven van het autonome, in het luchtledige zwevende kind. Ouders zijn geen hulpbron voor het kind waar in geïnvesteerd moet worden, maar een obstakel voor het pedagogische proces, waar alleen de professional ‘voor geleerd heeft’. (Er bestaan daadwerkelijk gezinsvoogden, die dit in een OTS-gezin aan de keukentafel zeggen, als ze ergens om bekritiseerd worden) De kinderbeschermer komt niet alleen op voor het belang van het kind, maar heeft ook belang bij het kind. De geldbedragen worden uitgekeerd per onder toezicht gesteld kind, niet per gezin. Het gezin beter laten functioneren, zodat iedereen er beter van wordt, is niet de focus van de jeugdbeschermer. Daarbij is het een feit dat er productieafspraken bestaan tussen Jeugdzorg en de voogdijinstellingen, waardoor er een bepaald aantal uithuisplaatsingen ‘behaald’ moet worden per jaar. Wat hiervan in het belang van de jeugdige is, kan men niet zo goed uitleggen…

Alles maskeren

Het lijkt kinderachtig, maar misschien komt dat ook wel door de natuurlijke affiniteit met de kinderwereld, die de jeugdbeschermers toch moeten hebben om in deze sector terecht te komen, als we aankomen op het punt van het ‘verstoppertje spelen’ door de jeugdbeschermers. Het aantal malen dat er door jeugdzorgmedewerkers volstrekt ongefundeerde beweringen worden gedaan in rapporten, die allemaal eindigen met ‘en daarom bestaat er zorg voor de veilige ontwikkeling van het kind’, zijn niet te tellen! Ze doen zoveel beweringen zonder redelijke onderbouwing, omdat het ze wordt aangeleerd te speculeren vanuit hun ‘opleiding’. En ze weten dat wanneer ze erop aangesproken worden en er niet meer uit komen, ze altijd kunnen terug vallen op het wondermiddel dat zij de professionals zijn en dat vanuit hun functie alles wat zij doen vanzelfsprekend in het belang is van de jeugdige.

Goeroe

Ik moet wel eens terug denken aan de tijd dat ik dacht in een zekere Indiase goeroe (Sai Baba) een nedergedaalde levende godheid gevonden te hebben, net als miljoenen anderen over de wereld. Toen op zeker moment uitlekte dat de charismatische en kleurrijke wonderdoener toch echt een bedrieger was, en daarbij ook een seriële pedofiel die de kinderen van zijn volgelingen misbruikte, gebeurde er bij sommige van zijn trouwste aanhangers iets heel wonderlijks. In plaats van hun illusie in te zien en toe te geven dat de heilige in feite een listige bedrieger was, die volwassen mensen en kinderen beschadigde, kwamen ze tot de merkwaardige conclusie dat seks met kinderen in dit geval misschien helemaal niet zo erg was. Het was tenslotte een Avatar die zulke dingen deed, dus misschien was het wel heel goed voor de kinderen hun karma!

Het is natuurlijk niet aan mij om te beoordelen wat voor soort karma de kinderen hebben die uit huis geplaatst worden door de leugens van Jeugdzorg, maar ik heb het toch liever over het karma van de jeugdbeschermers zelf, die uit hoofde van hun functie hun eigen gelijk veronderstellen en het niet nodig vinden om hun gedrag op logische gronden te verantwoorden. Je hebt het niet bij het rechte eind omdat je een jeugdbeschermer bent, maar je zou omdat je het geluk en de veilige ontwikkeling van een kind serieus neemt, er alles aan moeten doen om je feiten recht te krijgen. Dit is behalve in het belang van die ‘egoïstische ouders’ die hun vlees en bloed liever niet willen missen, ook in het belang van het kind, dat zo een traject langs verschillende instellingen, pleeggezinnen en eventueel jeugdgevangenissen bespaard blijft. Wat in het belang van het kind is, wordt niet bepaald door één persoon die zichzelf presenteert als onfeilbaar en objectief, die zijn eigen industrietak ten onrechte als belangeloos neerzet, maar door de praktijk van de hulpverlening. En die praktijk ziet er niet fris uit. Niet alleen kent dit land vele duizenden woedende ouders, die zich door Jeugdzorg, bedrogen, gechanteerd, vernederd en misbruikt voelen, ook met de ‘geholpen’ kinderen is het verdere verloop van hun carrière in de Jeugdzorg vaak geen feestverhaal.

Geen verantwoording

In feite is Jeugdzorg zo brutaal dat zij zich in het geheel niet verantwoordt voor de talloze fouten die bij het kinderbeschermingswerk worden gemaakt. Ze verschuilen zich in de regel achter de toetsing door de kinderrechter, terwijl die juist ontzettend slecht, onvolledig en suggestief wordt geïnformeerd door de jeugdbeschermers. Velen van hen geven toe dat ze van de door Jeugdzorg ingeleverde indicatiebesluiten ‘geen worst kunnen maken’ en vragen voor de duidelijkheid (en voor hun zelfbescherming) aan de Raad voor de Kinderbescherming of de gezinsvoogd of zij van mening zijn dat de veilige ontwikkeling van de jeugdige (ernstig) wordt bedreigd. Dan mogen de jeugdbeschermers het lekker zelf invullen.

In de media hoeft de sector zich nooit inhoudelijk te verantwoorden voor een casus, omdat ze zich dan kunnen verschuilen achter de privacy van de cliënt. Dan wel!! Ze vatten hun verdediging meestal samen met een verhaaltje dat weergeeft dat wie niet in de sector werkzaam is niet kan begrijpen hoe ‘moeilijk’ het werk is en dat het zulke ‘lastige keuzes’ met zich mee brengt, met aan het einde de verzekering, dat alles wat ze doen echt wel in het belang is van de jeugdige. Het belang van de jeugdige als eeuwige schildfunctie voor de jeugd(zelf)beschermer.

Intifada

Jaren geleden op een vakantie in Parijs, sprak ik een Joodse jongen wiens vader als elektricien werkte op de Gazastrook. In die tijd was er de Intifada, waarbij er elke dag doden vielen in confrontaties tussen Palestijnen en de Israëlische politie en leger. Hij vertelde hoe moeilijk het was voor de Israëlische autoriteiten om op de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever de orde te handhaven, vanwege de merkwaardige strijdmethode van de Palestijnen. “Wat ze doen” zei hij, “ is een paar vrouwen naar voren sturen richting de oproerpolitie met ieder van hen een paar baby’s op de arm. Dit maakt het voor de politie onmogelijk om te schieten. De mannen lopen daar achter en gooien met stenen, anderen met slingers. Het lijkt niet zo’n eerlijke verdeling, pistolen en geweren tegen stenen, maar besef wel wat voor een snelheid een steen uit een slinger kan ontwikkelen. Als je er vol door geraakt wordt, spat je hoofd als een watermeloen uit elkaar”.

“De ordehandhavers (volgens anderen bezetters) staan dan voor een onmogelijke keuze, omdat ze aan de ene kant niet op burgers willen schieten en zeker niet op vrouwen met kinderen, terwijl ze ook niet mogen toestaan dat ze de controle over een gebied verliezen, waar zich met zekerheid ook terroristen schuil houden. Het gevolg is dat er in dit soort confrontaties toch vaak vrouwen en kinderen het slachtoffer worden en dat wordt dan uitgebreid in de Westerse media besproken. Dat wekt grote verontwaardiging bij mensenrechtenorganisaties, terwijl veel van de slachtoffers opzettelijk in de gevarenzone worden gebracht.”

Zelfde werkwijze

Eigenlijk is het zo dat jeugdbeschermers op gelijksoortige wijze te werk gaan. Ze plaatsen een kind uit huis, door om te beginnen een vertekend beeld te schetsen van de gezinssituatie tegenover de kinderrechter. Vervolgens traumatiseren ze het kind door het uit zijn vertrouwde omgeving losgerukt, in toenemende mate van de ouders weg te houden, door de bezoekregeling steeds verder in te korten (want ouders zijn stout). Als het kind er, omdat het als een productie-eenheid wordt gezien en niet als een levend wezen, er uiteindelijk geestelijk aan onderdoor gaat, noemt men dit een ‘hechtingsstoornis’ en komt dit door de ouders die het kind ‘van streek maken’ iedere keer dat ze het een uurtje in de twee a drie weken opzoeken.

Voor de buitenwereld kan Jeugdzorg het geloofwaardig maken dat het kind daadwerkelijk gevaar loopt, want de kinderrechter heeft het immers ‘getoest’.

Er zijn veel gevallen bekend en goed gedocumenteerd ook, waar duidelijk is dat door de jeugdbeschermers geweldig veel schade is toegebracht aan de lichamelijke en geestelijke integriteit van kinderen. Maar dat wordt niet opgemerkt door mensen die niet met het bedrog en de manipulaties van de jeugbeschermers bekend zijn, noch met de macht van de Jeugdzorglobby in Den Haag. De goedgelovige burger (ik was er één van) ziet niet dat de sector zelf een risicofactor is voor alle kinderen in deze maatschappij. En dat ziet hij niet, omdat de jeugdbeschermers ‘het belang van het kind’ hoog op de arm dragen, tegen de stroom van kritiek in, terwijl hun collega’s die erachter lopen het volgende gevaarlijke protocol voorbereiden, die als een molotov-cocktail de ouders voor de voeten zal worden geworpen.

Sven Snijer

                 Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html