Veel melden en aandikken
Jeugdzorg wenst naar mishandelingszaken te speuren. Ze hebben de opdracht (en geven die ook aan andere 'professionals' die veel moeten melden) om met kinderbeschermende ogen naar hulpvragers te kijken, en vooral, en gretig, een paar vingers in de pap willen stoppen bij een grote toeleverancier voor BJZ, de scheidings- en omgangsfrustratiezaken, waar een verzorgende ouder veelal met het kind als wapen strijd voert.
Er is altijd wel wat te vinden dat aangedikt kan worden om een OTS of Uithuisplaatsing aan te vragen. Geen enkel gezin is bovenmenselijk ideaal. En waar je een ouder tegen de ex-partner kan opzetten, en deze ouder niet direct in het eerste gesprek leert om met reden te kiezen voor een verantwoord ouderschap (waar het kind 2 ouders heeft als behoefte) boven de eigen emoties naar de ex, daar valt werkgelegenheid te halen. Niet het kind en diens kind-ouder-band blijkt uit onderzoek van dossiers centraal te staan in jeugdzorg, maar kennelijk de werkgelegenheid.
Insinueren en liegen
In indicatiebesluiten komen nogal wat verdraaiingen en suggesties voor, wat
ouders ervaren als insinueren, liegen, onwaarheid gebruiken....
Wat ex-partners van elkaar vinden, moge er niets toe doen in een
scheidingszaak. De kinderen weten van vriendjes met hun ouders al
dat in elk huis andere regels bestaan, dus ook bij gescheiden pa en ma. Daar
hoeft geen ouder zich tegen te verzetten. En BJZ hoeft die gescheiden ouders
niet op één lijn te krijgen, wat BJZ wel beweert naar rechters. Roddel van
gescheiden levende ouders gebruiken naar de rechter voor een jaar machtiging,
dat valt binnen de Regeling Normbedragen Jeugdzorg ( http://wetten.overheid.nl/BWBR0026916/geldigheidsdatum_20-07-2013#Hoofdstuk2
) , is juridiseren van zorg, en ouders weten dat niet, het woorddeel zorg
aanhorend (in 'jeugd-zorg'). Jeugdzorg is diverse keren naar de rechter
moeten! Niet voor de zakelijke kant van de scheiding, maar rond het kind als
wapen tegen de ex gebruiken, alsof dat verantwoord ouderschap is.
Het is eerder kindermishandeling, en dergelijke ouders mogen rekenen op een lief begrip van jeugdzorg en een loyaliteitsconflict en verder sudderende psychische problemen in het kind. Ja, als dat enigszins gezien wordt, dan geeft die strijdende, omgangsfrustrerende ouder de schuld aan de ander.
Beleidsmakers en bestuurders
weten niets van dit alles
Eigenlijk, zo ligt 't (Mensenrechten) internationaal juridisch, behoort de beschermingstaak enkel toe aan de overheid, de RvdK (MinJus), en niet in een particuliere stichting (die de goedgelovige rechter als tegenpartij van het gezin 'advies geeft', doch daarentegen nogal wel eens beslissingen van die rechters negeert http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBSGR:2007:BB7172(LJN: BB7172, Rechtbank 's-Gravenhage , 274270 / JE RK 06-2197) Yunus.
Een diagnose kan binnen 3 maanden, dus na een jaar OTS (= UHP) verlengen omdat het 'onderzoek' niet af zou zijn volgens de tegenpartij BJZ, is een teken van ondeskundige inzet van dergelijke stichtingen. Het behoort een zelf-diskwalificatie te zijn voor verlenging machtiging tot dwang.
Een eerste OTS zou beknot moeten worden tot maximaal een half jaar. Elke verlenging zou eveneens beknot moeten worden in tijdsduur zo er onderzoeksvragen liggen. Verlengingsverzoeken waar het 'onderzoek niet af' zou zijn, behoren uit voorraad en per direct beëdigd te worden (met openbaring waar het kind op geheim adres verborgen was, met in hechting nemen van een niet-openbarende jeugdzorgvertegenwoordiger tot er terugplaatsing is afgerond {jeugdzorg is immers dan diegene die het kind geroofd heeft!}), wat BJZ daarna ook aan kortgeding inbrengt aan smoezen om het kind toch in eigen beheer te houden (RNJ).
Een uithuisplaatsing en het uithuisgeplaatst-zijn kent schadelijke aspecten in de verwerking van een kind, het opbouwen van een wereldbeeld in het kind. Daarom zou de diagnostische nulmeting voorafgaand aan een uithuisplaatsing dienen te liggen, omdat interactie-onderzoek, zoals bij gehechtheid, in en met het (voor het kind) vertrouwde gezin dient plaats te vinden.
Pleegplaatsingen kunnen een dergelijk (uitgesteld) onderzoek ernstig vertekenen (wat heden gebruikt wordt door jeugdzorg tegen de ouders), en een nulmeting is nodig om (uiteindelijk) te meten of een jeugdzorg-traject resultaat boekt ín het kind. En een nulmeting, een diagnostiek verantwoord onderzoek, is nodig om zeker te weten dat de indicatie al dan niet dient te wijzen op een therapeutische gang via deskundigen of met een opsluiting d.m.v. uithuisplaatsen.
De beleidsmatige en juridische overweging om de bedreiger/'bedreiging' (uit het cliché van BW1:254 lid 1 op bijv. http://maxius.nl/burgerlijk-wetboek-boek-1/artikel254/) weg te plaatsen van de vertrouwde omgeving van het kind, om het belang van het kind echt te dienen, lijkt vergeten te worden. Of wordt deze mogelijkheid genegeerd? Deze mogelijkheid, op diagnostische of waarheidsgronden, dient primair te zijn voor enig gesleur met het kind of voor diens sfeer-verpesten, zoals dat in de praktijk van jeugdzorg werkt.
Zo vertelde Anniek Thoomes-Vreugdenhil (http://www.hechtingsproblemen.nl/nl/de-auteur) dat de ouders bij de therapie aan het kind zeer betrokken worden vanwege de mogelijk op te bouwen gehechtheid. (Een kind buiten zijn vertrouwde omgeving plaatsen, vernietigt deze mogelijkheid). En weer zien we: jeugdzorg (OTS en UHP) zijn geen therapieën, is geen zorg aan het kind, waarvan jeugdzorg beweerde dat het in de knel zou zitten.
Zo werkt het ook bij andere gedragsstoornissen. De ouders, in de dyade (de kind-ouder-relatie), leven als een voorbeeld voor het kind. Zo is representatie belangrijk bij het opvoeden. Dat kan geleerd worden, terwijl BJZ dat nogal eens afwijst alsof ouders bij voorbaat en zonder bewijs 'niet leerbaar' zouden zijn.
Jeugdzorg wenst naar mishandelingszaken te speuren. Ze hebben de opdracht (en geven die ook aan andere 'professionals' die veel moeten melden) om met kinderbeschermende ogen naar hulpvragers te kijken, en vooral, en gretig, een paar vingers in de pap willen stoppen bij een grote toeleverancier voor BJZ, de scheidings- en omgangsfrustratiezaken, waar een verzorgende ouder veelal met het kind als wapen strijd voert.
Er is altijd wel wat te vinden dat aangedikt kan worden om een OTS of Uithuisplaatsing aan te vragen. Geen enkel gezin is bovenmenselijk ideaal. En waar je een ouder tegen de ex-partner kan opzetten, en deze ouder niet direct in het eerste gesprek leert om met reden te kiezen voor een verantwoord ouderschap (waar het kind 2 ouders heeft als behoefte) boven de eigen emoties naar de ex, daar valt werkgelegenheid te halen. Niet het kind en diens kind-ouder-band blijkt uit onderzoek van dossiers centraal te staan in jeugdzorg, maar kennelijk de werkgelegenheid.
Insinueren en liegen
Het is eerder kindermishandeling, en dergelijke ouders mogen rekenen op een lief begrip van jeugdzorg en een loyaliteitsconflict en verder sudderende psychische problemen in het kind. Ja, als dat enigszins gezien wordt, dan geeft die strijdende, omgangsfrustrerende ouder de schuld aan de ander.
Jeugdzorg gebruikt dat dus, wat geen zorg is; wat veeleer bespelen is,
opzetten tegen elkaar. Ach, als rechters dat eens begrepen en die strijd om de
ander te beschuldigen de kop zakelijk maar de roddel afkappend indrukten! En,
ja, de ouder die in het belang voor het kind opkomt voor het recht van het kind
om beide ouders te kennen, ieder op eigen terrein, heet in de jeugdzorg diegene
te zijn die strijd levert. Niet de ouder die het kind frustreert door het weg
te houden van de andere ouder.
Beleidsmakers en bestuurders
weten niets van dit alles
Laat strijd rond omgangsfrustratie over aan de
politie of het O.M., door middel van een aangifte, met regelgeving rond valse aangiftes.
Bij bedreigende signalen moet een echte deskundige diagnost onderzoek doen,
niet met roddel, maar met tests, bij kind en beide ouders.
En de ouder die voor omgang is, dit aan een rechter vraagt voor zijn
kind, dus voor het belang van het kind gaat beide ouders te kennen, is niet de
'strijder'. Het beleid moet anders, ook bij rechters. Aan
jeugdzorgwerkers valt niets bij te spijkeren om op academisch diagnostisch
niveau te komen. Ze zijn breed maar niet diepgaand opgeleid, kunnen vaak niet
alle verbanden en variabelen doorzien en herkennen, en kunnen niet de gevolgen
van hun handelen in het kind (therapeutisch) voorzien, en daar gaat het mis in
jeugdzorgland.
Roddel
Roddel behoort niet in de rechtsgang. Daarvoor zijn andere wegen. Het
vervelende is dat zowel de jeugdzorgbeleidsmakers en -bestuurders als de
inspecties aan één richting denken doen: met kinderbeschermende ogen kijken om al die 'mishandelde kinderen' op te sporen, maar
vergeten iets. Ze mogen als het ware niet denken hoe al die andere kinderen
buiten de kind-belastende gang door jeugdzorg te houden zijn. Voor al die gewone kinderen die geen pseudozorg/jeugdzorg nodig
zouden moeten hebben, en die nu binnen jeugdzorg gezogen worden met
juridiserende, belastende beschermingsmaatregelen, is geen bescherming. Beschermen
van de enkeling doet men onder juridische dwang (met veel gespeculeer, of mag
ik zeggen: insinuerend) bij velen.
Ondeskundige inzet
Een filter tegen deze beschermings-ogen
(van jeugdzorgwerkers) vergeet men. Daar hoort
het niveau van diagnostiek via een specialist bij (AMK, of straks MKH voor
Kindermishandeling en Huiselijk geweld).
Eigenlijk, zo ligt 't (Mensenrechten) internationaal juridisch, behoort de beschermingstaak enkel toe aan de overheid, de RvdK (MinJus), en niet in een particuliere stichting (die de goedgelovige rechter als tegenpartij van het gezin 'advies geeft', doch daarentegen nogal wel eens beslissingen van die rechters negeert http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBSGR:2007:BB7172(LJN: BB7172, Rechtbank 's-Gravenhage , 274270 / JE RK 06-2197) Yunus.
Een diagnose kan binnen 3 maanden, dus na een jaar OTS (= UHP) verlengen omdat het 'onderzoek' niet af zou zijn volgens de tegenpartij BJZ, is een teken van ondeskundige inzet van dergelijke stichtingen. Het behoort een zelf-diskwalificatie te zijn voor verlenging machtiging tot dwang.
Een eerste OTS zou beknot moeten worden tot maximaal een half jaar. Elke verlenging zou eveneens beknot moeten worden in tijdsduur zo er onderzoeksvragen liggen. Verlengingsverzoeken waar het 'onderzoek niet af' zou zijn, behoren uit voorraad en per direct beëdigd te worden (met openbaring waar het kind op geheim adres verborgen was, met in hechting nemen van een niet-openbarende jeugdzorgvertegenwoordiger tot er terugplaatsing is afgerond {jeugdzorg is immers dan diegene die het kind geroofd heeft!}), wat BJZ daarna ook aan kortgeding inbrengt aan smoezen om het kind toch in eigen beheer te houden (RNJ).
Vertragingstechnieken bij Jeugdzorg
Een diagnose dient gepaard te gaan met onderzoeksvragen, en onder jeugdzorg: met
onderzoeksvragen vanuit BJZ maar ook vanuit het gezin, en dat
schriftelijk en geratificeerd/ondertekend. Opdat de rechter kan controleren of
wel de passende vragen (integraal, open) zijn gesteld. Ouders kunnen zich regelmatig niet
vinden in de sturende, beperkende vraagstelling van de jeugdzorgwerker. En ter controle als bewijs bij vertragingstactieken
door de jeugdzorg (Het langer dan wenselijk voor een kind vasthouden in
UHP).
Een uithuisplaatsing en het uithuisgeplaatst-zijn kent schadelijke aspecten in de verwerking van een kind, het opbouwen van een wereldbeeld in het kind. Daarom zou de diagnostische nulmeting voorafgaand aan een uithuisplaatsing dienen te liggen, omdat interactie-onderzoek, zoals bij gehechtheid, in en met het (voor het kind) vertrouwde gezin dient plaats te vinden.
Pleegplaatsing en diagnostische waarheidsgronden
Pleegplaatsingen kunnen een dergelijk (uitgesteld) onderzoek ernstig vertekenen (wat heden gebruikt wordt door jeugdzorg tegen de ouders), en een nulmeting is nodig om (uiteindelijk) te meten of een jeugdzorg-traject resultaat boekt ín het kind. En een nulmeting, een diagnostiek verantwoord onderzoek, is nodig om zeker te weten dat de indicatie al dan niet dient te wijzen op een therapeutische gang via deskundigen of met een opsluiting d.m.v. uithuisplaatsen.
De beleidsmatige en juridische overweging om de bedreiger/'bedreiging' (uit het cliché van BW1:254 lid 1 op bijv. http://maxius.nl/burgerlijk-wetboek-boek-1/artikel254/) weg te plaatsen van de vertrouwde omgeving van het kind, om het belang van het kind echt te dienen, lijkt vergeten te worden. Of wordt deze mogelijkheid genegeerd? Deze mogelijkheid, op diagnostische of waarheidsgronden, dient primair te zijn voor enig gesleur met het kind of voor diens sfeer-verpesten, zoals dat in de praktijk van jeugdzorg werkt.
Zo vertelde Anniek Thoomes-Vreugdenhil (http://www.hechtingsproblemen.nl/nl/de-auteur) dat de ouders bij de therapie aan het kind zeer betrokken worden vanwege de mogelijk op te bouwen gehechtheid. (Een kind buiten zijn vertrouwde omgeving plaatsen, vernietigt deze mogelijkheid). En weer zien we: jeugdzorg (OTS en UHP) zijn geen therapieën, is geen zorg aan het kind, waarvan jeugdzorg beweerde dat het in de knel zou zitten.
Zo werkt het ook bij andere gedragsstoornissen. De ouders, in de dyade (de kind-ouder-relatie), leven als een voorbeeld voor het kind. Zo is representatie belangrijk bij het opvoeden. Dat kan geleerd worden, terwijl BJZ dat nogal eens afwijst alsof ouders bij voorbaat en zonder bewijs 'niet leerbaar' zouden zijn.
* Dyade
[sociale wetenschappen] - Een dyade (Grieks: dýo, "twee") is een groep bestaande uit twee personen. Het is de kleinst mogelijke sociologische eenheid waarbij sprake kan zijn van interactie. Doordat er slecht twee personen zijn, is er in deze groep slechts een relatie en daarmee een beperkte groepscomplexiteit. -- Bij de dyade kind-oudersysteem heeft de levenshouding van de ouder vaak meer invloed dan de opvoedkundige aanwijzingen van 'moeten'. Daarom is actief luisteren en de manier van boodschappen uitspreken belangrijk: http://thomasgordon.webklik.nl/page/actief-luisteren en http://www.carrieretijger.nl/functioneren/communiceren/mondeling/vaardigheden/ik-boodschap zijn te leren via een http://www.gordontraining.nl/ of via een orthopedagoog-generalist bij gedragsproblemen. Beter op tijd gediagnosticeerd dan in de fuik van jeugdzorg en daardoor de rechter over de vloer!!!
[sociale wetenschappen] - Een dyade (Grieks: dýo, "twee") is een groep bestaande uit twee personen. Het is de kleinst mogelijke sociologische eenheid waarbij sprake kan zijn van interactie. Doordat er slecht twee personen zijn, is er in deze groep slechts een relatie en daarmee een beperkte groepscomplexiteit. -- Bij de dyade kind-oudersysteem heeft de levenshouding van de ouder vaak meer invloed dan de opvoedkundige aanwijzingen van 'moeten'. Daarom is actief luisteren en de manier van boodschappen uitspreken belangrijk: http://thomasgordon.webklik.nl/page/actief-luisteren en http://www.carrieretijger.nl/functioneren/communiceren/mondeling/vaardigheden/ik-boodschap zijn te leren via een http://www.gordontraining.nl/ of via een orthopedagoog-generalist bij gedragsproblemen. Beter op tijd gediagnosticeerd dan in de fuik van jeugdzorg en daardoor de rechter over de vloer!!!
Het is te
hopen dat de beleidsmakers en rechters dit allemaal gaan weten en doorzien.
TS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten