Cultuur
en religie zijn secundair van belang bij UHP.
Eerst moet veel diagnostischer naar waarheid en niet met insinuatie, bewezen worden dat een traumatiserende maatregel zoals UHp noodzakelijk is voor een betere ontwikkeling van het kind, bewijsbaar uit te leggen door de gedragsdeskundige die het kind heeft onderzocht.
Het gaat dus reeds mis voordat er een UHP-mandaat is.
Het is het BJZ zelf die na het (dubieus) verkregen mandaat beslist tot UHP. BJZ is dus zelf verantwoordelijk, maar wie is BJZ?
We zien dat BJZ zorgt dat de eigen ouders hun kind zo goed als altijd, te weinig en te kort contacteren en met te grote tijdsduur tussen de bezoeken. Dat kan maanden zijn, dat de ouders het kind niet mogen zien, zonder uitleg.
En wanneer er een bezoek onder bewakende ogen is, mag dat maar een wen-uurtje zijn, zodat het kind nauwelijks gewend aan het korte contact, gestraft wordt met het afscheid moeten nemen, wat een kind dan niet wil. Dan al afscheid nemen is antipedagogisch.
We zien dat kinderen zelfs hun ouders niet meer kennen, en ze als vreemden ervaart. Dat is strijdig met latere behoeften van het kind in de identiteitsfase waar het kind zijn generatieve afkomst zou moeten kennen (niet van foto en verhaaltje maar door goed contact vanaf het begin).
We zien dat als de gezinsvoogd het lastig vindt te communiceren met beperkt Nederlands sprekende ouders, de gezinsvoogd het afschuift op de ouders als niet meewerkend ofwel tegenwerkend en niet-betrokken, alsof ouders ongeïnteresseerd zouden zijn. De rechter trapt er toch vaak in.
Ook mogen ouders de brieven van de gezinsvoogd niet niet begrijpen, moeten de ouders Nederlands kunnen lezen en snel reageren, want anders heten de ouders analfabeet en zijn dan geen 'goede ouders'. Weer een praktijksmoes.
Al beweert BJZ dat ze zo goed hun best doen om de ouders te betrekken, met hen te communiceren, met hen te overleggen, hen te informeren, het is slechts p.r., mooipraat. Ouders ondervinden het niet als zodanig.
Waar kinderen de noodzaak hebben (voor hun toekomst) om de taal van hun ouders te spreken, is het kindermishandeling om deze kinderen van hun taal te vervreemden.
In uithuisplaatssettingen, pleegsituaties, worden kinderen veelal niet begeleid op hoogstaand diagnostisch/therapeutisch niveau, maar met foute beweringen over hun vervreemdende ouders bestookt. Dat zou goed zijn voor hun gevoel afgestaan te zijn door hun ouders, alsof het een adoptie betrof.
Dat pakketje Afgestaan-zijn is een extra verwerkingsrugzak voor een kind, en BJZ zou dat juist dienen te voorkomen.
Meer suggesties die BJZ kan leveren om het kind in eigen antidiagnostisch beheer te houden:
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/de-lege-terminologie-van-bjz-deel-3.html (3 delen).
Rechters trappen er in.
Rechters worden bespeeld door de gezinsvoogdij, BJZ/AMK.
Maar ook politici willen dit geloof aanhangen, alhoewel dezen van wetenschappelijke kant (en van advocaten) wel beter zijn geïnformeerd met beter, effectievere alternatieven, zoals het jeugdbeschermingsplan dat de toegang tot dwangmaatregelen (OTS/UHP/OZ) filtert, het kind ontlast.
Veel veiliger voor een kind!
Politici weten als ze hun inkomen verdienen ook dat meer diagnostisch gespecialiseerde doelgroepingangen voor vrijwillige zorg aan jeugd efectiever zou werken.
Het zou zo'n grote bezuiniging zijn op weggegooid geld aan onacademisch BJZ, en aan leed en schade aan opgroeienden.
Eerst moet veel diagnostischer naar waarheid en niet met insinuatie, bewezen worden dat een traumatiserende maatregel zoals UHp noodzakelijk is voor een betere ontwikkeling van het kind, bewijsbaar uit te leggen door de gedragsdeskundige die het kind heeft onderzocht.
Het gaat dus reeds mis voordat er een UHP-mandaat is.
Het is het BJZ zelf die na het (dubieus) verkregen mandaat beslist tot UHP. BJZ is dus zelf verantwoordelijk, maar wie is BJZ?
We zien dat BJZ zorgt dat de eigen ouders hun kind zo goed als altijd, te weinig en te kort contacteren en met te grote tijdsduur tussen de bezoeken. Dat kan maanden zijn, dat de ouders het kind niet mogen zien, zonder uitleg.
En wanneer er een bezoek onder bewakende ogen is, mag dat maar een wen-uurtje zijn, zodat het kind nauwelijks gewend aan het korte contact, gestraft wordt met het afscheid moeten nemen, wat een kind dan niet wil. Dan al afscheid nemen is antipedagogisch.
We zien dat kinderen zelfs hun ouders niet meer kennen, en ze als vreemden ervaart. Dat is strijdig met latere behoeften van het kind in de identiteitsfase waar het kind zijn generatieve afkomst zou moeten kennen (niet van foto en verhaaltje maar door goed contact vanaf het begin).
We zien dat als de gezinsvoogd het lastig vindt te communiceren met beperkt Nederlands sprekende ouders, de gezinsvoogd het afschuift op de ouders als niet meewerkend ofwel tegenwerkend en niet-betrokken, alsof ouders ongeïnteresseerd zouden zijn. De rechter trapt er toch vaak in.
Ook mogen ouders de brieven van de gezinsvoogd niet niet begrijpen, moeten de ouders Nederlands kunnen lezen en snel reageren, want anders heten de ouders analfabeet en zijn dan geen 'goede ouders'. Weer een praktijksmoes.
Al beweert BJZ dat ze zo goed hun best doen om de ouders te betrekken, met hen te communiceren, met hen te overleggen, hen te informeren, het is slechts p.r., mooipraat. Ouders ondervinden het niet als zodanig.
Waar kinderen de noodzaak hebben (voor hun toekomst) om de taal van hun ouders te spreken, is het kindermishandeling om deze kinderen van hun taal te vervreemden.
In uithuisplaatssettingen, pleegsituaties, worden kinderen veelal niet begeleid op hoogstaand diagnostisch/therapeutisch niveau, maar met foute beweringen over hun vervreemdende ouders bestookt. Dat zou goed zijn voor hun gevoel afgestaan te zijn door hun ouders, alsof het een adoptie betrof.
Dat pakketje Afgestaan-zijn is een extra verwerkingsrugzak voor een kind, en BJZ zou dat juist dienen te voorkomen.
Meer suggesties die BJZ kan leveren om het kind in eigen antidiagnostisch beheer te houden:
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/de-lege-terminologie-van-bjz-deel-3.html (3 delen).
Rechters trappen er in.
Rechters worden bespeeld door de gezinsvoogdij, BJZ/AMK.
Maar ook politici willen dit geloof aanhangen, alhoewel dezen van wetenschappelijke kant (en van advocaten) wel beter zijn geïnformeerd met beter, effectievere alternatieven, zoals het jeugdbeschermingsplan dat de toegang tot dwangmaatregelen (OTS/UHP/OZ) filtert, het kind ontlast.
Veel veiliger voor een kind!
Politici weten als ze hun inkomen verdienen ook dat meer diagnostisch gespecialiseerde doelgroepingangen voor vrijwillige zorg aan jeugd efectiever zou werken.
Het zou zo'n grote bezuiniging zijn op weggegooid geld aan onacademisch BJZ, en aan leed en schade aan opgroeienden.
TS
Waar ouders vervreemd worden van hun kind, wordt het kind sneller vervreemd van zijn ouders.
BeantwoordenVerwijderenHet juridiserend uitstellen met klachtprocedures en rechtszaken door BJZ treft door de verlopen tijdsduur het zich verkeerd in UHP-situatie ontwikkelende kind.
BJZ doet dus eigenlijk alsof een kind even wacht met ervaren en ontwikkelen totdat een klachtprocedure van maanden en een rechtsgang voorbij is, en natuurlijk in de wetenschap dat deze procedures nauwelijks wat kunnen opleveren voor het gezin, omdat de mooipraat van BJZ, met insinuaties en verdraaiingen van feiten, de overweger, de beslisser, de rechter, heeft gehersenspoeld, opdat dezen werken met geloof in BJZ.
Alsof BJZ van hoog niveau voor zorg zou zijn, en dat is BJZ/AMK bepaald niet.
Daarover zijn onafhankelijke wetenschappelijke inzichten, die door de jeugdzorgbeleidsmakers, besturen, politici, genegeerd worden, zonder enig gevoel voor eer en retrospectie.
BJZ geeft geen zorg.
OTS en UHP (en OZ) zijn geen therapeutische wegen.
BJZ verleidt maar geeft geen hulp.
BJZ, de gezinsvoogdij, bespeelt, en dat is geen hulp.
Goed, met de uitspraak LJN BB0880 (op www.rechtspraak.nl te vinden) blijkt dat er ook rechters zijn met inzicht in deze.
BeantwoordenVerwijderenEen goed precedent voor andere gezinnen.
Rond de zaak Yunus bleek dat BJZ misbruik hebben gemaakt van een ongeluk waar de baby viel en de moeder uiteraard aangeslagen was; zelfs de oudere kinderen zijn uithuisgeplaatst als beveiliging tijdens het onderzoek die de verdenking bekijken zou; maar wat bleek:
BJZ liet niet diagnostisch onderzoeken en vroeg jaar na jaar verlenging aan voor UHP omdat "het nog onderzocht moet worden", alsof UHP goed was/is voor kinderen:
tijdens verdenking maar schadend weghouden van ouders, jaren lang, wat wel geld oplevert voor BJZ.
De oudste kinderen zijn wel teruggeplaatst door het inzicht van rechters (LJN BB0880)!
Maar BJZ heeft een clicheˊsmoes voor de nu oudere baby: het kind leeft al jaren bij pleegouders en is "dus gehecht", jaja, maar hij vroeg zelf wel terug te mogen naar zijn moeder.
Daar is hij nog te jong voor, vindt BJZ natuurlijk.
Natuurlijk is het pleeggezin passend gezocht bij het kind: BJZ had al meteen het ononderzochte oordeel klaar bij het smeden van de smoes dat er 'verdenking' was, dus UHP-waardig, en jong, dus lang geldopleverend: $$$. --- --- ---
Een volledig niet passend pleeggezin past heel goed bij het bij voorbaat niet terug willen plaatsen. Anders zou er een pleeggezin zijn vrijgemaakt dat Turks sprak, een pleeggezin dat een ander pleegkind had dat ook onnodig en niet diagnostisch onderzocht uithuisgeplaatst was, en nu terug moet om plaats te maken voor een object dat langer in pleegplaatsing kan vertoeven voor werk en geld.
BJZ opdoeken is gezonder!
UHP kan 50% - 75% minder: dan komen pleeggezinnen vrij.
Diagnostisch onderzoeken met specialisten maakt dit werk geloofwaardiger, en controleerbaarder (tuchtrecht; beëdigd, ethisch).