Al in 1990.....

Niet uithuis plaatsen

Al in 1990 is verschenen van professor van Acker: “Ouders en kinderen in conflict, theorie en praktijk van de hulpverlening aan gezinnen”. Dit boek is de vrucht van zeven jaar gezinsproject.

Dit project had als doel hulp te verlenen aan problematische gezinnen, waar uithuisplaatsing van de kinderen dreigde. Een methodiek werd ontwikkeld om de problemen te behandelen waar ze zijn ontstaan. (voorwoord)

Alhoewel sommige kinderen beschermd moeten worden tegen de onmacht of het wangedrag van hun ouders, zijn de effecten van een plaatsing buiten het natuurlijk milieu vaak nog veel nadeliger… De prognose is zeer ongunstig als de hulpverlening niet leidt tot een herstel of verbetering van stabiele affectieve relaties met diegenen die een natuurlijke band met het kind hebben, en als er geen re-integratie van het kind in een milieu waar het zich thuis voelt tot stand komt.” (pagina 163)  

Opmerking N.M.: merkwaardig dat BJZ er juist alles aan doet om de banden met echte ouders te verbreken en kinderen te behandelen voor 'hechtingsstoornissen' als deze niet direct goed functioneren in pleeggezinnen of instellingen en juist daardoor NIET terug mogen naar ouders! Zie hoofdstuk 4 over 'hechting'!  

In dit verband zijn de conclusies van mevrouw Junger-Tas over de residentiële behandeling in Nederland gewoonweg verbijsterend te noemen. Deze onderzoekster in dienst van het Ministerie van Justitie publiceerde in 1983 een rapport onder de titel ‘Uithuisplaatsing van kinderen’. Ik citeer hier enkele conclusies:

1. Er werd geen verband gevonden tussen de problematiek van de jongere en de plaats waar hij terecht kwam.

2. Er blijken meer kinderen in het systeem te blijven hangen dan noodzakelijk lijkt.

3. Uithuisplaatsing is niet gegrond op een duidelijke indicatiestelling: de criteria zijn vaag, subjectief gekleurd. De plaatsingskeuze wordt in grote mate bepaald door de individuele hulpverlener (pagina 167).  

Met de verpleegprijs van de tehuizen en ZIB-internaten zouden 3 tot 5 maatschappelijk werkers full-time per gezin kunnen worden aangesteld. (pagina 168) Sindsdien zijn de mogelijkheden die de hulpverlening biedt onveranderd: subjectieve criteria voor uithuisplaatsing met twijfelachtige resultaten.  

Tijdens een gesprek van Vedivo met het bestuur van het Platform SCJF op 25 november 1998 is geconstateerd, dat ook Vedivo van mening is, dat de beslissing of een kind al dan niet uit huis geplaatst wordt, afhangt van de toevallige opinie van de toevallige maatschappelijk werker.  

E.S.P. Oudejans, directeur van stichting Jeugd en gezin Noord-Holland, wond er op de themadag ‘Hulpverlenen of straffen?’ in oktober 1998 geen doekjes om. Hij zei: “Met enkele duizenden guldens per jaar per cliënt zou naar onze oprechte overtuiging een groot deel van de uithuis geplaatste jongeren thuis kunnen blijven en zouden wij in staat zijn echt iets voor die jongeren en hun gezinnen te doen. Wij leven met de werkelijkheid dat veel jeugdigen om economische redenen uit huis worden geplaatst omdat we nu eenmaal geacht worden iets te doen.”  

We geven het geld verkeerd uit. Er moet niet meer geld beschikbaar komen, het voor jeugdzorg beschikbare geld moet anders verdeeld worden.

Opmerking N.M.: zie mijn betoog over MINDER geld voor jeugdzorg, realiseer u dat BJZ méér dan 7500 € per jaar voor een OTS krijgt en een UHP ca. 123 € PER DAG aan 'omzet' genereert (aldus Tweede Kamerlid J. Voordewind, nov 2009) en méér investeren in 'goedkope, eenvoudige hulp', die ouders vragen en nodig hebben, verderop in dit document.

 

                                                         einde citaat

Nico Mul