Te gewaagd voor het AD

Brief ingezonden naar het Algemeen Dagblad (niet geplaatst)

Zonder rechter (!) kan een kind uit huis gesleept worden als de gemeente, jeugdzorg en andere professionals van mening zijn dat de ouders hulp nodig hebben. Als je bijvoorbeeld vals beschuldigd word en de hulpverleners verklaren dat je 'psychische problemen' hebt, omdat je andere inzichten hebt dan de voornoemde professionals, zoals we dat ook kennen uit AMK/RvdK rapporten, waar vermeende psychische problematiek van ouders, die vaak een vertaling blijkt te zijn van een meningsverschil tussen hulpverlener en cliënt, zonder psycholoog/psychiater zelf wordt geconstateerd door de niet-universitair opgeleide hulpverleners. Het is in Rotterdam niet eens meer nodig om de rechter met suggesties en vermoedens omtrent de veiligheid van het kind te beïnvloeden, om een uithuisplaatsing te bewerkstellingen. Zorgprofessionals kunnen gewoon hun gang gaan, zonder de schijn op te houden dat ouders nog iets van inspraak hebben, of het recht op een eerlijk en onafhankelijk onderzoek.

Het smoesje waarmee dit nieuwe beleid zal worden gelegitimeerd, zal zijn dat het valt onder de VOTS (spoed-uithuisplaatsing binnen 24 uur) omdat het kind in acuut gevaar verkeert. Je wordt dan na de melding binnen vijf dagen beoordeeld als zijnde een psychiatrisch geval dat ernstig zijn kinderen bedreigt. Geen specialist met diagnostische bevoegdheid die dit zal controleren. De hulpverleners mogen u nu op grond van eigen smaak, als u in hun ogen niet voldoende meewerkt aan de speculaties en beschuldigingen tegen uw gezin, onbekwaam verklaren en gevaarlijk voor de kinderen. Mocht een kind middels een VOTS uit huis geplaatst worden dan mogen de ouders binnen twee weken hun verhaal doen bij de rechter en zijn zij afhankelijk wat de rechter van de aantijgingen wil geloven. Door de gebrekkige toetsing door rechters van het door jeugdzorg/RvdK beweerde, is dit voor ouders iets om weinig vertrouwen in te stellen.

Wat deze Staatssecretarissen en wethouder niet begrijpen, is dat juist de instantie die door haar vaak ondeskundige werkwijze, veel kinderen niet -of niet op tijd hulp heeft geboden die ze nodig hadden, beloond wordt door haar bevoegdheden uit te breiden, terwijl er in haar werkwijze niets wordt veranderd. Weten de wethouder en de beide Staatssecretarissen uit eigen ervaring hoe het voelt om met een hulpverlener van 23 te moeten werken?  Als zo iemand bij ouders thuis op de bank zit en aan de vader en moeder van rond de veertig met drie kinderen,  die doorgaans meer levenservaring hebben dan de hulpverlener, verklaart: 'U weigert hulp! Wij gaan maatregelen nemen’. De hulpverlener of gezinsbegeleider heeft haar kennis vooral op de HBO opleiding vergaard en bezit doorgaans nog weinig empathisch vermogen, door de geringe levenservaring. Zulke hulpverleners gaan ouders beoordelen binnen vijf dagen. 

Van ontwikkelingsproblematiek van kinderen hebben ze geen enkel verstand en van pervasieve ontwikkelingsstoornissen nog veel minder. De vaak onjuiste inschattingen van opvoedsituaties, die juist bij speciale kinderen zorgvuldig maatwerk vereist, heeft nu al vaak fatale gevolgen en dat zal met deze nieuwe stap richting een gesloten en gedwongen zorgsysteem waaraan geen ontsnappen meer mogelijk is, alleen maar verergeren. Hierbij is niet alleen het zelfbeschikkingsrecht van ouders in het geding, maar ook de zorgvuldigheid en kwaliteit van de hulp aan kinderen. Wij zijn er niet op  tegen dat sneller de juiste hulp word geboden aan kinderen en ouders, voor wie dat noodzakelijk is. Wel hebben wij grote twijfel bij de wijze waarop men dit in Rotterdam ten uitvoer gaat brengen. De rechten van ouders worden hier met voeten getreden.  

Kennelijk heeft de gemeente Rotterdam nog nooit gehoord van wetgeving rondom OTS/UHP. Met de rechten van ouders wordt meestal geen rekening gehouden. Bovendien wordt met deze werkwijze het EVRM artikel 8 – Recht op eerbiediging van privé familie- en gezinsleven met voeten getreden. Het lijkt er op dat de gemeente en jeugdinstellingen voor eigen rechter gaan spelen. Een kind kan volgens het artikel ook uit huis geplaatst worden zonder tussenkomst van de rechter.

Ik vrees dat de maatregel niet kostenbesparend  zal werken, omdat het aantal spoed uithuisplaatsingen zal stijgen waardoor de druk op de rechtbank toeneemt. Gedwongen vrijwillige hulp, ter voorkoming van zwaardere maatregelen, werkt vaak grote wrijving in de hand tussen ouders en hulpverleners, in gevallen waar deze hulp zonder noodzaak wordt opgedrongen. Een situatie van ondertoezichtstelling leidt daarom niet zelden in een later stadium alsnog tot een uithuisplaatsing. Kinderen worden met deze maatregelen vermoedelijk sneller in instellingen of pleeggezinnen geplaatst,omdat dit een automatisch gevolg zal zijn van de toename van de macht van de hulpverlener. En dat terwijl de Commissie Samsom onlangs vaststelde dat het in instellingen in veel gevallen ook niet veilig is. Zelfs nog minder veilig dan in een gemiddeld gezin thuis.

Redactie Jeugdzorg Dark horse: Deze compacte brandbrief van het netwerk Jeugdzorg Dark horse, als reactie op het nieuwe jeugdzorgbeleid van de gemeente Rotterdam, vond het Algemeen Dagblad te gewaagd om te publiceren. Uit ervaring blijkt dat media iets al heel snel gewaagd vinden en zich daarbij in het proces van hoor en wederhoor, meestal gemakkelijk op het verkeerde been laten zetten, wanneer ze mooie woorden van de PR-afdeling van BJz voogeschoteld krijgen.

Ik herinner me in de documentaire van ‘De macht van de gezinsvoogd’ door toenmalige VARA-ombudsman Pieter Hilhorst (thans wethouder jeugdzaken Amsterdam) dat hij de terechte vraag stelde aan BJAA-bestuursvoorzitter Erik Gerritsen (die hij nu moet aansturen), waarom er zoveel kinderen na gebleken onterecht uit huis geplaatst te zijn, nog steeds niet naar het ouderlijk huis terugkeren. Het antwoord dat Gerritsen daarop gaf, was dat er in die gevallen ‘andere redenen’ zijn waarom zo’n kind nog niet terug kan. En dat was nu precies het punt waarop hij had moeten doorvragen, want dan was er een wereld voor hem open gegaan.

Die ‘andere redenen’... Als om een scherpere formulering wordt gevraagd, blijkt al snel dat ze niet veel verder komen dan het vage begrip  ‘hechtingsstoornis’,  wat niet zelden door BJz zelf wordt veroorzaakt door het trauma van de uithuisplaatsing en het vervreemden van het kind van zijn ouders, middels een kindbeschadigend lage omgangsfrequentie, terwijl ze daarbij niet in staat zijn om voldoende onderscheid te maken tussen de verschillende soorten van hechtingsstoornissen. Ouders krijgen in alle gevallen de schuld van de hechtingsstoornis, als dat het al is, want er zijn mij voldoende gevallen bekend waarbij de problematiek van het kind van een geheel andere aard was, maar dat zou de ondeskundigheid van de jeugdbeschermers aan het licht brengen en op den duur onvermijdelijk leiden tot terugplaatsing van het kind.

Een kind dat bijvoorbeeld slachtoffer is geweest van seksueel misbruik en dat daarvoor geen behandeling krijgt, heet bij de WSJ een kind met een hechtingsstoornis. De politie die het kind in het kader van een strafrechtelijk onderzoek wil horen, krijgt daarvoor van de WSJ geen toestemming en omdat het misbruik niet wordt onderzocht kan het niet worden aangetoond. De ‘behandeling’ van het kind (waarvoor eigenlijk?) is het verblijf in de instelling, waar het kind bij herhaling aangeeft naar huis te willen.

Als journalisten en politici en jeugdzorginspectie en rechters niet op dit soort dingen durven door te vragen, maar gemakzuchtig genoegen nemen met de verklaringen van de jeugdbeschermers, zal er weinig helderheid komen over wat zich werkelijk in deze sector afspeelt. En als je nergens van wilt weten, dan is een klein beetje kritisch gehalte al snel te gewaagd.

Sven Snijer

                  Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html