Complottheorie?

Bij grote misstanden is er altijd het gevaar van een complottheorie. Niemand wil persoonlijk verantwoordelijk worden gehouden voor de weeffouten in een groot en machtig systeem, waardoor ernstig onrecht kan ontstaan. De terugtrekkende beweging van de verantwoordelijke mensen komt op de slachtoffers ervan samenzweerderig over. Wat het in de praktijk vaak is: onkunde, niet bekend zijn met de aard of ernst van de problematiek en dan maar doorschuiven naar een ander loket, in de hoop dat ze er daar wat mee kunnen. Het probleem dat ontstaat, kan vaak niet aan één persoon worden toegeschreven, omdat meerdere instanties en personen er een (klein) aandeel in hebben en de oplossing kan daarom ook niet komen van één persoon. Het wordt een optelsom van vergissingen, slechte communicatie, machtstrijd, verdoezelen van fouten en ten slotte een zo complexe zaak, dat iedereen zijn handen ervan aftrekt. 

Het gevaar van het zorgsysteem dat rondom kinderen gecreëerd wordt, is dat er wel van alle kanten zorgen worden aangevoerd door de professionals, die gezamenlijk een beeld geven van het gezin, maar het is voor ouders wanneer dat beeld niet klopt, omdat de eerste aanname onjuist was en de tunnelvisie verder het werk heeft gedaan, onmogelijk om dat ontstane beeld weer af te breken en terug te koppelen naar al die afzonderlijke melders/hulpverleners die ‘zwaan-kleef-aan’ met elkaar hebben gespeeld. Dan ben je als ouders opeens bezig met vier verschillende klachtenprocedures, tegen verschillende instanties en ondertussen komen de gedwongen maatregelen richting je kinderen al op gang. Het AMK of de Raad wachten de uitkomst van een maandenlange klachtenprocedure niet af. 

Zeker in gevallen waar het kind dan al in paniek uit huis is geplaatst, hebben ouders een probleem. Terugkeer van je kind is ook bij een onterechte uithuisplaatsing bepaald geen vanzelfsprekendheid. Jeugdbeschermers hebben de mogelijkheid om over te schakelen op ‘andere zorgen’, wat in de praktijk meestal wil zeggen dat ze een kind na maanden van huis te zijn geweest, een hechtingsstoornis kunnen toeschrijven (die het daarvoor misschien niet had) waardoor langer verblijf in een instelling gerechtvaardigd lijkt.

Door een minimale omgangsregeling raken vooral jonge kinderen snel onthecht van hun biologische ouders en schijnbaar gehecht aan pleegouders. Dan wordt het leven van de biologische ouders echt een drama. Dan moeten ze bewijzen dat ze geen gevaar zijn voor het kind, op basis van een bezoekregeling van bijvoorbeeld 1 uur in de twee weken, of in de maand! Ondertussen raakt het kind lekker ingeburgerd in het pleeggezin/ gewend aan de instelling en tekenen van ‘onrust’ na ieder bezoek van de biologische ouders (kind wil terug naar huis?) zijn een aanwijzing voor BJz of WSJ dat ouders nog steeds een bedreiging vormen. En wie kan ze tegenspreken? 

Klachten van ouders bij dit soort zaken, dringen werkelijk niet door tot de landelijke politiek en dat komt voornamelijk omdat het verschil niet wordt gemaakt tussen ‘professionaliteit’ als beroepsuitoefening en professionaliteit als handelingsbekwaamheid. Het klinkt geruststellend als een politicus zegt dat de zorg voor kinderen aan de professionals wordt toevertrouwd, maar het wil niet zeggen dat de resultaten van het handelen van die professionals in alle gevallen reden tot tevredenheid schenkt.

Er is niet één politicus te vinden, die antwoord kan geven op de vraag hoe het toch mogelijk is dat wanneer door BJz/RvdK de stap naar de rechter wordt gezet, het oordeel van een (maximaal) HBO-geschoolde gezinsvoogd het zwaarstwegend en doorslaggevend is, bij het tot stand komen van de rechterlijke beslissing, terwijl integraal diagnostisch onderzoek door een universitair geschoolde gedragswetenschapper nooit heeft plaatsgevonden. En waarom de overheid dit zelf heeft mogelijk gemaakt door art. 35 UvB.WJz, (verplicht onderzoek door gedragswetenschapper) alternatief te stellen, zodat de ‘diagnostische signalen’ door de gezinsvoogd opgevangen tot een pseudo-diagnose kunnen leiden, die aan de rechter wordt voorgelegd. Overigens niet alleen ten aanzien van het kind, maar ook wat betreft de mening van de gezinsvoogd over de ouders.  

Dan krijg je als burger toch ook een gevoel van samenzwering? Niet als een actief bekokstoofd plan met de specifieke doelstelling om schade toe te brengen aan gezinnen, (want het zal allemaal uit goede bedoelingen voortkomen) maar helaas wel vaak met schadelijke gevolgen voor ouders en kinderen en een collectieve onwil om de verantwoordelijkheid daarvoor te willen nemen, bij de mensen die dit soort beleid maken of ondersteunen.

Sven Snijer

                  Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html