zondag 6 januari 2013

De verdachtmakingscultuur




Geen oprechte interesse

Ik herinner me het instinctieve gevoel van afkeer dat mij bekroop, bij het gesprek op het AMK-kantoor, bij de vragen die mij met een schijn van neutraliteit werden voorgelegd. Vragen die ik niet wenste te beantwoorden. Niet omdat ik het vervelend vindt om over mijzelf te praten, want de psyche van de mens (en vooral die van mijzelf) boeit mij ten zeerste. Maar voor vragen over de diverse onderdelen van mijn leven, zoals werk, kinderen, relatie, familie, overtuiging, etc, verlang ik wel een gesprekspartner die deze vragen stelt vanuit een oprechte interesse, vanuit medemenselijkheid en leergierigheid. Ieder mens heeft zijn of haar verhaal en wie weet kun je van iemands levensgeschiedenis iets opsteken. Voor mij zijn problemen nooit problemen in de gevaarlijke zin van het woord, als daarbij tenminste het gesprek door beide gesprekspartners wordt opgevat als een leerproces, een gezamenlijke ontdekking van de verborgen elementen van de pscyhe, die onbegrepen negatief uitwerken, maar die bewust gemaakt voor een groter groeipotentieel zorgen.  

Speurtocht naar ‘strafbare’ feiten

Maar zo’n iemand had ik niet voor me. De schijnbare achteloosheid waarmee mij de vragen gesteld werden, kon niet verhoeden dat mijn ‘niet-pluisgevoel’ al de rode waarschuwingsvlag omhoog hief. Dit was geen interesse, dit was geen neutraal in kaart brengen van gegevens, dit was een speurtocht naar strafbare feiten. Het was dan ook geen gesprek te noemen in de normale zin van het woord. Het zou op geen enkele manier iets vruchtbaars kunnen opleveren voor beide partijen, enkel voor degenen die tegenover mij zaten. En vruchtbaar kan hier opgevat worden als ‘belastend’. Dat zou de maximale uitkomst worden van het gesprek; belastend materiaal. Want of ik een leuke vader ben en mijn vrouw werkelijk gelukkig is met ons huwelijk, is iets wat ze aan de andere kant van de tafel helemaal niet willen weten! ‘Ja, hebben jullie zo’n goede relatie?’ vroeg de vertrouwensarts met een lichte nijd in haar stem.  

De realiteit van het leven

Wat moet je daar verder op antwoorden dan een triomfantelijk en defensief ‘Ja!’? Op dat vlak zouden ze ons zeker niet pakken, want mijn vrouw en ik vormen in dit soort situaties per definitie één blok. Dat is vooral voor mensen die niet zo’n stevige relatie met hun partner hebben, tegelijk irritant en bedreigend. En de casemanager met haar opgefokte dwarse gelaatsuitdrukking leek mij nu niet de persoon om mee te praten over de ups and downs in een gezonde, langdurige relatie.



Ik geloofde niet dat zij daar de subtielere lagen in zou kunnen begrijpen. Het verloop van zo’n proces vanaf de eerste ontmoeting, wanneer je verliefd bent, gefascineerd door de ander, die zo nieuw is in je leven, maar tegelijkertijd zo overbekend. Alsof je elkaar niets hoeft uit te leggen, terwijl je elkaar overspoelt met alles wat je je hele leven al tegen iemand had willen zeggen. En dan na die roes, de realiteit van het samenleven, het verbinden van twee verschillende karakters, die ook nog eens (iets te snel) de verantwoordelijkheid op zich hadden genomen van kinderen. Kinderen die ook wat meer zorg en aandacht nodig hadden dan andere kinderen, iets waar je inderdaad van te voren geen rekening mee houdt als je jong bent en het hele leven nog voor je ligt als een verlengstuk van je dromen.    

Foutloosheid bestaat niet in het echte leven

En de ruzie’s en de verwijten, wanneer je allebei de dromen en verwachtingen die je op elkaar geprojecteerd hebt, moet terug nemen en opnieuw als je eigen verantwoordelijkheid zien. En liefde leren beschouwen als iets dat moet groeien met zorg en aandacht en wederzijds respect en niet met dromen en fantasieën, simpelweg ‘omdat je het waard bent’. En de vreugde van onze ontdekkingen, de vooruitgang, de overwinningen op onszelf en de problemen die het leven onvermijdelijk kent. Het ontdekken van de wereld om ons heen, met alle verscheidenheid in menselijke relaties. De verzoening in conflicten die zonder einde leken. De spirituele ontwikkeling en het kunstzinnige, financiële kwesties en politiek engagement. De ontdekking van nieuwe intimiteit en liefde voor elkaar, bij iedere fase van zelfontplooiing, vrijwillig of uit noodzaak geboren. En de volgende dag, gewoon weer de nuchtere realiteit, met nieuwe problemen en uitdagingen, zoals dat hoort in het echte leven, waarin theoretische foutloosheid niet bestaat. 

Zouden ze dat allemaal begrijpen? Maar zulke gesprekken kun je eigenlijk alleen voeren met een heel goede vriend of een professioneel therapeut, die de levensgeschiedenis van mensen ook ziet als iets van waarde en ontdekking. Als een vergaarbak van mooie en pijnlijke momenten, waar jij als mens met inzicht het beste uit kunt halen om verder te ontwikkelen en waarvan je het slechtste mag transformeren, of tenminste een erkende plaats geven. Mijn instinct zei me dat het verstandig was om niet teveel te vertellen en over bepaalde onderwerpen helemaal te zwijgen. Ik voelde de emotionele lading die sommige zaken nog voor mij hadden en wilde ze niet de kans geven om emotie van mijn kant op hun manier uit te leggen; mij ten laste te leggen. Ik dacht: ‘Eigenlijk gaat mijn verleden je geen donder aan, want je vraagt er naar om geen andere reden dan er rottigheid in aan te treffen, om mijn gezin schade toe te brengen.’ Bij elke zin die ik uitspreek, houdt de teller in de hoofden van de personen aan de andere kant van de tafel, het aantal ‘signaalwoorden’ bij die zouden kunnen duiden op mishandeling. Jullie kunnen het bekijken!

Significant verschil

Ik voel mij het meest verraden wanneer iemand voorwendt het goed met mij te menen en daarmee bezig is mijn situatie in te schatten, zodanig dat hij er gebruik van kan maken. Het verkrachten van het menselijk contact, noem ik dat. Het belangrijkste dat ik in veertig jaar levenservaring heb geleerd, is dat het meestal aan het begin van een contact al vaststaat of iemand je goed gezind is of niet. Later zal altijd blijken dat je eerste gevoel van herkenning, of je eerste gevoel van ‘wrijving’ bij een persoon, de signalen waren die de rest van de relatie voorspelden. ‘Hé, wat zeg ik nu???’ Is dat niet precies het zelfde als wat de Staatssecretaris van VWS als advies meegaf aan gezinsvoogden? Het luisteren naar je onderbuik-gevoelens en het verder volgen van de eerste indruk, dat het ergens ‘niet pluis’ is?  Nee, het lijkt er sterk op (en ik liet mezelf ook even schrikken toen ik het schreef) maar er is een significant verschil. 

Bij het intuïtieve of instinctieve gevoel dat je krijgt (!) in je privéleven bij nieuwe ontmoetingen, ben je in principe blanco en heb je überhaupt geen oordeel over degene die voor je staat. Het kan nog twee kanten op gaan. Bij een onderzoek naar kindermishandeling echter, wordt het gevoel al een bepaalde richting op gestuurd, vanuit de vooronderstelling van gevaar en ontwikkelingsbedreiging voor het kind. Daarbij is vanwege ‘het belang van het kind’ - tegenover het belang van de ouder - de ouder  automatisch verdachte en krijgt deze bij voorbaat al geen eerlijke kans. Je kunt als ouder ten hoogst aantonen ‘niet-schuldig’ te zijn. Mooier zal het niet worden en als dit je lukt is het al een hele prestatie. De negatieve vooronderstelling blijkt keer op keer, wanneer in AMK-rapporten staat beschreven dat ouders aan de ene kant liefhebbende ouders zijn, heel betrokken en gemotiveerd, terwijl ze tegelijkertijd de ontwikkeling van het kind ‘in gevaar brengen’, wat voor idiote en kromme redenen ze daar ook voor moeten aandragen. Eén van mijn favoriete idioterieën door een gezinsvoogd opgeschreven, luidde:   

Moeder is overbezorgd en daarom remt zij het (9-jarige) kind in zijn seksuele ontwikkeling.’  

Zoiets verzin je niet. Zoiets ‘krijg’ je van boven. Maar alleen na het vervullen van de noodzakelijke paranoïde voorbereidingen hier beneden…

Sven Snijer

                      Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html

9 opmerkingen:

  1. Da's gevaarlijk, als een gezinsvoogd zich gaat uitlaten over de seksuele ontwikkeling van een minderjarige. Als je als vader dan ook nog je kind knuffelt in bijzijn van de gezinsvoogd moet je niet verbaasd zijn als later in het rapport blijkt te staan dat de vader pedofiele trekjes vertoont.

    Ze zijn er toe in staat...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn ex stoeide met onze zoontjes waardoor beiden schrammetjes opliepen door een zwaai met vaders hand ... u begrijpt; ze kennen de uitspraak 'van stoeien komt bloeien' niet! Dit is geheel verdacht, het vermoeden bestaat dat vader ... en hij zou ook de kids bedreigd hebben met een mes, lees je dan in verslagen. Volslagen idioot!!!!

      Moet er niet gepleit worden voor het oprichten van een opvanghuis ter uit huis plaatsing van het AMK, BJZ en hun vriendjes?

      Verwijderen
  2. 'Zoiets ‘krijg’ je van boven"

    Sluit mooi aan op de uitspraak van mijn vader zaliger:

    Hoe hoger een aap klimt, hoe beter je z'n anus ziet.

    Oma B.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sven Bravo!! zoals altijd..Dit zijn geen mensen. Die zijn onmenselijk.
    En hebben geen morele waarde, respect voor de ander en voor zichzelf. Er wordt ons niet geleerd dat de Politie, RvdK/BJZ en ketenpartners er niet zijn voor de kinderen of ouders. Zij zijn er voor de produktie. Je bent een nummertje. Mensenhandel door de Overheid.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nederland wordt ook gezien als het land van de nog niet afgeschafte slavernij in een modern jasje. Die koppigheid van JP Balkellende over het VOC mentaliteit bewijst wat men in Nederland liever heeft, en men zet die slavenpraktijken zonder enige moeite voort ... gewoon beschamend.

      Verwijderen
  4. De Nederlandse overheid ontwikkelt zich steeds meer tot een criminele organisatie.

    Zie Telegraaf 5 januari 2013, p TA3.

    Justitie houdt informatie achter voor rechter en verdachten, manipuleert dossiers en gegevens, en liegt als dat even beter uit komt.

    De onmacht van de overheid leidt tot steeds ernstiger misstanden ..

    In plaats van zich betrouwbaar te tonen lokt de overheid zelf wantrouwen en wetsovertreding uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bolhaar en Teeven hebben vandaag al crisisberaad gehad over het Telegraaf artikel.

    In een gerenommeerd etablissement zitten Bolhaar en Teeven met een verbeten gezicht een beetje achteraf aan een tafel.

    Wat een brutaliteit van de Telegraaf om hun MO (modus operandi: werkwijze) zo in het nieuws te brengen. Buitengewoon schadelijk voor de effectiviteit van het OM. Wat denken ze wel?

    Rechters en verdachten voorliegen en informatie achter houden. Een methode die al in de tijd van de HEKSENWAAG goede diensten bewees! En ten tijde van de INQUISITIE niet te vergeten.
    Een beproefde methode om al die goedgelovige burgertjes er onder te houden wordt zo te grabbel gegooid door een of andere journalistieke onbenul!

    Nog even en het volk begint publiekelijk te mekkeren over rechtszekerheid, rechtsbescherming en dergelijke onzin. Ze mogen verdikkeme blij zijn dat het in wetten en verdragen is opgenomen! Dat is toch al heel wat?
    Het zal een RAMP zijn als we ons er ook nog aan moeten gaan HOUDEN.

    En wat zal dat niet betekenen voor de situatie rond JEUGDZORG en KINDERRECHTERS? Als het zo door gaat staan die straks ook met lege handen als ze zich aan de wet en verdragen moeten gaan houden! Burgers schrijven al brieven naar gerechtsbesturen en de Hoge Raad! Het moet toch niet gekker worden Herman? Wat een WAANZIN!

    Bolhaar frunnikt nerveus aan zijn neus. Die jeukt bijna nooit zo erg als vandaag. Wat is dat toch? Maar het is toch ook te gek dat langzamerhand IEDEREEN begint te zaniken dat we ons aan de wet moeten houden?

    FRED! zegt Bolhaar. Hoe moeten we nou verder? Het is toch delicaat nu als onze beproefde methoden in gevaar zijn? Nog even en met al die publiciteit begint de Majesteit er ook nog over. Weet je wel dat die ooit rechten heeft gestudeerd?
    Stel je voor dat ze relevante vragen gaat stellen! En dan te bedenken dat ze ook nog voorzitter van de Raad van State is! Van RECHTSWEGE nota bene. Het kan een nachtmerrie worden Fred!

    In zijn opwinding slaat Teeven op de rand van de tafel en loopt een lelijke striem op zijn onderarm op. AU! Ook dat nog!

    Herman! zegt Teeven nadat hij zijn pijnlijke onderarm enige tijd heeft gewreven. Ik heb lang niet zo liggen woelen als afgelopen nacht, kan je dat begrijpen? Man, man, Herman. Hoe houden we in VREDESNAAM de geest IN de fles? Is het een idee om die journalisten op te pakken en eens flink te intimideren? En die advocaat natuurlijk.
    Dat ie al die criminelen uit de cel probeert te houden is al erg genoeg. Maar wat een impertinentie om zomaar onaangekondigd zoveel vuil te spuiten, terwijl wij toch alleen maar het overheidsbelang dienen?

    ML

    BeantwoordenVerwijderen
  6. En dat in de Telegraaf...iemand een linkje?

    Overigens vraag ik mij af of de ''ontwikkelingsfase'' al niet ver achter ons ligt..
    Maar ik moet zeggen met het duo Teevie en Oppie is het allemaal wèl in een stroomversnelling gekomen.

    Maar let wèl...zij doen het in het belang van de burger,net zoals Jeugdzorg alles doet in het belang van het kind...dat kan toch ''niemand'' betwisten.

    opa

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heerlijk, zoals wij van Jeugdzorg, onze zin telkens weer krijgen.
    De p.r. van ons is toch zo lekker lezend. Dan hoeft geen rechter of politicus meer degelijker onderzoek te doen.

    Ons gaat 't immers, en dat leest u hier op de site, om geld, maar dat mag niet in het openbaar gezegd worden, want anders gaat de lol van het verdienen teloor.
    Wij weten professioneel, ja,ja, te suggereren, de rechter te bespelen met halve waarheden en insinuaties. Mooi toch, dat die rechters en politici erin trappen?!!

    BeantwoordenVerwijderen