Die mensen willen vaak bij voorkeur hun eigen school stichten om te laten zien hoe het beter kan. Maar er zijn nog veel meer organisaties, verenigingen en beroepen waar het kind centraal staat, of althans waar het centraal lijkt te staan. Eén daarvan is jeugdzorg, een organisatie die beweert ‘altijd te handelen in het belang van het kind’. Maar dat doen Nederlanders toch allemaal?
Kinderrechtenmonitor
Gisteren kwam de Kinderrechtenmonitor 2013 uit, aan de
hand waarvan Kinderombudsman Marc Dullaert zijn zorgen uitte over het opgroeien
van kinderen in Nederland. Hoewel het met de meeste kinderen goed gaat, is er
een trend dat steeds meer kinderen in armoede opgroeien, als gevolg van de
crisis. Kinderen zouden daar op meerdere manieren door geraakt worden. Zo kan
de crisis voor spanningen binnen het gezin zorgen, wat tot meer kindermishandeling kan leiden, maar
de crisis heeft ook gevolgen voor onderwijs en zorg. Marc Dullaert: 'Een op de
negen kinderen leeft in armoe en goed onderwijs op maat voor kinderen die extra
zorg nodig hebben, wordt maar geen vanzelfsprekendheid.'
In verband met zorg noemde de kinderombudsman de
wachtlijsten, waardoor veel jongeren niet op tijd de zorg krijgen die ze nodig
hebben en het gegeven dat veel kinderen ‘nog
slachtoffer zijn van mishandeling’. Bij dat laatste tekende hij aan dat er
beter naar kinderen geluisterd moet worden, bijvoorbeeld in de rechtspraak en
de (gesloten) jeugdzorg.
Nu wil ik niet meteen de goede bedoelingen van een
kinderrechtenmonitor achteloos terzijde schuiven, want ieder signaal over
kinderen in de knel is er één, maar het bezwaart mij dat het altijd weer gebeurt
onder de vlag van het geïsoleerde kindbelang. Net als bij Bureau Jeugdzorg
krijg je bij dit soort berichten het gevoel dat niet het gezin centraal staat
-het hele gezin dat door de crisis getroffen wordt en waar het kinderwelzijn
een onderdeel van is- maar dat het gezin de broedmachine is die speciaal in het
leven is geroepen om gelukkige kinderen te produceren. Ik stel me zo voor dat de
crisis niet alleen zorgt voor kinderleed, maar ook voor relatiestress,
gezondheidsproblemen, burenruzies, drank en drugsverslaving, suïcidale
neigingen, etc. En ja, daar maken kinderen een deel van uit, want dat is
logisch in een samenleving waar we kinderen laten opgroeien in gezinnen!
Een tik op de vingers
Waarom moet er eigenlijk een apart kinderrecht
bestaan, als er al gewoon mensenrechten zijn? Zijn kinderen geen mensen of
zijn het een soort bovennatuurlijke wezens die we heel anders moeten
beschouwen. En wie mag er als hun spreekbuis dienen, want eenieder die dat doet
is zelf immers geen kind meer. Kinderen schuiven niet aan bij de vergadertafel,
want kinderen begrijpen niets van budgeten. Hoe specialer we het kind maken,
hoe gewoner, of hoe minderwaardiger het gezin wordt dat eromheen bestaat.
En wat is de consequentie van een redenering dat
kinderen bedreigd worden door een economische crisis. Dat jeugdzorg
ingeschakeld moet worden om de economie uit het slop te halen? De financiële
crisis die begon in 2008 is een wereldwijd probleem dat niet snel zal worden opgelost.
Dat die crisis onder andere effect zal hebben op het welzijn van kinderen lijkt
me onvermijdelijk, maar je kunt niet met een extra opvoedingscursus het inkomen
van de ouders verdubbelen. En over inkomsten gesproken…
Kind als drugsdealer
En in verband hiermee over een vreemdsoortig verschijnsel dat aan het groeien is rond jeugdzorg en pleegzorg; rijk worden aan gezinshuizen.
In
de Spits van 14 augustus 2013 was te lezen veel kinderen in Amsterdam zich
gedwongen voelen tot het dealen van harddrugs, omdat hun ouders niet meer
kunnen rondkomen. Het zou gaan om kinderen in de leeftijd van 14, 15 jaar. Volgens
de stichting Maatschappelijk Ondersteuning en Integratie zijn er bij de Voedselbank
30% meer mensen aangemeld, zelfs met aangepaste eisen. Volgens de MOI zou er
meer moeten gebeuren om de jeugdwerkeloosheid aan te pakken en het spijbelen van
jongeren tegen te gaan. Het gaat hier dus over jeugdigen die uit loyaliteit
naar hun ouders het criminele pad op gaan, om het gezin een beetje te helpen.
Nu
is het zo dat kinderen die op deze manier dreigen te ontsporen, vaak in beeld
komen van Bureau Jeugdzorg. Ze worden niet fysiek mishandeld, maar de
ontoereikende ouderlijke zorg wordt gerekend tot het spectrum van ‘pedagogische
verwaarlozing’. Een heel ruim begrip waar ieder denkbaar element dat in de
opvoeding (schijnbaar) te wensen overlaat wordt beschouwd als een verlengstuk
van kindermishandeling. Veel van de signalen van pedagogische verwaarlozing,
treden vooral op bij gezinnen waar er minder geld te besteden is. Kinderen
kunnen door gebrekkige financiën bijvoorbeeld niet naar een sportclub, of
krijgen geen mooie nieuwe kleding, kunnen niet iedere dag douchen, of krijgen
geen ontbijt voordat ze naar school gaan.
Dat
is allemaal heel treurig, maar de vraag is in hoeverre je in veel van die
situaties kan spreken van schuld en niet eerder de vraag moet stellen naar de
omstandigheden als voornaamste veroorzaker van de ontwikkelingsbedreiging van
het kind. Want hoeveel makkelijker is het niet om goed te zijn voor je kinderen
en overal bij betrokken te zijn, als je weinig zorgen hebt over je bestaanszekerheid.
En hoe makkelijk is het voor een jeugdbeschermingsorganisatie om een alleenstaande moeder met
weinig geld, maar veel hart voor haar kind, tegen de muur te zetten en te
vertellen wat ze allemaal niet goed doet? En wat voor een soort handel in
kinderen ontstaat er als we dit soort van kinderleed teveel benaderen vanuit
jeugdbescherming en niet zoals zou moeten, vanuit een politiek/economische
oplossing.
Gezinshuizen
Ik
vraag me af wat de moeder van Achmed zelf had kunnen doen met dit bedrag op
jaarbasis voor ieder van haar kinderen. Naar alle waarschijnlijkheid hadden de
kinderen dan allemaal nieuwe kleding, zaten ze allemaal op twee sporten, gingen
ze met ontbijt naar school en drie keer per jaar op vakantie. Ook moeders
aanwezigheid bij ouderavonden en deelname aan de taalcursus zou veel
vanzelfsprekender zijn en natuurlijk zou Achmed niet meer dealen, want moeder zou
lachend naar de Tripple-P cursus gaan.
Nu
levert niet ieder kind meteen € 36000 op, want in een gewoon pleeggezin is de
opbrengst per kind € 516,- t/m 634,- per maand, wat per drie maanden toch al
gauw een bedrag is dat het twee of drievoudige is van kinderbijslag. Je krijgt
dan per jaar voor een pleegkind € 3.000 tot € 4.500 meer voor een pleegkind dan
voor je eigen kind. Maar de Gezinshuizen zijn in opkomst, want daar wordt
stevig voor gelobbyd. Dat betekent dat de regering zich de komende tijd blauw
mag gaan betalen aan kinderen die voor een extreem hoog bedrag elders geplaatst
gaan worden, losgerukt van hun eigen familie, terwijl ze voor een fractie van
dat bedrag sociaal ondersteund hadden kunnen worden in hun thuissituatie.
Sven Snijer
En belastingvrij. Ik heb 3 kinderen hier in huis en zit er al aan te denken om die de deur uit te doen en in plaats daarvan 3 pleegie's te nemen, dat is beter voor de economie. Ik kan mijn huis dan ook gezinshuis noemen mmmmmhhhhhh, wat houdt me tegen?
BeantwoordenVerwijderenTerwijl mijn kinderen dan ook een toegevoegde waarde krijgen voor de mensen die ze in huis nemen.
Als ouder wil je tenslotte het beste voor je kinderen.
Yvonne
Als je drie pleegkinderen hebt, krijg je daar nog een bonus boven op.
BeantwoordenVerwijderenVoorts: Het wordt niet meegeteld als inkomen voor huursubsidie en zorgtoeslag, dus je hebt een goed belegde boterham.
En de ouders van die kinderen, kaalgeplukt door juridische processen die ze in hun ijdele hoop voeren om hun kind(eren)terug te krijgen? Die mogen ook nog iedere maand € 104,-- per kind betalen aan het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen. (LBIO) De kindertoeslag is hen al meteen afgepakt bij de UHP.
Als nu eens elk gezin in Nederland zijn kinderen doorschuift naar een ander gezin, dan is straks ieder gezin een pleeggezin. Zijn ook meteen alle gezinnen uit de geldzorgen en krijgt de kinderombudsman ook zijn zin en elk kind krijgt waar het recht op heeft.
BeantwoordenVerwijderenCreëren we tenminste ook nog werk voor de GGZ die anders met leegstand van gebouwen en hoge wachtgeldregelingen te maken krijgt. We bouwen aan een generatie met hechtingsstoornissen en fantastische bodem voor psychopathologie. Regeren is tenslotte vooruitzien.
BeantwoordenVerwijderenKlinkt als wijze mensen die er veel 'verstand van hebben'.
BeantwoordenVerwijderenEen pleegmoeder van drie. Ja, wij krijgen ook de extra bonus!