http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/deja-vu-van-het-taboe-en-de-doofpot-r1062
De bevindingen van de commissie onder leiding van oud-procureur-generaal Rieke Samson bevestigen nog eens wat ook al door Wim Deetman was opgetekend: seksueel misbruik van kinderen is een breed maatschappelijk probleem, niet specifiek katholiek. Deetman schatte de kans op ongewenste seksuele benadering voor minderjarigen in een instelling, katholiek of niet, twee keer zo groot in als het landelijk gemiddelde van 9,7 procent. Op basis van de cijfers over 2010 concludeert Samson dat kinderen in jeugdzorginstellingen zelfs 2,5 keer zo vaak worden misbruikt als Nederlandse jongeren gemiddeld.
Taboe op seksueel misbruik
De overeenkomsten tussen de rapporten van Deetman en Samson zijn groot. Ook Samson onderzocht het misbruik sinds de Tweede Wereldoorlog. Gedurende een groot deel van die periode heerste een taboe op seksueel misbruik: er werd niet of nauwelijks over gesproken. Schandalen werden liever vermeden vanwege de schade die dat voor de betreffende instelling zou opleveren. Zowel overheid als bisschoppen wisten wel degelijk van het bestaan van seksueel misbruik.
Aandacht voor de kinderen als slachtoffer, specifiek van seksueel misbruik, was er niet of minimaal. De doofpot kreeg de voorkeur. Pas in de jaren tachtig werd de term seksueel misbruik gehanteerd. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig kwam de bestrijding van seksueel misbruik weliswaar op de agenda te staan, zowel van de overheid als van de bisschoppen, maar vervolgens gebeurde er te weinig. Bij de overheid kreeg de veiligheid van het kind sindsdien prioriteit, maar van handhaving door de Inspectie Jeugdzorg kwam weinig terecht. Het ministerie van volksgezondheid stond en staat nog steeds op te grote afstand van de jeugdzorg, vindt de commissie-Samson. Voor zowel de kerk als de jeugdzorg van de overheid geldt dat pas sinds twee jaar (na alle onthullingen over misbruik) sprake is van een actievere bestrijding van misbruik en meer aandacht voor de slachtoffers. De broodnodige cultuuromslag (weg met de doofpot) is volgens voorzitter Ans van de Maat van Jeugdzorg Nederland sindsdien gaande.
Geen schatting
In tegenstelling tot Deetman heeft Samson het niet aangedurfd een getalsmatige schatting te geven van de omvang van het misbruik in de jaren sinds de oorlog. Deetman schat het aantal slachtoffers van misbruik binnen de katholieke kerk op 10.000 tot 20.000. Samson waagt zich er niet aan, omdat archieven, geheel volgens de regels, grotendeels zijn vernietigd.
Zo zijn er naast de overeenkomsten ook verschillen tussen de commissies. Het belangrijkste verschil is de doelgroep. Kinderen op rooms-katholieke internaten en seminaries kwamen doorgaans uit normale, veilige gezinnen.
De kinderen in overheidsinstellingen of pleeggezinnen waren al getraumatiseerd voordat ze uit huis werden geplaatst, ze waren vaak slachtoffer van geweld of misbruik thuis. Zij raakten zo dubbel getraumatiseerd. Beide groepen kinderen hadden zich veilig moeten wanen of ze nu onder de hoede stonden van rooms-katholieke geestelijken of van jeugdhulpverleners in dienst van de overheid. De schok dat dat vertrouwen veel te vaak onterecht was, delen ze samen.
Bron, Trouw
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
De bevindingen van de commissie onder leiding van oud-procureur-generaal Rieke Samson bevestigen nog eens wat ook al door Wim Deetman was opgetekend: seksueel misbruik van kinderen is een breed maatschappelijk probleem, niet specifiek katholiek. Deetman schatte de kans op ongewenste seksuele benadering voor minderjarigen in een instelling, katholiek of niet, twee keer zo groot in als het landelijk gemiddelde van 9,7 procent. Op basis van de cijfers over 2010 concludeert Samson dat kinderen in jeugdzorginstellingen zelfs 2,5 keer zo vaak worden misbruikt als Nederlandse jongeren gemiddeld.
Taboe op seksueel misbruik
De overeenkomsten tussen de rapporten van Deetman en Samson zijn groot. Ook Samson onderzocht het misbruik sinds de Tweede Wereldoorlog. Gedurende een groot deel van die periode heerste een taboe op seksueel misbruik: er werd niet of nauwelijks over gesproken. Schandalen werden liever vermeden vanwege de schade die dat voor de betreffende instelling zou opleveren. Zowel overheid als bisschoppen wisten wel degelijk van het bestaan van seksueel misbruik.
Aandacht voor de kinderen als slachtoffer, specifiek van seksueel misbruik, was er niet of minimaal. De doofpot kreeg de voorkeur. Pas in de jaren tachtig werd de term seksueel misbruik gehanteerd. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig kwam de bestrijding van seksueel misbruik weliswaar op de agenda te staan, zowel van de overheid als van de bisschoppen, maar vervolgens gebeurde er te weinig. Bij de overheid kreeg de veiligheid van het kind sindsdien prioriteit, maar van handhaving door de Inspectie Jeugdzorg kwam weinig terecht. Het ministerie van volksgezondheid stond en staat nog steeds op te grote afstand van de jeugdzorg, vindt de commissie-Samson. Voor zowel de kerk als de jeugdzorg van de overheid geldt dat pas sinds twee jaar (na alle onthullingen over misbruik) sprake is van een actievere bestrijding van misbruik en meer aandacht voor de slachtoffers. De broodnodige cultuuromslag (weg met de doofpot) is volgens voorzitter Ans van de Maat van Jeugdzorg Nederland sindsdien gaande.
Geen schatting
In tegenstelling tot Deetman heeft Samson het niet aangedurfd een getalsmatige schatting te geven van de omvang van het misbruik in de jaren sinds de oorlog. Deetman schat het aantal slachtoffers van misbruik binnen de katholieke kerk op 10.000 tot 20.000. Samson waagt zich er niet aan, omdat archieven, geheel volgens de regels, grotendeels zijn vernietigd.
Zo zijn er naast de overeenkomsten ook verschillen tussen de commissies. Het belangrijkste verschil is de doelgroep. Kinderen op rooms-katholieke internaten en seminaries kwamen doorgaans uit normale, veilige gezinnen.
De kinderen in overheidsinstellingen of pleeggezinnen waren al getraumatiseerd voordat ze uit huis werden geplaatst, ze waren vaak slachtoffer van geweld of misbruik thuis. Zij raakten zo dubbel getraumatiseerd. Beide groepen kinderen hadden zich veilig moeten wanen of ze nu onder de hoede stonden van rooms-katholieke geestelijken of van jeugdhulpverleners in dienst van de overheid. De schok dat dat vertrouwen veel te vaak onterecht was, delen ze samen.
Bron, Trouw
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Worden dit soort onderzoeken pas gestart wanneer het meeste verjaard is? Dat tekent al deze zorg voor jeugd.
BeantwoordenVerwijderenVolwassenen willen wel een arts zien voor hulp, gezondheidszorg genoemd in IVRK 24.
Wat te denken van:
BeantwoordenVerwijderenhttps://dl.dropbox.com/u/2479159/Gevoel%20ouderloos%20te%20zijn%2C%20weggerukt%2C%20UHP.wmv ???
Het gevoel!
In Uithuisplaatsingen zonder verantwoord maximale bezoekregelingen van meerdere dagdelen per week?!
In UHP zonder goede pedagogie, zoals de ARGOS-methode (
http://www.deknoop.org/articles.php?lng=nl&pg=247 ).
"De kinderen in overheidsinstellingen of pleeggezinnen waren al getraumatiseerd voordat ze uit huis werden geplaatst" is veelal een onzin-smoes van uit de jeugdzorg.
BeantwoordenVerwijderenHet wordt als afleidend excuus gehanteerd.
Vaak zijn de uithuisplaastingen niet diagnostisch vooraf onderzocht en is de UHP slechts gebaseerd op beweringen vanuit wat de sociaal werkster kon bevroeden met haar niet-diagnostische opleiding.
Dat is geen niveau waar het kind recht op heeft (IVRK art. 24).
Dus BJZ heeft onzin-smoezen nodig. Dat tekent de attitude die in BJZ leeft.Ondeskundigheid afdekken.
Willen ouders dat voor hun kind?
Willen politici daarin stinken?
Waar is het gewetenswerk van deze beroepstak?
# en is de UHP slechts gebaseerd op beweringen vanuit wat de sociaal werkster kon bevroeden met haar niet-diagnostische opleiding. #
BeantwoordenVerwijderenEn wat als de kinder -rechter zelf ter plekke iets uit haar/zijn duim zuigt ter berechting ots/uhp of verlenging? Dit gebeurd namelijk ook te vaak. IVRK kennen ze niet, tegen mij zei er eentje in het Hof; uw kind heeft geen recht van spreken op zijn 13e ... duh
Inmiddels is de beerput zo omvangrijk en vies geworden dat niemand er nog aan durft te beginnen, zo lijkt het.
BeantwoordenVerwijderenMaar is dat een argument om steeds meer en nieuwe kinderen het slachtoffer te laten worden?
En om bestaande slachtoffers aan hun lot over te laten?