Eerlijk duurt het langst
(Column van E.Gerritsen op Binnenlands Bestuur bewerkt door LB en JDH)
11 sep 2012
Eerlijk duurt het langst. Naar aanleiding van alle berichtgeving rondom de
verkiezingen moest ik de afgelopen weken regelmatig aan dit spreekwoord denken.
Spreekwoorden zijn niet voor niets spreekwoorden geworden. Altijd zit er een
kern van waarheid in.
Toch zie je Jeugdzorg het hele jaar door, maar vooral tijdens verkiezingen
steeds weer worstelen met de waarheid over hun werkzaamheden, uitsluitend economisch
omgaan met hun meningen en beloften doen, die overduidelijk niet waargemaakt
kunnen worden. Bang als ze zijn voor hun eigen portemonnee, bang om het
vertrouwen van de politiek, de rechters en maatschappelijke instanties te
verliezen, bang om ontmaskerd te worden.
Dus blijft Jeugdzorg om de hete brij heen draaien. Maar is dat wel zo
verstandig? Trappen ouders en politici daar in? Laten we eens gaan kijken naar
onze jeugdzorg. Daar is het niet eerlijk rechttoe rechtaan constateren van een
gevoelig onderwerp als (het vermoeden van) kindermishandeling een centraal
thema van alle tijden. Veel van de zelfbenoemde 'professionals' gaan ervan uit,
dat het niet eerlijk bespreken van kindermishandeling met ouders, leidt
tot het einde van de behandelrelatie. De angst van de gezinsvoogden voor het beëindigen
van de behandelrelatie, is één van de belangrijkste redenen om zoveel mogelijk
kindermishandeling te melden.
Hoe meer cliënten, hoe liever. En uit onderzoek van veel
dossiers, gemaakt door gezinsvoogden, blijkt dat in 75% van de meldingen de
behandelrelatie niet werd verbroken, maar gewoon niet werd gestart, en dit
gaat vrijwel altijd gepaard met een verhoging van de weerstand van gezinsvoogden
tegen de ouders die zich tegen het 'vermoeden' van kindermishandeling bleven
verzetten.
Ook concludeerden ze dat wanneer de behandelaar in staat zou worden gesteld
om met de ouders in gesprek te blijven
over hun weerstand tegen de melding, dit de behandelrelatie niet positief
beïnvloedt. Het is dus ook een (bij BJZ overigens niet aanwezige) professionele
vaardigheid om een vermoeden op een zodanige manier te brengen, dat het
vertrouwen in stand blijft en de werkelijke waarheid aan het licht komt. Ik bedoel
te zeggen: “Het ontbreekt hen ten ene
male aan empathie en deskundigheid”.
Open en eerlijke communicatie met de ouders en het kind blijkt bij hen van nul
en generlei waarde te zijn. Dat is eigenlijk niet zo gek als je
er ook gewoon met gezond verstand over nadenkt. De meeste mishandelde ouders
weten ook echt zelf wel dat er wat goed mis is, met het gedrag van de
gezinsvoogd.
Dat onbesproken laten is niet bepaald vertrouwenwekkend. Het doet ook
afbreuk aan de geloofwaardigheid van de gezinsvoogd, die dus niet erg effectief
zal zijn in het bereiken van oplossingen en het boven tafel brengen van de
echte waarheid. Door uit te gaan van de slechte intenties van ouders (iedereen
wil zijn kinderen mishandelen) en het onacceptabele gedrag (de
kindermishandeling) en uitsluitend werken vanuit 'vermoedens', neem je ouders niet serieus en toon je – hoe gek dat ook wellicht
klinkt ten opzichte van ouders die hun kinderen niet mishandelen, geen respect.
Deze houding en handelswijze zijn vele malen misdadiger dan 'om de hete brij heen draaien', bij vermoeden van kindermishandeling. Ga bij uzelf
maar eens na wat het met uw vertrouwen doet, als een zogenaamd oprecht goede
vriend of een zogenaamd integere leidinggevende die pretendeert begaan te zijn met uw
functioneren en uw gezin, u confronteert met harde leugens.
Terug naar de vraag wat politici kunnen leren van deze werkwijze binnen de
jeugdzorg. Zou het ook wat betreft de relatie kiezer/gekozene niet zo zijn dat
eerlijk het langst duurt? Dat het van respect zou getuigen wanneer de politicus
er van uit gaat dat de ouders niet gek zijn en echt wel weten en kunnen
aantonen dat er foute beslissingen en leugenachtige uitspraken worden gedaan door
de gezinsvoogd en dat alle door
jeugdzorg gecreëerde problemen, simpeler en sneller kunnen worden opgelost?
Dat dit ouders zou helpen tegen de waanzinnige boodschap die jeugdzorg uitdraagt, met haar onbegrip, desinteresse en ondeskundigheid ten
aanzien van 'kwetsbare persoonlijke omstandigheden'? Zou dat
uiteindelijk niet leiden tot een veel groter vertrouwensvotum? Ik denk het wel.
Ongetwijfeld zullen populistische jeugdzorgavonturiers ook in de toekomst dan nog
wel proberen hun politieke graantje meepikken, maar die zullen veel eerder en
vaker worden ontmaskerd als de verkopers van luchtkastelen.
Zowel de politiek als Jeugdzorg zijn domeinen binnen onze maatschappij die
wel een “boost” in het publieke vertrouwen kunnen gebruiken.
Vertrouwen dat de afgelopen decennia behoorlijk op de proef is gesteld door
ouder-en-kindmishandeling en het ontbreken van ethiek binnen jeugdzorg, die
blijft draaien wat betreft de echte waarheid omtrent hun functioneren. Om maar
niet te spreken van de disfunctionele patronen die zijn ontstaan daar waar ouders
en jeugdzorg samenkomen.
Gewoon een kwestie van eerlijk zijn jeugdzorg, want eerlijk duurt
daadwerkelijk het langst!
LB
Terug
naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten