http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3253602/2012/05/10/Personeel-Jeugdzorg-kan-er-weinig-aan-doen-dat-ze-in-een-kolchoz-werken.dhtml#.T6v0RSkGGka.twitter
Als ouders de verantwoordelijkheid voor een kind niet goed kunnen dragen, moet er eenvoudigweg iemand zijn die die verantwoordelijkheid meedraagt en desnoods overneemt. Maar daarvoor moeten zorgverleners eerst achter hun bureau vandaan mogen komen, schrijft Peter Cuyvers.
In de Volkskrant van 7 mei plaatst de hoogleraar psychiatrie De Ruiter een snoeiharde tackle op de achillespezen van de jeugdzorg: apert disfunctioneren is nog een 'academische' term, maar managers daar luie amateurs noemen is een hoogleraar toch een vorm van straattaal. Aanleiding voor haar aanval zijn de twee jongeren die ondanks vier jaar toezicht door de jeugdzorg in Den Haag een juwelier doodschoten, inderdaad meer dan genoeg om stevige taal te gebruiken.....zo lijkt het.
Toch aarzel ik niet om haar uitval, hoe goed en oprecht in het belang van kinderen en jongeren bedoeld, net zo stevig af te keuren: zij reageert haar begrijpelijke agressie af op een weerloze speler, terwijl de bal in geen velden of wegen te bekennen is. In feite gebeurt hier hetzelfde als na de beruchte moord op de peuter Savanna in Alphen aan de Rijn, toen bleek dat het meisje al jaren werd mishandeld door haar ouders, zonder dat iemand ingreep. Er is toen inderdaad letterlijk iemand van de jeugdzorg in de beklaagdenbank gezet, aangeklaagd wegens medeschuld aan de moord wegen nalatigheid. We kennen allemaal het spreekwoord dat de put pas gedempt wordt als het kalf verdronken is. Maar wat er hier gebeurt is na het verdrinken van het zoveelste kalf het putdeksel aanklagen dat het niet op zijn plaats lag.
Het antwoord op de vraag waarom al die instellingen die we hebben het kalf niet redden ligt echter niet bij de intenties en instelling van die mensen zelf, het antwoord is een (idioot woord) zogenaamde beleidsparadox: simpel gesteld hebben we niet te weinig hulp voor kinderen en jongeren, we hebben te veel! Er zijn - echt - gemeenten waar meer hulpverleners rondlopen dan dat er jongeren zijn die hulp nodig hebben. Maar die zitten vast in een systeem dat nog het best vergelijkbaar is met de klassieke Russische staatsboerderijen, de zogenaamde kolchozen. De essentie van een kolchoz is dat het land collectief eigendom is van alle boeren en dat ze dat land moeten bewerken volgens een 'Plan' dat de overheid opstelt. In dat plan staat ook hoeveel tractoren er gemaakt worden door de fabrieken, hoeveel uren er geschoffeld moet worden, enzovoort.
In de jeugdzorg - maar lang niet alleen daar! - besteden we ongeveer een derde van de totale kosten aan het opstellen van dat soort plannen: achter een bureau dus vaststellen hoeveel en wat voor hulp een kind nodig heeft in het komende jaar (de 'indicatiestelling'). Let wel, dat is verplicht en wie hulp verleent buiten het Plan om wordt weliswaar niet doodgeschoten, maar wordt gewoon niet betaald. En omdat we nu eenmaal een fantastische verzorgende welvaartsstaat zijn, hebben we héél veel geld gereserveerd voor een groot aantal zorgkolchozen - maar ook voor werkkolchozen (zoals delen van het UWV), onderwijskolchozen en ggz-kolchozen, die allemaal hun eigen kunstjes doen volgens criteria die weer achter een Haags Bureau zijn opgesteld. Met het intussen overbekende effect van meer dan tien hulpverleners per gezin, allemaal met hun eigen client, allemaal met hun eigen probleem
Kortom, net zoals iemand (of een groepje) met voldoende politieke of ambtelijke macht ooit een aantal volstrekt nutteloze verlieslijdende spoorlijnen heeft 'besteld' (en dat nu doet met windmolens) is er ooit een volstrekt krankzinnig organisatie- en betaalsysteem voor jeugdzorg ontworpen en doorgedrukt. Een van de overigens vele vergelijkbare systemen in Nederland waarin meer dan de helft van de middelen niet echt aan het doel wordt besteed - en de andere helft vaak ook niet. Een systeem dat verplicht om 10 keer met 10 hulpverleners overleg te voeren over 10 jongeren, en niet toestaat dat in de eerste vergadering elk van de instellingen de verantwoordelijkheid voor een van die jongeren echt voor 100 procent op zich neemt en er alles aan doet om te helpen. Terwijl de organisatiekosten van de laatstgenoemde aanpak evident veel lager zijn, voor die 10 overleguren per jongere kun je twee keer op huisbezoek!
En dat huisbezoek, dat is nu precies waar het om gaat. Als we weten dat ouders de verantwoordelijkheid voor een kind niet goed kunnen dragen, dan moet er eenvoudigweg iemand zijn die die verantwoordelijkheid meedraagt en desnoods overneemt. Maar dat moet een persoon zijn, een mens, iemand met wie je kunt 'binden', iemand waar je vertrouwen in hebt, iemand die naar je toe komt (ook buiten kantoortijden).
En die mensen zijn er, heel veel zelfs. Maar we hebben ze opgesloten achter hun bureaus tot ze verzuurden of wegliepen. Dienders voelen zich gelukkig op straat, leraren voor de klas en jeugdzorgers willen en moeten de gezinnen (weer) in. Bottomline: er zijn in dit land enkele tienduizenden gezinnen waar we veel dichter bij moeten komen en tienduizenden hulpverleners die heel graag weer achter hun bureau vandaan zouden komen. Als we dat nu gewoon organiseren kunnen we stoppen met elkaar de schuld geven.
Peter Cuyvers is pedagoog en zelfstandig adviseur
Reactie van Drs. Nico Mul
Geachte heer Cuyvers,
Zelf ben ik betrokken geweest bij de totstandkoming van de huidige 'Wet op de Jeugdzorg 2005', als lid van de commissie familierecht en later bestuurslid van de toenmalige SCJF te Utrecht. Ik merkte toen in een commentaar stuk op die wet al de manco's op, waar alle ouders nu zo ongeveer tegen protesteren:
- Er staat bijvoorbeeld qua opleiding: 'Een stichting die een BJZ beheert zorgt voor voldoende scholing van de medewerkers' MEER niet, wat die 'voldoende scholing' is hebben we gezien: een toerisme-opleiding en 12 weken interne begeleiding en je bent 'gezinsvoogd'!
- De 'gedragsdeskundige': in de wet staat dat die zorgt voor de 'onderbouwing van de conclusies'.
Wie die conclusies trekt, staat NIET in de wet, of dat de secretaresse of poetser is, doet niet ter zake, de 'gedragsdeskundige' zorgt zonder enig onderzoek voor de onderbouwing...
Tot voor kort moest de gedragsdeskundige nog indicatiebesluiten verplicht mede-ondertekenen, na het aanklagen (en de veroordeling van) enige gedragsdeskundigen wegens het ontbreken van onderzoek, is deze verplichting uit de wet geschrapt middels het toevoegen van het woordje 'kan'...(in art. 35 UvB WoJz)
Of u het nu over Savanna heeft of over andere zaken van falen van 'jeugdzorg': juist ONDERZOEK ontbreekt en zeker ook vertrouwen (wat dat betreft geef ik u groot gelijk, maar het vertrouwen wordt geheel verspeeld door a. de dubbele agenda van BJZ-medewerkers en b. de premie op het uit huis plaatsen!)
Ik pleit daarom voor het volgende:
- Bij omgevings-gerelateerde opvoedingsproblemen: eerst hulp op gelijkwaardig ouder-ouder niveau door vrijwilligers als bij Home-Start, eigen-kracht dan wel maatjesprojecten.
- Bij kind-gerelateerde problematiek: éérst onderzoek door een echte deskundige als kinderpsycholoog of orthopedagoog-generalist dan wel kinderpsychiater en dan direct de juiste behandeling geven.
Dit voorkomt het gesol met kinderen en de ouder-vernedering door direct ouders te gaan beschuldigen van falen als kinderen bepaalde problemen vertonen en het bezuinigt ook nog eens flink: het zou heel BJZ overbodig maken en vele gezinnen in stand houden!
Over 'amateurisme': ook ik ben de laatste maanden openlijk bezig BJZ-medewerkers voor 'amateurs' uit te maken en wel hierom:
- Ze hebben nog steeds géén verplichte, gekwalificeerde opleiding.
- Ze hebben géén beroepsregistratie.
- Ze hebben géén beroepsrechtspraak.
- Hun 'diagnostisch beeld' zoals ze dat zelf noemen is een aaneenschakeling van roddels, achterklap, anonieme meldingen en indrukken en op geen enkele wijze gebaseerd op deskundig onderzoek. Sterker nog, sommige BJZ schrijven zelfs in hun 'onderzoek': 'er is geen onderzoek verricht, er zijn geen onderzoeksgegevens bekend, daarom vervalt het recht op second opinion' (Met zulke rapporten gaan kinderrechters wél kinderen uit huis plaatsen. Ik heb de redactie van deze blog een paar van die rapporten doen toekomen!)
Let wel: zelfs, bakkers, loodgieters, dakdekkers en fietsenmakers hebben nog wel deze professionaliteit, BJZ-medewerkers NIET!
Het is overigens treurig dat ik verneem dat het nu al min of meer vast ligt dat de huidige BJZ-medewerkers overgaan naar het AMK om méér meldingen kindermishandeling te registreren, scholen, artsen enz gaan 'voorlichten' om kindermishandeling te diagnosticeren en de andere helft overgaat naar CJG om kinderen op dezelfde voet, aan de hand van 'meldingen' uit huis te gaan plaatsen... Let wel: het AMK is een onderdeel van BJZ en krijgt geld per verwerkte melding, dus méér meldingen is méér geld! (Zoals BJZ nu voor een OTS ca. 8000 €/per kind per jaar vangt en nog veel meer voor een UHP!'Productie-afspraken' zijn daarvoor gemaakt...bij het behalen daarvan... BONUS!!)
Waarom krijgt BJZ nu juist NIET betaald voor het in stand houden van gezinnen???
Een en ander doet mij denken aan een herhaling van de geschiedenis ten aanzien van 'incest herkenning', ik noem 'Bolderkar' en 'Lancee' en de goed verstaander weet genoeg!
Overigens: uw artikel en de 2 reacties daar op, vind ik verder best goed!
Drs. N.J.M.Mul
Als ouders de verantwoordelijkheid voor een kind niet goed kunnen dragen, moet er eenvoudigweg iemand zijn die die verantwoordelijkheid meedraagt en desnoods overneemt. Maar daarvoor moeten zorgverleners eerst achter hun bureau vandaan mogen komen, schrijft Peter Cuyvers.
In de Volkskrant van 7 mei plaatst de hoogleraar psychiatrie De Ruiter een snoeiharde tackle op de achillespezen van de jeugdzorg: apert disfunctioneren is nog een 'academische' term, maar managers daar luie amateurs noemen is een hoogleraar toch een vorm van straattaal. Aanleiding voor haar aanval zijn de twee jongeren die ondanks vier jaar toezicht door de jeugdzorg in Den Haag een juwelier doodschoten, inderdaad meer dan genoeg om stevige taal te gebruiken.....zo lijkt het.
Toch aarzel ik niet om haar uitval, hoe goed en oprecht in het belang van kinderen en jongeren bedoeld, net zo stevig af te keuren: zij reageert haar begrijpelijke agressie af op een weerloze speler, terwijl de bal in geen velden of wegen te bekennen is. In feite gebeurt hier hetzelfde als na de beruchte moord op de peuter Savanna in Alphen aan de Rijn, toen bleek dat het meisje al jaren werd mishandeld door haar ouders, zonder dat iemand ingreep. Er is toen inderdaad letterlijk iemand van de jeugdzorg in de beklaagdenbank gezet, aangeklaagd wegens medeschuld aan de moord wegen nalatigheid. We kennen allemaal het spreekwoord dat de put pas gedempt wordt als het kalf verdronken is. Maar wat er hier gebeurt is na het verdrinken van het zoveelste kalf het putdeksel aanklagen dat het niet op zijn plaats lag.
Het antwoord op de vraag waarom al die instellingen die we hebben het kalf niet redden ligt echter niet bij de intenties en instelling van die mensen zelf, het antwoord is een (idioot woord) zogenaamde beleidsparadox: simpel gesteld hebben we niet te weinig hulp voor kinderen en jongeren, we hebben te veel! Er zijn - echt - gemeenten waar meer hulpverleners rondlopen dan dat er jongeren zijn die hulp nodig hebben. Maar die zitten vast in een systeem dat nog het best vergelijkbaar is met de klassieke Russische staatsboerderijen, de zogenaamde kolchozen. De essentie van een kolchoz is dat het land collectief eigendom is van alle boeren en dat ze dat land moeten bewerken volgens een 'Plan' dat de overheid opstelt. In dat plan staat ook hoeveel tractoren er gemaakt worden door de fabrieken, hoeveel uren er geschoffeld moet worden, enzovoort.
In de jeugdzorg - maar lang niet alleen daar! - besteden we ongeveer een derde van de totale kosten aan het opstellen van dat soort plannen: achter een bureau dus vaststellen hoeveel en wat voor hulp een kind nodig heeft in het komende jaar (de 'indicatiestelling'). Let wel, dat is verplicht en wie hulp verleent buiten het Plan om wordt weliswaar niet doodgeschoten, maar wordt gewoon niet betaald. En omdat we nu eenmaal een fantastische verzorgende welvaartsstaat zijn, hebben we héél veel geld gereserveerd voor een groot aantal zorgkolchozen - maar ook voor werkkolchozen (zoals delen van het UWV), onderwijskolchozen en ggz-kolchozen, die allemaal hun eigen kunstjes doen volgens criteria die weer achter een Haags Bureau zijn opgesteld. Met het intussen overbekende effect van meer dan tien hulpverleners per gezin, allemaal met hun eigen client, allemaal met hun eigen probleem
Kortom, net zoals iemand (of een groepje) met voldoende politieke of ambtelijke macht ooit een aantal volstrekt nutteloze verlieslijdende spoorlijnen heeft 'besteld' (en dat nu doet met windmolens) is er ooit een volstrekt krankzinnig organisatie- en betaalsysteem voor jeugdzorg ontworpen en doorgedrukt. Een van de overigens vele vergelijkbare systemen in Nederland waarin meer dan de helft van de middelen niet echt aan het doel wordt besteed - en de andere helft vaak ook niet. Een systeem dat verplicht om 10 keer met 10 hulpverleners overleg te voeren over 10 jongeren, en niet toestaat dat in de eerste vergadering elk van de instellingen de verantwoordelijkheid voor een van die jongeren echt voor 100 procent op zich neemt en er alles aan doet om te helpen. Terwijl de organisatiekosten van de laatstgenoemde aanpak evident veel lager zijn, voor die 10 overleguren per jongere kun je twee keer op huisbezoek!
En dat huisbezoek, dat is nu precies waar het om gaat. Als we weten dat ouders de verantwoordelijkheid voor een kind niet goed kunnen dragen, dan moet er eenvoudigweg iemand zijn die die verantwoordelijkheid meedraagt en desnoods overneemt. Maar dat moet een persoon zijn, een mens, iemand met wie je kunt 'binden', iemand waar je vertrouwen in hebt, iemand die naar je toe komt (ook buiten kantoortijden).
En die mensen zijn er, heel veel zelfs. Maar we hebben ze opgesloten achter hun bureaus tot ze verzuurden of wegliepen. Dienders voelen zich gelukkig op straat, leraren voor de klas en jeugdzorgers willen en moeten de gezinnen (weer) in. Bottomline: er zijn in dit land enkele tienduizenden gezinnen waar we veel dichter bij moeten komen en tienduizenden hulpverleners die heel graag weer achter hun bureau vandaan zouden komen. Als we dat nu gewoon organiseren kunnen we stoppen met elkaar de schuld geven.
Peter Cuyvers is pedagoog en zelfstandig adviseur
Reactie van Drs. Nico Mul
Geachte heer Cuyvers,
Zelf ben ik betrokken geweest bij de totstandkoming van de huidige 'Wet op de Jeugdzorg 2005', als lid van de commissie familierecht en later bestuurslid van de toenmalige SCJF te Utrecht. Ik merkte toen in een commentaar stuk op die wet al de manco's op, waar alle ouders nu zo ongeveer tegen protesteren:
- Er staat bijvoorbeeld qua opleiding: 'Een stichting die een BJZ beheert zorgt voor voldoende scholing van de medewerkers' MEER niet, wat die 'voldoende scholing' is hebben we gezien: een toerisme-opleiding en 12 weken interne begeleiding en je bent 'gezinsvoogd'!
- De 'gedragsdeskundige': in de wet staat dat die zorgt voor de 'onderbouwing van de conclusies'.
Wie die conclusies trekt, staat NIET in de wet, of dat de secretaresse of poetser is, doet niet ter zake, de 'gedragsdeskundige' zorgt zonder enig onderzoek voor de onderbouwing...
Tot voor kort moest de gedragsdeskundige nog indicatiebesluiten verplicht mede-ondertekenen, na het aanklagen (en de veroordeling van) enige gedragsdeskundigen wegens het ontbreken van onderzoek, is deze verplichting uit de wet geschrapt middels het toevoegen van het woordje 'kan'...(in art. 35 UvB WoJz)
Of u het nu over Savanna heeft of over andere zaken van falen van 'jeugdzorg': juist ONDERZOEK ontbreekt en zeker ook vertrouwen (wat dat betreft geef ik u groot gelijk, maar het vertrouwen wordt geheel verspeeld door a. de dubbele agenda van BJZ-medewerkers en b. de premie op het uit huis plaatsen!)
Ik pleit daarom voor het volgende:
- Bij omgevings-gerelateerde opvoedingsproblemen: eerst hulp op gelijkwaardig ouder-ouder niveau door vrijwilligers als bij Home-Start, eigen-kracht dan wel maatjesprojecten.
- Bij kind-gerelateerde problematiek: éérst onderzoek door een echte deskundige als kinderpsycholoog of orthopedagoog-generalist dan wel kinderpsychiater en dan direct de juiste behandeling geven.
Dit voorkomt het gesol met kinderen en de ouder-vernedering door direct ouders te gaan beschuldigen van falen als kinderen bepaalde problemen vertonen en het bezuinigt ook nog eens flink: het zou heel BJZ overbodig maken en vele gezinnen in stand houden!
Over 'amateurisme': ook ik ben de laatste maanden openlijk bezig BJZ-medewerkers voor 'amateurs' uit te maken en wel hierom:
- Ze hebben nog steeds géén verplichte, gekwalificeerde opleiding.
- Ze hebben géén beroepsregistratie.
- Ze hebben géén beroepsrechtspraak.
- Hun 'diagnostisch beeld' zoals ze dat zelf noemen is een aaneenschakeling van roddels, achterklap, anonieme meldingen en indrukken en op geen enkele wijze gebaseerd op deskundig onderzoek. Sterker nog, sommige BJZ schrijven zelfs in hun 'onderzoek': 'er is geen onderzoek verricht, er zijn geen onderzoeksgegevens bekend, daarom vervalt het recht op second opinion' (Met zulke rapporten gaan kinderrechters wél kinderen uit huis plaatsen. Ik heb de redactie van deze blog een paar van die rapporten doen toekomen!)
Let wel: zelfs, bakkers, loodgieters, dakdekkers en fietsenmakers hebben nog wel deze professionaliteit, BJZ-medewerkers NIET!
Het is overigens treurig dat ik verneem dat het nu al min of meer vast ligt dat de huidige BJZ-medewerkers overgaan naar het AMK om méér meldingen kindermishandeling te registreren, scholen, artsen enz gaan 'voorlichten' om kindermishandeling te diagnosticeren en de andere helft overgaat naar CJG om kinderen op dezelfde voet, aan de hand van 'meldingen' uit huis te gaan plaatsen... Let wel: het AMK is een onderdeel van BJZ en krijgt geld per verwerkte melding, dus méér meldingen is méér geld! (Zoals BJZ nu voor een OTS ca. 8000 €/per kind per jaar vangt en nog veel meer voor een UHP!'Productie-afspraken' zijn daarvoor gemaakt...bij het behalen daarvan... BONUS!!)
Waarom krijgt BJZ nu juist NIET betaald voor het in stand houden van gezinnen???
Een en ander doet mij denken aan een herhaling van de geschiedenis ten aanzien van 'incest herkenning', ik noem 'Bolderkar' en 'Lancee' en de goed verstaander weet genoeg!
Overigens: uw artikel en de 2 reacties daar op, vind ik verder best goed!
Drs. N.J.M.Mul
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html
Beleidsmakers en politici en besturen slapen,
BeantwoordenVerwijderenweten de kern van de heersende onvrede over BJZ/RvdK/AMK niet, en verzinnen smoesjes om de fouten die wel eens boven tafel willen komen af te dekken. :
Gezinsvoogden hebben geen diagnostische kennis, en met een team die de client niet ziet verdoezelen ze hun foute signalen.
Politici geloven mooie korte folders van BJZ als waarheid, en onderbouwde adviezen van buiten BJZ worden ongelezen in een la gelegd. Dat heet 'macht', niet volksvertegen-woordiging!
Besturen kennen geen pedagogie en diagnostieke normen.
Men beschermt niet het kind maar z'n eigen inkomen.
Hoe komt het toch dat zo weinig ouders wakker zijn en Kamerleden (en in cc een oudernetwerk ofzo) informeren waar het fout ging. De kern....
BJZ heeft geen diagnostische kennis om juist door te verwijzen of aan case-management te doen, dus BEZUINIG op BJZ! BJZ = verzameling sociaal werksters en goedbetaalde besturen.
Daar kan met geen belastingsEuro universitaire kennis in bijgebracht worden!
Zoek voor 'kennis bij de case brengen' bij de geregistreerd diagnost, met tuchtrecht en beëdiging.
Er zijn diagnosten, die toegankelijk moeten zijn voor jeugdzaken.
Snelle hulp is beter dan amateurisme bij BJZ.
Een heel aardig stuk. Ik heb echter nog wel wat vragen aan u.
BeantwoordenVerwijderenAls er werkelijk tienduizenden hulpverleners zijn die graag op een andere manier willen werken, waarom laten deze hulpverleners dat niet luid en duidelijk horen? Zijn ze bang voor hun werkgevers?
Is dat soms de reden dat zij, ”de weerloze spelers” hun eigen frustraties, angsten en onvrede afwentelen op de mensen waar zij hulp aan zouden moeten bieden? (Op school wordt dit gedrag als pestgedrag gekarakteriseerd.) Is dat de reden dat zij liegen in hun rapporten, liegen tegen de ouders en kinderen, liegen tegen de rechter??!! Heeft dit iets te maken heeft met een slecht werkende organisatie?
Heeft het onderwijs ook niet te maken met een enorme administratie, grote werkdruk en overbelasting? Geeft dat mij, als onderwijskracht, het recht leugens en onwaarheden te verspreiden over ouders en kinderen en mijn frustraties op hen te botvieren, omdat ik het onderwijssysteem niet lekker vind draaien?
ABSURD!
Of heeft het te maken met beroepshouding, betrokkenheid, respect maar vooral met gewetensvol omgaan met kind en ouder? Met het vermogen te kunnen reflecteren op jezelf? Met je integriteit als mens?
Zolang ik merk dat met name gezinsvoogden pertinente leugens en vernederende opmerkingen in hun verslagen schrijven na huisbezoeken of gesprekken, kunt u mij niet wijsmaken dat dit iets te maken heeft met slechte organisatievormen.
Vaak vinden de gezinsvoogden de afstand te ver voor een huisbezoek, werken ze parttime of hebben ze doodgewoon geen zin in huisbezoeken. Hebben ze te weinig in huis om een goed gesprek te kunnen voeren of een deugdelijk verslag te kunnen produceren. Of hebben ze het te druk met hun eigen gezin.
Je kunt nog zo’n goed lopende organisatie hebben, nog zo goed zijn opgeleid (of niet) de mens staat centraal in de organisatie. Ik erken bij mijzelf dat ik niet zo goed in staat ben een wetenschappelijk verantwoord stuk te schrijven. Ik erken bij mijzelf dat ik niet in staat ben een miljoenenbedrijf te leiden. Wat ik mijzelf wel elke dag realiseer is: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!
Geef die hulp en dat respect aan een ander wat je voor jezelf zou wensen.
Er is geen excuus om anders te handelen!
Wanneer we bezien hoe BJZ wordt gefinancierd, met de negatieve optie (waar de Consumentenbond op tegen is) d.m.v. het behalen van OTS- en UHP-mandaten, de gezinsvoogdij-tak van BJZ vullend, dan is het aanlokkelijk om langzaam-aan te doen, de OTS tot in jaren uit te rekken.
VerwijderenOok jaarlijkse bonussen met kerst.
Het is niet voor niks dat de jeugdzorgwerkers maximaal een matige HBO-opleiding hebben genoten, geen medisch-academische opleiding. Deze werksters zijn bespeelbaar door het boven hun staand team dat blind werkt, de cliënt niet ziet, en slechts afgaat op wat de werkster wil en kan doorgeven aan signalen, hoe verdraaid ook doorgegeven.
En dan het slechtste ervan maken door het te larderen met insinuaties. Dat leidt tot genoemde mandaten, gezinsvoogdij, en dus geld.
De werksters krijgen een korte interne opleiding om al voorgeprogrammeerd negatief te zoeken naar signalen.
Ook niet voor niks dat er een groot verloop is van gezinsvoogden: die met zelfreflexie en geweten zoeken hun baan snel weer elders. Het zijn de werksters die blijven, die zich inbeelden helden te zijn, jeugdbeschermers, want zo mogen ze zich toch noemen?!
Er wordt dus intern gedacht dat ze goed bezig zijn, als dommekrachten. Bespeeld van boven.
AMK Zuid Holland/Neherkade, daar werken twee toppers. Namelijk Henk J. (alg)maatschappelijk werker en Caire B. (vertrouwensarts) Laat dit setje nooit bij je thuis. Ze praten je alles aan en zijn er expliciet op uit je kind(eren) uit huis te plaatsen.
BeantwoordenVerwijderen