Pagina's

▼

zondag 2 februari 2014

Doe ze maar op voetbal?

http://www.vno-ncw.nl/Publicaties/Forum/Pages/Annemarie_Jorritsma_VNGLokaal_belastingsysteem_onvermijdelijk_18809.aspx?source=%2fPages%2fZoek.aspx%3fk%3dlokaal%2bbelastingsysteem#.Uu0CAtJ5OSp


Een uitspraak VNG-voorzitter Jorritsma, dat er in de jeugdzorg geen kinderen meer naar de psychiater zullen worden gestuurd maar naar het voetbalveld, zou volgens haar latere verklaringen uit zijn verband zijn gerukt en geen goed beeld geven van de zorg voor jeugdigen wanneer deze vanaf de transitie in 2015 bij de gemeenten komt te liggen. 

Toch denk ik dat wij deze uitspraak grotendeels vrij letterlijk mogen nemen, gezien de grote wens van het kabinet om de ‘labeltjes’ er vanaf te halen en kinderen die een ontwikkelingsstoornis (zouden) hebben als normale kinderen te zien. Zouden hebben, want daar wordt hevig aan getwijfeld. Veel J-GGZ-kinderen zouden helemaal niets mankeren, maar onterecht met een diagnose rondlopen, dat zij ook nog eens als een pijnlijk stigma ervaren, wat allemaal op het conto te schrijven is van ouders die ‘aandacht’ nodig hebben en dit middels hun kinderen en de overdreven nadruk op hun bijzondere gedragingen proberen te realiseren. De term Münchhausen by Proxy wordt mij iets te vaak van stal gehaald, om als vader van twee kinderen met ASS (autisme) me nog serieus genomen te voelen door deze beweging van ontlabelen.

Kruistocht

Het kinderen bevrijden van deze zogenaamd bezwaarlijke diagnoses begint op een kruistocht te lijken en zoals de geschiedenis aantoont, worden die vaak gevoerd op heel bedenkelijke gronden. Financiële motieven zijn naar mijn idee voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de grote haast die het kabinet en sommige lokale wethouders hebben met het normaliseren van de kinderen en niet op de eerste plaatst de beste zorg vanuit een goede inschatting van het werkelijke functioneren van het kind. Ik geloof niet dat het aan gemeenteambtenaren is om te bepalen of een kind gediagnosticeerd moet worden en al helemaal niet hoe wij als maatschappij daar met ons oordeel tegenover moeten staan. 

Het argument dat sommigen naar voren brengen dat kinderen met een aandoening zichzelf ernaast voelen staan vanwege het label, is goedkoop inspelen op sentimenten van degenen die niet uit eigen ervaring weten hoeveel baat kinderen kunnen hebben bij een goede diagnose, omdat dit zowel voor de opvoeding verassende inzichten kan opleveren, maar ook indien dat nodig is gedragsregulerende medicatie. Niet alle excessieve gedragingen van kinderen kunnen verholpen worden met een Tripple-P cursus, hoe positief ook gebracht. En het is bijzonder aanmatigend van bestuurders om te suggereren dat indien kinderen zulk gedrag vertonen, dit een indicatie zou zijn van pedagogisch falen of niet goed kunnen communiceren aan de kant van ouders. Er zijn genoeg hoog opgeleide ouders met prima sociale -en opvoedvaardigheden, die ook met de handen in het haar zitten als ze een kind krijgen waarvan ze met de beste wil van de wereld niet kunnen begrijpen waar het gedrag vandaan komt. 

Allemaal mishandeld?

Er is wel degelijk een vervelende parallel zichtbaar tussen gelijktijdig het  aandringen van de overheid op het terugdringen van de aantallen diagnoses en een toename van suggesties dat veel kinderen met een diagnose in werkelijkheid geen kinderen met een stoornis zijn, maar mishandelde kinderen. Zelfs indien dit zo zou zijn en ik twijfel sterk aan de schaal waarop men suggereert dat dit voorkomt, dan is het helemaal een ramp voor normale, niet mishandelende ouders als ze na de transitie van een gemeenteambtenaar afhankelijk zijn of ze hun kind wel of niet professioneel mogen laten onderzoeken. Indien dit wordt geweigerd, hoe kunnen ouders dan aantonen dat het niet aan hun gebrek aan pedagogische vaardigheden ligt, maar dat er sprake is van een aangeboren gedragsstoornis die geheel buiten hun schuld om voor henzelf en het kind een grote opgave betekent? Ouders hebben het recht om te weten wat er met hun kind aan de hand is. Dit is een basisrecht en geen gunst van de gemeente!

En over het kinderen naar voetbal sturen als alternatief voor de psychiater, wat een vreselijke karikatuur maakt van het probleem waar zo’n kind mee worstelt, kan nog iets anders gezegd worden dat tot nu toe nog niet eerder genoemd is in de hele discussie rond gemeente en JGGZ. 

Top 600

Juist in het voetbal zien we de afgelopen jaren een schrikbarend aantal ernstige geweldsincidenten op en rond het veld, waarom gisteren nog in de krant stond aangekondigd dat voetbalincidenten bij jongeren voortaan zullen resulteren in een doorverwijzing naar Bureau Halt. Maar wat merkwaardig is het toch om te constateren dat de jongeren met licht problematisch of crimineel gedrag zullen worden opgevoed en sociaal gevolgd door het wijkteam, terwijl op een hoger niveau van jeugdproblemen, de Top 600 (nu reeds 800) van harde jeugdcriminelen er steeds vaker wordt gegrepen naar het middel van diagnostiek. Daar willen ze wel graag weten wat er in de hersenen van die jongeren aan de hand is, want daar hebben alle andere middelen al gefaald. 

Dus bij de ingang van jeugdhulp wordt de diagnostiek als het aan de overheid ligt aan banden gelegd, maar bij de uitgang, als jongeren al volledig zijn ontspoord en tot geharde criminelen zijn gevorderd, vindt men het nodig om op wetenschappelijke basis te meten wat er aan de hand is en waar het gedrag uit verklaard zou kunnen worden. Dat lijkt mij een beetje het paard achter de wagen spannen. Het is dom overheidsbeleid en oneerlijk tegenover jongeren die veel eerder van het pad van zelfdestructie afgehaald hadden kunnen worden als serieus was genomen wat zich in hun bewustzijn en zelfbeleving afspeelt.

http://eservice-data.solidam.com.s3-website-us-east-1.amazonaws.com/publication/telegraaf/native-app/issue/2014/02/06/0001/public/frame/b15bf4fecd49a501acd20c5fb235d881a6a94e96.html

http://www.vng.nl/onderwerpenindex/decentralisaties-sociaal-domein/decentralisatie-jeugdzorg/brieven/behandeling-concept-jeugdwet-eerste-kamer

Sven Snijer 
op

8 opmerkingen:

  1. Ien van Wetten2 februari 2014 om 12:49

    Helemaal met je eens Sven, al zie ik niet de link tussen hoog opgeleid zijn en pedagogische vaardigheden hebben

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sven Snijer2 februari 2014 om 13:14

      Je hebt gelijk, dat verband is er ook niet altijd, maar daarmee doel ik op de niet uitgesproken vooronderstelling van de sociale wijkteams dat al die ouders die door de Ouder en Kindadviseur in de gaten moeten worden gehouden, zo dom zouden zijn om zelf geen toepasselijke hulp te vinden voor hun kind of geen normaal contact met hun eigen netwerk hebben om opvoedtips te verkrijgen, of op Google hun info te vinden. Nu worden ze ongevraagd opgezadeld met Jan en alleman, terwijl als je naar de cijfers kijkt, het voor de echte multi-probleemgezinnen gaat om 1% van het totaal en van de gezinnen die af en toe ondersteuning nodig hebben 12 % (Amsterdam) En daar moeten dan de andere 87% van de ouders die het zelf goed redden, onder lijden.

      Verwijderen
    2. Anoniem2 februari 2014 om 20:05

      Ik zie wel een verband tussen hoger opgeleid met beroepsethiek en -code enerzijds en anderzijds combinerende en afwegende pedagogische vaardigheden. Vergelijk het met jeugdzorg (tegenover j-GGZ).
      De meisjes van Jeugdzorg zijn te ondeskundig om hun geleerde ontwikkelingspedagogie te combineren met hun gerichtheid met kinderbeschermende ogen in het voordeel van de financiën van BJZ (de "financiële 'perverse prikken'" van de Kinderombudsman, derde streepje, op blz. 93 van zijn rapport eind 2013) waardoor jeugdzorg een score kreeg van 28% van de OTS-sen na 2 jaren verbeterd, en 33% zelfs verslechterd, de rest niet verbeterd! Dat is een te slechte score voor Jeugdzorg tegenover gezondheidszorg. Waarom zou je jeugdzorg zonder echte zorg overeind houden wanneer er gezondheidszorg is met meer deskundigheid en tuchtrechtelijke controlemogelijkheid???!

      Verwijderen
    3. Anoniem2 februari 2014 om 22:16

      Alles kan je verweten worden. Onlangs kreeg ik te horen dat mijn opleiding in de hulpverlening en met name in de neurologie en de psychiatrie mij mogelijk juist ongeschikt maakt om mijn eigen kinderen, met autisme, op te voeden. Volgens de ratio dat professionals als pedagogen er juist thuis vaak niets van zouden bakken.
      Het is ook gewoon lastig als je opgeleid bent en je bijgeschoold hebt met bijvoorbeeld de deskundigen van Autisme Centraal of Geef me de vijf. Een gemiddelde jeugdbeschermer weet dan gewoon ook niet waar je het over hebt.

      Verwijderen
  2. Anoniem2 februari 2014 om 16:17

    Door kinderen met autisme niet serieus te nemen en geen rekening te houden met hun andere manier van omgaan met prikkels en informatie zorgen wij zelf voor een toename van gedragsproblemen bij deze kinderen. Dat is kindermishandeling door de omgeving en door de overheid. Door niet naast deze kinderen te gaan staan en samen te puzzelen hoe het wel gaat lukken rekening houdend met de beperkingen zoeken kinderen eigen vaak dysfunctionele manieren om zich staande te houden. Dan hoef je niet gek op te kijken als kinderen geen controle hebben over zichzelf, woedeuitbarstingen krijgen, zich opsluiten in zichzelf en hun rigiditeit toeneemt omdat ze zich moeten beschermen tegen voor hen onmogelijke opgaven en aanspraken. Als je voortdurend overprikkelt en overvraagd wordt op school krijg je schooluitval. Als je thuis niet voldoende hulp krijgt bij je behoefte aan rust en geduld, emotieneutraliteit, ongeorganiseerdheid en je gebrek aan overzicht krijg je problemen met je opvoeders. Daar kan een sociaal wijkteam met onbegrip op blijven reageren, het ligt aan de ouders, stuur ze maar naar voetbal, proces verbaal van de leerplicht ambtenaar, maar dat helpt niemand. Ja, van de wal in de sloot. Als je die autibril eenmaal op hebt kun je dat niet meer niet zien. In mijn omgeving een tiener met autisme die een voortdurend pestende klasgenoot te grazen nam wordt naar bureau HALT gestuurd. Een kind met autisme dat naast een diagnose geen uitleg krijgt, en zijn ouders ook niet, vervalt tot een jarenlange strijd met ouders waar de politie en jeugdzorg aan te pas komen. In het Eigen Kracht Gesprek blijkt zonneklaar dat men liever blijft denken in sociale kaders dan het autisme van dit kind eindelijk serieus te nemen. Ook het kind zelf blijft hinken op gedachten want het wil graag sociaal geaccepteerd worden en geeft daarom sociaal wenselijke antwoorden en toezeggingen die vervolgens niet haalbaar blijken te zijn waarna er weer een faalervaring is ontstaan en er steeds grotere moeilijkheden zijn in de omgang en de schoolgang. Wij zorgen zelf voor slecht gedrag bij deze kinderen, en hun ouders, door hun andere conditie niet serieus te nemen en te luisteren naar de medische en andere kennis die er inmiddels wel is.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sarah Morton3 februari 2014 om 20:40

    Hoi Sven,

    Deels mee eens.
    Ik wil ook niet dat ouders die hulp zoeken voor hun kind, ergens van verdacht worden, of bij voorbaat als 'pedagogisch zwak' neergezet zouden worden.
    Zij moeten serieus genomen worden.

    Maar alle problemen bij het kind neerleggen, is de andere zijde van dezelfde medaille.

    Ik heb wel degelijk last gehad van het stigma. Mensen die alle problemen aan het autisme linkte, zonder aandacht voor de omstandigheden en mijn verhaal.
    Als een kind opgroeit met het idee dat hij defect is, geeft dat stress, Hij voelt zich mislukt en geen volwaardig mens.
    Hoe voelt het om als gestoord gezien te worden?
    Nog ben ik bezig om mezelf te accepteren zoals ik ben en mezelf als een heel mens te zien.

    De psychiatrie gebruikt dezelfde trauma based mindcontrol technieken als jeugdzorg.
    Mensen niet serieus nemen, het zwijgen opleggen, stigmatiseren, bedreigen met geweld en dwang, opsluiten in een instelling.
    Ook de psychiatrie presenteert meningen als feiten. Stelt de patiënt iets ter discussie, heet dat gebrek aan ziekte-inzicht of geen zicht op eigen beperkingen. Hetzelfde idee als 'niet leerbaar, zorgweigeraar etc'.
    Een wig drijven tussen ouder en kind.
    (Met mijn vader had ik altijd een heel goede band. Overal konden we over praten. Maar deskundigen meenden dat hij niet zo mee moest gaan in mijn belevingswereld. Het is wel weer goed gekomen tussen ons).
    Ook gruwel ik van hoe snel kinderen 'medicijnen' krijgen om hun gedrag te veranderen.
    Dat zijn vaak sterkte, creatieve en vrolijke kinderen, die lastig zijn voor hun leerkracht, omdat ze niet lang stil kunnen zitten.

    Wel ben ik het er mee eens dat hulp voor je kind niet onder jeugdzorg moet vallen.
    Een kind kan bijvoorbeeld meer begeleiding nodig hebben bij vaardigheden als zelfstandig reizen of heeft therapie nodig om een nare gebeurtenis te verwerken.

    Maar kinderen reageren wel degelijk op hun omgeving en houden volwassenen een spiegel voor. Ze voelen de sfeer thuis, de stemming van de ouders en zien hoe ze met elkaar omgaan.
    Ouders kunnen ook persoonlijke problemen hebben, en uiten dat in hun gedrag naar hun kinderen. Dat hoeft niets te maken te hebben met kindermishandeling.
    Wel vind ik dat er ook naar de situatie gekeken moet worden, als een kind moeilijk gedrag vertoont.
    Niet door een jeugdzorgwerker die de kinderen af kan pakken, maar iemand die eerlijk en onbevooroordeeld is en ouders zicht geeft op hun patronen, emoties, overtuigingen, houding en hoe gezinsleden met elkaar omgaan.
    Ouders helpen vertrouwen in zichzelf en hun kind te krijgen en hun kwaliteiten te ontdekken.

    Zie ook: http://positievenood.wordpress.com/2014/01/12/ben-jij-een-diagnose/
    http://echtwell.nl/ongewenst-gedrag/

    Kinderen met een label, hebben vaak ook bijzondere kwaliteiten, zoals creativiteit en dingen opmerken die anderen niet zien: http://creatievechaoot.wordpress.com/
    Ik zie het ook niet als stoornissen, maar als eigenschappen.
    We kunnen rekening met hen houden, zonder van een ziekte-beeld te spreken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Sven Snijer4 februari 2014 om 07:08

    Beste Sarah,

    Ik waardeer mensen zoals jij die er voor strijden om aan te tonen dat mensen die 'anders' zijn, niet voor gek of minderwaardig moeten worden gehouden, maar het probleem met deze discussie is vaak dat de tegenstanders van een diagnose / label twee dingen consequent door elkaar halen: De diagnose als resultaat van de observatie van gedrag en beleving van de cliënt en aan de andere kant hoe er vervolgens met die diagnose wordt omgegaan en hoe er met de persoon die is gediagnosticeerd wordt omgegaan.

    Ik weet dat er ook in de psychiatrie veel dingen mis zijn. Maar het vermijden van diagnostische labels of ophouden het een stoornis te noemen, wanneer iemand ernstig wordt gehinderd in het persoonlijk functioneren lijkt mij niet de oplossing. Als je de maatschappelijke intolerantie ten opzichte van mensen die anders zijn wilt aanpakken, hoef je geen verbod op diagnoses in te voeren, want dat maakt het alleen maar verwarrender. Dan hebben we opeens allemaal mensen met voorheen een specifieke aandoening, verschillend van elkaar en met een verschillende hulpvraag, die dan opeens allemaal binnen één zogenaamd homogene groep vallen van mensen die 'anders' zijn. En dan weet je eigenlijk nog niets. Iemand met adhd heeft toch van heel andere dingen last dan iemand met PDD-NOS?

    Hetzelfde met psychiatrie en het zich boven mensen stellen die iets mankeren. Die arrogantie waar jij op doelt is niet een probleem dat verdwijnt met het verbannen van diagnoses. Dat is een mentaliteitsprobleem en vraagt om meer menselijkheid en inlevingsvermogen van behandelaren, Van instellingen waar mensen aan de muur worden geketend wordt je ook niet vrolijk, maar de vraag is waar de politiek de prioriteit legt. Uit een tv-uitzending na het verhaal van Brandon, bleek dat er instellingen waren die met zo'n jongen wel om konden gaan en waar hij niet werd opgesloten. De vraag is denk ik, hoe menselijk je als samenleving wilt zijn en hoeveel respect kun je opbrengen voor een ander persoon die omdat hij hulp nodig heeft (bij bepaalde dingen) niet minder waard is dan een ander. Het aanvallen van het label is naar mijn idee symptoombestrijding en dekt niet de lading van het onderliggende probleem dat iedereen onderworpen moet worden aan de tirannie van het gemiddelde.

    Kinderen die zonder label zich maar 'normaal' moeten gedragen terwijl hun eigen beleving duidelijk afwijkt van die van andere kinderen, gaan zich volgens mij eerder minderwaardig voelen dan kinderen die ondanks hun anders zijn (met label) als volwaardige personen worden beschouwd, waarbij er rekening wordt gehouden met hun aparte beleving van dingen.

    Mijn zoon weet dat hij ASS (autisme) heeft en voelt zich daar nooit minder om dan andere kinderen, omdat wij hem nooit dat gevoel hebben gegeven. Hij haalt zijn theorie voor het brommerrijbewijs in één keer en verneemt dat anderen (zonder aandoening) al twee keer gezakt zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sarah Morton4 februari 2014 om 21:07

    Hoi Sven,

    Mooi dat je zoon tevreden is met zichzelf en zich niet minder voelt.
    De boodschappen die de ouders bewust en onbewust geven, maken natuurlijk ook uit.

    Ik zie je mezelf ook als een volwaardig iemand.
    Wel loop ik tegen dingen aan, maar dat hebben neurotypicals ook. ;-)

    Inderdaad moeten we niet tegen iemand met bijvoorbeeld autisme zeggen: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
    Ten eerste, wat is gewoon? Wie bepaalt dat?
    Wie durft zichzelf normaal te noemen?
    Ik ben me juist erg bewust hoe belangrijk het is om de eigenheid en de beleving van een kind te respecteren. Volgens mij kan dat ook zonder psychiatrische diagnoses.
    Ieder kind is anders en heeft en andere gebruiksaanwijzing.
    Laura Batstra noemt het Impairment-criterium. Dat betekent dat iemand pas een diagnose mag krijgen, als hij echt niet meer functioneert.
    Die regel is bedacht door de psychiatrie zelf.

    Ik heb ook een leraar gehad die mijn autisme als onaangepast gedrag zag, dat hij me af kon leren :(
    Toen had ik trouwens al een diagnose.

    Natuurlijk hangt het ook erg van de cultuur, de betrokken mensen en de mentaliteit af hoe we omgaan met kwetsbare mensen. Geweld kunnen we niet voorkomen door enkel diagnoses af te schaffen.
    Ook heb ik een begeleidster gehad die mijn mogelijkheden en kwaliteiten zag. We werkten samen om mijn zelfstandigheid en levenskwaliteit te vergroten. Denk aan sociale contacten en zelfstandig reizen.
    Maar het woord 'stoornis' suggereert wel degelijk dat er iets mis is met het kind. De beeldvorming is heel negatief. Het zou een ziekte zijn en voor elke aandoening is een passend medicijn. Ik ken voorbeelden waarbij er al Ritalin (of iets dergelijke) wordt voorgeschreven, voordat het onderzoek afgerond is.
    Terwijl deze kinderen op bepaalde gebieden het beter doen dan gemiddelde kinderen. Ze zijn creatiever, voelen mensen beter aan en blijven eerlijk. (Enkele voorbeelden, die niet voor ieder gelabeld kind op hoeven te gaan)
    Ik ken ook mensen die negatiever benaderd werden door hun diagnose. Eigenschappen die voorheen nog grappig of gewoon apart waren, zouden nu ineens aanstootgevend zijn of bij het ziektebeeld horen.
    Wat eerst 'spontaan' heette, was nu ineens druk of storend.
    Ook worden mensen geweigerd op scholen, verzekeringen en banen, vanwege hun diagnose.
    Een vriendin van mij, mocht nadat ze op haar werk had verteld over haar diagnose ADHD niet meer achter de kassa staan, omdat ze 'fouten zou kunnen maken'. Ze had nog nooit een fout gemaakt.

    Ik verlang naar een wereld waar kinderen die ergens tegenaan lopen, passende hulp krijgen, zonder dat er meteen een ziekte-beeld aan verbonden wordt. Door de behoeften en beleving van het kind te accepteren.
    Als mensen hun eigen werkelijkheid kunnen loslaten en zich verplaatsen in een kind, kunnen deze kinderen gelukkig opgroeien en een zinvol leven leiden.

    BeantwoordenVerwijderen