Een ‘rondje pleegplaatsingen’

Onze kanjer van net zeven jaar werd eind 2010 met spoed uit huis geplaatst op grond van een AMK melding/melding door mijn ex vriend. Het hoger beroep tegen deze beslissing liet een aantal maanden op zich wachten. Binnen 1,5 jaar werd hij verplaatst van tijdelijk pleeggezin naar pleeggezin, naar een perspectief biedend pleeggezin, een aantal weken naar een vakantiepleeggezin en nóg een ander pleeggezin/gezinshuis.

Er werd niets over de reden van deze verplaatsingen aan hem verteld of uitgelegd. Hij werd hier ook niet op voorbereid door Jeugdzorg, pleegzorg of pleeggezin. Wel werd hem vrij snel voorgehouden dat hij nóóit meer naar mama thuis zou terug gaan. Dit zou noodzakelijk zijn om het hechtingsproces binnen het pleeggezin te stimuleren. Ons kind kreeg door deze gang van zaken het idee dat hij iets vreselijk verkeerds had gedaan. Dat hij niet lief genoeg was geweest. Dat hij daarom steeds moest inpakken en vertrekken. Omdat er iets heel erg mis met hem was.

Hij raakte er ook van overtuigd dat zijn moeder niet meer van hem hield. (Zij kwam hem immers niet ophalen?) Er was niets meer van zijn zelfbeeld over. Van enige begeleiding bij thuiskomst was geen enkele sprake. Jeugdzorg was niet in staat om bruikbare praktische adviezen te geven over hoe wij de draad met ons kind weer het beste konden oppakken thuis. Ook ontbrak het hen aan kennis over onderzoeken of literatuur aangaande kinderen die na uithuisplaatsing uiteindelijk tóch weer terug komen thuis.

Natuurlijk heb je behoefte aan handvatten in zo'n situatie. Je krijgt een heel ander kind terug na elkaar zó lang niet te hebben mogen zien en na het doorlopen van zoveel andere pleeggezinnen/woonplaatsen. Op ons eigen initiatief werd een andere organisatie ingeschakeld om weer aan elkaar te wennen en opnieuw vertrouwen te krijgen in de situatie. Wanneer je een hondje ophaalt in het asiel, krijg je doorgaans meer begeleiding dan dit.

Anoniem