Maar als ik nou niet zielig ben?

Het wil nog niet tot de gemiddelde burger doordringen, maar met het nieuwe systeem van sociale wijkteams in de grote steden is er niet slechts sprake van een andere manier van hulpverlenen. Wat er in werkelijkheid gebeurt is dat er een veranderende samenleving ontstaat, die minder individuele ruimte laat aan burgers omdat communitaire idealen aan ze worden opgedrongen door de overheid.

Het is lachwekkend en tegelijkertijd beangstigend dat mensen die dit beleid voorstaan niet in staat zijn de contradictie op te merken in het benadrukken van de eigen kracht van burgers, terwijl die burgers niet geacht worden deze kracht op eigen initiatief aan te spreken, maar daartoe moeten worden aangezet door het hele omringende sociale netwerk van professionals en vrijwilligers.  

Communo-Democratie

Wat is er aan het gebeuren? Onze democratie verandert ongemerkt in een Communo-Democratie, omdat onze politici van links tot rechts besloten hebben dat individualiteit te duur is geworden. Individualiteit eist kwaliteit, terwijl hulp en ondersteuning aan gezinnen op basis van ‘saamhorigheid’ beoordeeld wordt vanuit consensus. Vingers opsteken voor wie een voorstander is voor de stelling dat deze ouders vooruitgang hebben geboekt… Vingers opsteken voor de stelling dat de ouders pedagogisch onbekwaam zijn en een gevaar voor hun kinderen… Vingers opsteken voor de stelling dat deze ouders recht hebben op doorverwijzing naar specialistische hulp… 

Er is natuurlijk één heel belangrijke vooronderstelling waar iedereen aan voorbij gaat bij de introductie van de sociale wijkteams. Het af-schu-we-lijk lage ontwikkelingsniveau van de ouders, want anders zouden deze mensen geen hulp nodig hebben bij het oppakken van de telefoon om de huisarts te bellen voor een afspraak. Anders zouden anderen ze niet hoeven te vertellen hoe ‘eigen kracht’ er uit ziet. Een heel netwerk om iemand heen bouwen impliceert toch dat de boel zal instorten, als we niet met z’n allen een oogje in het zeil houden. En weet u, zo achterlijk en imbeciel voel ik me helemaal niet!  

 

Reuze trots

Het feit dat ik twee kinderen heb met ASS (waar ik zielsveel van hou en reuze trots op ben) heeft bij nooit de vraag opgeworpen of er misschien bij mij of mijn vrouw een steekje los is. En ik heb nooit de behoefte gevoeld om allerlei mensen over de vloer te krijgen, omdat de diagnose autisme spectrum stoornis door de specialist vastgesteld, misschien voor de gemeente te duur is. Ik heb ook nooit gedacht dat een extra opvoedingscursus een aangeboren aandoening zou kunnen wegtoveren en ik vindt het ook helemaal geen goed idee om mijn hele sociale leven met anderen te delen, zeker niet als de veiligheid van mijn kind beschouwd wordt als één van de voornaamste verantwoordelijkheden van de overheidsbemoeials, die vooralsnog weinig op hebben met waarheidsvinding.

Je kunt ze de rapporten van echte deskundigen in hun gezicht duwen, maar daar hebben ze in de regel ‘toch een andere mening over’. Wanneer ik gewoon zorg nodig heb voor mijn kind en er geen enkele sprake is van een dreigende uithuisplaatsing (of zelfs maar ontwikkelingsbedreiging-door ‘schuld’ van ouders) , wil ik niemand bij mij over de vloer hebben die daar professioneel gezien niets te zoeken heeft. Nog los van de vraag of die extra ondersteuning altijd wel nodig is, met goede externe begeleiding en/of medicatie.

 

Dus, sorry lieve Utopisten ‘nieuwe stijl’, maar dit sociale feestje, dit tribale retro-evenement, mag aan mijn deur voorbij gaan. 

Aan welk profiel hebben ze eigenlijk gedacht toen ze dit systeem van sociale wijkteams introduceerden in de grote steden? Toch geen mensen die zelf de weg naar de hulpverlening weten te vinden, indien nodig. Voor gewone mensen die om hun kinderen geven en die niets te gek is om het welzijn van hun kinderen te bevorderen hoef je toch geen commune-systeem  te bedenken om ze in de gaten te houden, thuis en op school? Aan wat voor soort mensen denken ze eigenlijk? Ik wil het zo graag uit de mond van de politici horen. Want het discrimineren dat ze impliciet doen, een sluitend vangnet voor de stupide, hulpeloze onderlaag van de samenleving, wil ik ze zo graag eens hardop horen zeggen. Als ze dat namelijk niet doen, maar het systeem introduceren als algemeen op alle ouders van toepassing, dan voel ik me per ongeluk ook aangesproken. En dat willen ze toch niet? 

 

Licht Verstandelijk Beperkt

Welke groep mensen zijn dat ook al weer, die wel op zichzelf mogen wonen, maar waarvan we eigenlijk verwachten dat ze het niet helemaal zelf kunnen…Even denken, ja ik weet het, LVB-mensen, die altijd contact moeten houden met hun ambulante verzorgers. Mensen die we het idee willen geven dat ze het zelf kunnen, maar dat is meer gebaseerd op hun psychologisch welbevinden dan op de feiten van de situatie. Als Karel op een dag besluit om een ongeopend blik erwtensoep in de magnetron klaar te maken, moeten we toch ingrijpen. Is dat hoe de overheid de burgers ziet? Het frappante is dat we nu een tegenovergestelde beweging waarnemen in de wereld van mensen met een verstandelijke beperking (die mogen/moeten steeds vaker op zichzelf gaan wonen) terwijl we mensen met een normaal verstand steeds meer gaan benaderen als zwakzinnigen, die zonder het in de nek hijgen van de hele buurt spoedig hun ‘eigen kracht’ zullen verliezen.  

Het spijt me voor de buurt-roddelmachine, maar ik heb niet zo de behoefte om van alles met anderen te delen. Ik weet het wel, dat is verdacht, want als je hersenloos en willoos bent, heb je van de overheid toch niets te vrezen? Waarom laat ik me dan niet inkapselen met een oerwoud aan goede bedoelingen, waardoor we ons allemaal weer heerlijk met elkaar verbonden kunnen voelen?

 

Noem me maar ouderwets, maar ik dacht dat dat de taak was van religie, het verenigingsleven, politieke partijen, sportverenigingen, de visclub, het buurthuis en de koffie-ochtenden op school. ‘Sharen’ associeer ik toch vooral met Anonieme Alcoholisten, gevangenistherapie, sektes en groepsgesprekken voor psychiatrisch patiënten. Mensen die het echt even niet meer alleen kunnen, mogen van mij alles delen, want dat lucht lekker op. Maar een probleem dat je klein kunt houden en dat professioneel kan worden behandeld, daar heb ik liever niemand anders overheen staan kwijlen.

 

Sven Snijer