http://lhv.artsennet.nl/De-LHV/Organisatie/Bestuur/Steven-van-Eijck.htm
Beste meneer van Eijck,
In het rondetafelgesprek over de transitie van de jeugdzorg en de transitie van de jeugd-GGZ (5 september 2013), werd gesproken over het al dan niet teveel diagnosticeren, of mis-diagnosticeren, wat in enkele gevallen voorkomt en waar u zelf ook een voorbeeld van gaf (borderline dat eigenlijk autisme was) en wat de nieuwe jeugdwet daaraan zou kunnen veranderen.
U was van mening dat de nieuwe jeugdwet daar geen verandering in zou brengen, vanuit het standpunt dat de gemeente niet in de spreekkamer van de huisarts thuishoort, waardoor er niets zou veranderen aan de doorverwijzingen naar de GGZ en dus ook niet aan de aantallen of soorten van diagnoses. (De vraagstelling van Kamerlid Fleur Agema was of het niet zorgelijk was dat er zoveel ADHD- diagnoses werden gesteld).
Nu ben ik van mening dat er wel degelijk iets gaat veranderen aan de rol die de huisarts speelt in de diagnosestelling/doorverwijzing, omdat er in de grote steden, zoals Amsterdam, waar de Ouder- en Kindadviseurs de belichaming gaan worden van de transitie, er nadrukkelijk naar gestreefd wordt om huisartsen minder te laten doorverwijzen naar een specialist (vanuit bezuinigingsoogpunt + het 'Eigen Kracht'- perspectief), waardoor er het gevaar dreigt van aarzeling bij artsen om door te verwijzen, wanneer dat misschien wel wenselijk is. (Koersbesluit - Om het Kind)
U zei tijdens de discussie dat u niet de indruk kreeg dat de nieuwe jeugdwet de bedoeling had om iets te veranderen in de hoeveelheid of vormen van diagnose, maar we hebben verschillende politici de afgelopen jaren toch horen spreken over de onwenselijkheid van zoveel 'labeltjes'. Staatssecretaris Veldhuyzen van Zanten was van mening dat kinderen te snel een etiketje kregen opgeplakt en met zorg dichtbij georganiseerd, om het gezin, onder regie van de gemeenten, zou er meer aan allerlei sociale problemen gewerkt moeten worden waar het gezin eventueel mee te maken heeft (vanuit de gedachte dat het kind 'druk' wordt van de sociale problemen/spanningen in huis en niet vanwege een aandoening die medicatie behoeft).
Om die reden wordt er in Amsterdam met de vereniging van huisartsen besproken dat het wenselijk is dat ze minder gaan doorverwijzen naar de GGZ, maar meer naar de Ouder- en Kindadviseur (OKA), het sociale wijkteam.
Hieraan kleeft volgens mij het gevaar dat gemeenten specialistische zorg aan ouders kunnen weigeren voor kinderen die dat echt nodig hebben, vanuit de suggestie dat het een opvoedingsprobleem is, (waar AMK/Jeugdzorg het gezin in de juridische gevarenzone brengen, via Raad voor de Kinderbescherming, onder de noemer 'hulpweigering/probleemontkenning van ouders' ), omdat het aan de OKA ter beoordeling wordt gegeven of er een noodzaak is voor specialistische hulp. Een OKA die HBO-niveau heeft en geen kind-eigen problematiek kan herkennen zoals een huisarts.
Hierin schuilt een gevaar van de verlaging van de kwaliteit van zorg voor jeugdigen en de juridische schakel in de hulpverlening die bij Bureau Jeugdzorg al decennia lang ouders tot wanhoop drijft (met name door het gebrek aan waarheidsvinding en slechte materiele toetsing door veel kinderrechters) zal in een nieuwe vorm met de OKA gewoon op dezelfde manier de vrijwilligheid van hulp en eigen regie blijven ondermijnen. Als recht op specialistische hulp voor je kind (een goede diagnose) geen standaardrecht is voor ouders, krijgen we hulpverleningstrajecten vanuit goede bedoelingen, die indien ze de kern van het probleem niet raken, de problemen zelfs kunnen verergeren.
Ik hoop dat artsen in Nederland alert zijn op dit risico en dat zij zich door gemeenten niet laten gezeggen wat zij binnen hun beroepsuitoefening noodzakelijk achten in het belang van ouders en kinderen.
Voorbeeld uit mijn eigen leven: Mijn vrouw en ik hebben twee kinderen, een jongen (15) en een meisje (9), met een Autisme Spectrum Stoornis, waarbij er bij onze dochter ook sprake is van ADHD. Onze zoon had een moeilijke start in zijn kindertijd tot zijn zevende jaar (Medisch Kinder Dagverblijf) maar vanaf daar ging alles vanzelf beter, zonder hulp van enige instantie. Bij onze dochter verliep het stroever, waarschijnlijk vanwege haar gecombineerde diagnostische beeld, en bij haar besloten we vanaf haar zesde tot gedrag regulerende medicatie, waar zij veel baat bij had en heeft (Strattera).
Wij hebben met één pil haar kwaliteit van leven kunnen verbeteren en dat in contrast met een hele batterij van hulpverleners vanuit het MKD (thans MOC) die het op opvoedingsproblematiek wilden gooien. Wij vrezen dat in toenemende mate mensen moeilijkheden zullen ondervinden bij het verkrijgen van een goede diagnose, omdat ze eerst gedwongen worden problemen op het sociale vlak te zoeken, waarbij en passant hun privacy wordt geschonden, omdat allerlei mensen (buurtregisseur, schoolmaatschappelijk werk, OKA, buren, familie, sportcoach, etc) deelgenoot worden van de veronderstelde problematiek in het sociale leven van een gezin.
Op zo'n manier wordt hulpverlening ook nog eens onnodig duur.
Ik schreef hierover onder andere het artikel 'Het syndroom van werkgelegenheid'.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/07/het-syndroom-van-werkgelegenheid.html
Met vriendelijke groet,
Sven Snijer
Hoofdredacteur Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/09/hoe-vrijwillig-is-de-amsterdamse-ouder_2.html
Beste meneer van Eijck,
U was van mening dat de nieuwe jeugdwet daar geen verandering in zou brengen, vanuit het standpunt dat de gemeente niet in de spreekkamer van de huisarts thuishoort, waardoor er niets zou veranderen aan de doorverwijzingen naar de GGZ en dus ook niet aan de aantallen of soorten van diagnoses. (De vraagstelling van Kamerlid Fleur Agema was of het niet zorgelijk was dat er zoveel ADHD- diagnoses werden gesteld).
Nu ben ik van mening dat er wel degelijk iets gaat veranderen aan de rol die de huisarts speelt in de diagnosestelling/doorverwijzing, omdat er in de grote steden, zoals Amsterdam, waar de Ouder- en Kindadviseurs de belichaming gaan worden van de transitie, er nadrukkelijk naar gestreefd wordt om huisartsen minder te laten doorverwijzen naar een specialist (vanuit bezuinigingsoogpunt + het 'Eigen Kracht'- perspectief), waardoor er het gevaar dreigt van aarzeling bij artsen om door te verwijzen, wanneer dat misschien wel wenselijk is. (Koersbesluit - Om het Kind)
U zei tijdens de discussie dat u niet de indruk kreeg dat de nieuwe jeugdwet de bedoeling had om iets te veranderen in de hoeveelheid of vormen van diagnose, maar we hebben verschillende politici de afgelopen jaren toch horen spreken over de onwenselijkheid van zoveel 'labeltjes'. Staatssecretaris Veldhuyzen van Zanten was van mening dat kinderen te snel een etiketje kregen opgeplakt en met zorg dichtbij georganiseerd, om het gezin, onder regie van de gemeenten, zou er meer aan allerlei sociale problemen gewerkt moeten worden waar het gezin eventueel mee te maken heeft (vanuit de gedachte dat het kind 'druk' wordt van de sociale problemen/spanningen in huis en niet vanwege een aandoening die medicatie behoeft).
Om die reden wordt er in Amsterdam met de vereniging van huisartsen besproken dat het wenselijk is dat ze minder gaan doorverwijzen naar de GGZ, maar meer naar de Ouder- en Kindadviseur (OKA), het sociale wijkteam.
Hieraan kleeft volgens mij het gevaar dat gemeenten specialistische zorg aan ouders kunnen weigeren voor kinderen die dat echt nodig hebben, vanuit de suggestie dat het een opvoedingsprobleem is, (waar AMK/Jeugdzorg het gezin in de juridische gevarenzone brengen, via Raad voor de Kinderbescherming, onder de noemer 'hulpweigering/probleemontkenning van ouders' ), omdat het aan de OKA ter beoordeling wordt gegeven of er een noodzaak is voor specialistische hulp. Een OKA die HBO-niveau heeft en geen kind-eigen problematiek kan herkennen zoals een huisarts.
Hierin schuilt een gevaar van de verlaging van de kwaliteit van zorg voor jeugdigen en de juridische schakel in de hulpverlening die bij Bureau Jeugdzorg al decennia lang ouders tot wanhoop drijft (met name door het gebrek aan waarheidsvinding en slechte materiele toetsing door veel kinderrechters) zal in een nieuwe vorm met de OKA gewoon op dezelfde manier de vrijwilligheid van hulp en eigen regie blijven ondermijnen. Als recht op specialistische hulp voor je kind (een goede diagnose) geen standaardrecht is voor ouders, krijgen we hulpverleningstrajecten vanuit goede bedoelingen, die indien ze de kern van het probleem niet raken, de problemen zelfs kunnen verergeren.
Ik hoop dat artsen in Nederland alert zijn op dit risico en dat zij zich door gemeenten niet laten gezeggen wat zij binnen hun beroepsuitoefening noodzakelijk achten in het belang van ouders en kinderen.
Voorbeeld uit mijn eigen leven: Mijn vrouw en ik hebben twee kinderen, een jongen (15) en een meisje (9), met een Autisme Spectrum Stoornis, waarbij er bij onze dochter ook sprake is van ADHD. Onze zoon had een moeilijke start in zijn kindertijd tot zijn zevende jaar (Medisch Kinder Dagverblijf) maar vanaf daar ging alles vanzelf beter, zonder hulp van enige instantie. Bij onze dochter verliep het stroever, waarschijnlijk vanwege haar gecombineerde diagnostische beeld, en bij haar besloten we vanaf haar zesde tot gedrag regulerende medicatie, waar zij veel baat bij had en heeft (Strattera).
Wij hebben met één pil haar kwaliteit van leven kunnen verbeteren en dat in contrast met een hele batterij van hulpverleners vanuit het MKD (thans MOC) die het op opvoedingsproblematiek wilden gooien. Wij vrezen dat in toenemende mate mensen moeilijkheden zullen ondervinden bij het verkrijgen van een goede diagnose, omdat ze eerst gedwongen worden problemen op het sociale vlak te zoeken, waarbij en passant hun privacy wordt geschonden, omdat allerlei mensen (buurtregisseur, schoolmaatschappelijk werk, OKA, buren, familie, sportcoach, etc) deelgenoot worden van de veronderstelde problematiek in het sociale leven van een gezin.
Op zo'n manier wordt hulpverlening ook nog eens onnodig duur.
Ik schreef hierover onder andere het artikel 'Het syndroom van werkgelegenheid'.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/07/het-syndroom-van-werkgelegenheid.html
Met vriendelijke groet,
Sven Snijer
Hoofdredacteur Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/09/hoe-vrijwillig-is-de-amsterdamse-ouder_2.html
Jeugdzorg Dark horse heeft tot op heden geen reactie mogen ontvangen van Dhr. van Eijck
Hier ook 2 kinderen met een autisme-spectrumstoornis waarvan 1 ook met een gegeneraliseerde angststoornis. Door een zorgmelding is jarenlang geprobeerd de angst van jongste in mijn schoenen te schuiven, emotioneel verwaarlozende moeder en in de schoenen van haar broer en vader, seksueel en ander misbruik.
BeantwoordenVerwijderenDaardoor heeft jongste jaren in onnodige angst geleefd en kreeg niet het begrip en de begeleiding die ze nodig had.
Inmiddels is dat verleden tijd en gaat het goed met beide kinderen. Omdat het me, met hulp van de kinderrechter, lukte om mijn rug recht te houden en wel deskundige hulp en scholing te regelen. Voor hetzelfde geld echter hadden we een kinderrechter gehad die niet snapte wat hier gebeurde en dan zaten we nog steeds in de shit.
Hier waren het onervaren hulpverleners in de jeugd ggz aangezet door meldcodes en signaleringslijsten die ons naar justitie en de jungle stuurden. Waarna ondeskundige Raadsonderzoekers er een dramadossier van maakten en maar bleven aanvallen tot het laatste moment.
Als je kinderen wat mankeren ben je een makkelijk doelwit van de kortzichtige publieke opinie en jeugdzorgwerkers en krijgen je kinderen niet die hulp die ze helpt goed op te groeien.
Ik hoop dat meneer Van Eijck en anderen die blind naar voren rennen in dit nieuwe systeem, jouw verhaal en soortgelijke verhalen van anderen goed in hun oren knopen!
VerwijderenWat betreft de jeugd GGZ, daar heb ik een gemengd gevoel bij. Aan de ene kant is een deskundige diagnose te verkiezen boven het amateuristische gespeculeer van de jeugdzorgwerker, maar tegelijkertijd worden de normale zorginstellingen gek gemaakt met die meldcode, waardoor ook zij onbetrouwbaar blijken in een aantal zaken.
VerwijderenHet is altijd het zelfde liedje met hulpverleners in ons land. Het ene moment willen ze je helpen en het volgende moment worden ze een deel van het probleem.
Ik blijf het herhalen dat de smerige vermenging van hulpverlening en verdachtmaking(van kindermishandeling) resulteert in twee gemankeerde systemen. De hulpverlener wordt niet meer gezien als positief, want je loopt er immers ook risico en de kinderbeschermers zijn de helft van de tijd bezig zich uit te geven voor psychologen/psychiaters door met oordelen te slingeren over de psyche van vader of moeder (naar de rechter), zonder dat er ooit onderzoek naar is gedaan.
Een ziekelijke toestand.
En vergeet niet de macht van de zorgverzekeraars, die een diagnose eisen om een DBC te mogen openen. Zelfs bij kinderen van 0-5, de ontwikkeling is nog in volle gang.
VerwijderenEn dan de GGZ instellingen, die krijgen nu eenmaal meer geld binnen op de tweedelijn dus hup met die diagnose. Maar niet teveel tijd investeren voor diagnostiek en vooral onder de mediaan blijven. Bedrijfsvoering heet zoiets. Was de bedoeling hulpverlening dan? Zeker iets van en voor idealisten?
Het systeem is ziek en de kinderen zijn de dupe.
Vergeet de rol van de verzekeraars niet. Zij eisen dat er een diagnose wordt gesteld, anders mag je geen DBC openen. Ook bij kinderen van 0-5 jaar, terwijl er dan nog zoveel in ontwikkeling is en ook zoveel in de ontwikkeling speelt. Welke pathologie een kind ontwikkelt is niet altijd duidelijk, wel dat de ouders en het kind hulp nodig hebben.
VerwijderenEn dan de GGZ instellingen met hun gerommel in de marge van stagiaires, werkervaringsplaatsen enz. Daarnaast een enorme tijdsdruk en rapportageverplichtingen om de zorgverzekeraars tevreden te stellen. Maar ook inzage te geven in de prachtige softwarepakketten. En wij nog denken dat we een keuze hebben t.a.v een EPD.
Ons systeem is voos en ook hier zijn de kinderen de dupe.
De gezinsvoogden hebben een dubbele functie. Twee functies die elkaar bijten, hulpverlenen en de andere functie is uit huis plaatsen ondersteund door de Jeugdzorg Wet waaronder ze niet anders kunnen handelen. Dat zal ook in het nieuwe systeem gewoon doorgaan. Minder hulpverlening van de huisartsen en meer van de Gemeente ambtenaren, dus meer uit huis plaatsingen in de toekomst ....
Verwijderenhttps://www.vng.nl/files/vng/20130905_rondetafelgesprek_jeugdwet.pdf
BeantwoordenVerwijderenWaaronder de uitspraken van Anne Punter over meldplicht bovendien gebruik van het Burgerservicenummer. Zonder daarbij in acht te houden wat dat voor je cliënten betekent.
Er zou een register moeten komen van hulpinstellingen met het aantal zorgmeldingen per aantal cliënten. Zodat je als ouders wat te kiezen hebt.
De hulpinstelling met de minste aantal zorgmeldingen is het veiligste voor ouders en kinderen. Daar bieden ze gewoon hulp waar om gevraagd wordt zonder cliënten naar justitie te sturen.
Geen slecht idee: Een register.
VerwijderenTrouwens, ik ken Anne niet maar als hij uitspraken doet over meldplicht, kletst hij uit zijn nek. Er bestaat geen MELDPLICHT.
Er zijn steeds meer mensen die, opgestookt door de mishandelingshysterie, het een goed idee lijkt om allerlei beroepsgroepen een meldplicht op te leggen.
VerwijderenErik Gerritsen van BJAA bijvoorbeeld is daarvoor druk aan het lobbyen geweest. De logica daarachter, is dat als de gemeenten er in zouden slagen de vrijwillige hulp vriendelijker te maken (minder jeugdzorg erbij betrekken) om de inkomsten op peil te houden, via veel meldingen bij het AMK, er evengoed voldoende werk blijft voor deze club.
In mijn omgeving ken ik ouders die kinderen hebben met autisme. Ik heb veel gesproken met ouders die zelf ervaring hebben met een zorgmelding.
BeantwoordenVerwijderenAls hulpverleners hun zin niet krijgen dan gaan ze over tot het melden. Een absoluut asociale manier van doen. Deze ouders moeten vaak veel moeite doen om de balans in hun gezin en voor het opgroeien van hun kinderen te bewaken en dan komt er zo'n olifant in de porseleinkast.
Dat vind ik echt schokkend. Ik vind ook dat je als raadsonderzoeker en jeugdzorgwerker, maar ook als meldende ggz, je moet doodschamen dat je mensen die zo aan jou hulp en deskundigheid zijn toevertrouwd, zo in de steek laat en een mes in de rug steekt.
Dat is geen hulp, dat is machtsmisbruik! Dit zijn mensen die jou hulp inroepen, maar wel zelf de controle over hun leven en de beschikbare hulp moeten houden.
Beste Sven.
BeantwoordenVerwijderenKeurige brief,niks op aan te merken. Dit is de praktijk.
Ik wil het hier echter opnemen voor de HULPVERLENERS.
Heb met ze te maken gehad en het gaf niks dan ellende.
Van artsen tot gezinsvoogden enz.
Echter, ook bij deze mensen regeert de angst. Angst waarvoor?
Voor de Raad voor de Kinderbescherming. Dit is Justitie.
Er lopen directe lijnen naar iedere instelling die met kinderen te maken
heeft,en zij zijn het die de beslissing nemen tot UHP.
Anders dan veel mensen denken is een UHP niet een BESLISSING van de rechter.
Trouwens,wat er in dit soort zaken bij de rechtbank gebeurt, is een POPPENKAST, niet achter gordijntjes maar achter gesloten deuren.
Richt je pijlen eens op deze organisatie.
Zij verdienen beslist jouw aandacht.
In Nederland is iedereen bang voor de Raad voor de Kinderbescherming.
Dit gaat heel ver. Vraag het maar eens aan advocaten.
De Raad voor de Kinderbescherming komt op onze blog regelmatig voorbij. Bijvoorbeeld met hun 80% overschrijfwerk van het AMK, waar ze nauwelijks controle op uitvoeren.
VerwijderenDe Raad is in veel opzichten een doorvoerstation geworden voor Bureau Jeugdzorg, die ze vertelt wat zij aan de rechter moeten voorleggen. Ga maar na, als de Raad op advies van BJz een beschermingsmaatregel aanvraagt en de rechter het honoreert, krijgt datzelfde jeugdzorg de uitvoering in beheer.
Helaas is de conclusie bij sommigen (Van Montfoort) dat als de Raad haar controlerende taak niet goed uitvoert, dat die organisatie dan maar weggesneden moet worden en een Bureau Jeugdzorg nieuwe stijl, met meer bevoegdheden die functie gaat overnemen, dus in feite zichzelf mag controleren!
Het zal niet veel verschillen van de huidige praktijk als dit soort plannen doorgang vindt, maar ik zou er meer een voorstander van zijn om juist de macht van jeugdzorg in te perken door de Raad beter te laten controleren. Maar dan wel met waarheidsvinding en geen overschrijfwerk.
Als huisarts ben ik het geheel met je eens. De nieuwe jeugdwet is niet bedoeld om betere zorg te geven/krijgen, maar is en bezuinigingswet pur sang.
BeantwoordenVerwijderenMartien van der Heijden