Adoptie- en hechtings-problemen
herkennen?
Dit is enkel voor ouders om bij herkenning echte deskundige hulp in te roepen op
diagnostiek niveau. Wees niet loslippig bij minder dan diagnostiek niveau en
beroepsgeregistreerd!
Vermijdt
‘jeugdzorg’
Onderstaande opsomming is samengesteld door ouders op
basis van ervaringen met hun adoptiekind(eren). Deze opsomming is bedoeld als
handvat en moet niet gebruikt worden als blauwdruk
(dit is geen DSM voor jeugdzorg! Het gaat om
indrukken op làngere termijn door de opvoeders zèlf opgedaan!). Hoewel
kinderen in hun probleemgedrag veel overeenkomsten vertonen moeten we ons
blijven realiseren dat ieder kind zich op zijn eigen manier uit. Ook
gezinssituaties vertonen verschillen.
De gedragsproblemen waar het
om gaat:
Bij jongere kinderen:
* De beginfase kenmerkt zich
door opvallend sympathiek en "aangepast" gedrag, zowel thuis als op
school.
* Naarmate de tijd verstrijkt
wordt het gedrag naar de meest-verzorgende ouder toe steeds afwijzender en
uitdagender. (Kinderen proberen ouders uit).
* Naar anderen toe blijft het
begingedrag voorlopig gehandhaafd, óók tegenover de ouder die niet direct de
dagelijkse zorg heeft.
* Er is tussen de verzorgende
ouder en het kind een permanente machtsstrijd gaande, niet waarneembaar voor
derden.
* Er is bij het kind een
sterke behoefte elke situatie te beheersen en te dirigeren.
* Er is een groeiende tendens
de ouders naar elkaar uit te spelen. Evenzo gaat het op den duur met broertjes,
zusjes, vrienden, familie, leerkrachten, etc. (Dit
kind probeert alles uit ter bevestiging van zijn bestaansrecht, hetwelk het
voor de adoptie [of andere oorzaak] heeft gemist. Het kan een overvraging zijn
van zelfbevestigende aandacht. Het daagt de draagkracht van ouders tot over het
maximum. Vroegtijdig erkennen en passende hulp direct inroepen helpt erger
voorkomen:
http://www.hechtingsproblemen.nl/nl/behandelvormen
).
* De oppervlakkige aandacht
van talloze onbekenden wordt meer op prijs gesteld, dan de persoonlijke
aandacht en liefde in het gezin.
* Thuis, in het gezin, wordt
vooral negatieve aandacht opgeëist.
* Er is voor zo’n kind geen
bevredigingsmoment, zowel op materieel als op immaterieel gebied.
* Aan de drang om zichzelf
allerlei dingen toe te eigenen wordt
steeds meer toegegeven.
* Onmiddellijke behoeftebevrediging
op elk gebied.
* Bij het betrapt worden op
iets onwenselijks is er grote woede bij het kind.
* Iets negatiefs over
zichzelf wordt niet toegegeven; het is “altijd onschuldig”. (En dat is voor het kind ook z’n waarheid, door
denkfouten vanaf de basiservaring in responsverwachting. Het kind ‘liegt’ dus
niet, maar is beschadigd en heeft dan therapie nodig. Zie ook onderste links).
* Emoties kunnen aan- en
uitgeschakeld worden. Voor ons, ouders en derden, staan deze emoties los van begrijpelijke
aanleidingen (http://silkslides.com/S9dEk
: ‘Disregulatie’ vanaf dia 22 kan oorzaak zijn).
Bij oudere kinderen:
- Weglopen of dreigen met
weglopen en/of dreigen met zelfdoding. (Het blijft
een instinctief roepen naar zelfbestaansrecht, terwijl de basis van
hechtingsvertrouwen niet voldoende is hersteld; ook hier zijn therapieën voor,
zelfs voor recalcitrante jongeren: http://www.hechting.eu/index.php?pagina=literatuur.txt
Sociale Groepsopvoeding, met ARGOS-methode erbij
bij lichtverstandelijken; zie artikel in pdf: https://www.dropbox.com/s/025xozmcflnjl8v/Hecht.stoor.symposium-artikel%20TjS2010-3kol.pdf
)
- Omgaan met verkeerde
vrienden, vertoeven in twijfelachtige milieus.
- Van school gestuurd worden
en/of spijbelen.
- Crimineel gedrag of er toe
neigen.
- Veel agressie.
- Depressief gedrag, dreigen
met zelfdoding.
- Er charmant en goed
verzorgd uitzien, charmeren.
- Aardige mensen “gebruiken”,
opportunisme.
- Liegen en manipuleren.
- Vermijdingsgedrag thuis,
bv. naar boven gaan als ouders beneden zijn en omgekeerd.
- Verslaving.
- Seksuele ontsporingen. '
Bewerkt naar: Landelijke Oudervereniging
Gezinsproblematiek Adoptie
( www.logadoptie.nl
)
Ik reken daarbij adoptieouders, daar dezen als tertiaire beschermingsmaatregel voorzien in het recht van het kind op een vaste gezinsplaatsing met familiaire rechten. (Tertiair:
primair is natuurlijk het recht van een kind op de eigen ouders, en als het daarbij niet kan vertoeven, dan nog is het kennen van die ouders door middel van goed contact belangrijk. Secondair is dan een binnenlandse adoptieplaatsing voor het kind. Ook hier is het respectvol omgaan met elk signaal over de genetische afkomst cruciaal.
Waar het niet in het binnenland kan lukken, zoals destijds in Vietnam met kinderen van Amerikaanse soldaten - half Aziatisch - die daar sterk worden gediscrimineerd en geen leven hebben, is de tertiaire variant van recht op een gezin van toepassing, met alle juridische rechten die daarbij horen, de zgn. 'buitenlandse adoptie' naar de Wobka (adoptiewet) en het Haags Adoptieverdrag.)
Natuurlijk geldt de waarschuwing om bij twijfel naar een diagnost te gaan ook bij mogelijke andere gedragsstoornissen. Beter vroegtijdige tips die volstaan dan later zware therapie.
En dat uithuisplaatsen enkel gebruiken als 't een tijdje noodzakelijk is (bv. om voor de ouders iets te boven te komen waar geen andere hulp in voorziet) dan is (net zoals we geleerd hebben met adoptiekinderen) het respectvol over de eerste ouders hebben en respectvol handelen nodig.
Dat 'handelen' betreft dus een primair belang van het kind zijn ouders te kennen: goede bezoekregeling en goed contact.
De smoesjes van jeugdzorg naar de pleegouders dient men niet serieus te nemen, tenzij er diagnostisch bewijs ligt, wat zelden voorkomt! Beweringen alsof ouders niet meewerkten, zijn juist vaak te wijten aan ondeskundigheid of manipulatie vanuit de gezinsvoogdij; soms zelfs een afdekken van fouten door jeugdzorg of gezinsvoogd.
Dit artikel over herkennen van signalen die kunnen
duiden op een mate van onveilige gehechtheid zijn voor ouders. Dat staat
er.
Ik reken daarbij adoptieouders, daar dezen als tertiaire beschermingsmaatregel voorzien in het recht van het kind op een vaste gezinsplaatsing met familiaire rechten. (Tertiair:
primair is natuurlijk het recht van een kind op de eigen ouders, en als het daarbij niet kan vertoeven, dan nog is het kennen van die ouders door middel van goed contact belangrijk. Secondair is dan een binnenlandse adoptieplaatsing voor het kind. Ook hier is het respectvol omgaan met elk signaal over de genetische afkomst cruciaal.
Waar het niet in het binnenland kan lukken, zoals destijds in Vietnam met kinderen van Amerikaanse soldaten - half Aziatisch - die daar sterk worden gediscrimineerd en geen leven hebben, is de tertiaire variant van recht op een gezin van toepassing, met alle juridische rechten die daarbij horen, de zgn. 'buitenlandse adoptie' naar de Wobka (adoptiewet) en het Haags Adoptieverdrag.)
Natuurlijk geldt de waarschuwing om bij twijfel naar een diagnost te gaan ook bij mogelijke andere gedragsstoornissen. Beter vroegtijdige tips die volstaan dan later zware therapie.
Het artikel over 'gehechtheidssignalen herkennen' is
dus voor (in juridische zin, gemeten in de situatie voor een OTS,) ouders en
adoptieouders, met een kind waar ze vermoeden dat er iets is, en bij deze
kenmerken is het beter voor het zekere om via de huisarts naar een
gehechtheidsdeskundig diagnost te gaan (een link werd gegeven).
Voor pleegouders geldt een ander verhaal: omdat de ouders vaak bekend zijn en de pleegkinderen erg regelmatig van
jeugdzorg een te slechte bezoekregeling krijgen, lijdt het pleegkind eronder (
http://silkslides.com/S9dEk).
Daar is niet de gang naar een diagnost primair nodig, maar een deskundig
terugplaatsen met ouders-begeleiding. Bij pleegzorg kan sprake zijn van een
Secundaire Fundamentele Relationele stoornis (
https://www.dropbox.com/s/025xozmcflnjl8v/Hecht.stoor.symposium-artikel%20TjS2010-3kol.pdf
: Ger de Lange), door het overplaatsen (van thuis of van een eerdere
pleegsetting) veroorzaakt.
Voor pleegouders is het belangrijk dat de meeste pleegplaatsingen door jeugdzorg niet goed gegrond zijn, vaak zonder diagnostische nulmeting voordat er een OTS werd aangevraagd. Daarmee wordt het 'a.s. pleegkind' beschadigd. Het uithuisgeplaatst-zijn kent schadelijke aspecten volgens jeugdpsychiaters. Een uithuisplaatsing door jeugdzorg wordt vaak niet als uiterste middel gepraktiseerd, maar meer als gemakzuchtig "weg met dat kind", alsof pleegplaatsen een therapie zou zijn. Daarover is meer te lezen op JzDH.
Voor pleegouders is het belangrijk dat de meeste pleegplaatsingen door jeugdzorg niet goed gegrond zijn, vaak zonder diagnostische nulmeting voordat er een OTS werd aangevraagd. Daarmee wordt het 'a.s. pleegkind' beschadigd. Het uithuisgeplaatst-zijn kent schadelijke aspecten volgens jeugdpsychiaters. Een uithuisplaatsing door jeugdzorg wordt vaak niet als uiterste middel gepraktiseerd, maar meer als gemakzuchtig "weg met dat kind", alsof pleegplaatsen een therapie zou zijn. Daarover is meer te lezen op JzDH.
Het moge duidelijk zijn dat pleegplaatsen juist tot
een minimum zou moeten worden beperkt, met een zo spoedig mogelijke
terugplaatsing, zonder uitstelsmoesjes van de gezinsvoogdij.
En dat uithuisplaatsen enkel gebruiken als 't een tijdje noodzakelijk is (bv. om voor de ouders iets te boven te komen waar geen andere hulp in voorziet) dan is (net zoals we geleerd hebben met adoptiekinderen) het respectvol over de eerste ouders hebben en respectvol handelen nodig.
Dat 'handelen' betreft dus een primair belang van het kind zijn ouders te kennen: goede bezoekregeling en goed contact.
Geen valse informatie als een kind een reden zoekt van
zijn pleegplaatsing. En oppassen, want een kind is geneigd zichzelf de schuld
te geven en aan oudervervreemdingssyndroom-verschijnselen te gaan lijden. En
men moet naar het kind duidelijk maken dat het terug-mag en wanneer, met een
doel. Het "logeren" is tijdelijk en helpt de ouders.
Loyaliteitsproblematiek dient men te vermijden.
De smoesjes van jeugdzorg naar de pleegouders dient men niet serieus te nemen, tenzij er diagnostisch bewijs ligt, wat zelden voorkomt! Beweringen alsof ouders niet meewerkten, zijn juist vaak te wijten aan ondeskundigheid of manipulatie vanuit de gezinsvoogdij; soms zelfs een afdekken van fouten door jeugdzorg of gezinsvoogd.
Dit artikel is dus bedoeld voor echte juridische
ouders (BW1:247).
Tj.W. Strubbe
Afdrukbaar
op:
Ook bij andere problematiek dan
BeantwoordenVerwijdereneen mate van hechtingsstoornis wordt aangeraden liever eerder dan afwachtend te laat
diagnostische hulp te zoeken
(via de huisarts, en laat u niet doorsturen naar jeugdzorg, want dat is geen diagnostische deskundigheid en geen zorg)!
Een diagnostisch rapport (n.a.v. echt onderzoek en tests) kan bij een dreiging van jeugdzorg tegen hen gebruikt worden, want jeugdzorg is 50% juridiserend: de gang via de rechter, voor de OTS, en om het jaar.
Jeugdzorg in beeld? - Dan zeer snel reageren zonder met jeugdzorg (of meldpunt) te spreken!!!
Als jeugdzorg uw gezin voor is, dan wil jeugdzorg vaak niet meewerken aan een diagnose door een onbevooroordeeld deskundige, want jeugdzorg (gezinsregie voor OTS en gezinsvoogdij na OTS) beperkt de onderzoeksvragen naar wat jeugdzorg wil als doel.
Vòòr jeugdzorg-bemoeien is onderzoek door een diagnost OPEN (mijdt jeugdzorg te noemen, want deskundigen hebben een hekel aan juridiseren, wat jeugdzorg vaak doet);
en ná OTS is onderzoek gesloten, beperkt, sturend, of geheel niet meer mogelijk.
Ook bleek uit TGV-onderzoek (1994) dat vroegtijdige scan door een diagnost beter en lichter is.
Wacht niet af. Beter ermee verlegen dan erom verlegen.
Geachte Heer Strubbe, het is echt heel verwarrend als u de adoptieouders "ouders" noemt. Dit is op de eerste plaats niet feitelijk,maar ook juridisch niet juist. Het ouder zijn is een onvervreemdbaar recht van de OUDERS van de kinderen. Waarschijnlijk is dit door emoties ingegeven bij u. Het is verwarrend om uw artikel over de hechting van de kinderen dan te lezen.
BeantwoordenVerwijderenEr is een vraag of adoptieouders wel juridisch ouders zijn.
VerwijderenDit zou verwarrend zijn? Of 'emotioneel'?
Een kinderhart kan makkelijk 4 ouders herbergen.
Adoptiefouders zijn wel is waar 'tweede ouders', maar juridisch wel degelijk ouders. Hier wordt niet op de wind van de gezinsvoogdij gesleurd met kinderen naar de ene en de andere pleegplaats.
Aspirant-adoptiefouders hebben verplicht een cursus moeten volgen.
Adoptie behoort enkel toegepast te worden waar de ouders er niet meer zijn, onbekend zijn (vondeling), of aantoonbaar niet in staat zijn het kind op te voeden (Alcoholist, verslaafd).
Secundair en tertiair heb ik reeds op de site uitgelegd.
Waar geen ouders zijn, is het door een kritische dame/heer genoemde "onvervreembaar recht" (van ouders op/met een kind) helemaal onzin.
In tegendeel.
Kinderen hebben recht op de ouders (en liefst ook de rest van de familie), het family-life. (Ook mede gezien de latere behoefte hen te kennen, meer dan genetische afkomst). Respect voor ouders is noodzakelijk. (Duidelijk dat hier niet 'pleegouders' wordt bedoel!!!)
T. Srubbe
Adoptiekinderen erfen van hun adoptieouders. De adoptieouders hebben gewoon ouderlijk gezag, i.t.t. pleegouders.
Verwijderen- Een paar vragen aan de kritische of verwarde dame/heer:
Welke wet maakt dit een "emotioneel" idee i.p.v. een juridisch feit???
Wat is "verwarrend", waar de gezagdragende ouders, al zijn het adoptiefouders (in secundaire of tertiaire zin), die hun kind durend meemaken, signalen kunnen opvangen die voor 1980 niet als een mate van hechtingsstoornis werden herkend omdat het niet algemeen bekend was om te herkennen.
Geertje van Egmond schreef destijds een toen opzienbarend boek, en Coby Grasveld volgde. De niet zo passende term Bodemloos-Bestaat volgde als herkenningsterm rond deze stoornis.
In FJR 2012/95 is geschreven over het juridisch omgaan met deze mate van gehechtheid (i.v.m. beweringen vanuit juridiserende jeugdzorg).
Jeugdzorg en pleegzorg:
Gezinsregisseurs en jeugdzorgwerkers kunnen dit niet snel herkennen omdat zij het kind niet maanden hebben meegemaakt. Specialistische diagnostiek ontbreekt in de jeugdzorgwereld, en de (juridische) ouders mogen veelal na een op ontbrekende diagnostieke feiten ongegronde OTS geen diagnose laten stellen. De jeugdzorg gaat dan aan de haal, zo wordt gevoeld, met het kind, en zo een diagnost geconsulteerd wordt krijgt deze slechts surende, beperkende onderzoeksvraagstelling, die niet onderschreven worden door de ouders. Ouders worden vaak genegeerd, waar deze inbreng juist hier nijpende noodzaak blijkt (EAS).
Mogelijk speelt bij de "verwarring" van de dame/heer een rol dat deze een pleegouder is, en niet bekend is dat vele pleegplaatsingen gepaard gaan met dubieuze informatie over de historie van het gezin bij de plaatsing. Een vals beeld bij de pleegouder ligt op de loer.
Waar pleegouders na 5 jaar uithuisgeplaatst-zijn (niet eerder) de genoemde problemen zien, kunnen ze ook aan diagnostiek denken.
Daarvoor (OTS korter dan 5 jaar) is de kans nog te groot dat vertekening optreedt vanwege de gehechtheid aan thuis en de gevolgen van oudervervreemding en internaliserende loyaliteitsconflicten, en daardoor minderwaardigheidsgevoel (de diagnost moet bij pleegkind daar na 5 jaar nog steeds rekening mee houden!). Terugplaatsbeleid is sterk aanbevolen, al is dat gefaseerd omdat jeugdzorg te lang heeft gedaan over het 'in eigen beheer houden' van het kind uithuisgeplaatst, zonder aantoonbare inzet om de ouders te helpen, dit vanwege de kind-ouderband e.d., vooral wegens de behoeften die in de identiteitsfase ontstaan.
{Adoptiefouders houden rekening met het respectvol omgaan over de 'eerste ouders', ook al zijn die onbekend. Een rootreis (en voorlichting door het FIOM) kan helpen bij de identiteit vinden, en de roots. / Daarom mag een pleegouder eigenlijk geen valse informatie krijgen over de 'eerste ouders', want een kind gaat eens vragen stellen; het ontdekken van valse informatie heeft nogal wat gevolg, en dat zou een gewetensvol mens niet willen!}
T. Strubbe
Bodemloos BestaaN met een n.
BeantwoordenVerwijderenAch ja...
sTurende !
BeantwoordenVerwijderen(Ouders mogen van jeugdzorg (onder OTS) geen diagnose laten stellen met eigen inbreng).
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDe "hechtingsproblemen" zijn problemen die ontstaan doordat de kinderen getraumatiseerd zijn door de definitieve scheiding van hun ouders (want: "adoptie", hetgeen betekent dat alle banden met de ouders van het kind definitief verbroken worden. In feite maken de adoptieouders de ouders van het kind "dood"(= afscheid voor het leven, in ieder geval tot de leeftijd van achttien jaar/totdat de kinderen op zoek gaan naar hun ouders.)
BeantwoordenVerwijderenIn feite geven de kinderen aan: "Ik wil mijn ouders terug, ik accepteer jou niet als vervanger van mijn ouders."
Adoptie is een misdaad, behalve wanneer het plaatsvindt binnen de familie van de kinderen door overlijden van de ouders. De familie wil dan het verblijf van het kind in de familie juridisch zekere stellen.
De banden worden dan niet doorgesneden doordat het kind in de directe emotionele/culturele omgeving blijft van zijn/haar ouders.
Wil je echt iets voor een kind betekenen, bied dan je hulp aan de ouders daarvan door hen behulpzaam te zijn bij de geestelijke of financiële opvoeding van hun kind.
Als zij daar problemen bij ondervinden, ga naast hen staan. Niet alleen zij maar ook hun kind(eren)zullen daar baat bij hebben en ook jij, doordat je goed doet en hun leven niet ruïneert door hen van elkaar te scheiden.
Is het "respectvol omgaan met de "eerste ouders" zoals T. Strubbe hen noemt en beweert te doen, om de "eerste ouders" (het onderscheid alleen al) bij het vuilnis te zetten?
Neen, hechtingsproblemen kunnen zijn ontstaan door genoemde oorzaak, maar er zijn meer oorzaken.* Daarom is altijd een open diagnostisch onderzoek nodig met kind en eigen gezin.
VerwijderenNiet om schuld te geven maar om zo nodig te helpen.
Daarvoor is er zorg, toch?!
Geen jeugd-zorg, pseudo-zorg.
Maar gezondheidszorg.
Het is onzinnig om te stellen dat de adoptiefouders de ouders "dood maken". Juist adoptieouders leren op de VIA-cursus dat een kinderhart groot genoeg is voor 4 ouders, en respectvol omgaan met het bestaan (of de dood) van die eerste ouders is voor later zeer belangrijk. Het is bekend dat 85% van die kinderen met niet hun biologische ouders een roots zoeken (gaan) kennen.
Zie bv.: http://dokument.ncrv.nl/ncrvgemist/spelen-voor-verleden (aan het eind de climax). Of programma's zoals Vermist ofzo (http://www.uitzendinggemist.nl/programmas/9680-long-lost-family).
Waar haal je vooroordelen vandaan zonder onderzoek?
Banden zijn soms niet definitief verbroken waar ze weer gevonden worden. Ook moeten adoptieouders verslagen schrijven, wat belang van kind (later) is, de evt. levende ouders inlichtend. Respect.
(Echte) Adoptie is geen misdaad. Aan alles in onze maatschappij kan frauduleus verdient worden. Zo ook valse 'adoptie' dat verre van officiële adoptie is, maar zo genoemd wordt omdat dit pleegzorg is. Het woord niet over één kan scheren!!!
Adoptie is geen roof en geen pleegzorg. Adoptie kan secundair of tertiair belang van kind zijn op een leven en opgroeien in een gezin, waar het niet kon bij de eerste ouders (vondeling, ernstige verslaving, ongeluk, moord en dood).
Sommige kinderen kunnen niet in land van herkomst opgroeien, waar het gediscrimineerd zou worden door de heersende cultuur aldaar.
Dus onderzoek voor (vals) beweren.
Werk niet zoals jeugdzorg!
Mate van 'onveilige gehechtheid' hebben vaak oorzaken buiten de ouders, maar jeugdzorg maakt van alles een overdrijving: en noemt het "hechtingsgestoord". Projecthulp in land van herkomst is goed.
In vuilnisdenken is geen behoefte, want dat is ongezond voor een ieder. Onderzoek. Lees ontwikkelingspsychologische boeken en zie dat respectvol opvoeden kan. Vele adoptiefouders organiseren een 'rootsreis', en niet uit vuilnisdenken. Een hart is groot genoeg voor 4. Er is toekomst.
*: dia 8 uit http://silkslides.com/S9dEk .
Of het maandblad uit de bieb opvragen: FJR 2012/95 in nr.11.
T. Strubbe
Op deze site komt wel eens in verband met pleegzorg en kinderroof door jeugdzorg de termen "verkapte adoptie" of "valse adoptie" voor.
BeantwoordenVerwijderenDat heeft niets met de legale adoptie (veelal buitenlandse adoptie volgens de wet Wobka).
Verkapte pseudo-adoptie is een term die weergeeft dat kinderloze wenspleegouders op deze manier met geld toe aan een kind kunnen komen, dat vaak op valse gronden en insinuaties door jeugdzorg en gezinsvoogdij geen diagnostiek kreeg en niet naar terugplaatsing wordt geleid, wat zou moeten.
Pleegkinderen krijgen valse signalen over het waarom van deze slecht-gefundeerde en traumatiserende vorm van pseudo-hulp dankzij de ondeskundigheid van jeugdzorg.
Dit staat dus verre van echte goed-begeleide adoptie.
Men mag adoptie niet onderbrengen in jeugdzorgland, alhoewel jeugdzorg gretig is op niet gediagnosticeerde beschuldigingen om kinderen in eigen OTS-beheer te verkrijgen (Normbedragenregeling!).
Ik hoop dat mensen onderzoeken voordat ze beweren. Bij Jeugdzorg, gezinsregie en Kind-Ouders-adviseurs. Maar ook bij anderen.