Gevangen in vrijwillige hulp?

Als gemeenten straks zelf mogen bepalen hoe ze hun budget voor de jeugdhulpverlening gaan besteden, zal al gauw duidelijk worden dat het helpen van gezinnen (met kinderen als integraal onderdeel) veel goedkoper is, dan het uit huis plaatsen. Dat is op zich goed nieuws voor mensen die hun gezin graag bij elkaar willen houden, maar het volgende gevaar doemt alweer op. Jeugdzorg is dol op kinderen, maar vooral vanuit het oogpunt van de werkgelegenheid. Valt er niet genoeg te verdienen, dan moet er gestrooid worden met ‘grote zorgen’ omtrent de almaar stijgende risico’s voor de opgroeiende jeugd. Als die stijging er niet is, bedenkt men gewoon nieuwe criteria om zich zorgen over te kunnen maken. Zaken die voorheen niet als zorgwekkend bekend stonden, althans niet als ‘ernstig’ bedreigend.

De truc voor het afbouwen van de gedwongen hulp en het gelijktijdig op peil houden van de werkgelegenheid van de sector, is het uitbreiden van de aantallen gezinnen in het vrijwillige kader. Dan is er genoeg te doen, terwijl het niet die heftige juridische verwikkelingen geeft van OTS en UHP. Maar daarmee is het probleem gerezen van het ronselen. Je kunt er niet vanuit gaan dat hele volksstammen zich komen aanmelden voor vrijwillige hulp, als er niet enige dreiging aan ten grondslag ligt, dus heeft men speciaal voor dit doel de term ‘drang’ uitgevonden. Dit is hetzelfde als dwang, maar heeft meer een psychologische impact dan een juridische. Het is meer chantage, dan mishandeling. Je hoeft een persoon waar je iets van gedaan wilt krijgen niet daadwerkelijk een kogel door zijn been te schieten, als je ook kunt dreigen het te zullen gaan doen. Voor de meeste slachtoffers is dat voldoende om aan de meeste eisen van de bedreiger tegemoet te komen.

Voor het behoud van de jeugdzorgwerkgelegenheid wordt het dus ‘drangen’ geblazen. ‘U wilt niet vrijwillig door ons geholpen worden? Dan roept u het noodlot over uzelf af.’ Rechtspositie op grond van waarheidsvinding is in dit nieuwe systeem natuurlijk evenmin aan de orde als in het oude systeem, van de perverse prikkels. Nu het moeilijker wordt (vanwege de kosten), om kinderen zomaar uit huis te plaatsen op valse gronden en ze op nog meer valse gronden uit huis geplaatst te houden (‘andere zorgen’) zodat er zonder ophouden aan een kind verdiend kan worden, wordt de nieuwe strategie: meer signaleren, sneller ‘ernstige’ zorgen, sneller dreigen met uithuisplaatsing (waar straks nauwelijks nog geld voor is, maar weten die ouders veel!), en roepen dat jeugdzorg geen slachtoffer mag worden van haar eigen SUCCES!!! Dus: de indruk wekken dat het voorkomen van uithuisplaatsingen zoveel geld en menskracht kost, dat de rekening eigenlijk alleen maar oploopt.

En die rekening kan ook blijven oplopen als het aantal  potentieel ‘bedreigde gezinnen’ flink wordt uitgebreid. En daarvoor zijn meer pubergesprekken op scholen nodig, moet jeugdzorg in de school komen neuzen, moeten consultatiebureaus, onderwijzers  en ambulancemedewerkers driftig gaan signaleren en binnen vijf dagen (Rotterdam) gezinnen voor het blok gezet worden. Zo kun je volgens het principe van slimme verkopers – je kunt beter dertig goedkope auto verkopen met weinig winst, dan vijf dure auto’s met veel winst – het zelfde aantal jeugdzorgmedewerkers of meer aan het werk houden, voor het zelfde geld. Ik zeg doen!

Sven Snijer

                    Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html