De 'hulpbeulen'

Gisteren sprak ik een medewerker van Home Start, een organisatie van mensen die zelf kinderen hebben en die op vrijwillige basis andere ouders hulp bieden bij de opvoeding van hun kinderen. Ervaringsdeskundigen, dus geen jonge mensjes die net van school komen, die het uit boekjes geleerd hebben. Mensen met enig relativeringsvermogen, die uit eigen ervaring hebben geleerd, dat de weerbarstige praktijk vaak anders is dan het ideaal-model van de juiste manier van leven. De voorbeeldige opvoeding zoals die voorkomt in de onrijpe fantasieën van mensen wiens grootste zorg het tot dan toe is geweest, om alle scripties op tijd ingeleverd te krijgen voor een mooi cijfer. (Gezinsvoogden zonder kroost). 

Bij Home Start komen ze ook wel eens problemen tegen die verder gaan dan wat met hun hulppakket kan worden verholpen, waarbij ze doorverwijzen naar verdere  hulpverlening. Maar niet naar jeugdzorg. Vaak is gebleken dat wanneer jeugdzorg wordt ingeschakeld, problemen alleen maar verergeren. Niet in de laatste plaats door het juridische kader, dat er altijd aan kleeft.

Er zijn dan ook ouders die bij Home Start aangeven best verder geholpen te willen worden, maar niet door jeugdzorg. Zou het dan toch langzaam in den lande bekend worden welke fuik jeugdzorg is? Het zijn hoopvolle signalen, maar tegelijkertijd zien we dat met de toename van de reputatieverslechtering van BJz, haar inspanningen om zich in alle maatschappelijke sectoren binnen te dringen, worden verdriedubbeld. De scholen zijn  hun nieuwste doelwit. 

‘De burgers haten ons, maar gelukkig zijn er nog te weinig politici die onze lobby kunnen weerstaan’ lijkt de redenatie van dit machtsblok te zijn, dat zich nog steeds schaamteloos uitgeeft voor hulpverlener. Hoe kan een ouder enig vertrouwen hebben in een instantie die geen onderscheid maakt tussen hulpverlenen en beschuldigen, zoals jeugdzorg? Ze hebben samen met AMK (onderdeel BJz) zo’n beetje 80% van de taken van de Raad voor de Kinderbescherming overgenomen.

Daarmee zijn ze een soort sociale politie geworden (hè, is dat geen goed alternatief voor ‘sociale huisarts’?) wiens taak het is om kinderen te beschermen (tegen ouders) en indien mogelijk het gezin te helpen, maar dat heeft lagere prioriteit. Dus het uitgangspunt is en blijft het geïsoleerde kind, met zijn internationale rechten en daarnaast staan er nog ouders, waar men eventueel ook wat mee moet. Als die teveel eigen ideeën hebben kunnen die in principe van het ouderlijk gezag ontheven worden en daar is naar de ervaring in de praktijk niet erg veel voor nodig. Meestal is het voldoende om BJz een aantal maal op haar fouten te wijzen en aan te tonen dat ze het protocol niet volgen. De meer dan vertrouwelijke relatie tussen BJz en de rechtbank doet de rest. 

Hulpverlening met een pistool tegen je hoofd. Het blijft een eigenaardige vorm van ondersteuning, maar in het huidige klimaat lijkt het voor de meeste bestuurders heel acceptabel. Ze laten zich graag wijsmaken dat er werkelijk een verschil bestaat tussen ‘drang’ en dwang, omdat ze nooit zelf hebben ervaren wat chantage over de rug van je kinderen met een mens kan doen.

In de wetenschap dat 50% van de ondertoezichtstellingen overgaat in een uithuisplaatsing (en hoe gemakkelijk escaleert het tussen ouders en de hulp-beulen) voelt het niet echt alsof je een keuze hebt als ouder. En evenmin dat je rechten hebt, in een geestelijk martelproces waar waarheidsvinding als een overbodige luxe wordt beschouwd en positieve tegenrapporten vaak niet worden meegenomen naar de rechtbank. In een systeem waar de grootste overtreder van mensenrechten wordt gezien als een ‘professional’, die niet op het niveau van de individuele casus hoeft te worden gecontroleerd, is het gemakkelijk om de illusie in stand te houden dat er structureel niets aan de hand is en dat de incidenten die het nieuws halen, ook inderdaad incidenten zijn.

Wie echt met ouders en jeugdrechtadvocaten in gesprek gaat, weet dat het onrecht structureel is en dat het feit dat (zoals sommige jeugdzorg-eppo’s op LinkedIn zelf beweren) jeugdzorg ‘ook wel eens goede dingen doet’, geen enkele belemmering mag vormen om dit hele misdaadsyndicaat volledig op te heffen.

Je kunt geen jurist en hulpverlener zijn in één functie, omdat het falen van de hulpverlener in deze constellatie, altijd zal worden afgedekt door de macht van de jurist. De falende hulpverlener voelt zich niet verantwoordelijk, want de weerstand die door het eigen amateuristische handelen wordt opgeroepen bij de cliënt, kan te allen tijde worden uitgelegd als weerstand tegen de hulpverlening an sich, wat het misbruik van de juridische maatregelen legitimeert.

De sociale huisarts (Blokhoofd?) in de nieuwe plannen van de gemeente Amsterdam, heeft ook toegang tot de gedwongen maatregelen, maar toch denkt elk uilskuiken van een politicus, dat zich tussen deze persoon en ouders een vertrouwensrelatie kan ontwikkelen, waardoor het inschakelen van jeugdzorg niet altijd meer nodig zal zijn.

Even wakker worden, meneren en mevrouwen politici: Deze zogenaamde ‘vertrouwenspersoon’ wordt geen vervanger van jeugdzorg, maar het nieuwe gezicht van jeugdzorg! De zoveelste aanvoerlijn van kinderen, richting het megalomane machtsimperium van de jeugdbeschermers.

Sven Snijer

                    Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html