Wat de Bobo's pijnlijk vinden...

                             "Sjors, je bent een eikel! Kom maar, kom maar, kom maar..."

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/12/pittige-vragen.html

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/05/het-slavenberaad.html
 

Na het lezen van het kneuterige felicitatie-praatje voor het slavenberaad (cliëntenraad) in het WSJ-krantje, begon ik tijdens mijn ochtend hardlopen wat verder te filosoferen over het centrale probleem in het zelfrechtvaardigende brein van de BoBo’s, in casu, jeugdzorgbestuurders. De BoBo’s werden voor het eerst op de kaart gezet door ex-voetballer Ruud Gullit die zich behoorlijk ergerde aan de prominente aanwezigheid van bondsbestuurders tijdens de EK van ’88, die van het eigenlijke voetbal waarschijnlijk niet veel verstand hadden. Sindsdien is de term in gebruik geraakt voor allerlei soorten van hogergeplaatste en interessant doende figuren.  

Ook in de politiek en in de jeugdzorg kennen we dit fenomeen. Mensen die ergens anders vandaan komen, zelfs zonder enige affiniteit met de sector, die opeens naar voren worden geschoven en binnen een half jaar denken dat ze de sector kunnen vertegenwoordigen, vooral in de media. Ik noem een BJAA en een Groningen. Ze menen dat ze al snel op de hoogte zijn van het ‘spelletje’ en de belangen die een rol spelen. En ten dele zijn ze dat ook.

 

Waar het gaat om het begrijpen van de geldstromen, de machtsverhoudingen, de lobby richting Den Haag en de standaard-riedeltjes voor de pers, zijn ze vaak snel ingewerkt. Dat hebben ze snel door, maar zich een beeld kunnen vormen van de essentiële aard van het werk, het helpen van mensen (ja, ook ouders zijn mensen!) dringt wat moeilijker in het hersenpannetje door. Daarin zijn de nieuwkomers overigens niet verschillend van de oude garde. Ze hebben als groentje, of meer ervaren ouder/grootouder-afpoeieraar allebei dezelfde handicap: ze willen liever niet met gewone mensen omgaan.  

Loyaliteitspraatje 

Ze willen wel macht uitoefenen over de levens van anderen, maar daarbij willen ze zelf liever geen vieze handjes krijgen. Dat laten ze over aan de gezinsvoogden. Die zijn vaak te jong, te weinig ervaren, hebben dikwijls zelf geen kinderen en missen expertise bij het vaststellen van allerlei psychische aandoeningen die zij aan de lopende band ‘vermoeden’ en waar ze driftig op speculeren, ontslagen als ze zijn van de plicht om dingen aantoonbaar te maken, of (ik roep maar iets geks) een echte gedragsdeskundige in te schakelen, die integraal onderzoek doet bij een kind. Daar worden gewone mensen ‘boos’ over en periodiek moet de BJz-bestuurder dan in de media zijn pseudo-loyaliteitspraatje houden om zijn mensen virtuele rugdekking te geven en te verklaren dat de ‘mensen in de frontlinie van de samenleving’ het zóóó zwaar hebben! Bijna het gewicht van hun eigen jaar-salaris, met bonus.  

Geen vieze handjes 

Geen vieze handjes krijgen, hoe doe je dat eigenlijk? Wat BoBo’s met elkaar gemeen hebben, is dat ze allemaal hetzelfde taaltje spreken. Of ze nu in de politiek, het bedrijfsleven of in de jeugdzorg werken, ze verstaan elkaar door een taalgebruik dat het gewone volk eigenlijk bij voorbaat al buiten gevecht stelt, omdat die dat hoogdravende gebrabbel niet kunnen volgen. Op die manier kunnen ze veel foute beslissingen nemen en wanneer ze er achteraf rekenschap over moeten afleggen, verklaren ze zichzelf op zo’n manier, dat de meeste mensen niet weten of ze nu schuld bekend hebben of juist hun onschuld hebben aangetoond. Voorbeeld: ‘Met de kennis van nu..’ betekent eigenlijk ‘met de onverschilligheid en de blindheid van toen..’  of  ‘met de Oost-Indische doofheid waarmee we u jarenlang links lieten liggen…’. Vult u zelf maar aan… 

Herkaderen 

In de jaren negentig was het therapeutisch model Neuro Linguïstisch Programmeren heel populair. In allerlei bedrijven en sectoren leerden mensen effectiever communiceren, beter en helderder doelen te stellen en ze ook te realiseren. Ik heb er zelf ook mee gewerkt en het heeft me zeker inzichten gebracht. Maar op den duur begon het systeem, dat aanvankelijk de nieuwe toverformule leek, toch enige tekortkomingen te laten zien. In de met onszelf geobsedeerde ‘Ik-cultuur’ van de moderne mens, kwam de nadruk wel heel erg te liggen op ‘Ikke’. Wat vindt Ik ervan?, wat wil Ik met mijn leven?, hoe kan Ik jouw iets duidelijk maken?, hoe kan Ik mijn dromen vervullen, hoe kan Ik anderen beïnvloeden,enz.  Een belangrijk onderdeel van het systeem werd steeds verder naar de achtergrond gedreven, de Ecologische Test. De wat? Het grotere plaatje, de gevolgen van een beslissing in één gebied van mijn leven, op alle anderen gebieden. Of, de gevolgen van mijn keuzes op de mij omringende mensen en hun levensgeluk.  

Ze zijn niet boos op ons 

Onder managers werd vooral het herkaderen heel populair. Het veranderen van de betekenis van gebeurtenissen en situaties, zodat ze minder negatief of deprimerend overkomen op de eigen gemoedstoestand. Een ‘struikelblok’ word bijvoorbeeld een ‘opstapje’ en een klap-voor-je-smoel, wordt een ‘indringende manier van communiceren’! Mensen die zeggen dat je een harteloze incompetente klootzak bent, proberen je ‘feed-back’ te geven, vanuit ‘hun persoonlijke beleving’. Je hoeft niet aan jezelf te gaan twijfelen, alleen de vorm van de aan jouw gestuurde boodschap even aan te passen, zodat deze wat dragelijker wordt. Jeugdzorg-Bobo’s zijn meesters in herkaderen. Jeugdzorgslachtoffers (Cliënten! = 1^e herkadering)  zijn niet boos omdat ze worden voorgelogen, gechanteerd, vernederd of als vuil behandeld in een smerig machtsspel, waarbij de rechters en jeugdzorg vier handen op één buik zijn, nee, ‘het is moeilijk voor ouders om te moeten toegeven dat ze niet tot een normale opvoeding van hun kinderen in staat zijn. Dat is de reden dat ze zo boos zijn. Ze kunnen zich gewoon niet schikken naar de broodnodige kinderbeschermingsmaatregelen! Alsjeblieft, ge-herkaderd en weggezet. Nog meer vragen?’ 

Lekker slapen 

Ja, toch wel. Of het toch ooit eens in die breinen opkomt, dat er in de klachten van ouders echt substantie aanwezig is en dat er regelmatig sprake is van schandalig onrecht, dat ouders en kinderen beschadigd? Nou, die ruimte is er in principe wel, maar daar kunnen ze helaas niet aan beginnen. Dan gaat het pijn doen en dat is nu juist de bedoeling van dit spelletje…, die pijn niet hoeven te voelen. Daarom spreken politici en jeugdzorgbestuurders bij de verbeteringsplannen voor de jeugdzorg ook altijd in termen van geldstromen en reorganisatie, en investeren in kennis en vaardigheden en andere bla, bla, bla. Dan hoef je niet te voelen hoe mensen van vlees en bloed dagelijks moeten leven. En dan kun je ’s nachts gewoon lekker op je andere zij draaien, wanneer kinderen in instellingen huilen om hun moeder, omdat de gezinsvoogd het belangrijker vindt zijn/haar valse gelijk te behalen, dan toe te geven dat moeder toch ook wel een punt heeft. Omdat de gezinsvoogd zich daar ook niets van hoeft aan te trekken, ‘professioneel’ als deze is, zonder enige noemenswaardige controle op zijn/haar activiteiten, anders dan door de buikspreekpop van BJZ, die ze ook wel kinderrechter noemen…

 

Sven Snijer

 

                   Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html