http://www.nrc.nl/nieuws/2012/10/02/opvoedmaffia-moet-eens-naar-de-ouders-luisteren/?utm_campaign=rss&utm_source=syndication
Het is de Week van de Opvoeding. In meer dan 1.000 ‘opvoedactiviteiten’ in het land, van hoe-moet-het-wel-workshops tot gezinszumba, moeten ouders deze week ervaringen delen.
Maar ouders laat het koud. Ook ik, moeder van vier kinderen, heb geen behoefte aan een workshop ‘Het paard spiegelt jouw energie-uitstraling’ op 5 oktober. Ik heb elke dag al een Dag van de Opvoeding. Het thema ‘Luister ’s naar me!’ spreekt me wél aan. Hoe heerlijk zou het zijn als de Nederlandse opvoedmaffia eens luisterde naar ouders?
Wat ouders niet allemaal over zich heen krijgen. Ze weten niet meer hoe het moet, zijn te druk met zichzelf, verzaken hun taak als opvoeder, worden verblind door hun eigen carrière, zijn materialistisch en egoïstisch en dwingen hun kinderen om in dat moderne leven mee te doen. Met de teloorgang van kerk en gezag zijn er geen normen en waarden meer die aan de eettafel worden doorgegeven.
Er zijn zelfs geen eettafels meer, nu kinderen met het bord op schoot hun favoriete tv-zender consumeren. ‘Nee’ zeggen kunnen ze niet. Kinderen kennen geen grenzen en ouders stellen ze niet.
De duizenden echtscheidingen zorgen intussen voor verweesde gezinnen, ouders die de weg kwijt zijn en kinderen met een label. Ouderlijk gezag is uit. Ouders hebben hun pubers niet in de hand, vinden opvoeden te complex en zijn vooral bezig zelf jong en mooi te blijven, in tegenstelling tot vorige generaties. Jongeren van nu zijn gericht op eigen genoegens, wat niet zo gek is als je al met 10 weken in de crèche wordt gestald zodat je moeder weer aan het werk kan.
Drie vakanties per jaar en twee auto’s op de stoep vinden ouders blijkbaar belangrijker dan zelf hun kinderen grootbrengen. Niet zo gek, hoor, dat er zoveel probleemkinderen rondlopen.
Ik verzin het niet zelf: bovenstaande klaagzang is de (letterlijke) echo van de hedendaagse vox populi op internet, onderzoekers, journalisten en andere ‘ouderschapsdeskundigen’.
Ouders bashen is in
Ik gooi weleens een balletje op bij andere ouders over de opvoedondersteuning, discussies over ouderbetrokkenheid en meningen over opvoedkwaliteiten die over ons hoofd heen worden gevoerd. Meestal levert dat een vlak schouderophalen op. Geen idee waarom ouders zo hot zijn voor al die beleidsmakers. We doen toch gewoon wat we kunnen? Ik weet eigenlijk niet waarover ik me méér zorgen moet maken: het fanatisme waarmee opvoeding een nationaal beleidsthema is geworden of de desinteresse van de gemiddelde ouder daarvoor.
Vier jaar geleden werd door de Iona Stichting een congres georganiseerd: ‘Ruimte voor ouderschap. Kind en ouders in de knel’. De geluiden van de sprekers (onder andere Bas Levering, Rita Kohnstamm, Didi Braat, Beatrijs Smulders, Nanneke Quik-Schuyt, Jan Willems) en de massaal aanwezige ouders waren kritisch en soms ronduit somber: de druk op gezinnen met (jonge) kinderen is onverantwoord groot en wordt steeds groter. Ouders snakken naar ruimte om ook daadwerkelijk ouder te kunnen zijn, maar krijgen die niet. Gelukkig gloorde er licht aan het einde van de tunnel. Met de komst van een ‘eigen’ minister (Rouvoet), stond ouderschap in ieder geval op de agenda.
Vier jaar later wordt ouderschap besproken in termen van werken, zorgen en kinderopvang, maar het debat over het welzijn van kinderen – daar gaat het allemaal toch om – en de maatschappelijke positie van gezinnen is verstomd. Ruimte voor een dialoog met ouders, of aandacht voor de vraag wat zij nou eigenlijk willen, is er niet. De jonge erfenis van Rouvoet, de centra voor jeugd en gezin (CJG) waar ouders ‘laagdrempelige opvoedondersteuning’ moeten halen, dreigt te mislukken. De eerste CJG’s sluiten wegens gebrek aan interesse van ‘de doelgroep’.
Ouders willen niet dat er over ze gepraat wordt en dat ze wordt verteld hoe ze met hun kind moeten omgaan. Ouders willen gehoord en gezien worden. Niet in een truttige week met door ‘professionals’ bedachte onzinactiviteiten, maar gewoon: altijd en overal.
Ouders willen echt wel het beste voor hun kind, maar ook de tijd en ruimte om dat op hun eigen manier binnen hun gezin voor elkaar te krijgen. Wie de positie van kinderen wil veiligstellen, zal eerst eens moeten luisteren naar wat ouders te vertellen hebben.
Martine Borgdorff heeft vier kinderen (12,9,7 en 3 jaar) en is freelance journalist voor o.a. Ouders Online. In november verschijnt haar boek ‘Ruimte voor Ouders‘ bij uitgeverij SWP.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Ouders doen in de ogen van deskundigen van alles fout, maar luisteren wil die opvoedmaffia niet. Dat schreef Martine Borgdorff gisteren in een opiniestuk in NRC Handelsblad. Lees hieronder haar artikel en reageer.
Maar ouders laat het koud. Ook ik, moeder van vier kinderen, heb geen behoefte aan een workshop ‘Het paard spiegelt jouw energie-uitstraling’ op 5 oktober. Ik heb elke dag al een Dag van de Opvoeding. Het thema ‘Luister ’s naar me!’ spreekt me wél aan. Hoe heerlijk zou het zijn als de Nederlandse opvoedmaffia eens luisterde naar ouders?
Wat ouders niet allemaal over zich heen krijgen. Ze weten niet meer hoe het moet, zijn te druk met zichzelf, verzaken hun taak als opvoeder, worden verblind door hun eigen carrière, zijn materialistisch en egoïstisch en dwingen hun kinderen om in dat moderne leven mee te doen. Met de teloorgang van kerk en gezag zijn er geen normen en waarden meer die aan de eettafel worden doorgegeven.
Er zijn zelfs geen eettafels meer, nu kinderen met het bord op schoot hun favoriete tv-zender consumeren. ‘Nee’ zeggen kunnen ze niet. Kinderen kennen geen grenzen en ouders stellen ze niet.
De duizenden echtscheidingen zorgen intussen voor verweesde gezinnen, ouders die de weg kwijt zijn en kinderen met een label. Ouderlijk gezag is uit. Ouders hebben hun pubers niet in de hand, vinden opvoeden te complex en zijn vooral bezig zelf jong en mooi te blijven, in tegenstelling tot vorige generaties. Jongeren van nu zijn gericht op eigen genoegens, wat niet zo gek is als je al met 10 weken in de crèche wordt gestald zodat je moeder weer aan het werk kan.
Drie vakanties per jaar en twee auto’s op de stoep vinden ouders blijkbaar belangrijker dan zelf hun kinderen grootbrengen. Niet zo gek, hoor, dat er zoveel probleemkinderen rondlopen.
Ik verzin het niet zelf: bovenstaande klaagzang is de (letterlijke) echo van de hedendaagse vox populi op internet, onderzoekers, journalisten en andere ‘ouderschapsdeskundigen’.
Ouders bashen is in
Ik gooi weleens een balletje op bij andere ouders over de opvoedondersteuning, discussies over ouderbetrokkenheid en meningen over opvoedkwaliteiten die over ons hoofd heen worden gevoerd. Meestal levert dat een vlak schouderophalen op. Geen idee waarom ouders zo hot zijn voor al die beleidsmakers. We doen toch gewoon wat we kunnen? Ik weet eigenlijk niet waarover ik me méér zorgen moet maken: het fanatisme waarmee opvoeding een nationaal beleidsthema is geworden of de desinteresse van de gemiddelde ouder daarvoor.
Vier jaar geleden werd door de Iona Stichting een congres georganiseerd: ‘Ruimte voor ouderschap. Kind en ouders in de knel’. De geluiden van de sprekers (onder andere Bas Levering, Rita Kohnstamm, Didi Braat, Beatrijs Smulders, Nanneke Quik-Schuyt, Jan Willems) en de massaal aanwezige ouders waren kritisch en soms ronduit somber: de druk op gezinnen met (jonge) kinderen is onverantwoord groot en wordt steeds groter. Ouders snakken naar ruimte om ook daadwerkelijk ouder te kunnen zijn, maar krijgen die niet. Gelukkig gloorde er licht aan het einde van de tunnel. Met de komst van een ‘eigen’ minister (Rouvoet), stond ouderschap in ieder geval op de agenda.
Vier jaar later wordt ouderschap besproken in termen van werken, zorgen en kinderopvang, maar het debat over het welzijn van kinderen – daar gaat het allemaal toch om – en de maatschappelijke positie van gezinnen is verstomd. Ruimte voor een dialoog met ouders, of aandacht voor de vraag wat zij nou eigenlijk willen, is er niet. De jonge erfenis van Rouvoet, de centra voor jeugd en gezin (CJG) waar ouders ‘laagdrempelige opvoedondersteuning’ moeten halen, dreigt te mislukken. De eerste CJG’s sluiten wegens gebrek aan interesse van ‘de doelgroep’.
Ouders willen niet dat er over ze gepraat wordt en dat ze wordt verteld hoe ze met hun kind moeten omgaan. Ouders willen gehoord en gezien worden. Niet in een truttige week met door ‘professionals’ bedachte onzinactiviteiten, maar gewoon: altijd en overal.
Ouders willen echt wel het beste voor hun kind, maar ook de tijd en ruimte om dat op hun eigen manier binnen hun gezin voor elkaar te krijgen. Wie de positie van kinderen wil veiligstellen, zal eerst eens moeten luisteren naar wat ouders te vertellen hebben.
Martine Borgdorff heeft vier kinderen (12,9,7 en 3 jaar) en is freelance journalist voor o.a. Ouders Online. In november verschijnt haar boek ‘Ruimte voor Ouders‘ bij uitgeverij SWP.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
..Maar als men de ouders niet meer kan wijsmaken dat zij het niet meer weten allemaal. En hun wijs kunnen maken dat zij het niet goed doen, wie zorgt er dan nog voor de boterham van deze mensen die met manipulatie ervoor zorgen dat zij hun werk kunnen behouden?
BeantwoordenVerwijderenZe doen net of de mensheid achterlijk is en er zijn er veel die er nog in geloven ook.
Zo goed zijn ze nml in hun zg onschuldige spelletje welke zij uitspelen ten koste van de kinderen, kinderen een toekomst, die kapot gemaakt wordt door volwassen mensjes, mensjes die geld nodig hebben, om fijn te kunnen leven!