http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/beschamend-portret-jeugdzorg-r1058
Nederland is een onveilig land voor kwetsbare kinderen over wie de overheid zich heeft ontfermd. Met name kinderen met een licht verstandelijke handicap, zeker meisjes die in een tehuis moeten leven, zijn vogelvrijer dan elk ander kind in Nederland. Zij lopen twee keer zoveel kans om seksueel misbruikt te worden dan ‘gewone’ probleemkinderen in de tehuizen. En vijf keer zoveel als lotgenoten die in kleinere pleeggezinnen zijn ondergebracht.
Het gevaar komt niet alleen uit de hoek van lotgenoten (jongens), die er (nog) geen seksuele moraal op nahouden, maar eveneens van volwassen medewerkers in de jeugdzorg van wie de kinderen juist afhankelijk zijn.
Let wel, dat gebeurt dan ook nog eens achter muren waar ze door jeugdzorg zijn geplaatst, omdat ze bij hun probleemouders thuis niet veilig zijn. Het is ongelooflijk maar wel waar. Het rapport over kindermisbruik van de commissie-Samson schetst een ontluisterend portret van de Nederlandse jeugdzorg dat geen geschiedenis is maar tot nu doorwerkt in de levens van machteloze minderjarigen.
Wie niet beter weet, zou denken dat voormalig procureur-generaal Rieke Samson vanmorgen bij de presentatie van haar onderzoek sprak over ‘toestanden’ in het verre buitenland en niet over de realiteit in Nederland. In potentie worden 40.000 kinderen daardoor nog steeds bedreigd.
Die werkelijkheid heeft primair een strafrechtelijke component. Van de ongeveer 800 meldingen die de commissie-Samson kreeg, zijn er 42 doorgestuurd naar het Openbaar Ministerie. Vijf procent wordt dus strafwaardig gevonden.
Dat is al schokkend genoeg. Nog pijnlijker is het dat de commissie heeft geconcludeerd dat misbruik „inherent” is aan het systeem. Ze lijkt daarin bevestigd te worden door de jeugdzorg zelf. Tijdens haar onderzoek werd Samson meer tegengewerkt dan geholpen door de tehuizen en medewerkers. Veel kinderen durfden of konden daarom niet openlijk te praten.
De zorgverleners die deze angstcultuur in stand houden – niet álle medewerkers – zijn afgestompte cynici en inderdaad een inherent probleem. Die inherentie moet worden doorbroken.
Jeugdzorg voelt zich terecht in „het hart geraakt”. Maar wie gaat een nieuwe jeugdzorg bouwen?
Bron NRC
Met het scheiden van jongens en meisjes, hoe zinvol ook, zijn we er niet. De commissie doet talrijke nuttige aanbevelingen. De belangrijkste zijn: haal de inspectie weg bij het ministerie van Volksgezondheid en geef de kinderrechter zijn controlerende macht terug.
De jeugdzorg moet weer „beter naar kinderen luisteren”: dat is de kern van kinderbescherming, die we schandelijk hebben verzaakt.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Nederland is een onveilig land voor kwetsbare kinderen over wie de overheid zich heeft ontfermd. Met name kinderen met een licht verstandelijke handicap, zeker meisjes die in een tehuis moeten leven, zijn vogelvrijer dan elk ander kind in Nederland. Zij lopen twee keer zoveel kans om seksueel misbruikt te worden dan ‘gewone’ probleemkinderen in de tehuizen. En vijf keer zoveel als lotgenoten die in kleinere pleeggezinnen zijn ondergebracht.
Het gevaar komt niet alleen uit de hoek van lotgenoten (jongens), die er (nog) geen seksuele moraal op nahouden, maar eveneens van volwassen medewerkers in de jeugdzorg van wie de kinderen juist afhankelijk zijn.
Let wel, dat gebeurt dan ook nog eens achter muren waar ze door jeugdzorg zijn geplaatst, omdat ze bij hun probleemouders thuis niet veilig zijn. Het is ongelooflijk maar wel waar. Het rapport over kindermisbruik van de commissie-Samson schetst een ontluisterend portret van de Nederlandse jeugdzorg dat geen geschiedenis is maar tot nu doorwerkt in de levens van machteloze minderjarigen.
Wie niet beter weet, zou denken dat voormalig procureur-generaal Rieke Samson vanmorgen bij de presentatie van haar onderzoek sprak over ‘toestanden’ in het verre buitenland en niet over de realiteit in Nederland. In potentie worden 40.000 kinderen daardoor nog steeds bedreigd.
Die werkelijkheid heeft primair een strafrechtelijke component. Van de ongeveer 800 meldingen die de commissie-Samson kreeg, zijn er 42 doorgestuurd naar het Openbaar Ministerie. Vijf procent wordt dus strafwaardig gevonden.
Dat is al schokkend genoeg. Nog pijnlijker is het dat de commissie heeft geconcludeerd dat misbruik „inherent” is aan het systeem. Ze lijkt daarin bevestigd te worden door de jeugdzorg zelf. Tijdens haar onderzoek werd Samson meer tegengewerkt dan geholpen door de tehuizen en medewerkers. Veel kinderen durfden of konden daarom niet openlijk te praten.
De zorgverleners die deze angstcultuur in stand houden – niet álle medewerkers – zijn afgestompte cynici en inderdaad een inherent probleem. Die inherentie moet worden doorbroken.
Jeugdzorg voelt zich terecht in „het hart geraakt”. Maar wie gaat een nieuwe jeugdzorg bouwen?
Bron NRC
Met het scheiden van jongens en meisjes, hoe zinvol ook, zijn we er niet. De commissie doet talrijke nuttige aanbevelingen. De belangrijkste zijn: haal de inspectie weg bij het ministerie van Volksgezondheid en geef de kinderrechter zijn controlerende macht terug.
De jeugdzorg moet weer „beter naar kinderen luisteren”: dat is de kern van kinderbescherming, die we schandelijk hebben verzaakt.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
"Tijdens haar onderzoek werd Samson meer tegengewerkt dan geholpen door....[jeugdzorginstellingen]" zegt wel wat over de attitude van deze huidige 'jeugdzorg'.
BeantwoordenVerwijderenHet zegt wat over de echte kwaliteit van 'jeugdzorg'. Schadend. Infaam.
Jeugdzorg zou opgedoekt moeten worden, zeker de toeleiding tot zogenaamde 'beschermingsmaatregelen'. Dat kan met tweesporenbeleid beter:
https://dl.dropbox.com/u/2479159/2012-Verkort%20Jeugdbeschermingsplan-JzBlH.pdf .
Wanneer we zien dat de inspectie jeugdzorg dit schrijft:
http://www.inspectiejeugdzorg.nl/documenten/Brochure%20melden%20van%20calamiteiten%20versie%20november%202011.pdf ,
dan zien we dat meldingen van burgers niet eens tot zelden tot degelijk gedetailleerd onderzoek leidt.
Dat heet bescherming over de kinderbescherming, dat geen bescherming biedt tegen beweerde bedreigingen, die niet grondig zijn onderzocht mèt een diagnost.