Jeugdzorg - Russische roulette

Effectievere jeugdzorg???   -  -  -  (bij ‘Zeven agendapunten’)  

N.a.v. http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/09/zeven-agendapunten.html  

Wat fijn zou het zijn wanneer de door de wetgever aangewezen jeugdzorg-‘indiceerders’ werkelijk evidence-based zouden werken. Doorverwijzen naar toegesneden diagnosten, specialisten die naar hun beroepscode werken en gegronde diagnostische rapporten zouden schrijven en naar de juiste therapeutische weg zouden leiden. Maar zo gaat dat niet in deze jeugdzorgwereld met eigen betekenissen van woorden. Met financiële schotten. Met macht. Met een te lage opleiding om tot diagnost verheven te kunnen worden met wat dagdelen aan jeugdzorgcursusjes en geld van de belastingbetaler.  

U ziet in dit stuk “Zeven agendapunten”* dat de deskundige denkt dat de jeugdZORG sommige woorden leest op zíjn niveau. 

*: http://www.jeugdkennis.nl/jgk/Zeven-agendapunten-voor-een-effectievere-jeugdzorg-in-tijden-van-transitie . 

Een interventie van een arts is een andere, een hoogwaardiger ingrijpen, dan een interventie in de jeugdzorg, dat vaak leidt tot een kinderbeschermingsmaatregel dat niet gebaseerd is op diagnostische waarheidsvinding, en meer gelijkgesteld kan worden met speculeren, op signalen afgaand die een lager opgeleide weet door te geven. Dat staat verre van diagnostische tests en anamnese! Dat wordt ook duidelijk wanneer geëpateerde ouders ervaren op een familierechterlijke zitting (OTS of UHP) dat de vertegenwoordiger van ‘jeugdzorg’ zich niet laat beëdigen, niet uitlegt hoe dan de beweerde bedreiging dan wel zou werken in het pedagogisch perspectief, en niet de bedreiger aanpakt.

Een beroepskracht hoeft geen deskundige te zijn. Het gaat net zoals het woord ‘professional’, daar gelooft de politicus en de rechter heilig in, ondanks dat de schoonmaker op de gang ook professioneel is. Wat zeggen bepaalde woorden, voor de ene professie en voor die andere professie? Er ontstaan misverstanden die het beleid niet duidelijker maken.  

Een kind voelt zich niet ‘veilig’ in een uithuisgeplaatst-zijn. Maar jeugdzorg zegt juist dat het veilig is in een pleegsituatie, terwijl er 2 maal meer kans is op (seksueel) misbruik.  

 

(Elders op de site staan wel meer misbruikte woorden van jeugdzorg).

 

Waar een beroepsgeregistreerd specialist een therapie voorschrijft voor een vastgesteld probleem,  daar gokt de jeugdzorgwerker op basis van meningen zonder de kennis bij de zaak te hebben kunnen koppelen:

‘in hoeverre is een beschermingsmaatregel pedagogisch beter werkend voor het kind dan thuis aan gezinsbegeleiding te doen, met een opvoedcursus of VIB-begeleiding en -uitleg?!’.

Hoe ervaart een kind het uithuisgeplaatst-zijn tegenover het thuis onder begeleiding en therapie zich veiliger voelen?  

Hoe ervaart een ontvankelijk kind de emoties bij de ouders wanneer deze bedreigd worden door een sociaal werkster die niet wil luisteren, het denkt beter te weten dan een arts?
 

Waarom een kind een nare ervaring laten oplopen, waar de bedreiging weggenomen kan worden met een straatverbod, of met het wegplaatsen van een pester van school?!  

Waarom niet kijken naar adviezen van onafhankelijke wetenschappers die via diagnostiek (in plaats van signalen vanuit de gezinsvoogden) meetten? Er liggen reeds adviezen bij de overheid om tot gespecialiseerde doelgroepingangen te komen in plaats van het dubieuze bureaus jeugdzorg-niveau.  

Staat in de databank van ‘jeugdzorg’/jeugdhulp (AMK/BJZ/CJG) wel de diagnost, de orthopedagoog-generalist, de schuldsaneerder, de jeugdpsychiater? 

Hoe kan een jeugdzorgwerker zonder diagnostiek nu juist bepalen of een ‘interventie’ de juiste kant op gaat en het kind niet schaadt? Dat kan niet, met geen enkel budget aan ingepompt geld!  Die werker wordt niet universitair opgeleid door een cursusje of wat  extra.  

Interventies, die zonder diagnostieke begeleiding een kind naar een jeugdgevangenis (“Jeugdzorg-plus⁺” geheten) sturen, of die een kind op een vermoeden al –zonder enige valide uitleg– uithuisplaatsen naar een onbekend pleeggezin,  zijn geen diagnostieke inmengingen. 

Gezonder is niet te interveniëren (in het werkgebied jeugdzorg) op basis van signalen die een sociaal werker kan opvangen, maar net zoals bij een huisarts door te sturen naar een diagnostisch specialist die past bij het probleem. Die kan volgen of de aangewezen behandeling leidt tot verbetering, en zo niet, dan kan deze valide een onderzoeksmelding doen bij de dan genormeerde RvdK, die diagnostisch dient te werken. 

- Een multiproblem-gezin heeft heel andere hulp nodig dan een AMA.

- Een hechtingsgestoord kind kan dat hebben door een autonome oorzaak, niet de ouders, en heeft deskundige, maar andere hulp nodig dan een kind dat leidt onder omgangsfrustratie door een gescheiden ouder die haar emoties nog niet weet te scheiden van haar ouderschap.

- Een agressief geworden puber die lijdt tussen de invloeden en signalen vanuit twee culturen heeft een heel andere hulp nodig dan geadopteerden.

- Zou een elders verkracht meisje echt hulp ervaren door een uithuisplaatsing?    

 

Prof. Hoksbergen heeft in 2000 reeds  het voorstel gedaan om tot gespecialiseerde doelgroep-kenniscentra te komen. De overheid zou voor geadopteerden en pleegkinderen alvast zo’n proeftuin kunnen creëren in plaats van BJZ of CJG.

Men is niet gespecialiseerd in BJZ en CJG. Met zoveel centra als ingang kan men daar niet overal de juiste deskundige hebben die het probleem juist diagnostisch vaststelt. Door decentralisatie verwatert juist de kennis.

Dan wordt het speculeren met kinderen.

Dat is niet beschermend.

Dat gaat niet uit van de pedagogische ontwikkeling van het kind en zijn ervaren.  

Wanneer 'niemand in de jeugdzorg zorgt dat de jeugdzorg-interventies uitgevoerd worden zoals bedoeld', in detail per case, dan is de weerzin bij ouders tegen ‘jeugdzorg’ niet verwonderlijk.  Het wordt dan in de jeugdzorg een groot Russische roulette.

 

Dat is schadelijk voor vele kinderen die niet de zorg krijgen die bedoeld is in IVRK artikel 24 en EVRM artikel 6 en 8.  

Toch zijn er ook jeugdigen die lijden onder verwaarlozing of blootgesteld worden aan personen met losse handjes, waar vaak een ouder een vriend heeft van lager allooi, die enige eigenwaarde geeft aan de ouder; daar is een meldingsonderzoek nodig. Daar kan ook uitkomen dat het gezin ondersteuning en begeleiding nodig heeft zonder gezinsleden te frustreren. Echte kindermishandeling vindt men niet door BJZ/AMK-speculaties; die worden niet gezien. De ingang tot degelijk meldingsonderzoek ligt in een minder kostbaar plan dan het BJZ kost aan alle schadegevolgen. (Kost BJZ niet 2 miljard op zich?!).

Het Jeugdbeschermingsplan op https://dl.dropbox.com/u/2479159/2012-Verkort%20Jeugdbeschermingsplan-JzBlH.pdf is zo gek nog niet. Het onderscheidt vrijwillige hulpverlening en degelijk onderzochte beschermingsmaatregelen onder voorwaarden op blz. 8.  

Er zijn wetenschappelijke onderzoeken die melden dat de reguliere jeugdzorg dient te specialiseren.

Schotten in de zorg ontstaan doordat de ‘afdeling’ aan eigen werkbehoud doet. Gezinsvoogdij. Men wil voor volgend jaar ook een budget. Bezettingsgraden. Mogen die voor het kind gaan?

Voordat een hulpvrager bij de juiste diagnost komt, moet er geïnventariseerd worden (indiceren heet dat) welke diagnost of therapeut het meest past. Dat gaat net zoals bij de huisarts die voor een appendix vermiformitis naar een chirurg verwijst. Doorverwijzen geeft minder werkdruk in de jeugdzorgwereld.

Diagnostiek leidt tot effectievere, sneller-oplossende zorg. Uiteindelijk veel minder kosten, en tevens minder schadekosten aan gevolgen van verkeerde trajecten.  

In het genoemde Jeugdbeschermingsplan komt ook een databank naar voren. Die is minder toegankelijk voor lager opgeleiden, zoals jeugdzorg. Diagnostiek en diagnostieke waarheidsvinding moeten kinderen beschermen tegen meningen en beweringen.

Diagnosten kunnen gebruik maken van een databank dat ook de onbekendere trajecten voor therapie in zich besloten heeft. Dan hoeft de jeugdzorgwerker niet te gokken en te prutsen ten koste van het kind en gezin.

Een juiste therapie heeft gevolgen voor de toekomst, dus moet men ook rekening houden met de lange termijngevolgen voor het kind; hoe vaak schort het daarin bij jeugdzorg? Te vaak.

De wetenschap rond werkzame dan wel effectieve therapieën mag niet slechts gebaseerd zijn op signalen die de jeugdzorgwerker naar boven doorgeeft. Dat was immers van het niveau Russische roulette. Voor (onderzoek naar) specialistische therapieën zoals rond hech­tingsstoor­nissen dienen daartoe deskundigen te worden ingeroepen. Een EAS-test (zie http://media.leidenuniv.nl/legacy/researchmemorandum20106-beslissingenoverkindereninproblematischeopvoedingssituaties.pdf, blz. 29) behoort bij de minimum-inzet van testmiddelen bij onderzoek naar hechtingsstoornis. Het grote onderzoek van S.L. Smith (http://www.adoptioninstitute.org/publications/2010_10_20_KeepingThePromise.pdf) bevestigt de nood tot meer specialisatie rond doelgroepen zoals bij adoptie. Het bevestigt de zin van het plan van prof. Hoksbergen in 2000 om tot een IBAP, een gespecialiseerd deskundigencentrum, te komen voor o.a. adoptie- en pleegkinderen, waar een hechtingsstoornis ca. 2 keer zo vaak voorkomt dan de normaal.  

De voorgestelde zorgmonitor (evidence-based therapieën) moet rekening houden met de verschillende gebruiken van dezelfde woorden, met verschillende niveaus van deskundigheid, in de diverse disciplines.

Enkel afgaan op de gegeven signalen vanuit de ‘jeugdzorg’ in zeer ongewenst. Het IVRK artikel 3 wordt enigszins gebezigd in de jeugdzorg doch artikel 24 wijst op het niveau van zorg.

Zeker waar het kind recht heeft op hoogwaardig gezondheid-rakend onderzoek, is een genormeerd Raadsonderzoek (blz. 8 van het Jeugdbeschermingsplan (https://dl.dropbox.com/u/2479159/2012-Verkort%20Jeugdbeschermingsplan-JzBlH.pdf) de taak van de overheid zelf. Deze mag niet liggen bij ingekochte stichtingen, waar de vrijwillige jeugdhulp in de aanstaande jeugdwet naar wijst.  

“Onderzoekers vinden dat de hulpverleners (in de jeugdzorg) te weinig gebruik maken van wetenschappelijke kennis en te weinig aan (hoogwaardige) systematische evaluatie doen (zonder vooroordeel vanuit de lagere opleidingen tot jeugdzorgwerker).”  Dat is juist. 

In de Zeven Agendapunten wordt juist gezien dat de gebudgetteerde financiering per afdeling, of deze nu gemeentelijk of provinciaal worden vastgesteld, de bestuurders doet vrezen voor hun afdelingen. Zo ontstaan schotten naar het doorverwijzen naar deskundiger onderzoek en therapie.

Dat was ook een gehoorde klacht op het congres over Hechtings­stoornissen in 2010 (Eindhoven); er kwamen naar vermoeden te weinig doorverwijzingen naar de jGGD.  

Hoe weten ambtenaren welke in te kopen zorg evidence-based is naar waarheid? De PR van jeugdzorg is mooi maar vele ouders hebben hun bedenkingen gekregen door deze beroepsgroep die geen zelfinzicht lijkt te kennen, niet zelfschonend werkt. (PR van Jz is onwaar).  

Jeugdzorg Nederland, de koepel van jeugdzorgwerkers, heeft onlangs zelfs een rechtszaak aangespannen voor meer geld. In plaats van werk en werkdruk te besparen door door te verwijzen naar deskundigen, toegesneden diagnosten.  

De stem van cliënten dient te liggen in ‘gehoord worden tijdens de diagnostiek èn daarvoor’. Niet in inspraak van na-ijlende cliëntenraden, want dat is leuk, maar niet effectief.  

Best practices vanuit de jeugdzorg dienen eerst onderzocht te worden door diagnosten die ook de ervaring en de tests van de cliënt betrekken.

Afgaan op signalen van jeugdzorgwerkers zonder de cliënt te zien en te horen, zijn feitelijk niet-bewezen.

Het is te hopen dat de betrokkenheid vanuit ‘jeugdzorg’ nu meer zal gaan om het belang van het kind, en niet om bezettingsgraden en geld.

TS

                      Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html