...boer pas op je kippen.
http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie/columns/eerlijk-duurt-het-langst.8501191.lynkx
Column van Erik Gerritsen op Binnenlands Bestuur:
Eerlijk duurt het langst. Naar aanleiding van alle berichtgeving rondom de verkiezingen moest ik de afgelopen weken regelmatig aan dit spreekwoord denken. Spreekwoorden zijn niet voor niets spreekwoorden geworden. Meestal zit er een kern van waarheid in. Toch zie je politici tijdens verkiezingen steeds weer worstelen met de waarheid, economisch omgaan met de feiten en beloften doen die overduidelijk niet waargemaakt kunnen worden. Bang als ze zijn voor zetelverlies, bang om het vertrouwen van de kiezer te verliezen.
Dus blijven politici om de hete brij heen draaien. Maar is dat wel zo verstandig? Trappen kiezers daar in? Laten we eens een vergelijking maken met de jeugdzorg. Daar is het wel of niet eerlijk rechttoe rechtaan benoemen van een gevoelig onderwerp als (het vermoeden van) kindermishandeling een centraal thema van alle tijden. Veel professionals gaan er van uit dat het eerlijk bespreekbaar maken van kindermishandeling met ouders leidt tot het einde van de behandelrelatie. De angst voor het einde van de behandelrelatie is één van de belangrijkste drempels om kindermishandeling te melden. Maar uit onderzoek van bijvoorbeeld Weinstein & Levine[1] blijkt dat in 75% van de meldingen de behandelrelatie niet werd verbroken, maar gelijk was gebleven of zelfs verbeterd, al gaat dit vrijwel altijd eerst gepaard met een verhoging van de weerstand tegen de behandelaar of de behandeling. Ook concludeerden ze dat wanneer de behandelaar in staat is om met de ouders in gesprek te blijven over de weerstand tegen de melding, dit de behandelrelatie positief beïnvloedt. {In gesprek blijven over de weerstand... Interessant dat een bestuurder van Jeugdzorg dit zegt, omdat de weerstand van ouders door AMK/Jeugdzorg categorisch wordt uitgelegd als een teken dat deze niet goed bij hun hoofd zijn. Ook als het een volkomen onterechte verdenking betreft.} Het is dus ook een professionele vaardigheid om een moeilijke boodschap op een zodanige manier eerlijk te brengen, dat toch het vertrouwen toch in stand blijft. Ik noem “met empathie confronteren”.
Open en eerlijke communicatie met de ouders en kind blijkt van grote waarde te zijn bij het opbouwen en in stand houden van een vertrouwensrelatie met de behandelaar. Dat is eigenlijk niet zo gek als je er ook gewoon met gezond verstand over nadenkt. De meeste mishandelende ouders weten ook echt zelf wel dat er wat goed mis is. Dat onbesproken laten is niet bepaald vertrouwenwekkend. Het doet ook afbreuk aan de geloofwaardigheid van de hulpverlener die dus niet erg effectief zal zijn in het bereiken van gedragsverandering. {Daar zit dus het probleem. Door te volharden in de overtuiging dat ouders hun kinderen hebben mishandeld, zonder dat daar enig bewijs voor is, kan de AMK/BJZ-hulpverlener, de eigen 'geloofwaardigheid' in stand houden.} Door uit te gaan van de goede intenties van ouders (niemand wil zijn kinderen mishandelen), maar het onacceptabele gedrag (de kindermishandeling) wel te benoemen gericht op het stoppen ervan, neem je ouders serieus en toon je – hoe gek dat ook wellicht klinkt ten opzichte van ouders die hun kinderen mishandelen, respect. {De ultieme uiting van respect, is volgens deze filosofie dan het ontvreemden van kinderen en hen zo spoedig mogelijk te onthechten van de biologische ouders. Zo weet je immers zeker dat het misbruik of de mishandeling - die in veel gevallen nooit heeft plaats gevonden - stopt en ben je als hulpverlener echt geloofwaardig, niet in de laatste plaats vanwege de acht man politie die je met je mee brengt} Deze houding en handelswijze zijn vele malen effectiever wat betreft het stoppen van kindermishandeling dan om de hete brij heen draaien. Ga bij uzelf maar eens na wat het met uw vertrouwen doet als een oprecht goede vriend of een integere leidinggevende die begaan is met uw functioneren u confronteert met een harde waarheid.
Terug naar de vraag wat politici kunnen leren van deze inzichten uit de jeugdzorg. Zou het ook wat betreft de relatie kiezer gekozene niet zo zijn dat eerlijk het langst duurt? Dat het van respect zou getuigen wanneer de politicus er van uit gaat dat de kiezer niet gek is en echt wel weet dat er pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt en dat niet alle problemen simpel en snel kunnen worden opgelost? Dat het helpt om de moeilijke boodschap te verteren als die met begrip voor kwetsbare persoonlijke omstandigheden wordt gebracht? Zou dat uiteindelijk niet leiden tot een veel groter vertrouwensvotum? Ik denk het wel. Ongetwijfeld zullen populistische avonturiers in de toekomst dan nog wel hun politieke graantje meepikken, maar die zullen veel eerder en vaker worden ontmaskerd als de verkopers van luchtkastelen die ze zijn.
Zowel de politiek als de jeugdzorg zijn domeinen die wel een “boost” in het publieke vertrouwen kunnen gebruiken. Vertrouwen dat de afgelopen decennia behoorlijk op de proef is gesteld door handelingsverlegenheid in de vorm van om de hete brij heen draaien. Om maar niet te spreken van de disfunctionele patronen die ontstaan daar waar beide domeinen samenkomen. Gewoon een kwestie van eerlijk zijn, want eerlijk duurt daadwerkelijk het langst.
Erik Gerritsen
Redactie Jeugdzorg Dark horse: Met de laatste zin zijn wij het volkomen eens. Als onderzoekers en gezinsvoogden de ouders eerlijk zouden behandelen en hen recht van spreken zouden geven, in plaats van hun terechte verdediging tegen valse aantijgingen als 'ontkennende houding die schadelijk is voor de kinderen' weg te zetten, dan zou het veel langer duren voordat kinderen uit huis geplaatst worden.
Als een kinderrechter uitgebreid de tijd zou nemen om zich goed in een dossier te verdiepen en het verhaal van de ouders - inclusief medische en psychologische rapporten die het ongelijk van de onderzoekers en gezinsvoogd kunnen aantonen - echt zou wegen, zonder het als een 'spek-en-bonen- verhaaltje' aan te horen en blind de 'professionals' in hun speculaties te volgen, zou eerlijk inderdaad het langst duren.
Als de bestuurders van Jeugdzorg eerlijk zouden zijn over de werkelijke aantallen multi-probleemgezinnen (klein percentage) en de veel grotere groep van ouders met lichte opvoedproblematiek, die veel beter buiten Jeugdzorg om geholpen kunnen worden, zou het veel langer duren voordat er meer geld kwam uit Den Haag.
Als Bureau Jeugdzorg eerlijk zou vertellen in wat voor een fuik ouders terecht komen, wanneer ze voor vrijwillige hulp komen, zou Bureau Jeugdzorg heel lang op hulpvragende ouders kunnen wachten.
Als Jeugdzorg eerlijk is in haar beoordeling van ouders en niet vanuit speculatie en suggestie normale en ontwikkelde ouders zou wegzetten als 'psychisch instabiel', zou zij veel langer de terechte kritiek op haar amateuristische werkwijze moeten aanhoren.
Als Jeugdzorg eerlijk is over haar eigen belang bij haar bemoeienis met kinderen (werkgelegenheid), kan zij zichzelf echt gaan wegcijferen en overbodig maken binnen een redelijke termijn en kunnen de jeugdigen het langst zonder hun beklemmende 'hulp' verder leven.
Als Jeugdzorg eerlijk zou zijn over de werkelijke aantallen kindermishandeling, die helemaal niet alarmerend stijgen - al krijgt de burger een andere indruk vanuit hun missionaire ijver - dan zouden met alle weggesmeten campagnegelden, veel langer de echte probleemgezinnen hulp kunnen ontvangen.
Sven Snijer
http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie/columns/eerlijk-duurt-het-langst.8501191.lynkx
Column van Erik Gerritsen op Binnenlands Bestuur:
Eerlijk duurt het langst. Naar aanleiding van alle berichtgeving rondom de verkiezingen moest ik de afgelopen weken regelmatig aan dit spreekwoord denken. Spreekwoorden zijn niet voor niets spreekwoorden geworden. Meestal zit er een kern van waarheid in. Toch zie je politici tijdens verkiezingen steeds weer worstelen met de waarheid, economisch omgaan met de feiten en beloften doen die overduidelijk niet waargemaakt kunnen worden. Bang als ze zijn voor zetelverlies, bang om het vertrouwen van de kiezer te verliezen.
Dus blijven politici om de hete brij heen draaien. Maar is dat wel zo verstandig? Trappen kiezers daar in? Laten we eens een vergelijking maken met de jeugdzorg. Daar is het wel of niet eerlijk rechttoe rechtaan benoemen van een gevoelig onderwerp als (het vermoeden van) kindermishandeling een centraal thema van alle tijden. Veel professionals gaan er van uit dat het eerlijk bespreekbaar maken van kindermishandeling met ouders leidt tot het einde van de behandelrelatie. De angst voor het einde van de behandelrelatie is één van de belangrijkste drempels om kindermishandeling te melden. Maar uit onderzoek van bijvoorbeeld Weinstein & Levine[1] blijkt dat in 75% van de meldingen de behandelrelatie niet werd verbroken, maar gelijk was gebleven of zelfs verbeterd, al gaat dit vrijwel altijd eerst gepaard met een verhoging van de weerstand tegen de behandelaar of de behandeling. Ook concludeerden ze dat wanneer de behandelaar in staat is om met de ouders in gesprek te blijven over de weerstand tegen de melding, dit de behandelrelatie positief beïnvloedt. {In gesprek blijven over de weerstand... Interessant dat een bestuurder van Jeugdzorg dit zegt, omdat de weerstand van ouders door AMK/Jeugdzorg categorisch wordt uitgelegd als een teken dat deze niet goed bij hun hoofd zijn. Ook als het een volkomen onterechte verdenking betreft.} Het is dus ook een professionele vaardigheid om een moeilijke boodschap op een zodanige manier eerlijk te brengen, dat toch het vertrouwen toch in stand blijft. Ik noem “met empathie confronteren”.
Open en eerlijke communicatie met de ouders en kind blijkt van grote waarde te zijn bij het opbouwen en in stand houden van een vertrouwensrelatie met de behandelaar. Dat is eigenlijk niet zo gek als je er ook gewoon met gezond verstand over nadenkt. De meeste mishandelende ouders weten ook echt zelf wel dat er wat goed mis is. Dat onbesproken laten is niet bepaald vertrouwenwekkend. Het doet ook afbreuk aan de geloofwaardigheid van de hulpverlener die dus niet erg effectief zal zijn in het bereiken van gedragsverandering. {Daar zit dus het probleem. Door te volharden in de overtuiging dat ouders hun kinderen hebben mishandeld, zonder dat daar enig bewijs voor is, kan de AMK/BJZ-hulpverlener, de eigen 'geloofwaardigheid' in stand houden.} Door uit te gaan van de goede intenties van ouders (niemand wil zijn kinderen mishandelen), maar het onacceptabele gedrag (de kindermishandeling) wel te benoemen gericht op het stoppen ervan, neem je ouders serieus en toon je – hoe gek dat ook wellicht klinkt ten opzichte van ouders die hun kinderen mishandelen, respect. {De ultieme uiting van respect, is volgens deze filosofie dan het ontvreemden van kinderen en hen zo spoedig mogelijk te onthechten van de biologische ouders. Zo weet je immers zeker dat het misbruik of de mishandeling - die in veel gevallen nooit heeft plaats gevonden - stopt en ben je als hulpverlener echt geloofwaardig, niet in de laatste plaats vanwege de acht man politie die je met je mee brengt} Deze houding en handelswijze zijn vele malen effectiever wat betreft het stoppen van kindermishandeling dan om de hete brij heen draaien. Ga bij uzelf maar eens na wat het met uw vertrouwen doet als een oprecht goede vriend of een integere leidinggevende die begaan is met uw functioneren u confronteert met een harde waarheid.
Terug naar de vraag wat politici kunnen leren van deze inzichten uit de jeugdzorg. Zou het ook wat betreft de relatie kiezer gekozene niet zo zijn dat eerlijk het langst duurt? Dat het van respect zou getuigen wanneer de politicus er van uit gaat dat de kiezer niet gek is en echt wel weet dat er pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt en dat niet alle problemen simpel en snel kunnen worden opgelost? Dat het helpt om de moeilijke boodschap te verteren als die met begrip voor kwetsbare persoonlijke omstandigheden wordt gebracht? Zou dat uiteindelijk niet leiden tot een veel groter vertrouwensvotum? Ik denk het wel. Ongetwijfeld zullen populistische avonturiers in de toekomst dan nog wel hun politieke graantje meepikken, maar die zullen veel eerder en vaker worden ontmaskerd als de verkopers van luchtkastelen die ze zijn.
Zowel de politiek als de jeugdzorg zijn domeinen die wel een “boost” in het publieke vertrouwen kunnen gebruiken. Vertrouwen dat de afgelopen decennia behoorlijk op de proef is gesteld door handelingsverlegenheid in de vorm van om de hete brij heen draaien. Om maar niet te spreken van de disfunctionele patronen die ontstaan daar waar beide domeinen samenkomen. Gewoon een kwestie van eerlijk zijn, want eerlijk duurt daadwerkelijk het langst.
Erik Gerritsen
Redactie Jeugdzorg Dark horse: Met de laatste zin zijn wij het volkomen eens. Als onderzoekers en gezinsvoogden de ouders eerlijk zouden behandelen en hen recht van spreken zouden geven, in plaats van hun terechte verdediging tegen valse aantijgingen als 'ontkennende houding die schadelijk is voor de kinderen' weg te zetten, dan zou het veel langer duren voordat kinderen uit huis geplaatst worden.
Als een kinderrechter uitgebreid de tijd zou nemen om zich goed in een dossier te verdiepen en het verhaal van de ouders - inclusief medische en psychologische rapporten die het ongelijk van de onderzoekers en gezinsvoogd kunnen aantonen - echt zou wegen, zonder het als een 'spek-en-bonen- verhaaltje' aan te horen en blind de 'professionals' in hun speculaties te volgen, zou eerlijk inderdaad het langst duren.
Als de bestuurders van Jeugdzorg eerlijk zouden zijn over de werkelijke aantallen multi-probleemgezinnen (klein percentage) en de veel grotere groep van ouders met lichte opvoedproblematiek, die veel beter buiten Jeugdzorg om geholpen kunnen worden, zou het veel langer duren voordat er meer geld kwam uit Den Haag.
Als Bureau Jeugdzorg eerlijk zou vertellen in wat voor een fuik ouders terecht komen, wanneer ze voor vrijwillige hulp komen, zou Bureau Jeugdzorg heel lang op hulpvragende ouders kunnen wachten.
Als Jeugdzorg eerlijk is in haar beoordeling van ouders en niet vanuit speculatie en suggestie normale en ontwikkelde ouders zou wegzetten als 'psychisch instabiel', zou zij veel langer de terechte kritiek op haar amateuristische werkwijze moeten aanhoren.
Als Jeugdzorg eerlijk is over haar eigen belang bij haar bemoeienis met kinderen (werkgelegenheid), kan zij zichzelf echt gaan wegcijferen en overbodig maken binnen een redelijke termijn en kunnen de jeugdigen het langst zonder hun beklemmende 'hulp' verder leven.
Als Jeugdzorg eerlijk zou zijn over de werkelijke aantallen kindermishandeling, die helemaal niet alarmerend stijgen - al krijgt de burger een andere indruk vanuit hun missionaire ijver - dan zouden met alle weggesmeten campagnegelden, veel langer de echte probleemgezinnen hulp kunnen ontvangen.
Sven Snijer
Terug
naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Hoe is het toch mogelijk dat juist zo'n bestuurder van jeugdzorg als Erik Gerritsen een verhaal over eerlijk duurt het langst kan houden. Je verzint het gewoon niet. En natuurlijk maakt dat weer een geweldige indruk op de mensen die niet weten hoe het er echt aan toegaat. Die worden in slaap gesust. Zie je wel, eerlijk duurt het langst, dus die zogenaamde slachtoffers van jeugdzorg hebben gewoon terecht aan het kortste eind getrokken. Sterke vorm van imagebuilding dit. De werkelijkheid is dat je alleen een kans maakt als je je zelf net zo sterk neer kunt zetten in de rechtzaal, of dat het er zo dik bovenop ligt in die dossiertjes, danwel een combinatie van beiden, en dan bovendien een rechter die niet van plan is om mee te gaan in onzinverhalen. Dan maak je een kans. Ook weer gebouwd op presentatie en imago. Niet op feiten. Het is een schimmenspel waarin de waarheid subjectief is en blijft en tot structureel verkeerde beoordelingen leidt. Niets eerlijkheid duurt het langst. De meeste gezinnen zijn dan al lang kapot gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenOp http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie/columns/eerlijk-duurt-het-langst.8501191.lynkx bij 11 september staat een reactie:
VerwijderenWat kan men "leren van jeugdzorg?"
Dus: 'wat kan men leren uit de gegevens of meningen die de werkers op de vloer verstrekken met hun te lage opleiding om tot diagnostiek te komen?' - Eenzijdigheid! Oneerlijkheid.
Echte wetenschap dient rekening te houden met zo veel mogelijk variabelen, of enige daarvan benoemd uit te sluiten.
BJZ en dus Erik G. sluiten ònbenoemd uit dat er binnen BJZ telkens NIET werd doorverwezen naar een diagnost, of dat een door BJZ ingehuurde diagnost slechts beperkende, sturende onderzoeksvragen van BJZ kreeg waar de ouders breder onderzoek wensten, en het dus niet mee eens waren.
BJZ wil de werkgelegenheid (bezettingsgraden) bij zichzelf houden: geld!
Ook voor Erik G..
Zo krijgt deze beroepsgroep en bestuurslaag geen echt vertrouwen. Doorgaan op deze insinuatieve weg van BJZ geeft meer en meer WANTROUWEN.
Alleen de te drukke POLITICI zien dit nog niet en denderen door op de heilloze weg die GEEN scheiding maakt tussen hulp in vrijwillig kader en de directe overheidstaak tot degelijk diagnostisch onderzoek bij verdenking van kindermishandeling of -verwaarlozing, dat bij een genormeerde RvdK direct onder het Ministerie van Justitie dient te geschieden (op blz. 8 van https://dl.dropbox.com/u/2479159/2012-Verkort%20 … ).
"Open een eerlijke communicatie in behandelrelatie" is met al de waargenomen insinuaties vanuit BJZ-zelf een kreet; niet meer, door Erik G..
Bij deze goedverdienende Erik heten deze ouders: "kindermishandelende ouders", ook u. Uit dossieronderzoek bleek dit veelal niet bewezen; wel bewezen bleek dat BJZ niet eerst inzette op begeleiding thuis; niet inzette op diagnostiek om het beter te zien en te bewijzen. {Ouders bleken goed te kunnen motiveren, zich in te zetten, belezen te zijn, hoog opgeleid. Zeker geen Savanna-ouders met multiproblem-toestanden!}.
Met suggesties en onderbuikwerk kan een kind geschaad worden door het uit z'n als veilig ervaren omgeving getrokken te worden, en alle ellende die het daarna ervaart weg van z'n bekende omgeving en ouders.
Eerlijk afwegen middels degelijk diagnostisch onderzoek is gezonder voor een kind.
Eerlijkheid duurt het langst...? Echter,wanneer ouders en kinderen 'EERLIJK' uit de doeken willen doen wat hen overkomt dan wordt, hoe typerend voor bjz, deze ouders gewoonweg de mond gesnoerd. Toch zal hun waarheid tot het einde der tijden zegevieren!
BeantwoordenVerwijderenArme drommel die je bent toch, om jezelf op deze wijze, middels zo'n schrijven, nog meer te verlagen..
Degenen die het geloven zijn hoogstwaarschijnlijk ook degenen die het nooit mee zullen maken. Personeel van jeugdzorg zelf bijvoorbeeld, of AMK/RvdK-personeel, specialisten, artsen, advocaten, rechters. Welnee joh...
Deze column was vast een reactie op een aantijging/bedreiging van elderse oppossitie.
Hoe doorzichtig om nu de verkiezingen aan te grijpen en als vergelijkingsmateriaal te gebruiken met het disfunctioneren van jeugdzorg.
WIE draait hier nou om de hete brij heen? En raad eens wie deze brij gekookt heeft..!
Het vertrouwen in jeugdzorg wordt helaas als het ware bij ieder, meestal onnodig en vooral nietsbetekenend contact, zwaar, zwaar beschadigd, en dan durven beweren dat vertrouwen en respect hoog in vaandel moeten staan?
Ik vrees dat het daar te laat voor is, E.G....daarom wil jeugdzorg alsmaar het onverdiende respect afdwingen(nl.omdat zij het niet krijgen,en hoe zou dat toch komen???),en gelooft u me dat is geen aangename ervaring, zoals menigeen wel bekend is.
Ik heb vandaag ook een gesprek gehad met een leidinggevende van een hulpverleningsinstantie, die klakkeloos jeugdzorgonzin overnam als feiten.
BeantwoordenVerwijderenNog erger, feiten over vermeende kindermishandeling in een rapport schreef, en daarbij niet aangaf door wie of hoe dat was geconstateerd.
Ondertussen was al duidelijk geworden dat die informatie volgens deze deskundige van BJZ afkomstig was. Bjz gevraagd of dit klopte, en nee hoor, dit hadden ze nooit gezegd. Aangezien het rapport al verspreid was zonder dat wij ooit een conceptrapportage hadden gehad, voelden wij ons als ouders flink bedonderd. Een nood team-leider heeft al een mail rond gestuurd dat er toch een foutje in zat, en dat er geen sprake was van kindermishandeling. Niet alleen dat was een foutje in het rapport, er was nog veel meer. Vandaag hierover een gesprek met de team-leider waarin wij aangaven dat er veel meer van dit soort fouten in het rapport stonden, maar ook over de feiten dat wij geen enkel zicht hadden op wie of wat het rapport had ontvangen enz.
Wat denk je? Geen excuses. Wij moesten als ouders de strijd niet aangaan, want wat deed het er toe. Deze instantie had toch geen papieren dossier..
En dat wij klachten uitten, dat was niet toekomst gericht denken voor de kinderen. Tja lekker makkelijk, er wordt weer een afspraak gemaakt om het verslag aan te passen. Ik ben benieuwd of het nu de waarheid wordt en anders maar naar de ombudsman.
Waarheid. Daar zullen waar mogelijk instanties aan moeten voldoen! En 'foutje bedankt' als er weer een fout rapport ligt, dat accepteren wij als ouders niet meer!
Tja lekker makkelijk, er wordt weer een afspraak gemaakt om het verslag aan te passen. Ik ben benieuwd of het nu de waarheid wordt en anders maar naar de ombudsman.###
BeantwoordenVerwijderenHier bestaat een wetsartikel voor, helaas ben ik die ook kwijt grr!
Wens je succes bij de Ombudsman of de Kinderombudsman. Voor mij belden ze naar BJZ en ze kregen gelijk ondanks bewijzen.