Prof. dr. A. de Swaan publiceerde op 1 februari 1997 in de NRC over de praktijken van de Raad voor de Kinderbescherming onder de titel "Kinderdieven"
Achter de deur heb ik een bijl klaar staan, voor als de kinderbescherming komt', schreef de onvergetelijke kenner van kikkers en mensen, Dick Hillenius eens, ongeveer. Maar waar is Hillenius wanneer je hem nodig hebt? Dood. En nodig is hij dezer dagen. In Hoorn is een kind geroofd, drie maanden vastgehouden en goddank vrijgelaten toen de ontvoerders er genoeg van hadden. De daders lopen vrij rond en worden ongemoeid gelaten.
De daders zijn namelijk zelf opspoorder, aanklager, rechter, bestraffer en cipier, alles tegelijk. Het is hier tenslotte België niet: als zoiets in Nederland gebeurt, dan zijn de CENSUUR zelf directe handlangers van de overheid. Volgens een bericht in deze krant van jongstleden donderdag heeft de Raad voor de Kinderbescherming onverbiddelijk toegeslagen: "Die heeft vorig jaar juni van de ene op de andere dag een toen driejarig dochtertje in een kindertehuis geplaatst, nadat een vriendin van de moeder bij de Kinderbescherming melding gemaakt had van ernstige vermoedens van seksueel misbruik".
De ouders was niets gevraagd en niets verteld, het kind was al weggevoerd. "Nadat het kind in het kindertehuis drie maanden was geobserveerd en uitgebreid onderzocht werden de vermoedens ongegrond verklaard." De kleine heeft zich kennelijk goed gehouden onder een verhoor van negentig dagen: "geobserveerd en uitgebreid onderzocht". Wat moet je je daarbij voorstellen als het gaat om een meisje van drie jaar? Was het soms dat frauduleus; obscene poppenspel dat pseudo-psychologen jarenlang met kleine kinderen mochten opvoeren tot de rechter het verbood? Wat wordt daar in die kindergevangenis uitgespookt met kleine mensen die worden vastgehouden zonder proces, zonder waarschuwing, zonder uitleg, tegen hun zin, buiten de voorkennis en zonder de toestemming van hun ouders?
Een verkeerd woord, of een verkeerd gebaar van die driejarige, en kind en ouders hadden elkaar nooit meer teruggezien, de ouders hadden verder moeten leven zonder kind en met de ergste blaam die Opvoeders kan treffen: kinderverkrachting. Opgepast, deur op het nachtslot, alarm op scherp en de bijl gewet. Moeder ga voor je kindje staan, daar komen de kinderbeschermers aan.
Het krantenbericht vervolgt:
"Achteraf gezien is er misschien toch wat te voortvarend gehandeld', aldus unitmanager P. Visser van de kinderbescherming Alkmaar." De unitmanager zit er kennelijk niet mee. Waarom zou hij? Ieder ander zou hiermee een hele reeks zware misdrijven hebben toegegeven: Ontvoering, wederrechtelijke vrijheidsberoving, geestelijke mishandeling, althans ......... enzovoort. Maar de unitmanager gaat vrijuit. En hij weet het. Hij is van de van de Raad voor de Kinderbescherming. De ouders, och arme, hebben de Ombudsman geschreven. Als het meezit wordt hun geval netjes geturfd voor het jaarverslag. Ze hebben ook een advocate benaderd: Zij "erkent dat het moeilijk is schadevergoeding te krijgen of het handelen van de kinderbescherming aan de kaak te stellen." Kom, Mr. C. Piepers, zet hem op. Maar het zal niet meevallen.
Er waren bij dat kleine meisje thuis problemen: "De moeder (21) verbleef enige tijd in een psychiatrische inrichting". Zie je wel. "De vader (22) kon de opvoeding alleen moeilijk aan." Daar heb je het al. Is er bij u thuis in de afgelopen tijd niet iets voorgevallen dat de Kinderbescherming, streng zou hebben afgekeurd? Zit uw hand een beetje los, zei u daar niet iets heel verkeerds, is de keuken wel aan kant? Is het niet beter dat u zich alvast zelf aangeeft, voordat uw huisvriendin het voor u moet doen? Wat wij hier observeren en uitgebreid onderzoeken, is een tipje van totalitair Nederland. Het gaat om te beginnen om ieders eigen bestwil en ook nog om het algemeen belang. Wie is er niet tegen kindermisbruik? Niemand.
Dan is dus iedereen voor de kinderbescherming. Mooi zo. Maar weet u wel wat er kruipt en krioelt in de krochten en kieren van het Nederlands gezinsleven? Nee, daar heeft u geen idee van. De mannen en vrouwen van de Raad voor de Kinderbescherming wel, die zijn dag en nacht op pad om met behulp van goede en gezagsgetrouwe Nederlanders de onverlaten uit hun holen te jagen en hun nakomelingen veilig weg te bergen. Zij doen dat niet zomaar, zij zijn daarvoor opgeleid en afgericht. Er is zelfs "een protocol ontwikkeld voor de intake van meldingen over seksueel misbruik". Dus dat is ook geregeld.
Maar "wat nou de echt harde gegevens zijn op basis waarvan je zo'n besluit kunt nemen, dat moet nog eens opnieuw bekeken worden", meldt de plaatselijk commandant van de Kinderbescherming. Hij weet het dus ook niet. "Dat dacht ik al. Niemand weet het. Het is allemaal volksverlakkerij, quasi-geleerd, gezwatel om een ongereguleerd en ongecontroleerd ingrijpen door de staat en zijn hulpverleners goed te praten." Maar er worden toch werkelijk kinderen misbruikt? Nou en of, en niet zo zelden. Dat is een gruwel. Als daar niet tegen wordt opgetreden is dat een heel zwaar falen, een fout van de eerste categorie. Maar als er van misbruik geen sprake is en er wordt toch ingegrepen, dan is dat een even ernstig falen: een fout van de tweede categorie.
Tussen die twee tangen zit de hulpverlening gevangen. De eerste wandaad wordt door particulieren begaan, terwijl de overheid nalatig blijft. In het tweede geval hebben de ouders niets misdaan en begaat de overheid een misdrijf. Er bestaat kennelijk geen expertise die afdoende is om de ene fout te vermijden zonder in de andere te vervallen. Onder die omstandigheden is onafhankelijk toezicht vooraf en onafhankelijke beoordeling achteraf volstrekt onontbeerlijk. Niet alleen de gehavende ouders, maar alle andere gezinnen en vooral de kinderbeschermers zelf, hebben er belang bij dat deze zaak voor de rechter komt.
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html
32 296 Toekomstverkenning jeugdzorg
BeantwoordenVerwijderenNr. 2 VERSLAG VAN EEN RONDETAFELGESPREK
Vastgesteld 10 februari 2010
De algemene commissie voor Jeugd en Gezin1 heeft op maandag
8 februari 2010 gesprekken gevoerd over de toekomstverkenning
jeugdzorg.
Mevrouw Greveling: Ja, die zijn er zeker, maar het is op dit moment de
tendens dat kinderen zonder meer worden weggehaald. Daar ben ik
tegen. Ik blijf dat ook zeggen. Misschien vindt de heer Dibi dat een pittige
uitspraak, maar voor mij is het de dagelijkse realiteit. Kinderen worden
gewoon geroofd; niet voor niets, want het levert wel geld op. Jeugdzorg
krijgt een melding: ga eens kijken in een gezin. Ze gaan kijken in het gezin
en gaan eens praten met de mensen daaromheen. Als het inderdaad niet
goed te blijkt te gaan, ga je met zijn allen naar de rechter en vraag je de
rechter: er kan misschien beter een pleeggezin een tijdje op die kinderen
passen. Dat zou normaal zijn, maar op dit moment hebben die ouders die
kans helemaal niet. Zij kunnen zich niet verdedigen en jeugdzorg doet
geen moeite voor een onderzoek. Dat geeft men ook gewoon toe: wij
doen dat onderzoek niet, wij gaan af op wat derden beweren en dan halen
wij die kinderen weg. Na zorgvuldige overweging, zeggen zij, maar ze
maken mij niet wijs dat om elf uur ’s avonds, met zes man politie, zonder
een machtiging van de rechter, de kinderen weghalen een zorgvuldige
overweging is.
De heer Dibi (GroenLinks): Mevrouw Greveling mag van mij pittige
uitspraken doen. De vraag is of ze wel altijd kloppen. De rechter komt er
toch altijd aan te pas als een kind uit huis wordt geplaatst? Het is toch niet
zo dat er wordt aangebeld, dat het kind wordt afgehaald en de ouder er
vervolgens niets meer van hoort? Dat is een beetje het beeld dat nu
ontstaat. Ik denk niet dat mevrouw Greveling dat beeld zo wil doen overkomen.
Mevrouw Greveling: Daar schetst de heer Dibi precies het goede beeld, ik
kan niet anders zeggen. Dat is wat er gebeurt. Ik heb inderdaad het voorbeeld
van een moeder met drie kinderen. De twee oudste kinderen liggen
dwars op school. Die zijn rond de 17 jaar. Zij heeft nog een kleintje van
6 jaar. Van het schoolteam komt er iemand die bij jeugdzorg is aange-
sloten praten over de twee oudste kinderen. Moeder heeft op dat moment
de griep. ’s Avonds om half tien staan er zes man politie en diezelfde
jeugdzorgmedewerker op de stoep en nemen die jongste mee omdat
moeder de griep heeft en niet in staat is om voor het kind te zorgen. Het
kind wordt bij oma geplaatst. De advocaat zegt: dat mogen zij niet, want
zij hebben geen machtiging van de rechter, haal het kind maar op. Moeder
haalt dus het kind weer op bij oma. Vervolgens wordt het kind ’s avonds
weer uit bed gerausjt door een paar politieagenten en jeugdzorg en
vervolgens in een pleeggezin gestopt. Uiteindelijk heeft hier de rechter
beslist dat dit niet mag, niet kan, en dat het kind terug moet. Maar het kind
is nu, drie jaar later, nog zwaar getraumatiseerd. Dat is dan één voorbeeld.
Ik heb er nog veel meer, waarin kinderen gewoon worden weggehaald:
geen onderzoek, helemaal niks.
Mijn ex-schoonmoeder was zo geobserdeerd door het feit dat ik haar zoon ging verlaten (omdat die klootzak eigenlijk helemaal geen kinderen wilde en ook niet van plan was om ervoor te zorgen),dat zij alles op alles heeft gezet om mijn zoon bij haar in huis te krijgen, omdat ten eerste zij het niet kon verkroppen dat ik haar zoon had verlaten en ten tweede omdat zij zelf altijd graag nog een kind wilde(ze zei dan ook tegen iedereen die ons niet kende dat mijn zoon háár zoon was!!!
BeantwoordenVerwijderenHet was haar levenstaak geworden om mij zwart te maken bij iedereen die het maar geloven wilde en o,o,o,o, wat geloofde de kinderbescherming haar maar al te graag. Toen was ik mijn zoon kwijt en ik mocht niet bij deze oma in huis komen want dat had ze aan de jeugdzorg gevraagd...5 jaar lang kon ik hem niet zien en ik heb uit die verdrietige periode lichamelijke klachten ontwikkeld die nooit meer overgaan, puur van verdriet!!!!
Nu is hij 18 geweest en kwam stiekem en onverwacht weer thuis...gebroken, en zwaar onder de medicijnen, want zijn oma kon hem niet aan omdat hij terug wilde naar mij en zij hield dat tegen, maar omdat het haar niet lukte had ze stiekem slaapmiddelen in zijn eten gedaan zodat hij bijna niet meer kon lopen. Zwaar gedrogeerd zag ik hem weer terug.....o, en de pijn die ik nu nog steeds heb door devwaardeloze onderzoeken die men doet daar bij de kinderbescherming uitvoert. Ja, een beetje luisteren naar derden die misschien wel uit een wraakactie helemaal verkeerde informatie geven, en de kinderbescherming geloofd alles wat er aan rare praatjes binnen komen bij hun. Zó dom dat ze zijn!!!!
Mijn zoon kon altijd goed leren en hij zat o.e. goede lagere school maar nu zit hij in een psychiatrische kliniek en nog steeds zijn er van die dommen die de waarheid niet kunnen zien.
Foetsie