Kamerleden denderen maar door

Kamerleden lijken - net als kinderen die enkel kleding durven te dragen zoals de rest van de klas - niet van het denderende pad af te wijken.

Alhoewel zij de ‘macht’ hebben om een radicale ombuiging voor te stellen, omdat zij doorhebben waar de knelpunten zitten, wijken ze nauwelijks af van de algemene stroom aan incidentenpolitiek, het klein knabbelen aan bestaande structuur. Hoe fout die ook is geworden.

Hoe structureel inferieur en verworden tot cliché, als een afvoerputje voor ‘problemen’, waar inhoudelijkheid niet meer overzien wordt middels wegen van echte onafhankelijke wetenschap, die als kern heeft dat BJZ niet de diagnostische kennis matcht bij de case, bij de integrale psyche van een kind.

Kennelijk hebben deze politici geen (tijd voor) zelf-retrospectie: Ze hebben behoorlijke macht, en ze horen hoe  knelpunten zitten, en ondanks dat zetten ze de gewone incidentenlijn voort. Geloven gemakshalve de mooipraat van BJZ als sausje over het echte kennen.

Hun macht weerhoudt radicaal vernieuwen, verbeteren.

Vreemd is dat ze deze lijn dan niet herkennen bij de Bureaus jeugdzorg; ook daar zet men de lijn telkens weer door aan wat de sociaal werker/ gezinsvoogd/ indiceerder denkt te zien met z’n laag kennisniveau (waarvan BJZ erkent dat er aan kennis moet worden gewerkt). Ook hier wordt de ‘macht’ - om de geopenbaarde knelpunten onder tafel te werken (als “incidentje” op ‘incidentje’ als smoes-afschuiver) en hun ondeskundig beleid door te zetten - ofwel niet gezien, ofwel bewust genegeerd. 

Zoals de politiek doordendert met hun macht, angstig om echt radicaal en wetenschappelijk (buiten BJZ-meningen om) zich te profileren, zo dendert met ‘macht’ de gezinsvoogdij z’n insinuatieve-mening-beleid door.

Maar bij BJZ treft dit wel de psyche van kinderen, waar bij allergie voor (het inschakelen van toegesneden) diagnosten de lange-termijn-behoeften van kinderen niet meegewogen wordt in behandelplannen. Grote kans op institutionele kindermishandeling als gevolg.

Clichés  zoals ‘bedreiging’, ‘professional’, en ‘veiligheid’ worden zonder definitie of uitleg of bewijs gebruikt om de a-psychologische familierechters te misleiden.

Het niet erkennen dat... een kind zich niet veilig voelt buiten z’n bekende gezinsomgeving, het kind PAS kan ontwikkelen wanneer het bijna geheel wordt weggehouden van z’n ouders, er geen rekening wordt gehouden met de daardoor ontwikkelende schijnzelfbeeld en mogelijke pathogene psyche, is een grotere ‘bedreiging’ dan de vermeende die de gezinsvoogd beweert.

Zich ‘professional’ noemen in de hoop dat de rechter en politiek denkt dat dit ‘deskundig’ betekent maar ‘broodwinnen’ in feite inhoudt, is een insinuatiepolitiek vanuit BJZ.

‘Veilig’ voelt een kind zich in z’n vertrouwde omgeving (T.Weterings: ‘5 jaar voordat pleegkind gewend is aan pleeggezin’), het oorspronkelijke bedoelen van “Family-life”, maar 1 à 2 jaar family-life in een pleeggezin is de wetenschap aan de kant schuiven en doordenderen in de mooipraat van bureaus jeugdzorg.

Dat een kind evt. wat later de psychische behoefte heeft (bekend bij geadopteerden: 85%) z’n eigen genetische ouders te ‘kennen’ (niet van foto, uiterlijk) door in stand gehouden frequente omgang, en daardoor de opgegroeide een leven lang psychische problemen ondervindt, is kennelijk geen boodschap voor ‘ad hoc’-werkers in deze ‘jeugdzorg’. Het heeft veel weg van PAS (R.Gartner; B.Goudart; ...).

Dit noemen roept bij BJZ zeer defensieve weerstand op.

Klagen helpt niet, in tegendeel: staf voor het kind (omgangsbelemmeringen)!

Diagnostisch willen werken als basis voor de overgang van vrijwillige naar gedwongen ‘hulp’ is nog ver te zoeken.

Het belastinggeld vermorsen door  de sociaal werkers in de bureaus jeugdzorg een cursusje extra te geven (wat men wil) geeft geen universitair diagnostisch niveau en is in tegenspraak met Grondwet art. 94, waar het IVRK art. 24 e.d. dient te prevaleren.

Het integraal zien van een kind, inclusief zijn psychische ontwikkeling met basisbehoeften zoals hechting, is, gezien de slechte motivaties in Plannen van Aanpak en Indicatiebesluiten, ver te zoeken en wat dat betreft heeft raadsheer Van Teeffelen groot gelijk: het lijkt wel of de cliënt er is voor het bureau jz. (en niet andersom).

Enkel slechte voorbeelden van asociale kind-dodende ouders aanhalen, waar er veel meer  gewone ouders onder OTS zijn, is volksverlakkerij. Er zijn vele gewone gezinnen die een cursus en goede informatie willen of VIB-begeleidingen adviezen, in plaats van insinuatief beschuldigd te worden ten behoeve van een reden tot OTS.

Inspanningsverzuim en miscommunicatie, maar ook macht, komen te regelmatig voor in BJZ’s.

Het aanvragen van gedwongen maatregelen (zoals OTS of UHP of zelfs ontheffing van ouderlijk gezag, zonder diagnostisch bewijs) is een grote bedreiging voor de psychische ontwikkeling van het kind.

Het zgn. “onderzoek” in jeugdzorgland dient slechts enkel -inclusief een diagnost- plaats te vinden bij een beter genormeerde Raad voor de kinderbescherming, die geen informatie meer mag overnemen van ‘jeugdzorg’ zonder eigen degelijk onderzoek. M.a.w. zowel een OTS als een UHP zou enkel door degelijk onderzoek van de Raad door de Raad mogen worden aangevraagd, met bewijslevering (diagnoserapport); waarbij de Raadsvertegenwoordiger kennis dient te hebben van de case en beëdigd dient te worden op de familierechtelijke zitting. De normering dient op tuchtrechtniveau te bevinden, opdat er middels normering (WGBO / BIG) gewogen kan worden of er inspanningsverzuim of negatie van een deel van het dossier heeft plaatsgevonden.

De slager mag eigenlijk z’n eigen vlees niet keuren.:

BJZ kan geheel verdwijnen, waardoor er zeer fors bezuinigd kan worden.

De gemeenten kunnen met een diagnost zelf voor evt. nodige gezinsbegeleiding zorgen i.p.v. gezinsvoogdij bij BJZ. Het strafrecht kan ingeschakeld worden bij asociale, inhumane opvoedingssituaties; waar waarheidsvinding (zonder diagnostieke ervoor) omarmd kan worden door juristen.

Directe diagnostiek is beter dan een verkeerd gedwongen traject voor de ontwikkeling van de psyche, het zelf- en wereldbeeld van een kind die zich onveiliger voelt bij vreemden. Zich verward voelt door suggesties van hem onbekende sociaal werkers (t/o. >5 jaar kennen).

Met het verdwijnen van BJZ verdwijnen ook vele gevolgkosten aan gevolgschades aan kind en gezin  en maatschappij.

http://www.peterprinsen.nl/HERZIENINGOTS.OPENBRIEFEERSTEKAMER.htm 

http://www.peterprinsen.nl/HERZIENINGOTS.WAARHEIDSVINDING.htm 

TJ.