Beste,
Mijn verhaal is iets anders dan dat van de meesten, daar mijn dochters al ouder waren. Desalniettemin is het net zo schrijnend. Mijn ex en ik hadden geen goed contact. Dit was vanwege de scheiding (we woonden in een klein dorp) en haar ouders die het als een schande hebben ervaren dat er gescheiden werd. Totdat mijn dochters 13 en 10 waren (ik ben gescheiden toen ze 6 en 3 waren) ging het goed. Van de ene op de andere dag, zei mijn oudste dochter via de telefoon dat zij noch haar zus nog enige behoefte hadden aan contact.
Twee jaar later is mijn ex gestorven aan kanker. Ik wist niet dat ze kanker had en iedereen die hiervan afwist, heeft de instructie gekregen dit niet aan mij te vertellen. Achteraf hing de beslissing van mijn kinderen daar toen vanaf. Een week voor mijn ex stierf, hebben mijn kinderen een briefje moeten ondertekenen dat zij zeker niet bij hun vader gingen wonen!
Toen begon de ellende. Uiteraard ben ik toen ik dit vernam daar niet meer akkoord gegaan (ze waren inmiddes 15 en 12)! De familie heeft toen direct jeugdbescherming ingeschakeld en het is voor de rechter geweest enz. enz. Ze zijn bij een nichtje van mij (hoe vreemd, 34 jaar met twee kleine kinderen waarvan de oudste autistisch, levend op de rand van de armoede) geplaatst voor een jaar. In dat jaar, zo heeft de rechter bepaald, moest er alles aan gedaan worden om het contact met hun vader te herstellen. Jeugdzorg heeft dit aan zijn laars gelapt. Af en toe krijg ik een mail van de gezinsvoogd met halve informatie, die door merg en been heen gaat. De jongste integreert totaal niet in dat gezin en accepteert geen gezag. Via gezinszorg via mail kreeg ik te horen dat ze de dagopvang in gaat, en als dat niet gaat dan naar een instelling. Van de oudste heb ik twee keer een mail gekregen met “het is leuk hier, het gaat goed met mij en op school gaat het ook goed”. Ze worden gesteund in het feit dat ze niet meer over het verleden willen praten en van contact is totaal geen sprake. Dit aangekaard bij jeugdzorg, kreeg ik te horen dat de rechter bedoeld heeft dat er een poging gedaan moet worden om het contact te herstellen. Dat is dus volgens hen ook gebeurd. De oudste heeft een mail geschreven en de jongste wil niet. Punt.
Nogmaals, ik begrijp dat dit een veel lastiger stuk is dan wanneer de kinderen jonger zijn, maar ook hier faalt jeugdzorg helemaal. De haat van oma en moeder wordt gekoesterd, zodat ze niet naar mij toe gaan. Zodanig dat ik vrees dat dit voor het leven kapot is gemaakt. Terwijl het zo eenvoudig had kunnen zijn. Mijn draagkracht is uitermate goed te noemen. Ik zit zelf in de hulpverlening. Ze zouden hier alle ruimte gehad hebben om te rouwen en te groeien. Zelfs jeugdzorg heeft dit toegegeven (mondeling) maar ja, ze zijn ouder en ze willen niet…. Ik mag toch aannemen dat een kind ook niet voor een instelling kiest. Dan wordt er echt niet naar haar wil omgekeken…
mvg
R. Leedekerken
http://jeugdzorg.info/
Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html
Als je kind niet naar school wil moet het, want je bent kind en je gaat niet zomaar thuis hangen.
BeantwoordenVerwijderenAls je kind niet naar bed wil, moet het ook, je bent kind dus je hoort te luisteren.
Als je kind niet wil eten probeer je het ook te laten eten, niet eten is niet zo goed voor je op langere termijn.
Als je kind niet naar papa wil (rara) dan hoeft dat in veel gevallen ook niet meer, het is niet goed voor je als je kind bent en je iets moet dan wat je niet wilt.
Sterkte R
Begrijp heel goed hoe dhr. Leedekerken zich voelt. Zodra er sprake is van een “haatstroom” richting ouder ,maakt leeftijd van kinderen niet meer uit. Zeker niet als Jeugdzorg er zich mee gaat bemoeien.
BeantwoordenVerwijderenDat is mijn ervaring.
Kinderen kunnen op zeer jonge leeftijd al geïndoctrineerd worden door de “haatpartij”.
Ik heb mijn eigen dossier bijgehouden vanaf het begin . Maar dan ook alles!
Officiële stukken, brieven Jeugdzorg, Plannen van Aanpak, contactjournaals, uitspraken op schrift door mijn ex-schoonouders en ex-man enz.enz. Leugens die zijn verspreid over mij, waar mijn kinderen NU nog niets van weten. Maar ook alle tegenwerpingen en protesten van mijn kant tegen ex-schoonouders en Jeugdzorg, acties van mijn advocaat, met de bedoeling dit te publiceren. Daar ga ik mijn kinderen nu nog niet mee belasten.
Met andere woorden “onze geschiedenis”. Waar ook ik van Jeugdzorg maar helemaal niet meer over moet praten of denken. Wat geweest is , is geweest zeggen zij. Dat de geschiedenis nog steeds doorgaat willen zij niet weten. Willen zij ook niets van “leren”.
Op “waarom” vragen van mijn kinderen probeer ik antwoorden te geven die passend zijn voor hun leeftijd maar wel altijd eerlijk.
Nu reeds heb ik gezegd dat zij later wanneer zij een stuk ouder zijn en meer kunnen begrijpen dan nu, alles mogen lezen wat er gezegd werd en wordt en gedaan is door wie dan ook. Verder zorg ik ervoor dat zij zich ontspannen en veilig kunnen voelen bij mij op die momenten dat zij bij mij zijn, ik “trek” niet aan ze. Ik “hoor” ze niet uit. Ik gooi niet met modder. Ik ben er gewoon voor hen. Vertel hen dat er WAT er ook gebeurt of gebeuren gaat ik verschrikkelijk veel van hen houd en van hen zal blijven houden.
Dat ik altijd voor hen op zal komen, niet OM hen vecht maar VOOR hen vecht.
Ook mijn ex-schoonouders en mijn ex-man zijn van mijn bedoelingen op de hoogte. Transparant is het toverwoord. ZIJ voelen zich daar niet happy bij. Maar ik vind dat ik dit moet doen.
Hopelijk zullen mijn kinderen WEL lering trekken uit onze geschiedenis en hun eigen conclusies trekken.
Blijf van je kinderen houden, geef de moed niet op en zorg dat je kinderen wanneer zij de jaren des onderscheid hebben bereikt, hun geschiedenis leren kennen.
Het komt goed.