Pedagogische
Mishandeling? Nederlandse ouders ‘mishandelen’ er volgens Jeugdzorg op los
Opvoeden? We
kunnen het niet meer. Althans, zo wil Jeugdzorg ons doen geloven met hun
jaarcijfers. Sinds zij in 2008 begonnen met meten, is
pedagogische verwaarlozing met stip de meest voorkomende vorm van
‘kindermishandeling.’ Ouders van nu schieten blijkbaar ernstig tekort. Ze
stellen te weinig grenzen, verwennen kinderen, hebben geen belangstelling in
hun hobby’s of zorgen voor te weinig structuur en regelmaat.
Het zal je
als ouders gezegd worden. Sta je je uit de naad te werken om niet kopje onder
te gaan in de economische crisis, om te voorkomen dat baan, huis of erger in
geding komt, krijg je het AMK op de stoep omdat je te weinig belangstelling
hebt getoond voor de hobby’s van je kind, of omdat je een paar keer vijf
minuten later was op school vanwege het verkeer. ‘Het is de medemens ontgaan
dat je aandacht aan je kind besteedt en daarom zijn er zorgen gemeld.’ Te
weinig grenzen stellen? Hoeveel grenzen moet je stellen voor een optimaal
pedagogisch resultaat? Drie, vijf of tien? Wie bepaalt waar deze grenzen
liggen? De sportleraar? De juf? De buurvrouw? Jeugdzorg? En hoe objectief is de
term ‘verwennen’?
The Stepford
kids
Pedagogisch verwaarloosde kinderen zouden geregeld driftbuien hebben, of juist somber of teruggetrokken zijn. En dat kan natuurlijk niet. Alle Nederlandse kinderen horen blij, opgetogen en uitermate wederkerig te zijn.
Ze moeten niets liever
doen dan buiten spelen, interactief zijn, met iedereen om kunnen gaan, lief
voor hun ouders zijn en gehoorzaam aan de leerkracht. Pietje Bel is van
harte welkom in de klas, zolang zijn streken maar in de boekenkast blijven.
Ruzies
moeten kinderen dezelfde dag nog oplossen. Gebeurt dat niet op school, dan is
het vanzelfsprekend dat moeders elkaar opbellen om een en ander glad te
strijken. Driftbuien komen natuurlijk niet voor bij niet-pedagogisch-mishandelde
kinderen. En komt dat wel voor, dan heeft het kind een onzichtbaar oormerkje
waarop bijvoorbeeld ADHD of PDD-NOS staat. Een discrete verstandhouding over
het label maakt volwassenen duidelijk dat de gang naar het AMK niet gemaakt
hoeft te worden… Het kind zit immers al in de molen en krijgt straks een
pilletje.
Dolende
dertigers
Van de
huidige dertigers is al vastgesteld dat zij niet goed met teleurstellingen of
tegenslag kunnen omgaan omdat zij zo zorgeloos zijn opgegroeid.[1] Problematiek die hoort bij een welvaartsstaat. Moeten kinderen
wel zonder busje opgroeien? Wie heeft dat bedacht? Maakt dat hen tot een
gelukkiger kind of een betere volwassene? En zou Femke Halsema echt iedere
avond zelf Winnie de Pooh of De Kleine Prins aan haar kinderen voorlezen?
Hoeveel vaders kunnen het zich als Wouter Bos veroorloven om voor het gezin te
kiezen?
Het leven
kent ups en downs, ieder gezin kent meer en minder ideale jaren. Dat deze
periodes voor het kind ook minder prettig zijn kan iedereen zich voorstellen,
maar ze zijn wel een representatieve afspiegeling van het echte leven waarop
het kind voorbereid dient te worden. Vroeger noemden we dat de tropenjaren, een
periode die altijd voorbij gaat. Nu maak je je al gauw schuldig aan
pedagogische verwaarlozing en mag je het komen uitleggen.
Meldcultuur
verhufterd
Als de
overheid of Jeugdzorg van mening is dat pedagogische verwaarlozing
kindermishandeling is, is het wel zaak dat zij eens uitleggen wat dit precies
is. Wat zijn de mogelijke gevolgen of ‘schade’ hiervan voor de ontwikkeling van
het kind? De publiekscampagne Twee ons knuffelen en drie stuks tijd is
immers niet voorbijgekomen. Niemand is geïnformeerd over het Nieuwe Mishandelen.
Waarom worden buren en familie opgejut tot een AMK melding? Weten zij wel
wat pedagogische verwaarlozing is, of is het AMK de nieuwe locatie waar zij hun
mening over de opvoeding van een ander mogen deponeren?
Deze
meldcultuur die Jeugdzorg aanwakkert vergroot de verhuftering van de
samenleving en het verstoort de ontwikkeling van goede zorgverhoudingen binnen
de leefomgeving van het kind. Op school, in de familie, in de buurt. Verstoring
van deze kleine leefomgeving is bijzonder schadelijk, omdat deze juist
bijdraagt aan de ontwikkeling van het kind. Hier experimenteert het kind hoe
het met anderen om moet gaan, waar grenzen liggen, wat hen geliefd maakt.
Maar een
belangrijke vraag is ook: hoeveel ‘aaien over de bol’ moeten mensen hun kinderen
volgens jeugdzorg geven, en waar? – op een plek waar iedereen het kan zien?
Moet er constant bewijs van liefde en affectie aan onze medemens getoond
worden? Dat is namelijk waar dit op uitdraait: ouders die zichtbaar gaan maken
dat ze hun kinderen liefhebben om een melding te voorkomen. Van fatsoenlijke
voorlichting is immers geen sprake. Het is daarnaast geen geheim dat
Jeugdzorg niet aan waarheidsvinding doet en deze wetenschappelijk ongefundeerde
insinuaties zijn in de rechtszaal nauwelijks te weerleggen. Door het label
‘kindermishandeling’ toe te passen op een fenomeen dat een logische
ontwikkeling binnen een welvaartsstaat is die een andere aanpak
behoeft, kan Jeugdzorg ongehinderd blijven turven. Een kostbare en
schadelijke zaak voor de samenleving.
Lakse
leraren?
Maar er
schuilt ook een ander gevaar. Is er werkelijk sprake van een schadelijke vorm
van verwaarlozing of worden minder ‘gemiddelde’ kinderen niet meer
door beroepskrachten of de omgeving geaccepteerd? Is het gemakzucht van
leerkrachten om dingen waar zij ‘de vinger niet kunnen opleggen’ zonder eigen
inspanning door te sluizen naar Jeugdzorg? Een ouder vertelde eens dat zij
tijdens een oudergesprek op incidenteel storend gedrag van haar zoon werd
gewezen. In dezelfde zin sprak de leerkracht over ‘Jeugdzorg en begeleiding.’
De eerste reactie van de moeder was; ‘Meester, heeft u al eens in een één op
één gesprek aan mijn zoon gevraagd of hij daarmee wil ophouden? Dat werkt thuis
namelijk heel goed.’ De man zag scheel van verbazing en rood van schaamte. Het
antwoord was nee: het was niet bij hem opgekomen. Jeugdzorg leert
de samenleving om de verantwoordelijkheid bij een ander te leggen.
Hoe pedagogisch verantwoord is dat?
IJdel of
nobel streven?
Sommige ouders werken keihard zodat hun kinderen later naar de Universiteit of naar het onderwijs van hun keuze kunnen, sommigen denken wellicht aan zichzelf. Wie zal het zeggen? Maar als Jeugdzorg moet bepalen of de inspanningen van ouders om een welvarend bestaan op te bouwen een nobel of ijdel streven is, wordt het spannend in Nederland. Uit Brits onderzoek[2] kwam onlangs naar voren dat ruim 60% van de kinderen meer tijd met hun ouders zou willen doorbrengen. Wordt 60% van de Britse kinderen naar huidige Nederlandse maatstaven mishandeld? Dan kan het niet anders dan dat we volgend jaar wederom een spectaculaire groei van pedagogische mishandeling in de Jeugdzorgrapportage tegemoet kunnen zien. U bent alvast gewaarschuwd!
Jolanda
Clement
@JolandaClement op Twitter
Update april
2014: De assepoester wet in Engeland is al een feit.
De
Assepoester wet: straks ook in Nederland??
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2593042/Cinderella-Law-stop-emotional-abuse-children-Parents-fail-love-face-prison.html#ixzz2xXnxa4E2
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2593042/Cinderella-Law-stop-emotional-abuse-children-Parents-fail-love-face-prison.html#ixzz2xXnxa4E2
Terug
naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten