Bang voor Dark horse

Van verschillende kanten krijgen we op de redactie te horen dat politici van diverse partijen bang voor ons zijn. Ze vinden dat ze teveel risico nemen door contacten met ons op te bouwen, hoewel ze wel aandachtig onze berichtgeving volgen. Ik denk dat ze gelijk hebben. Ze lopen beslist een risico met ons. Ondanks dat wij goede initiatieven van beleidsmakers om de jeugdhulpverlening te verbeteren toejuichen, zijn wij niemands vriendje en we zijn ook niet van plan dat te worden. Het kan zomaar gebeuren, dat wij de ene dag een Kamerlid nog prijzen voor een voorstel dat de rechtspositie van ouders iets lijkt te gaan verbeteren, maar als een dag later blijkt dat hetzelfde Kamerlid met een nog veel ingrijpender voorstel komt, om het territorium van jeugdbeschermers nog verder uit te breiden, dan komen wij onmiddellijk met de ‘pek-met-veren’.  

Veel bestuurders zeggen wel onze blog te volgen, maar daarvan zien wij in concreet beleid niet veel terug. Nederland is een land van consensus en daar zijn we bij Jeugdzorg Dark horse niet goed in. Wij geloven niet dat er een middenweg bestaat, tussen aan de ene kant ouders respectvol, met professionele hulp, gericht te ondersteunen en aan de andere kant een steeds verder opgevoerde meldingshysterie, waarbij het accent vooral ligt op de verdachtmaking van ouders.  

Laat politici nu maar eens een keuze maken. Zien ze de burgers in de basis als volwaardige rechtspersonen, die in meerderheid hun kinderen (eventueel met hulp) zelf kunnen opvoeden, of zijn ouders het kneedbare materiaal waar de professionals naar believen hun gang mee mogen gaan? 

Is het de waarheid? 

De vraag zou niet moeten zijn welke toon er gevoerd wordt op Jeugdzorg Dark horse, want een groot deel van die toonzetting betreft niet de vorm, maar de pijnlijk confronterende inhoud van onze berichtgeving. Wat afschrikt, is niet alleen het incidenteel voorbijkomen van termen als ‘imbecielen’,  ‘kinderhandel’, of opvoed-stasi, wanneer we spreken over het ‘terreursysteem’ (nou doe ik het weer) van het gedwongen hulpverleningskader. Wat vooral afschrikt, is de gedachte dat veel van wat ouders op onze blog vertellen, waar zou kunnen zijn en dat de mensen die het beleid maken, hier direct of indirect verantwoordelijk voor kunnen worden gehouden.   

Het vraagt nogal wat van een volksvertegenwoordiger om lijnrecht tegen de macht van de jeugdzorglobby in te gaan en het is zo verleidelijk om mee te gaan en je aan  te sluiten bij de weg die reeds is ingeslagen door het ministerie van VWS. Rekening houdend met het feit dat de meeste ouders in Nederland de ellende met jeugdzorg uit eigen ervaring niet kennen, is het geheel zonder risico om op te roepen om nog meer meldingsverplichtingen in te voeren voor zorgverleners. Wie niet weet in wat voor een horrortraject je kunt terecht komen, zodra de eerste AMK-melding over je gezin is gedaan, voelt allicht sympathie voor een Kamerlid dat maatregelen wil nemen om nog meer mishandelde kinderen te helpen. Die worden dan toevertrouwd aan de zorg van professionals. Weten de burgers veel wat dat in de praktijk inhoudt? 

Wij hebben herhaaldelijk overwogen om een coöperatieve weg in te slaan met politici en ze ideeën aan de hand te doen in persoonlijk mails, in plaats van ze bij tijd en wijle voor schut te zetten op onze blog. Maar keer op keer bewijzen bestuurders dat ze meerdere belangen dienen en dat wanneer ze ergens kennis van nemen, er geen garantie bestaat dat de ernst van het misstand ook helemaal doordringt. Het blijft kennelijk toch moeilijk om je te verplaatsen in een situatie die je persoonlijk nooit zult meemaken. De kinderen van Kamerleden worden niet gesloten geplaatst. En over het gezin van een Kamerlid zou jeugdzorg, al zou het onderzocht worden middels een informantenonderzoek, nooit onwaarheden durven verkondigen in de rechtszaal.  

Gezien de enorme impact van de volstrekt ongecontroleerde werkwijze van jeugdbeschermers en de schade die ze aanrichten, die niet alleen ouders, maar ook kinderen laat lijden, waarbij de politiek al decennia lang de ander kant opkijkt, is de toon op deze blog over het algemeen nog behoorlijk beschaafd te noemen. En wij streven er ook niet naar om een kopie te worden van kranten, die met hun berichtgeving vooral de propagandamachine van de sector een podium te bieden, en die van mening zijn dat ze voldoende gegraven hebben in een kwestie, als ze de PR van de tegenpartij ook haar zegje hebben laten doen.  

Jeugdzorg Dark horse is geen geparfumeerde handzeep, en we doen niets om uw gevoelige huid soepeler te maken. De meeste verantwoordelijke personen voor het jeugdzorgbeleid zijn al veel te soepel voor jeugdzorg en mogen wat ons betreft wel wat vuilere handen maken. Jeugdzorg Dark horse schuurt een beetje, het haalt de dode huidcellen weg, zodat er zich nieuwe en vitale cellen kunnen gaan vormen. Wij zijn een koude plens water, waar je even van schrikt, maar daarna ben je wel lekker wakker.  

Wie zich wil inschrijven bij de club Jeugdzorg Dark horse, komt bedrogen uit. Wij hebben geen statuten waar iedereen zich aan zou moeten houden en niemand kan per abuis voor zijn beurt spreken.  Wij zijn een open podium en wie een goed verhaal heeft, wordt gezien en gehoord. We stellen een kwaliteitsnorm, om juist het vooroordeel tegen te spreken, dat jeugdzorgouders minder ontwikkeld zouden zijn dan gewone ouders. Uit verschillende van onze plaatsingen, komt duidelijk naar voren dat ook hoger opgeleide mensen zich geschoffeerd voelen door jeugdzorg en misschien hebben zij juist door hun opleiding en beroepservaring (onderwijzer, hulpverlener, journalist) meer dan andere jeugdzorgslachtoffers oog voor het amateurisme en de pretentie van de jeugdbeschermers.  

Worden de lager opgeleide ouders de hoek in gedreven door jeugdzorg, omdat ze hun rechten niet goed kennen en te laat inzien dat ze niet worden geholpen, maar veroordeeld, bij hoger opgeleide mensen is het de nijd en de geldingsdrang van de (te jonge) lageropgeleide of onervaren jeugdbeschermers die de zaak laat escaleren.  

Hoogleraar Jo Hermanns noemde het probleem met gezinsvoogden al eens in een tv-programma over jeugdzorg: “Er wordt van ze verwacht dat ze autoriteit uitstralen”. Het jammerlijke daaraan, is dat je geen autoriteit kunt uitstralen die je van nature, of door ervaring verworven, niet hebt. Wat gezinsvoogden wel hebben is macht, maar dat is iets heel anders. 

De keizer van Lo Yang 

Een mooie illustratie van dat verschil, is te vinden in een boekje van de Taoïstische wijze, Fun Chang, waar een Chinese keizer naar voren komt, die zich allerlei dingen afvraagt over het leven. Over zijn rol als keizer en hoe hij zich zou moeten verhouden tot zijn onderdanen. Er verschijnt plotseling uit het niets een magiër/wijze die hem begint te onderwijzen.  Hoewel dit de keizer een hoop inzichten geeft, is het enkel nog theorie en geen levenswijsheid. Hij heeft nog steeds niet het gevoel dat hij zijn plaats in het leven gevonden heeft. De persoonlijke transformatie komt voor hem op het moment dat de stad Lo Yang door een aardbeving word getroffen. De keizer ondersteunt persoonlijk de slachtoffers tussen de puinhopen, geeft aanwijzingen en helpt bij de wederopbouw van de stad. Hij vergeet heel even dat hij keizer is en helpt de mensen waar hij kan.  

Zijn vraag over hoe de mensen hem zien, in zijn hoedanigheid als keizer, is na deze ervaring beantwoord. Ze bekijken hem met dankbaarheid en bewondering. Hij voelt de warmte van de mensen om hem heen, terwijl hij door de straten wandelt van Lo Yang. De keizer had iets nieuws gedaan. Hij was uit zijn afgeschermde paleistuin gekomen en naar de stad gegaan, om te doen wat van iemand in zijn positie verwacht mag worden; hulp bieden en leiding geven. ‘De mensen zijn niet bang voor je’ zei de wijze, ‘ze hebben eerbied voor je. Er is een subtiel verschil tussen vrees en respect.’  

Nu geloof ik niet dat het nodig is, om voor het werk dat door Jeugdzorg Dark horse wordt verricht, eerbied te hebben, maar een beetje respect voor het feit dat wij aan het licht brengen, wat de volksvertegenwoordigers eigenlijk zelf zouden moeten onderzoeken, lijkt me toch wel op zijn plaats.

Sven Snijer


                     Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html