Aantal kinderen onder toezicht neemt toe

http://www.telegraaf.nl/binnenland/21283683/__Vaker_toezicht_voogd__.html 

Maandag, 11 februari 2013

Aantal kinderen onder toezicht neemt toe  

 

DEN HAAG   

Bijna 40.000 kinderen en jongeren waren vorig jaar volledig of deels aan het ouderlijk gezag onttrokken. Zij stonden onder toezicht van een gezinsvoogd of woonden in een pleeggezin of instelling. Het gaat om ruim anderhalf keer zoveel kinderen als tien jaar geleden, zo heeft het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) maandag laten weten. Het CBS baseert zich op cijfers van september vorig jaar. 

31.000 kinderen stonden onder toezicht, anderhalf keer zo veel als in 2001. Onder toezicht wil zeggen dat de ouders het gezag niet kwijtraken, maar dat deze wel ingeperkt wordt. Meer dan de helft van de kinderen onder toezicht woont nog steeds thuis en een gezinsvoogd staat het gezin bij. 

Meer dan tienduizend kinderen kwamen in 2011 nieuw onder toezicht te staan, meer dan twee keer zoveel als het decennium daarvoor. 

Het aantal ondertoezichtstellingen is vooral tussen 2001 en 2007 gestegen, dat komt volgens het CBS onder meer omdat de aandacht voor kindermishandeling is toegenomen. 

Het aantal kinderen onder voogdij was in 2012 ruim anderhalf keer zoveel als in 2001: namelijk zo’n achtduizend. Onder voogdij wil zeggen dat ouders niet zelf voor het kind kunnen zorgen, ze verwaarlozen of mishandelen bijvoorbeeld hun kind.

Redactie Jeugdzorg Dark horse: Een verschil tussen 2001 en 2011 in het aantal ondertoezichtstellingen en een verhoging daarvan die vooral tussen 2001 en 2007 opmerkelijk was, omdat toen ‘de belangstelling voor kindermishandeling toenam.’ Er kan beter gesteld worden dat er na 2004, door de zaak Savanna een kindermishandelingshysterie is ontstaan en dat sindsdien er een trend op gang is gekomen om ouders sneller te wantrouwen, vanuit de constatering dat jeugdzorg in zaken waar ouders werkelijk een gevaar bleken voor hun kinderen, niet of veel te laat ingreep.  

De ‘belangstelling’ voor kindermishandeling komt echter niet uit de lucht vallen. Was de zaak Savanna de directe oorzaak van de mishandelingspaniek, de voorbereiding van het huidige klimaat begon al een paar jaar daarvoor, door de activiteiten van de stichting RAAK. Deze groep mensen, die zich baseert op de ideeën van psychiater Andries van Dantzig, promootte het begrip ‘verwaarlozing’ als een uitbreiding van de oude definitie van kindermishandeling, dat vooral over fysiek geweld ging. Op zichzelf was dit geen slecht idee en we kunnen de huidige meldingsobsessie ook niet in de schoenen schuiven van Van Dantzig, die ook sterk pleitte voor het helpen van ouders in hun opvoedkundige vaardigheden. Wat we echter zien gebeuren in de hele maatschappelijke discussie rondom kindermishandeling vanaf 2004, is dat veel mensen ervan overtuigd begonnen te raken dat er nooit voldoende mishandeling kon worden opgespoord en dat we indien er niet meer mishandelde kinderen worden gesignaleerd, we de criteria die we hanteren voor mishandeling dan maar nog verder moesten uitbreiden.

Beleidsadviseur voor AMK en jeugdzorg Adri van Montfoort heeft in verband hiermee al gewaarschuwd voor een toename van juridisering van de hulpverlening en alle ellende die dat met zich meebrengt. Voor ouders is dat niet wenselijk, maar voor hulpverleners werkt hulpverlenen op basis van dwang ook niet erg prettig en naar mijn idee is het gevaar van teveel gedwongen maatregelen voor het welzijn van kinderen, dat wanneer er een machtstrijd ontstaat tussen de hulpverlener (casemager) en de ouders, het op zeker moment niet meer gaat om wat het kind nodig heeft.  

Ter bescherming van de eigen veronderstelde professionaliteit, reageert de hulpverlener dan met maatregelen die meer bedoeld zijn om de ouders te straffen, dan om het kind in de bedreigde ontwikkeling te helpen. Gevolg hiervan, is dat het kind zijn/haar ouders moet missen, omdat door beleidsmakers nooit gecontroleerd wordt of ‘bewezen mishandeling’ of ‘ernstige ontwikkelingsbedreiging’ echt de feitelijke situatie is in een casus, of dat een opgelopen spanning tussen hulpverlener en ouder, door de juridisch veel sterkere jeugdzorg in de rechtszaal tot een einde wordt gebracht, om van de kritiek op het eigen functioneren verlost te zijn.  

Natuurlijk zijn er ook ouders die echt hun kinderen mishandelen of ernstig verwaarlozen, maar wie controleert het verschil? Zolang het woord professional niet verder gedefinieerd wordt in termen van bekwaamheid en ‘bewezen goede resultaten’, tot grote tevredenheid van ouders en met een heel gelukkig leven en succes in eigen huwelijk (+ geslaagde opvoeding van kinderen)  door hen die de jeugdzorg bij het opgroeien hebben mogen ‘genieten’ , zullen we maar op goed geloof moeten aannemen dat onze bedreigde jeugdigen, zodra ze zijn opgespoord en onder toezicht gesteld, in betrouwbare handen zijn. Dat is althans wat in meerderheid de kinderrechters doen en de politici die de nieuwe wetten in voorbereiding hebben.

 

Sven Snijer

                       Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html