Pagina's

zondag 15 april 2012

Ouders onder toezicht stellen??? (Deel 2)


(Bij de uitzending van Zembla 12 - 4 - 2012)

Deze uitzending van Zembla over verslaafde en psychiatrische ouders, geeft een indringend beeld van een probleemgebied dat meer aandacht verdient. Toch is hier ook een waarschuwing op zijn plaats, voor wat betreft het bredere kader waarin dit probleem een plaats heeft: gedwongen ‘hulpverlening’.
De voormalig kinderrechter Quick Schuyt, maakt in deze reportage een opmerking die te denken zou moeten geven, niet alleen over de psychische toestand van ouders en de gevolgen daarvan voor hun kinderen, maar tevens over de effectiviteit van de hulpverlening. Ze vertelt dat zij als kinderrechter vaak ouders zag, waarvan de kinderen onder toezicht gesteld moesten worden, die vroeger zelf als kind ook al uit huis geplaatst werden. Dit lijkt de theorie te bevestigen dat de werkwijze van Jeugdzorg, haar eigen werkgelegenheid schept. Als BJZ goed zou functioneren in de opvang en begeleiding van uithuisgeplaatste kinderen, waarom zijn deze kinderen als zij later volwassen zijn, dan óók niet in staat om hun eigen kinderen op te voeden?

Ten dele kan de psychische problematiek verklaard worden vanuit de jonge leeftijd waarop veel van deze kinderen getraumatiseerd worden, maar de overige schade wordt niet zelden veroorzaakt door het gesol met kinderen door Bureau Jeugdzorg zelf. Niet deskundig diagnosticeren, het rondslepen langs pleeggezinnen en voogdijinstellingen, slecht -en steeds onderbroken- onderwijs, een continue wisseling van begeleiders en inderdáád, de echt ‘verknipte’ ouders steeds weer opnieuw een kans geven.
Dat maakt het ook zo wrang, wanneer ouders die slechts lichte hulp en ondersteuning nodig hebben, de repressieve rekening gepresenteerd krijgen van een onbuigzame houding van BJZ, die ergens anders, bij de begeleiding van psychiatrische of verslaafde ouders heeft gefaald, omdat zij daar een roze bril op had. Moeten de ouders met een gewone hulpvraag (opvoedondersteuning) waar ze nota bene vrijwillig om vragen bij BJZ, steeds gestraft worden door de wraakgevoelens of angsten van gefrustreerde BJZ-medewerkers? Als ze in de ernstige gevallen zelf ‘de teugels’ te los hebben gelaten, moet het in gezinnen met normale ouders dan maar te strak!? Het mag duidelijk zijn met dit soort gedrag een compensatie zoeken voor situaties waar ze niet goed raad mee weten…

Iemand van een ouderbelangengroep zei eens:”Het zijn vooral de normale en meer ontwikkelde ouders die BJZ in haar macht krijgt met dreigementen van uithuisplaatsing, want deze ouders géven om hun kinderen. De echt asociale of psychisch labiele ouders lijken zich er niet druk om te maken. Die hebben hun hele leven al hulpverleners hun deur in-en-uit lopen.”

Verplichte anticonceptie

De discussie bij Zembla over de vraag of zeer onmachtige ouders gedwongen mogen worden tot anti-conceptie, om te voorkomen dat ze nog meer kinderen op de wereld zetten die ze (onbedoeld) zwaar beschadigen, is op zich een heel zinnige. Ik heb ook geen enkel bezwaar bij het beschermen van kinderen tegen ouders, die niet in staat zijn voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een kind. Waar ik voor wil waarschuwen is dat er een discussie verborgen ligt in een diepere laag, die helaas wordt afgedaan als een misplaatste angst van burgers, omdat professionals wel zouden weten waar ze mee bezig zijn.
Deze angst werd aangekaart door de directeur S. Czyzewski, van Bouma GGZ: “Mensen zijn bang dat we op een hellend vlak terecht komen…Er is angst om te onderscheiden tussen verschillende soorten mensen…. Mensen denken, dat mag mij nooit overkomen.” Er wordt in de uitzending verteld dat het over een kleine groep mensen gaat, die echt heel psychiatrisch of ernstig verslaafd zijn. En zelfs dan willen ze bij het ‘topje van de ijsberg’ ingrijpen met gedwongen anti-conceptie. (Van Vollenhoven) Dat lijkt geruststellend en het is zeker begrijpelijk vanuit het leed van hun toekomstig mishandelde en verwaarloosde kinderen. Waarom zouden we niet ingrijpender maatregelen nemen bij een kleine groep, als we daarmee zoveel kinderleed kunnen voorkomen?

Vermoedens van de hulpverlener

Helemaal mee eens! Alleen gaat mijn zorg niet over deze kleine groep, maar over een veel grotere groep mensen in het grijze gebied. Meneer Czyzewski noemt het een ‘beladen onderwerp’ en de angst die mensen hebben voor dit soort maatregelen vindt hij ‘onzin’. Hij gelooft niet dat we als maatschappij op een hellend vlak zullen terecht komen. Maar heeft hij daar gelijk in? De kern van de discussie is natuurlijk, hoe je bepaalt of iemand zijn (toekomstige) kind gaat beschadigen, zonder dat het ooit eerder is voorgekomen, terwijl er wel ‘vermoedens’ van zijn. Het zijn altijd weer die vermoedens van hulpverleners waar ik zo de rillingen van krijg… Voor mij gaat de verborgen discussie over de macht van jeugdzorg en het mogelijk misbruik door kinderbeschermers van de ‘psychiatrische optie.’

Wéér een wapen dat ze kunnen inzetten tegen ouders waar ze even korte metten mee willen maken (Mondige ouders met een andere visie dan BJZ). Laten de professionals die dit soort voorstellen doen over verplichte anticonceptie mijn angst alsjeblieft wegnemen door aan te geven, waarom het géén hellend vlak zal zijn. Welk toetsingskader hebben ze voor ogen? Ouders die te maken hebben (gehad) met Bureau Jeugdzorg, weten dat het slecht gesteld is met het toetsingskader voor de OTS of UHP-aanvraag bij de kinderrechter. (*Zie: ‘Ondeugdelijkheid toetsingskader AMK / BJZ / RvdK’ onderaan dit artikel)
Als ouders dat als voorbeeld nemen voor hoe het ‘psychiatrisch verklaren’ van ouders straks in zijn werk zal gaan, dan geeft dat weinig hoop. Het begint vanzelfsprekend met de overduidelijke heroïnehoer die al drie kinderen op de wereld ‘geschopt’ heeft zonder er naar om te kijken. Maar waar eindigt het? Ik stel deze vraag met daarbij in gedachte de gewoonte die BJZ en de RvdK erop na houden om het recht op ‘second opinion’ voor ouders te ‘verbieden’en geen deskundige onderzoeken ‘van buitenaf’ toe te laten. Zij bepalen graag zelf hoe het met de psychische gezondheid van ouders gesteld is. En dat is in een rechtstaat (?) bijzonder verontrustend.

De directeur van Bouma GGZ spreekt uiteraard vanuit zijn medische kennis en heeft vanuit de dagelijkse praktijk een oprechte zorg voor kinderen, maar wat weet hij van de juridische spelletjes van BJZ? Nu worden mensen die ‘ziek’ zijn teveel behandeld als normale mensen met de zelfde rechten als iedereen, wat tot gevolg heeft dat er kinderen mishandeld worden of zelfs vermoord. Straks komen we misschien in een situatie terecht waarbij normale mensen ‘ziek’ worden verklaard en het recht op kinderen ontnomen, wat ook niet echt een teken is van vooruitgang en beschaving. Laat de voorstanders van dit soort maatregelen maar eens met duidelijke garanties komen, die laten zien dat het echt tot een klein groepje ernstige probleemgevallen beperkt zal blijven.

Sven Snijer

[Hieronder volgt een brief van een moeder die iets laat zien van de werkwijze van kinderbeschermers en hoeveel ‘verstand’ ze hebben van de geestelijke gesteldheid van ouders]

Beste Sven

Ik ben me doodgeschrokken bij het lezen van de reacties op het forum van Zembla. Want als het aan sommige mensen ligt (ook hulpverleners) is het maar het beste dat de moeder verplicht anticonceptie gaat gebruiken, al vanaf het moment dat een kind onder toezicht gesteld wordt.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat mijn kinderen werden weggehaald door Bureau Jeugdzorg, met leugens over opnames in psychiatrische instellingen en diagnoses die niet bestonden. Jeugdzorg heeft zich geen moment afgevraagd of de verhalen die ze van mijn ex hadden wel klopten.

Ze gingen klakkeloos naar de rechtbank, zonder dat ik de tijd had om het tegendeel te bewijzen. Precies één dag zat er tussen het ontvangen van het verzoek van BJZ (met de redenen waar het om ging) tot de rechtbank.Bij mijn kinderen, zo werd letterlijk door de rechter gezegd, wilden ze er toch zeker van zijn dat ze een Savannadrama zouden voorkomen. Dit alles, omdat op dat moment niet duidelijk was dat ik nooit was opgenomen (huisarts had vrij) en dat de psyiatrische diagnose door niemand anders dan door BJZ en mijn ex gesteld was. De Raad moest maar onderzoek doen.

Wat ik op dat moment net wist, was dat ik zwanger was van mijn huidige partner. Het onderzoek van de Raad heeft meer dan een half jaar op zich laten wachten. De destijds benoemde gezinsvoogd kwam er met 12 weken achter dat ik zwanger was (was een tweeling dus ik werd erg dik) En ja, het gesprek staat nog altijd op de computer. De gezinsvoogd zei daar keihard dat ik beter abortus kon plegen, want de tweeling kreeg ze ook wel weg!


Besef wel dat Jeugdzorg in die twaalf weken, nog steeds niet de moeite had genomen om bij mijn huisarts te informeren of ik nu wel echt opgenomen ben geweest. De toestemming daarvoor heb ik direct bij de rechtbank verleend. Nee, ik moest van BJZ mijn medische dossier overhandigen en daar maar weg halen wat niet voor hen van toepassing was. Daarop heb ik ze een leeg A-4tje overhandigd. Aangezien ik vond dat mijn dagelijkse kwaaltjes (iets anders stond er niet in het dossier) niet voor BJZ van toepassing waren.

Al met al deed de raad na een half jaar onderzoek. De conclusie kwam al snel. De kinderen hadden prima bij mij kunnen opgroeien en waren niet beter of slechter af bij mij of bij vader, waar ze naar toe waren geplaatst. Aangezien ze het zo prima deden, blijven ze wel bij vader wonen, omdat verplaatsen alleen maar onrust met zich mee brengt.

Ondertussen tijdens de start van het onderzoek werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Eén kind van de tweeling, zou binnen afzienbare tijd overlijden. Het kindje groeide zeer slecht en kreeg onvoldoende zuurstof. Aangezien ik zwanger was van een tweeling moest ik dus opgenomen worden, omdat ze op die manier de conditie van het andere kindje konden volgen. Ook werd mij geadviseerd om na te denken over de begrafenis / crematie ed. Aangezien het kindje dat zou overlijden pas na zoveel weken geboren zou worden.

Dat was een klap in ons gezicht, maar goed het zij zo. De maatschappelijke werkster van het ziekenhuis kwam ondertussen twee dagen na opname binnen wandelen (de begrafenis onderneemster was die ochtend geweest). En weet je wat ze vroeg??? NIET “hoe gaat het met je? Kan ik wat voor jullie doen?” Ze vroeg:”Mogen de kindjes nadat ze zijn geboren wel naar huis? Heeft de RvdK al een onderzoek gedaan, omdat de oudste kinderen uit huis zijn geplaatst?” Ik heb deze dame het letterlijke antwoord gegeven: “Goh, het kindje gaat dood, waar heb je het over?? En ik heb haar verzocht mijn kamer te verlaten.

Er kwam toen wel snel een onderzoek op gang, zowel naar de oudste, als naar de kinderen waarvan ik zwanger was. En uit beide onderzoeken bleek dat er niets aan de hand was, behalve dat ik rondom de zwangerschap (vreemd als de helft van de tweeling komt te overlijden) en rondom de OTS (vreemd hé, als je kinderen door leugens van notabene je ex, náár je ex worden geplaatst!) veel stress had!

De maatschappelijke werkster heb ik nooit meer gezien. Toen ik overgeplaatst werd naar een academisch ziekenhuis, omdat het kindje zou gaan overlijden, overtrad zij alle medische regels. We kregen geen hulp van de maatschappelijk werkster, aangezien de RvdK eerst maar een uitspraak moest doen.
Dit terwijl alle aankomende ouders in het desbetreffende ziekenhuis dit wel krijgen, omdat het om zeer risicovolle zwangerschappen gaat met gaat met kans op overlijden en zware handicaps door zeer vroege geboortes. En hoewel het voor ons ouders zeer zwaar was, is ons deze zorg onthouden. En dit terwijl achteraf geconcludeerd is dat er niets aan de hand was.
Was de regel die ze nu willen stellen er toen geweest, (en sommigen willen nog veel verder gaan) dan had ik mijn meiden niet gekregen. Een prachtige tweeling die over een kleine maand, drie jaar wordt.

Ik kan me heel goed voorstellen dat ze regels rondom verplichting van anticonceptie willen invoeren. Maar als die regel er zou komen als er slechts een ondertoezichtstelling is, dan sla je de plank goed mis. Zeker als je met een instantie als BJZ te maken hebt, die niet aan onderzoek doet, maar je zo wel psychiatrisch verklaard.

Groetjes,

 R.

Toevoeging aan dit artikel:

* De ondeugdelijkheid van het Toetsingskader van AMK / BJZ / RvdK

-Het instemmen met een gevolg-hebbend besluit door een beroepsgeregistreerde gedragswetenschapper (Uitvoeringsbesluit bij Wjz art.1) zonder de cliënt te hebben onderzocht is een overtreding.

-Een HBO–opgeleide is niet in staat tot het juist interpreteren van diagnostische signalen (als ze die al zou kunnen zien zonder diagnostische tests). Het ‘schetsen van een diagnostisch beeld’ is een vervalsing van de wetenschappelijke criteria. Het is hetzelfde als wanneer de tandartsassistente {zelfs een nog minder opgeleide!} uw kies trekt en later de tandarts nog even zijn handtekening eronder zet. Die HBO-opgeleide heeft de bevoegdheid niet eens om aan diagnostiek te werken, is daartoe niet universitair opgeleid of beroeps geregistreerd in het BIG-register, en het ‘onderzoek’ is daar meer een meningen-inventarisatie gebaseerd op aannames en roddel. Het gaat bij BJZ niet om diagnostiek. Het zou moeten leiden tot een doorverwijzing, wat zelden gebeurd.

-Een meningeninventarisatie door het AMK naar aanleiding van een melding, kan niet gelden als een degelijk onderzoek.

-Het elkaar napraten binnen de Jeugdzorg in de diverse fases, kan niet gelden als “voldoende toetsingskader”. Ook de praktijkleider of de teamleider van AMK/ BJZ hebben het kind niet gezien.

-De Raad heeft een protocol om geen onderzoek van BJZ over te doen. De intentie van BJZ overnemen kan niet gelden als degelijk onderzoek. Wanneer er reeds een OTS was, dan legt BJZ een uithuisplaatsingsverzoek aan de rechter  niet eens voor aan de Raad.

-De uitspraak, die de kinderrechter doet, kan niet beschouwd worden betrouwbaar onderdeel van het kwaliteitscontrole-mechanisme, omdat het een juridisch oordeel is. De kinderrechter heeft geen diagnostische specialiteit. De zitting is tevens achter gesloten deuren zodat er geen toezicht is op een degelijke afweging van bijvoorbeeld IVRK artikel 24, voor het (diagnostisch) belang van het kind.

-Kinderrechters gaan vaak uit van de ‘professionaliteit’ van Jeugdzorg. Er is weinig tijd voor – of interesse in – het bepalen van de betrouwbaarheid van documenten die door BJZ worden aangeleverd. Een uitspraak van de kinderrechter wordt bovendien niet altijd opgevolgd door een gezinsvoogd, als deze vindt dat de uitspraak ‘niet in het belang van het kind is’. Het wordt de ouders niet verteld dat ze bezwaar kunnen maken, hoe en waarover.

            Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse


8 opmerkingen:

  1. Helaas herken ik dit. Ik heb met een psychiater bij Karakter in Nijmegen te maken gehad. Een moeder die jaren VOOR ze ooit zwanger was drugs had gebruikt, zij mocht het kind niet opvoeden.

    Ik melde de psychiater aan bij JPH. De psychiater Roman zou het AMK wel naar mij sturen, mij zouden ze immers toch nooit geloven.

    Gevolg, 5 jaar kind kwijt en nu een puber met PTSS en gedragsproblemen thuis.

    Door marie-josephine

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hè, gniffel, fijn te horen hoe goed werk we leveren.
      Wat is BJZ toch goed werkverschaffend bezig in Nederland.

      ...En wat zijn 'kinderen' eigenlijk; doen die iets?

      Verwijderen
  2. Door Erik Gerritsen op 22 april 2012 23:24

    De beschouwingen van de heer Snijder kan ik in zoverre onderschrijven dat er alles aan moet worden gedaan om te voorkomen dat de jeugdzorg (dat is wel echt breder dan alleen de Bureaus Jeugdzorg) deels zijn eigen doelgroep creëert door te hard in te grijpen in lichte gevallen.

    Ik ben het ook met hem eens dat dit in het huidige jeugdzorgsysteem helaas soms voorkomt, al is het niet in die omvang die Snijder lijkt te suggeren.

    Ook in een beter werkend jeugdzorgsysteem zal het overigens blijven voorkomen dat achteraf blijkt dat te hard is ingegrepen net zoals het zal blijven voorkomen dat achteraf blijkt dat er niet hard genoeg is ingegrepen. Het maken van afwegingen in de jeugdzorg is, hoe graag we dat anders zouden willen zien, geen exacte wetenschap en waarheidsvinding is maar tot op zekere hoogte mogelijk. We kunnen de kans op fouten nog wel verder verkleinen door verdere professionalisering en daar is de sector hard mee bezig.

    Ik neem afstand van de suggestie die Snijder lijkt te willen wekken alsof werkers in de jeugdzorg er op uit zijn ouders en kinderen bewust schade toe te brengen. Ik ken geen jeugdzorg professionals die voor hun lol kinderen onder toezicht stellen of uit huis plaatsen. Ik ken alleen professionals die een ots of uhp als uiterste middel zien in een situatie waarin zij oprecht vinden dat er sprake is van een ernstige bedreiging voor de veilige ontwikkeling van kinderen.

    En soms worden bij die inschatting helaas fouten gemaakt, die er ook hard inhakken bij de medewerkers zelf. Maar laten we blij zijn dat er mensen zijn die dit moeilijke werk willen doen gedreven voor de wens om verschil te maken voor kinderen in de knel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoe weet BJZ dat het een licht geval betreft, wanneer er geen diagnostisch rapport is over kind of ouder? =
      De suggestie licht en zwaar zonder normering om te wegen, is slechts een insinuatie te noemen.

      De omvang verkeerde indicaties bij BJZ is groter dan 50%, waarschijnlijk 72%! En bedenk: uithuisgeplaatst-zijn ís schadelijk voor de psyche van een kind. Psychiatrisch feit. Het motief van BJZ om toch uithuis te plaatsen is vaak slechts roddel en suggestie. Dat is geen eerlijk wegen!
      Een Raadsheer van een Hof noemt het niet 'helaas soms', maar 'nogal eens regelmatig wel eens'.

      Bij een diagnost, die beter kan onderzoeken dan een BJZ-sociaal werkster, bestaat dan nog tuchtrecht en de normering daarvoor en beroepsethiek. Een diagnost is beëdigd, en BJZ wil dat niet op zittingen. Bestuurders (E.G.) zien de fouten op de vloer niet en geloven zonder extern onderzoek. Geloof als feit voor toestaan van schadelijk handelen!

      Afwegen zonder diagnose is Russisch roulette, over het hoofd van kinderen heen, PAS e.d. veroorzakend. Het kan exacter! Diagnostische waarheidsvinding is meer dan insinueren zoals BJZ doet.

      "Verder professionaliseren" zonder te definiëren wat E.G. ermee bedoelt, KAN NIET: bij BJZ werken sociaal werksters met maximaal SPH-opleiding, en die kennen geen medische universitaire opleiding in enige weken gepropt: kan niet in weken waar een arts jaren over doet! BJZ-opleidingen zijn weggegooid geld, belastinggeld.
      BJZ-professionaliteit = brood-verdienen, niet meer dan dat. Geloof is geen studie en geen maatstaf voor diagnostiek.

      Of de werkers bij BJZ, die een tegen-woord vernemen van ouders, zijn stom, onbewust en professioneel defensief, of moeten weten dat gedwongen maatregelen opleggen aan gewone of belezen ouders frustrerend en schadelijk werkt, en lange-termijn-effecten kennen, die vermeden hadden kunnen worden door het gezin ambulant en diagnostisch te helpen.
      Suggesties alsof gewone ouders, die evenmin als gezinsvoogden optimaal zijn, zonder foutjes, pathogeen zijn, is de hand niet praktisch in eigen boezen durven steken. BJZ ziet wel erg veel problemen vliegen om maar tot OTS en/of UHP te komen.

      Wij kennen wel gezinsvoogden die moedwillig saboteerden, met dossiers als bewijs. Macht van BJZ-werkers op de vloer doet gekke dingen, en de bestuurslaag wil het niet zien, want die weten het al door ouderorganisaties, of zijn ze zo oud dat verstrooidheid een rol aan het spelen is? Of dementie?

      BJZ gebruikt OTS+UHP niet als "uiterste middel" al gelooft het bestuur dat. Veel kon wel ambulant of met diagnostiek effectiever worden opgelost. Het heien op "uiterste middel" met UHP is een cliché dat door hersenspoeling van BJZ is ontstaan. Het is dus feitelijk 'napraterij' van de p.r.-praat.

      BJZ definieert niet wat 'bedreiging' inhoudt, met de afweging dat UHP schadelijk is aan de andere kant.
      BJZ beweert 'veilig' UHP, zonder het onveiligheids-beleven van het kind zelf mee te wegen, wat schadelijk effect heeft op zijn 'bedreigde' ontwikkeling!!! !!! !!!
      Dat is een p.r.-veiligheid en geen diagnostische veiligheid.

      En te vaak (ca.> 50%) worden bij de inschattingen (hoor het woord!) helaas fouten gemaakt. Fouten die een leven lang kunnen doorwerken.
      Daarom is diagnostiek nodig.
      Daarom is doorverwijzen van indicatief BJZ nodig, en de attitude om het niet binnenskamers van BJZ te willen houden, al wordt daaraan verdiend.
      Daarom is indiceren bij BJZ een makkelijk werk, want de specialist doet het werk, als het goed zou zijn (naar IVRK art. 24).

      De smoesjes vanuit BJZ zijn na decennia wel bekend; ze worden herhaald en herhaald. Zou geen bestuurder dat doorhebben?

      Verwijderen
  3. Als niet aan waarheidsbevinding/specialistische diagnostiek hoeft worden gedaan, heeft niemand het recht een kind van een ouder te nemen, of andere bedreigende maatregelen als OTS te botvieren op kind, ouder en/of de gezins-/familieleden. Ook dat moet dan toch op basis van onwaarheden (=vermeende bedreigingen) zijn uitgesproken? Niets anders dan laster, smaad en trauma dus op het familieconto...
    En het gaat al helemaal niet om enkele, verkeerd beoordeelde gevallen, zoals dhr. Gerritsen het wil doen voorkomen. Alleen al om mij heen heeft iedereen het er over en dat is nog maar 'in de wijk'. Ook specialisten zelf vinden het opmerkelijk dat opeens iedereen naar de psychiater moet. (En waarom zou dat toch zo zijn???)
    Laat dhr E.Gerritsen zijn huiswerk eens beter doen door te beginnen met 1 dossier 'goed' te bestuderen en naar kind en ouders te luisteren en niet naar die ongeloofwaardige gezinsvoogden, want die kunnen, zoals men dat graag beweert, toch niet aan waarheidsbevinding doen, dus die houden sowieso iedereen voor de gek. Die gezinsvoogden zijn enkel bezig met hun carrière, niet met de kinderen, laat staan de ouders of familie.
    Wat een wanbestuur.
    Tijd dat het bestuur ook een OTS krijgt, dan zijn we daar ook zonder pardon zo van af..Maar ach, DIE procedure heeft vast niet zo'n vaart als die in familie- en civiel recht!
    Het is hypocriet om te stellen dat er wel enige verbetering mogelijk zou zijn, terwijl er al zó lang en vaak aan de noodbel is getrokken.
    Gezinsvoogden moeten eens ophouden voor God te spelen, want gezinsdrama's kunnen wel eens leiden tot gezinsvoogdendrama's, als het zo doorgaat.
    Ouders zijn niet meer gemotiveerd kinderen op de wereld te zetten, met al die enge regels. Hoe ernstig moet het worden voordat iemand éçht ziet wat er aan de hand is?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat is zeer juist: bestuurders van BJZ verdedigen valse handelingen ten koste van kinderen en kind-ouderbanden.
    Die bestuurders zijn te dom of te hardnekkig-gelovig om hun oogkleppen af te doen om eens echt te onderzoeken bij gewone gezinnen met OTS en UHP, en eens niet een multiprobleemgeval te gebruiken als voorbeeld, want dat is laf.

    Bestuurders verdedigen de valse macht van gezinsvoogdesjes, en doen alsof hun smoezen nog steeds geslikt (en niet gezien) worden door de ouderorganisaties die heus wel zien dat bij hun lid/cliëntgezinnen de indicatie van BJZ fout is ten opzichte van eigen vermoedens, en de ouders' vraag om diagnostiek.

    Het moet toch wel erg dom zijn van BJZ-werkers met echte opleiding, om niet te weten dat het 'afgestaan-gevoel' van kinderen die uithuis wonen op langere termijn (uiteindelijk) ook een ernstige bedreiging vormt die voorkomen dient te worden; een bedreiging vanuit BJZ zelf, die geen specialist wil inschakelen.

    Daarom gaat het ook mis bij asociale gezinnen, multiprobleemgezinnen. Een kind daar heeft geen goed voorbeeld gezien, en BJZ verwacht dat zo'n kind automatisch buiten dat gezin het opeens wel goed zal doen, zonder specialistische therapie. Hoe dom kan men zijn?
    Zulke smoesverhalen vanuit jeugdzorg gaan nu opvallen.

    Gezinsvoogd zijn mag niet zwaar genoemd worden. Inderdaad: er zijn specialisten die de doorverwijzing overnemen...., als BJZ dat toestaat...
    En dat zou volgens dat IVRK 24 moeten.
    Maar ook BW1:257 heeft het over de kind-ouderband en hechting als belang naast hulp en ondersteuning leveren.
    OTS is instemmingsrecht ontnemen van ouders.
    UHP is een kind frustreren en schaden, niet veilig dus.

    BJZ had andere hulpinsteken moeten weten dan eigenwerk-verschaffing.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het bestuur wordt geacht nauwkeurig op de hoogte te zijn van het beleid van zijn zgn.'professionals' die inderdaad een uiterst zware taak voor de boeg hebben. Des te meer redenen om de verantwoordelijkheden niet van de ouders weg te nemen=kind wegnemen.
    Het is absoluut niet waar dat OTS en UHP als uiterste middel wordt ingezet. Zij worden ingezet zodra ouders het oneens zijn met gezinsvoogd. En dat is nou waar het allemaal om draait: Het misbruiken van de machtspositie,en altijd ten koste van het kind!!!!!
    Er mogen dan misschien geen gezinsvoogden zijn die E.G kent die voor hun lol kinderen uitplaatsen, maar wij kennen ze wel en als het niet voor de lol is, is het ook niet voor de kinderen,of de ouders.
    Heeft E.G er dan al voor gezorgd dat die gestolen kinderen terug zijn bij verbannnen ouders??? Als u het niet voor de lol doet, meneer Gerritsen, waarvoor dan wel?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. De interne onderzoeken binnen BJZ worden gebaseerd op de signalen van hun (interne) indiceerders en gezinsvoogdessen (opleidingsniveau inderdaad op sociaal-werkstersniveau).
    Ook hier is de gezinsvoogd[es] een slager die z'n eigen vlees keurt: het zijn feitelijk: pseudo-onderzoeken, die als wetenschappelijk worden voorgesteld aan de politiek als 'bewijs' voor meer geld voor dit en dat.
    >>>>>>>>>>{{Vandaar dat de politiek slaapt.}}<<<<<<<<<<<<
    Dit is ook de grond waarom bestuurders (ZOALS Erik G.) denken of liever geloven dat het goed zit in BJZ.
    Bestuurders verdienen zoveel dat ze geen tijd behoeven vrij te maken om hun oogkleppen af te zetten en externe wetenschappelijke onderzoeken te lezen en begrijpen. Het gaat toch maar om zaken, zaken over dingen die 'kinderen' heten, en wat zijn dat, zonder orthopedagogische kennis in het bestuur BJZ?! 'Dingen', die men makkelijk uithuis kan pleuren. Hebben geen toekomst.

    De KERN van vele onderzoeken is=: BJZ koppelt de kennis NIET bij de case.
    Er wordt extern telkens gesproken dat de regulieren jeugd-ZORG diagnostisch dient te zijn.
    Maar dat lezen of begrijpen de meeste bestuurders in de jeugdzorg niet, kennelijk, gezien de vele smoezen en leugens en bagatellisaties en afwimpelingen. En ze zijn, ik bevestig dat, zo druk met verdienen, dat ze niet door hebben dat dit langzamerhand doorzien wordt door de ervaringsdeskundigen, die geen multiprobleemgevallen zijn, maar belezen en onderzoekende mensen.

    Contactjournaals zijn leuk om op te vragen (tegenwerking van BJZ!) en te bestuderen.

    BeantwoordenVerwijderen