De intimidatietechnieken van Erik Gerritsen

Op 6 mei dient het kort geding dat Bureau Jeugdzorg Amsterdam heeft aangespannen tegen Arnold Heertje, om te voorkomen dat de namen van twee gezinsmanagers genoemd zullen worden in zijn nieuwste boek.  

Zij vrezen de openbaarmaking van de identiteit van hun medewerkers, omdat ze weten dat Heertje een uitgesproken tegenstander is van jeugdzorg en haar handelswijze in het algemeen, waarbij hij zich baseert op een aantal zaken in het bijzonder. Zoals die van de moeder waarvan het zevenjarige  kind van het schoolplein werd weggehaald door jeugdzorg en naar een geheime locatie werd gebracht. Een zaak die niet alleen opzien baarde doordat Heertje er landelijke bekendheid aan gaf in zijn column op RTL-Z, in een terminologie die de jeugdzorgmentaliteit in verband brengt met de Tweede Wereldoorlog, maar vooral omdat jeugdzorg zich hiertegen meende te moeten verdedigen met een persbericht op de eigen website.

Onjuistheden in persbericht

Het persbericht was zeer gedetailleerd en zou normaal gesproken nooit mogen zijn geplaatst in verband met de privacy van de betrokkenen, want hoewel er geen namen werden genoemd, was de casus herkenbaar genoeg voor de omgeving van het gezin. Het bericht bevatte bovendien onjuistheden en gaf opmerkelijk genoeg geen informatie over de vader van het kind, hoewel daar zeker het een en ander over te vermelden valt, zoals wij hebben vernomen uit betrouwbare bron. Het bericht was eenzijdig, privacyschendend (de opsteller van het bericht, Maureen Veurman gaf de redactie van Jeugdzorg Dark horse telefonisch nog meer informatie over deze zaak terwijl wij niet eens een belanghebbende partij zijn) en diende geen ander doel dan zich publiekelijk te verweren tegen de beschuldigingen van Heertje. Onze redactie kreeg in dit telefoongesprek ook niets te horen over de ware toedracht van het verleden van vader.

Een ander apart element in deze zaak is dat Jeugdzorg Amsterdam naar de uitgever van Heertje is gegaan, Prometheus, om inzage te eisen in het boek, zogenaamd om te controleren of er geen namen van medewerkers genoemd zouden worden, maar in werkelijkheid om zich van te voren te kunnen indekken tegen hetgeen Heertje ze voor de voeten zal werpen in zijn schrijven. Inzage eisen in een boek voordat het gepubliceerd wordt hoort niet in onze cultuur thuis en is regelrechte intimidatie. Het is ook blufpoker, want een uitgever die zichzelf respecteert zal hier nooit aan toegeven, maar de opportunist Gerritsen dacht ‘niet geschoten, is altijd mis’.

Uitgeverij intimideren

In eerste instantie leken de acties indrukwekkend; een persbericht met het ‘ware verhaal’ over het kind, de uitgever van Heertje intimideren en een kort geding aanspannen tegen publicatie van de namen. (Website Geen Stijl en Jeugdzorg Dark horse hadden de namen inmiddels verwijderd). Maar de situatie is inmiddels veranderd. 

Het persbericht kreeg veel kritiek op Twitter en is kort daarna van de website van Jeugdzorg Amsterdam verwijderd. Het kort geding is verplaatst naar aankomende dinsdag (6 mei 2014), nadat via een toegekend wrakingsverzoek door de advocaat van Heertje (Loonstein) duidelijk werd dat de zaak niet zonder meer achter gesloten deuren zou worden behandeld, waar Jeugdzorg Amsterdam om had verzocht en waar de eerste rechter zonder Heertje hierin te kennen zomaar mee had ingestemd. De tijd begint voor Gerritsen te dringen, want 9 mei komt het boek al uit. De inhoud ervan kent hij nog niet. De namen van de medewerkers van Bureau Jeugdzorg van de betreffende casus zijn nog gewoon te vinden op rechtspraak.nl, zelfs als ze op last van de rechter uit het boek verwijderd moeten worden.

http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:GHAMS:2014:769
 

Een wassen neus

Velen zijn van mening dat je kritiek kunt hebben op jeugdzorg, maar dat de namen van medewerkers niet genoemd mogen worden, omdat ze niet werken op persoonlijke titel. Op zich is dit natuurlijk ook zo, maar toch valt er ook heel wat te zeggen voor het argument van Heertje tijdens het radio-interview waarin hij stelt dat indien de namen niet genoemd worden, er ook nooit wat zal veranderen in de jeugdzorg. Noem je de naam van een specifieke leraar op een specifieke school en vermeld je daarbij dat deze slecht lesgeeft, dan onderneemt men meteen actie. 

http://www.radio1.nl/item/193101-Heertje%20hels%20op%20Jeugdzorg.html

Menigeen weet dat klachtenprocedures in de jeugdzorg een wassen neus zijn en dat het onpersoonlijke karakter ervan er al jaren voor zorgt dat niemand zich de kritiek wezenlijk aantrekt, niet in de sector zelf, maar ook niet in de politiek. Jeugdzorgmedewerkers worden niet persoonlijk verantwoordelijk gehouden voor hun falen. Papieren controlemechanismen hebben geen enkel effect, want papier is geen persoon en niet-bindende adviezen maken geen indruk. Als het schort aan de mentaliteit van de mensen die het werk doen en die de protocollen moeten naleven, dan kun je net zo goed nog honderd protocollen in het onderste laatje van je bureau neerleggen, maar de dagelijkse werkelijkheid blijft hetzelfde.

De invalshoek van Heertje is gericht op de mentaliteit, de onmenselijkheid waarmee veel jeugdzorgmedewerkers te werk gaan en daar is Gerritsen doodsbang voor. Via allerlei klachtenprocedures, gesprekken, evaluaties, beterschapbeloften en wat al niet meer, kun je mensen jarenlang blijven misleiden en de meerderheid van de mensen blijven wijsmaken dat je goed werk levert, met een kleine noodzaak tot verbetering (waar hard aan gewerkt wordt!), maar als iemand je gewoon recht in je gezicht zegt dat je mentaliteit niet deugt, dan kun je daar niet zoveel tegenin brengen.

Sven Snijer