De Augeo Foundation heeft een missie!

Geen mooier product dezer dagen dan het product kindermishandeling, vooral omdat de meeste mishandelde kinderen nooit zullen worden gevonden. De associaties die het woord kindermishandeling oproept, doet menigeen denken aan zeer ernstige condities waarbij onmiddellijk ingegrepen moet worden voor de veiligheid van het kind, maar in de praktijk wordt er meestal verwaarlozing mee bedoeld en in een veel kleiner aantal gevallen mishandeling.

Dat weerhoudt de handelaren in mishandeling er niet van om verwaarlozing consequent in één adem te blijven noemen met mishandeling, alsof het net zo erg is voor een kind om door de vader of oom verkracht te worden,  als wanneer het getuige is van een paar ruzies tussen de ouders in de keuken, omdat het huwelijk even door een mindere periode gaat. Stemmingmakerij van de bovenste plank, om een heleboel mensen aan een baan te helpen die niet meer van ze vraagt dan het vermogen om mensen hun focus richten op ‘alles wat verdacht is’. Een makkelijke baan, omdat je niet iets maakt, maar vooral veel kapot maakt. Een reputatie van (vals) beschuldigde ouders is makkelijker gebroken dan weer opgebouwd en kinderen worden nog altijd makkelijker uit huis geplaatst dan weer teruggeplaatst.  

http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/article/detail/1088926/2010/02/09/rsquo-Het-gezin-is-helemaal-weg-rsquo.dhtml

Non Profit

De Augeo foundation noemt zich een non-profit organisatie, maar de cursussen signaleren voor docenten worden voor € 24,20,- aangeboden. Ze hebben als doelstelling 100.000 docenten te scholen wat neerkomt op € 2,4 miljoen euro. Met online-cursussen heb je weinig kosten, want er hoeven geen boekwerken getransporteerd te worden en geen lesruimtes afgehuurd, dus buiten de ontwikkelingskosten van de online-cursus is elke extra cursus die je aan de man brengt boven de kostprijs pure winst.

En het blijft niet bij docenten! Op de website van Augeo is te lezen dat er nog een heleboel beroepsgroepen op het verlanglijstje van Mariëlle Dekker staan. Thuiszorg, gehandicaptenzorg, verslavingszorg, voortgezet- en primair onderwijs en nog vele anderen. 

http://www.thenextpage.nl/index.aspx?chapterid=65&contentid=547&ID=64&showCursus=True&inOntwikkeling=True&showCombiPakket=True&actief=True&overviewPage=1&overviewPageSize=20

http://onderwijsenkindermishandeling.nl/na-signaleren-nu-leren-bespreken/

http://www.thenextpage.nl/index.aspx?FilterId=1&ChapterId=4&ContentId=1381

Melding doen

Het doel van de Augeo Foundation is dat het straks niet langer ‘gemiddeld een jaar’ zal duren voordat er iemand een melding doet. Want, net als veel politici, denken ook de mensen van de Augeo Foundation dat indien er een melding wordt gedaan over een zorgenkind de ‘professionals’ van het AMK het dan overnemen. En dat het kind dan in goede handen is. Zoals gebruikelijk zijn ze niet geïnteresseerd in het vervolgtraject, maar alleen in het signaleren, dat eventueel leidt tot melden. Geen weet hebbend van het leed dat gezinnen (en dus kinderen!) vaak juist door jeugdzorg zelf wordt aangedaan. Een blind geloof in het systeem dat al jaren laat zien niet een toegangspoort te zijn tot effectieve en klantvriendelijke hulp, maar de blokkering ervan, omdat het eigen ego te groot is. Controleren en domineren, het kind isoleren en de ouders in hun hele wezen problematiseren. http://www.augeo-foundation.nl/nl/nieuws/gezocht-bevlogen-bestrijders-kindermishandeling

Flyer signaleren kindermishandeling: http://www.thenextpage.nl/Sites/Files/0000000652_130304%20Brochureflyer%20docenten%20en%20zorgco%C3%B6rdinatoren%20VO.pdf

Natuurlijk probeert jeugdzorg in de aanloop naar de transitie zijn vriendelijkste gezicht te laten zien en lijkt het er soms op dat ze ouders nu wel serieus nemen, maar het naar beneden brengen van de cijfers van ondertoezicht-stelling en uithuisplaatsing is een berekende operatie. 

We kunnen er op wachten tot de transitie binnen een paar jaar volkomen vast loopt, om Bureau jeugdzorg dan naar voren te zien dringen als ‘redder in nood’ om alles weer helemaal naar zich toe te trekken en orde op zaken te stellen met een fikse partij dwangmaatregelen en natuurlijk de roep om meer geld. Want wat weten gemeenteraadsleden nu van jeugdzorg? Net zo weinig als de Ministers en Staatssecretarissen van de achtereenvolgende kabinetten. Een onwetendheid  die ook de reden was dat ze er dáár vanaf wilden.

Een beetje interessant doen over ‘financieringsstromen’ en ‘hulp dichter bij de mensen organiseren’ en je kunt makkelijk verlost raken van een warboel aan onlogische wetten en regels die gecreëerd zijn op landelijk niveau. Laat de boel maar lekker ontsporen op gemeentelijk niveau, dan mogen ze dat schip van bijleg mooi bekostigen uit andere potjes. Jammer jongens, volgend jaar geen zwembad meer in jullie  gemeente. Geweldig toch hoe iedereen daar in getrapt is, het ontzorgen en demedicaliseren. 'Veel beloven en weinig geven, doet de gek in vreugde leven'. Jullie mogen het zelf doen, zegt de overheid tegen de gemeenten. Wat aardig, het lijkt haast een cadeautje!

De wortels van de Transitie

Wie de wortels bestudeert van de hele transitie, komt er achter dat er een ernstig misverstand bestaat over het woord professionaliteit. In de beschrijving van de RMO (Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling) wordt het gelijk gesteld aan 'bureaucratie, verambtelijking en schaalvergroting'. Het zou hebben geleid tot te weinig bewegingsruimte voor professionals, die zich daardoor minder zeker voelen in het uitoefenen van hun vak. U kent dat wel, het gewauwel van de Ministers en Kamerleden over de ‘professional meer vertrouwen geven’, zoals Tweede Kamerlid Loes Ypma (PvdA) tot vervelens toe bleef herhalen in het jeugdzorgdebat voorafgaande aan de stemming in de Eerste Kamer over de nieuwe jeugdwet.

http://www.wmowonen-nh.nl/documenten/publicaties/ontzorgen-en-normaliseren

Het misverstand over het begrip professionaliteit in het RMO-rapport betreft uiteraard de negatieve associatie met een kille overgeorganiseerde en gestandaardiseerde zorg, waarbinnen mensen geen mensen meer zijn, maar een nummer van een casus. Dit is echter niet wat het woord professionaliteit in werkelijkheid betekent. Professioneel zijn, betekent 'deskundig' zijn in het normale spraakgebruik. Er een professional bijhalen, wil zeggen dat er iemand wordt ingeroepen die verstand heeft van de materie. Iemand met kennis en ervaring. Denkt u zich eens in wat voor een misverstanden het oplevert als we dat gaan verwarren met het ontmenselijken van zorg en het aan hun lot overlaten van gezinnen die tevergeefs om hulp vragen en die worden afgescheept met wachtlijsten. 

Zó dom

Het is niet te bevatten dat er zo simplistisch geredeneerd wordt in een rapport dat zo’n grote invloed heeft uitgeoefend op het beleid van de overheid aangaande jeugdzorg! Zorg professionaliseren heeft volgens de RMO geleidt tot slechtere kwaliteit van hulpverlening. Zo dom heb ik het nog nooit gehoord. 

Wat de RMO bedoelt te zeggen, maar dat doet ze niet, is dat het verzakelijken van de kijk op zorg heeft geleid tot een organisatiestructuur die alles erg star en bureaucratisch heeft gemaakt, waardoor verschillende hulpverleningsinstanties teveel op hun eigen eilandje zijn blijven zitten en hulp teveel gekoppeld is geraakt aan aparte ‘potjes’. Het integrale karakter van de hulpverlening is verdwenen, vandaar dat ze nu overal de sociale wijkteams aan het promoten zijn en wonderlijke uitvindingen als een Ouder en Kindadviseur (in het RMO rapport een 'pedagogische huisarts').

Geen diagnostiek in de toegangspoort

Maar beste mensen van de RMO en het kabinet, de jeugdzorg anders organiseren en de geldstromen minder ingewikkeld maken, had ook gekund zonder een transitie naar de gemeenten. En het aantal ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen naar beneden brengen is eveneens heel goed mogelijk zonder de transitie. Want dat gebeurt namelijk nu al en het is nog lang geen 2015. Fred Teeven had in zijn toelichting op een rapport over j-GGZ en jeugdzorg opgemerkt dat het in al die jaren niet gelukt was om diagnostiek in de toegangspoort tot de jeugdzorg te realiseren en daarom was eigenlijk  de transitie bedacht. Zo kon er in de gemeenten door de sociale wijkteams besloten worden of er opvoedhulp nodig was of meer specialistische hulp. Idealiter gedacht, geen jeugdzorg meer die leeft van gedwongen maatregelen, maar eerst kijken of er vriendelijkere hulp mogelijk is (met eigen netwerk) en aan de andere kant de j-GGZ een hak zetten door de doorverwijzingen van de huisarts naar specialistische hulp flink af te remmen.

Ik kom even terug op het woordje ‘gelukt’ van Teeven, want dat is toch een curieuze zin: het was niet gelukt om diagnostiek in de toegangspoort van jeugdzorg te realiseren. Je zou denken, als het in eerste instantie niet lukt, probeer je het nog een keer, je past je methode een paar keer aan, net zolang tot het wel lukt. Er wordt toch niet gevraagd of ze water kunnen laten branden? Er wordt gevraagd om meer deskundigheid bij de aanvang van een jeugdhulpverleningtraject! Niets meer en niets minder. Ouders vragen al tijden om meer kennis en bekwaamheid (van een specialist) en minder speculaties van de naar mishandeling speurende jeugdzorgwerker. Dat is toch niet zo moeilijk? 

Daar hoeft toch niet een hele transitie voor op touw gezet te worden? Jeugdzorg en de j-GGz wilden niet goed samenwerken. Nou, dan zet je ze met elkaar om de tafel, zeg maar een soort mediation. Dan zegt jeugdzorg ‘Ik voel me niet serieus genomen’. Dan antwoord j-GGZ ‘Dat komt ook omdat je zaken naar je toetrekt waar je geen verstand van hebt’. En dan zegt de overheid, ‘Goed, dan mag de best opgeleide professional het voortouw nemen en een beleidsplan ontwikkelen, waar de functie van jeugdzorg integraal in wordt opgenomen’. Zo kan er onmiddellijk bij het begin van een hulpverleningstraject worden onderscheiden tussen opvoedhulp en kindeigen problematiek (en/of medische aandoening) door iemand die deskundig is en wanneer het probleem meer op het niveau van sociale zelfredzaamheid ligt, kan jeugdzorg het afhandelen.

Augeo en stichting RAAK

Dat wil zeggen, als jeugdzorg niet continu hijgerig wordt aangestuurd om steeds meer mishandeling te signaleren, door een overheid die zich gek laat maken door clubjes als de Augeo Foundation, zoals voorheen door de Stichting RAAK, die de overheid overhaalde de RAAK-regio’s in te stellen. (http://www.stopkindermishandeling.nl/) RAAK, die er voor verantwoordelijk is dat nu vrijwel alles wat er met -en om het kind gebeurt ‘mishandeling’ kan worden genoemd. De echte oorzaak van de pedagogische verwaarlozingsmaffia. De reden dat je als ouder nergens meer naartoe durft met je kind omdat je geen hulpverlener, juffrouw, maatschappelijk werker, of IB-er nog durft te vertrouwen. En al helemaal Bureau Jeugdzorg niet. Het begint één grote samenzwering te worden rondom gezinnen. Even wat ‘zorgjes’ bespreken, vragen aan andere ‘professionals’ om ook een duit in het zakje te doen en je gezin gaat de glijbaan af naar beneden, richting een juridische molen en helse avonturen in de strijd om je kinderen.

Meer signaleren, meer melden, de wereld beter maken…Je moet volgens Mariëlle Dekker ‘bevlogen’ zijn als je kindermishandeling wilt stoppen. En dat is nu juist waar ik zo bang voor ben. Die bevlogenheid, dat geloof…Ik kan me nog goed herinneren dat de ‘War on drugs’ werd afgekondigd door de Amerikaanse overheid, jaren geleden. Wat ze al niet uit de kast hebben gehaald om de drugstoevoer naar de VS te stoppen, door zelfs in de drugsproducerende landen jungleoorlogen uit te vechten met drugsbaronnen. Het heeft allemaal niets geholpen, want de wortel van kwaad blijft armoede. Een maatschappelijk systeem dat een te grote ongelijkheid kent en waarin mensen gedreven door wanhoop toch de meest ongezonde keuzes blijven maken.

Het probleem met kindermishandeling is eveneens armoede, maar dan meer een armoedige denkwijze. Het trieste geloof dat je als overheid altijd achter de feiten aan moet blijven lopen (de sector zelf alles laten invullen) en lekker dweilen met de kraan open. Eerst de onbekwame jeugdzorg vele hulpverleningstrajecten laten verpesten, door jeugdigheid van de hulpverleners, kennisgebrek, te veel juridische macht, leugens en bedrog en hierdoor kinderen jaren lang laten rouleren in een systeem van pleeggezinnen en residentiële instellingen. Want specialistische hulp is zo ‘duur’ zeggen de politici, precies wat jeugdzorg ook altijd aanvoerde als ouders om een psycholoog vroegen.

Geen enkele verantwoordelijkheid

De Augeo Foundation neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor de keerzijde van het signaleren van (vermoedelijke) mishandeling. Op onze blog is al meerdere keren aangegeven dat signalen van mishandeling een hele andere oorzaak kunnen hebben. 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/forensisch-psycholoog-henry-otgaar-over.html

Het is niet altijd mishandeling wat je ziet en de beschuldiging is een zware verdenking die op een gezin wordt gelegd. Zeker met het oog op het volstrekt tekort schieten van forensische deskundigheid om te onderscheiden tussen echte mishandeling en andere oorzaken (medisch) en het weigeren om aan feitenonderzoek te doen door AMK/BJz/RvdK (of feiten zelf bewust aan de kant te schuiven als dit zo uitkomt in hun tunnelvisie – zie Yunus, Jordy, Remzi, etc) is de heksenjacht op mishandelende ouders een ziekte van onze tijd waarvan men mag hopen dat er gauw een geneesmiddel voor gevonden zal worden.

Bureau Jeugdzorg, CJG, Samen-Doen

Meer signaleren, betekent meer speculeren en dit zal leiden tot meer gezinnen in de knel en de sociale wijkteams zullen hierin geen verbetering brengen. Ze zijn net zo ondeskundig (onprofessioneel) als Bureau Jeugdzorg en gaan net als jeugdzorg op de stoel van de specialist zitten. Het oude mechaniek, maar nu via de ingewikkelde weg van sociale wijkteams, Ouder en Kindadviseurs, SamenDoenteams, het college, etc. Met de Centra voor Jeugd en Gezin hadden ze de bedoeling een laagdrempelige toegang tot hulp aan jeugdigen te creëren voor lichte problemen, maar daar wilde niemand naartoe, omdat het werd geassocieerd met Bureau Jeudgzorg en het risico om je kind kwijt te raken. Ook zochten mensen de antwoorden op hun opvoedvragen liever op het internet dan helemaal naar het CJG te wandelen. Een flinke zak met geld is hiermee weggesmeten. Het idee bij de kwijnende CJG’s was om dan maar te gaan zoeken naar kinderen en op plekken te posten waar veel ouders en kinderen kwamen. Maar toen waren er al de sociale wijkteams, die moeten nu gaan doen wat de CJG’s niet gelukt is. En de CJG’s moesten doen wat jeugdzorg nooit gelukt is; het vertrouwen winnen van ouders, zodat ze er makkelijk naar binnen lopen.

Linksom of rechtsom zal de overheid het ons door de strot proberen te duwen. Op de sociale wijkteams ligt nu al een smet. Privacyschending, achter de rug om van ouders met het kind aan de slag gaan, de school infiltreren, ouders Eigen Kracht opdringen als ze specialistische hulp willen voor hun autistische kind, continu gevolgd blijven worden, etc, etc. Ouders hebben al lang door dat ook de wijkteams in verbinding staan met jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming. Jongeren in Amsterdam hebben al aangegeven er geen vertrouwen in te hebben. https://jeugd020.pleio.nl/file/view/25605482/beleid-maak-je-samen-participatietraject-jongeren-en-ouders-meerjarenbeleidplan-sociaal

Ondanks alle mooie plannen en het idealisme van de naïevelingen, die bij gebrek aan een echte levensbeschouwing kritiekloos in de luchtspiegeling van de Civil Society klimmen, zijn waarheidsvinding en in staat zijn feiten boven ‘meningen’ en ‘indrukken’ te stellen er bij de sociale wijkteams ook niet bij. Het is gewoon een andere verpakking, maar straks weer dezelfde problemen. De doorzettingsmacht van de Ouder en Kindadviseur zal zoals gebruikelijk een wassen neus zijn en van daaruit zullen de frustraties van hulpverleners op gezinnen botgevierd worden.

Sven Snijer