Kindermishandeling als product

De marketing van kindermishandeling 

By Dimitri Tokmetzis  

Een gastbijdrage van Justine Pardoen, hoofdredacteur van Ouders Online, Mijn Kind Online en Weet wat ze gamen.

Met een nieuwe campagne roept de overheid burgers op om zoveel mogelijk meldingen te doen van kindermishandeling. Herkent u de signalen? Doe de test! Heeft u nog nooit iets gemeld? Doen! Al vele duizenden gingen u voor… De marketing van kindermishandeling is in volle gang. Over gegoochel met getallen.

Op de website www.watkanikdoen.nl vertelt de overheid wat je kunt doen als je kindermishandeling vermoedt. Prima dat zo’n website er is: iemand die vragen heeft, moet daar een antwoord kunnen vinden. Op die website van de nieuwe campagne van de overheid om burgers aan te sporen iets te doen als ze kindermishandeling vermoeden, lezen we dit: “Bij 82% van de meldingen die het Advies en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) ontvangt, blijkt er inderdaad sprake van kindermishandeling.”

Het lijkt verdorie wel echte reclame: daar wordt ook altijd zo slim gelogen met cijfers! Vooral het ophogen van verkoopcijfers is een veelbeproefde methode. Als je vertelt dat 90% van de mensen product X al gekocht heeft, dan ben je een sukkel als jij dat nog niet gedaan hebt. Of: 93% van de lezers van blad X gaf product Y een 8 of hoger. Het schijnt te werken: wie twijfelt, moet geloven dat een zeer grote groep hem al voorgegaan is. Nu u nog! Twijfelt u over kindermishandeling? Hier zijn de signalen; doe de test! Twijfelt u over melding bij het AMK? Niets is erger dan stilzitten. Gewoon doen!

Maar nu het gegoochel met de cijfers. Zo zit het dus werkelijk:
Betekent die 82% dat van de keren dat iemand het AMK belt er in 82% van de gevallen kindermishandeling geconstateerd is? Nee. Alleen in 82% van de meldingen. Maar een melding is het alleen als het AMK besluit om een onderzoek te starten.  

Van de ruim 52.000 contacten (alle mensen die bellen) wordt meer dan de helft (ruim 27.000) afgedaan met een eenmalig advies, nog eens 9.000 met een consult. Slechts minder dan een derde van de contacten (om precies te zijn 16.156) leidt tot een onderzoek van het AMK, de rest niet (dat gaat dus om 68%). En alleen die gevallen die tot een onderzoek leiden, worden melding genoemd. (Bron: MOGroep)

Van die 16.156 meldingen (feitelijk zijn het dus onderzoeken) wordt in 6,5% van de gevallen geconcludeerd dat er geen sprake is van mishandeling en in 12,5 % van de gevallen is mishandeling niet aangetoond (maar ook niet uitgesloten). Dat is samen 19%. De rest gaat ergens over. In 17,5 % van de meldingen is sprake van lichamelijke mishandeling of verwaarlozing. Psychisch geweld is een aparte categorie, goed voor krap 9% van de onderzochte gevallen (meldingen).

Het echte cijfer ziet er dus zo uit: 4,5% van de oorspronkelijke contacten met het AMK gaat over lichamelijk geweld tegen of verwaarlozing van het kind zelf, en 16% van de oorspronkelijke contacten gaat over een niet-wenselijke opvoedingssituatie (getuige van geweld, affectieve of pedagogische verwaarlozing).

Je moet ook weten dat veel onder mishandeling valt: een kind dat getuige is van geweld zonder dat het zelf geslagen wordt (22,5 % van de meldingen), heet dus ook mishandeld. Onder mishandeling valt ook affectieve verwaarlozing en pedagogische verwaarlozing: goed voor respectievelijk 15,9% em 22,6 % van de meldingen. Allemaal gezinnen waarin wat opvoedingsondersteuning een groot verschil zou kunnen maken, daar niet van. Maar om dan meteen te spreken van kindermishandeling, gaat ook wel wat ver. De meeste gezinnen hebben de aangeboden hulp dan ook dankbaar aanvaard.

Het is goed om iets te doen tegen kindermishandeling. Maar door gegoochel met getallen lijkt het te gaan over enorme aantallen: “In een schoolklas van 30 kinderen wordt gemiddeld ten minste 1 kind mishandeld.” Weet u al wie het is in uw omgeving?

We worden bang gemaakt: voor je het weet laat je een kind in de steek. Moet je bij twijfel altijd melden? Misschien doe je wel meer kwaad dan goed.

Een ouder vertelde ons het volgende:

“Ja, ik heb wel eens getwijfeld ja. Ik heb een buurmeisje van vijf, dat heeeeel veel buiten speelt. Vaak in haar uppie. Haar ouders zijn vorig jaar gescheiden, het meisje is enig kind en haar moeder zit niet lekker in haar vel. Vorige week vertelde het kind mij dat haar moeder al haar speelgoed had weggegooid. Ze was al haar Playmobil kwijt, pyramide, boot, alles. Omdat die moeder niet van kinderspeelgoed hield, zei het meisje. Toen heb ik getwijfeld. Vooral omdat het kind vaak de indruk wekt dat ze wat aan haar lot overgelaten wordt. Ik was bang dat haar moeder misschien de weg even kwijt was (geweest). Voor ik de tijd had gevonden om het verhaal te checken bij een andere buurvrouw, die veel met die moeder optrekt, ging mijn dochter bij het buurmeisje spelen. Met de Playmobil, de pyramide, de boot …
Ik was blij dat ik het AMK nog niet gebeld had.”
 
Verhalen van ouders die te maken hebben gekregen met onterechte meldingen bij het AMK van overbezorgde of rancuneuze buren, zijn altijd zeer schrijnend. Maar daarover een andere keer.

Feiten en verzinsels gaan niet samen

http://www.eo.nl/ditisdedag/item/vvd-pleit-voor-meldingsplicht/

Kamer: Spoeddebat over kindermishandeling

http://www.eo.nl/ditisdedag/item/kamer-spoeddebat-over-kindermishandeling/

Alle partijen in de Tweede Kamer, met uitzondering van de PVV, willen een spoeddebat over de aanpak van kindermishandeling in ons land. Dat kondigde PvdA-kamerlid Loes Ypma namens deze partijen aan in Dit is de Dag op Radio 1.

Aanleiding voor het debat is de uitzending van het televisieprogramma Dit is de Dag Onderzoek dat vanavond onthult dat verdachten van kindermishandeling bijna altijd vrijuit gaan. “Het is schokkend dat slechts 1 procent van de vermoedelijke daders voor de rechter komt. Dat zijn bedroevend lage cijfers.”, aldus Ypma.

Uit het onderzoek dat Dit is de Dag uitvoerde blijkt dat het kabinetsbeleid dat tot meer aangiftes van kindermishandeling moet leiden, nauwelijks werkt. Ook van de hardere aanpak van de daders is geen sprake.Ypma wil dat minister Opstelten van Veiligheid en Justitie een onderzoek doet naar de falende aanpak van kindermishandeling: “Kindermishandeling laat levenslange littekens achter” aldus Ypma. “Het Openbaar Ministerie heeft in 2010 daarom gezegd dat het aantal aangiftes omhoog moet en dat er meer daders vervolgd moeten worden. Dat gebeurt dus niet. We hebben daarom direct een debat aangevraagd met minister Opstelten.”

De Advies- en  Meldpunten Kindermishandeling stelden in 2012 in 15.403 gevallen vast dat er sprake was van kindermishandeling. Toch werd er in dat jaar maar 2150 keer aangifte gedaan.

Uiteindelijk zijn er in 2012 slechts 200 kindermishandelingszaken voor de rechter gekomen. In eenderde van die zaken worden de vermoedelijke daders vrijgesproken, ondanks dat veelal is vastgesteld dat de mishandeling heeft plaatsgevonden.

Conclusie: daders van kindermishandeling gaan vrijwel altijd vrijuit. De  Tweede Kamer roept minister Opstelten nu met spoed naar de Tweede Kamer. Het debat zal binnen twee weken plaatsvinden.

VVD pleit voor meldingsplicht

Brigitte van der Burg van de VVD pleit al langer voor een meldingsplicht als het gaat om kindermishandeling. "Ik hoop dat daar nu wel een Kamermeerderheid voor is." Lees hier haar hele reactie.

"De VVD heeft in het verleden al gepleit voor een meldingsplicht daar waar het gaat om kindermishandeling, daar was toen geen meerderheid voor in de Tweede Kamer. Als ik kijk naar de cijfers in de documentaire dan hoop ik dat die meerderheid er in de toekomst wel komt, want ieder kind dat wordt mishandeld is er één teveel."

"Kindermishandeling moet hard worden aangepakt, dat betekent dat het aantal meldingen en het aantal aangiftes echt omhoog moet. Om vervolgens ook succesvoller te kunnen vervolgen moet er bij aangiftes meer gebruik worden gemaakt van forensische pediatrische expertise. We hebben geld vrij gemaakt voor artsen die getraind zijn in het herkennen van kindermishandeling, wat de VVD betreft moeten we die artsen waar mogelijk altijd inzetten om vaker te komen tot een succesvolle vervolging."

CDA: er kan niet langer gewacht worden

Mona Keijzer van het CDA gaat vragen om het eindelijk eens goed te regelen. "Zonder aangifte en goed forensisch onderzoek kan het Openbaar Ministerie weinig doen." Lees de hele reactie van het CDA.

"Ik heb de film gezien. De cijfers zijn schokkend. Het verdriet in de verhalen aangrijpend. Het is precies zoals halverwege gezegd wordt door Lonneke van Duurling, forensisch-pediatrisch arts: zonder aangifte en goed forensisch onderzoek kan het Openbaar Ministerie weinig doen."

"Helaas is er nog steeds geen structurele financiering van goed forensisch onderzoek gericht op kinderen. Al vanaf dat ik namens het CDA in de kamer zit, strijd ik hier voor. Steeds weer worden zaken op lange baan geschoven. Bij de behandeling van de Jeugdwet in oktober 2013 leek het er op dat het nu geregeld zou gaan worden. Helaas heb ik vorige week weer gehoord dat de financiering nog steeds niet rond is. Onvoorstelbaar."

"Als het geld niet geregeld is, kan de taak namelijk niet uitgevoerd worden terwijl uit deze uitzending glashelder wordt dat dit zeer nodig is. Ik ben daarom blij met het werk dat de EO gedaan heeft, want nu moet ook voor de regering duidelijk zijn dat niet langer gewacht kan worden. Ik ga ze vragen om het nu eindelijk eens goed te regelen."

D66 wil opheldering

D66 wil opheldering en gaat vragen stellen met de PvdA. Tweede Kamerlid Vera Bergkamp: "Dit moeten we als politiek niet accepteren." Lees de hele reactie van D66.

D66 heeft met verbazing kennisgenomen van de aflevering van 'Dit is de dag'. Een veilig thuis is voor kinderen een van de belangrijkste voorwaarden om gelukkig en gezond op te groeien. Als deze veiligheid verstoord wordt door mishandeling heeft dit grote gevolgen en veroorzaakt dit veel leed bij het kind en vaak later ook nog. Uit de uitzending blijkt echter dat het plegen van kindermishandeling bijna nooit strafrechtelijke consequenties heeft voor de dader. Met andere woorden: de dader gaat vaak vrijuit.

Dat zou volgens de uitzending liggen aan het feit dat er weinig aangiftes worden gedaan en moeizaam bewijsmateriaal wordt vastgesteld. Daarnaast zijn cijfers over het aantal aangiftes en meldingen onvoldoende beschikbaar.

Kamerlid Vera Bergkamp, woordvoerder D66 Jeugdzorg: 'Door de uitzending ontstaat de vraag hoe effectief het beleid van het kabinet is om kindermishandeling aan te pakken. Kindermishandeling is een ernstige zaak en een strafbaar feit en verdient te allen tijden de aandacht van het kabinet. Daar hoort ook een effectieve daderaanpak bij. De uitzending laat helaas zien dat ondanks alle middelen die het kabinet inzet: de registratie niet optimaal is, er weinig aangiftes zijn en daders vaak vrijuit gaan. Dit moeten we als politiek niet accepteren. Ik zal daarom opheldering van kabinet hierover vragen en zal samen met de PvdA hier vragen over stellen.'
 

Jeugdzorg Dark horse: En ach, wat zijn ze toch verbaasd en geschokt, de dames van de Tweede Kamer die jeugdzorg als hoofdpijndossier hebben! Worden er zo weinig daders van kindermishandeling in het strafrecht veroordeeld? Wat hadden ze anders verwacht dan, met de manier waarop het jeugdbescherming in ons land is ingericht!? Ze weten donders goed dat met de nadruk op de veiligheid van het kind, de schuld of de onschuld van ouders vaak een irrelevante aangelegenheid is.

Hoe vaak hebben we jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming niet horen zeggen dat er in het jeugd- en familierecht niet aan waarheidsvinding kan worden gedaan. Dat is niet in het belang van het kind als er onmiddellijk moet worden ingegrepen. En met die verschuiving, weg van de feiten, is er natuurlijk automatisch een verschuiving weg van het strafrechtelijk vervolgen van daders.

En dat vindt jeugdzorg helemaal niet erg, want met of zonder strafrechtelijke vervolging, kunnen zij met het kind doen wat ze willen. Het is zelfs nadelig voor jeugdzorg als er meer aangiftes zullen worden gedaan, zoals de dames Kamerleden nu opeens over elkaar heen buitelend om het hardst roepen. Want om iemand veroordeeld te krijgen moet er voldoende bewijs zijn en dat bewijs is er natuurlijk in de meeste gevallen niet.

Het opvoeren van de aantallen strafprocessen tegen vermeende kindermishandelaars zou wel eens het omgekeerde aan het licht kunnen brengen. Het zal onthullen dat er door het AMK/Jeugdzorg en de RvdK veel te vaak kindermishandeling wordt geconstateerd die helemaal geen kindermishandeling blijkt te zijn. Een hoop gebakken lucht, speculaties, onderbuikgevoelens en intuïties van jeugdzorgwerkers zou hierdoor aantoonbaar worden. Veel beschuldigingen waar een gezin nu gemakkelijk mee in de tang genomen kan worden door jeugdzorg, die uitblinken in vaagheid en subjectiviteit, zouden aan veel objectievere criteria worden onderworpen als ze door de strafrechter beoordeeld worden. Ik zeg doen!

Uitholling van de rechtspraak

Tenzij….we dezelfde ontwikkeling gaan zien die we ook in het civiel recht hebben meegemaakt, de uitholling van de rechtspraak door het verwateren van de definitie van mishandeling, zodat daar opeens van alles onder verstaan mag worden. Als we straks in het strafrecht ook de spookverschijning gaan waarnemen van ‘pedagogische verwaarlozing’ in plaats van keihard aantoonbare mishandeling, dan gaan we weer de zoveelste grens over in de waanzin rond kindermishandeling. Straks kun je strafrechtelijk veroordeeld worden omdat je je kind te weinig knuffels hebt gegeven, of omdat je ruzie hebt gemaakt met je vrouw waar je kind bij was.

Ik hoop maar dat er toch nog op tijd de centjes beschikbaar komen voor echt forensische expertise, zodat al die 15.000 gevallen van kindermishandeling die door de fantasten van het AMK zijn geconstateerd één voor één onder de loep genomen zullen worden, om feit en fictie uit elkaar te halen*. En dan mogen de ouders die hun kind echt hebben mishandeld van mij rustig de gevangenis in, waar ze allerlei cursussen en trainingen krijgen om beter met zichzelf en beter met kinderen om te leren gaan.

Maar die centjes komen er niet hé? Dat weten de Kamerleden zelf ook wel…Dus het klinkt heel mooi, verbaasd en oprecht verontwaardigd, maar ik hou er persoonlijk toch rekening mee dat ik over niet al te lange tijd de kans loop dat ik naar de gevangenis moet, omdat mijn kind shampoo in de ogen heeft gekregen (wat erg prikte) en Bureau Jeugdzorg aan de officier van justitie heeft doorgegeven dat ik dat expres deed.

Sven Snijer
 

*Wat zou strafrechtelijke vervolging van de daders hebben betekend in de zaak Yunus?

Als voor de strafrechter zou zijn aangetoond dat het ontlastende bewijsmateriaal, het radiologisch rapport waaruit blijkt dat de jongen nooit mishandeld is geweest, door Bureau Jeugdzorg Haaglanden met opzet twee jaar is achtergehouden, om de onterechte uithuisplaatsing te kunnen continueren dan zouden de medewerkers van jeugdzorg persoonlijk de bak in zijn gedraaid en nu kwamen ze er gemakkelijk mee weg. Dat is de reden waarom er zo weinig aangiftes worden gedaan, omdat de groezelige en smerige werkwijze van Bureau Jeugdzorg er mee aan het licht zou komen. 

Ouder versus gezinsvoogd

Reactie van VWS/V&J is krom en onlogisch!

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/03/de-dader-gaat-vrijuit.html

Reactie Ministerie Veiligheid en Justitie, Ministerie VWS, nationale politie en Openbaar Ministerie en Task Force kindermishandeling nav de uitzending EO Dit is de Dag

Nieuwsbericht | 26-03-2014

Naar schatting zijn elk jaar bijna 119.000 kinderen het slachtoffer van mishandeling. Het gaat bijvoorbeeld om lichamelijke mishandeling, verwaarlozing of seksueel misbruik van een kind. De overheid wil kindermishandeling terugdringen. Door ouders te ondersteunen bij de opvoeding van een kind en door mishandeling eerder te signaleren. Maar ook door samenwerking tussen hulpverleningsorganisaties te verbeteren.

De acties van verschillende overheidsinstanties bij kindermishandeling zijn in de eerste plaats gericht op de veiligheid van het kind. De aanpak van kindermishandeling bestaat uit veel verschillende onderdelen, waarvan de strafrechtelijke vervolging het uiterste middel is: de stok achter de deur. Volgens hulporganisaties en uit gesprekken met therapeuten blijkt dat het stoppen van het geweld voor het kind zelf het allerbelangrijkst is.

Het beleid richt zich er met name op om alle overheidsinterventies in gezamenlijkheid op de meest effectieve wijze in te zetten om uiteindelijk te komen tot het stoppen van de mishandeling en het veilig en gezond opgroeien van het kind.

Zonder meer zeggen dat vaker en harder straffen kinderen helpt, geeft blijk van een beperkt inzicht in de aard van de problematiek.

In het algemeen zijn kindermishandelingszaken vaak moeilijk te bewijzen en een veroordeling is lang niet altijd in het belang van het kind. Zo kan de strafrechtelijke vervolging van de pleger een loyaliteitsconflict voor het kind opleveren indien die pleger een van de ouders is. Daarom kunnen interventies variëren van hulpverlening aan het gehele gezin om de onderliggende problematiek aan te pakken, tot een ondertoezichtstelling van een gezin, uithuisplaatsingen van het kind of een Huisverbod voor de geweldpleger. 

Jeugdzorg Dark horse: Heeft niemand van de Ministeries dan door hoe krom en onlogisch dit verhaal is? Eerst wordt er beweerd dat ‘de hele aanpak erop gericht is om de mishandeling te stoppen’ en twee alinea’s verder wordt gezegd dat kindermishandelingszaken over het algemeen ‘moeilijk te bewijzen’ zijn. 

Dus de aanpak is er op gericht iets te stoppen dat er misschien helemaal niet is. Dat is erg voordelig voor Bureau Jeugdzorg, want op die manier kan de bemoeienis met het gezin lang duren!Ze gaan net zolang door tot ze er zeker van zijn dat datgene beëindigd is, waarvan ze eigenlijk niet zeker weten of het er wel is/was. Volgens ditzelfde stramien kunnen ouders die vals beschuldigd worden van kindermishandeling ook nooit bewijzen dat ‘het’ er nooit was, maar blijft de smet dat er ‘iets’ was nog jaren aan ze kleven, als ze al het geluk hebben dat dit ‘iets’ niet heeft geleidt tot uithuisplaatsing en ze in jarenlange juridische procedures terechtkomen.

Loyaliteitsconflict?

En hoe slim is deze opmerking? ‘Zo kan de strafrechtelijke vervolging van de pleger voor het kind een loyaliteitsconflict opleveren voor het kind indien de pleger één van de ouders is’. En wat is dan het alternatief? Het uit huis plaatsen van een kind zonder de mishandelende ouder te vervolgen, maar deze enkel een beetje kleineren en vernederen met een bezoekuurtje in de maand, onder toezicht van één of twee personen (en geobserveerd vanachter een scherm), in een vreemd en kil gebouw, waar het kind alweer van de ouder wordt losgerukt als het goed en wel geacclimatiseerd is en er net een beetje interactie op gang begint te komen? Een bezoek waarbij ouder en kind geen emotie mogen tonen en waarbij er over bepaalde zaken niet gepraat mag worden (zoals over hoe het kind de uithuisplaatsing ervaart) en vooral niet over hoe het met de ouders gaat en dat ze het kind missen. Dat zal dan géén loyaliteitsconflicten geven?

En hoe is het toch steeds weer mogelijk dat gezinnen die onder jeugdzorg lopen zo opvallend vaak dode kinderen opleveren? Zijn deze professionals dan helemaal niet in staat om de gevaarlijke signalen bij ouders waar te nemen? Van veel gezinsdrama’s die de kranten hebben gehaald weten we dat jeugdzorg er een handje van heeft om de waarschuwingen uit de omgeving straal te negeren, omdat dit ze krenkt in hun professionele trots. Zíj zijn de professionals. Zorgelijke signalen zijn alleen nodig om een ondertoezichtstelling voor elkaar te krijgen zo lijkt het, zodat het gezin in het jeugdzorgmandje valt en de zorgen die daarna nog door de omgeving worden gesignaleerd worden ervaren als hinderlijk. Want dat houdt kritiek in op jeugdzorg  en daar is men niet van gediend, vooral niet wanneer de dreiging afkomstig is van die ene ouder die van de gezinsvoogd de sympathie geniet boven de andere ouder, in geval van echtscheiding. Dan kan de omgeving waarschuwen wat ze wil, maar gebeurt er niets.

Te weinig forensische experts beschikbaar

Tenslotte gaat deze verklaring ook niet in op iets wat in het EO-programma duidelijk naar voren kwam, het niet beschikbaar zijn van voldoende forensische specialisten om goed onderzoek te doen naar de (vermeende) mishandeling. Dit is helaas een groot probleem rond het thema kindermishandeling en een mes dat vervelend snijdt aan twee kanten: Vals beschuldigde ouders worden niet vrijgepleit wanneer blauwe plekken bij een kind een andere verklaring hebben dan mishandeling (ziektebeeld, ongeluk) en ouders die hun kinderen echt ernstig mishandelen worden hier niet voor veroordeeld. Dat zorgt ervoor dat ze ook geen strafblad krijgen en in een volgende relatie weer opnieuw kunnen beginnen, want de nieuwe partner kan nergens informatie vinden over het verleden van de mishandelaar. 

http://www.eo.nl/ditisdedag/onderzoek/aflevering/dit-is-de-dag-onderzoek-1/#reactions
 

Sven Snijer

De dader gaat vrijuit?

Volgens een onderzoek van de redactie van het EO-programma ‘Dit is de dag’ blijkt dat veel daders van kindermishandeling vaak vrijuit gaan. Ook hebben de programamakers geconstateerd dat het AMK (Advies en Meldpunt Kindermishandeling) per jaar 15.000 gevallen van kindermishandeling vaststelt, maar dat er slechts 2150 keer aangifte wordt gedaan. Van de vermeende mishandelaars die daadwerkelijk worden aangeklaagd gaat een derde vrijuit.

http://www.eo.nl/algemeen/pers/lijst/detail/artikel/dit-is-de-dag-onderzoek-kindermishandeling/

Het programma wordt vanavond uitgezonden zodat we vooraf niet kunnen zeggen met welke bedoeling het is gemaakt. Vanuit de insteek dat het jammer is dat er zo weinig daders hun verdiende loon krijgen voor het mishandelen van onschuldige kinderen? Vanuit de gedachte dat er te weinig aangifte wordt gedaan bij de politie, tegenover zoveel door het AMK geconstateerde gevallen van mishandeling? Of vanuit de vraag hoe het toch komt dat wanneer het AMK mishandeling heeft vastgesteld de rechter in het strafrecht die conclusie vaak niet kan onderschrijven?

Plaats de dader uit huis

Het zijn boeiende vragen zelfs zonder dat men de documentaire gezien hoeft te hebben, maar de intentie van de programmamakers maakt me wel nieuwsgierig.

Wie onze blog de afgelopen twee jaar heeft gevolgd, zal regelmatig de oproep van ‘TS’ voorbij hebben zien komen, dat in veel gevallen beter de pleger van kindermishandeling uit huis geplaatst kan worden dan het kind.

Als de mishandelende vader of moeder in de gevangenis zit (of ergens anders woont, terwijl hij/zij leert met de eigen agressie om te gaan) dan kan het kind gewoon in de eigen woning blijven, de eigen school blijven bezoeken, de eigen vriendjes en vriendinnetjes blijven zien en is er bovendien een kans dat de vader of moeder met een ernstig persoonlijk probleem (alcohol, drugs, gokverslaving, agressie, psychiatrisch, etc) elders wordt geholpen en op een goede dag weer mag terugkeren in het gezin.

Het is interessant dat juist nu de vraag wordt opgeworpen door journalisten waarom daders zo weinig de consequenties ervaren van hun mishandelingsgedrag, omdat met de huidige ommekeer bij jeugdzorg om de aantallen uithuisplaatsingen naar beneden te brengen en het kind binnen de gezinssituatie te helpen, natuurlijk ook de vraag belangrijker wordt wat ze aan moeten met ouders die niet te helpen zijn, omdat hun problematiek te acuut en te ernstig is. Eigenlijk wordt nu pas voor jeugdwerkers de vraag relevant waarom er nooit duidelijk onderscheid is gemaakt door Bureau Jeugdzorg tussen echte mishandeling (waar je aangifte van kunt doen bij de politie en waar een veroordeling uit kan volgen) en vermoedens van kindermishandeling waarbij wel het kind werd weggehaald uit het gezin, terwijl er geen mishandeling was bewezen.

Mishandeling bewezen?

Dat het AMK mishandeling heeft ‘geconstateerd’, zegt in de meeste gevallen niet zoveel. Deze constateringen missen vaak iedere feitelijke grond en zijn gebaseerd op het uitvergroten van zorgelijke signalen, het verkleinen van positieve elementen, het (laten) kwaadspreken door derden om het rapport maar vol te krijgen en het veren in de kont steken van overige zorgprofessionals, zoals school en Leerplicht om ze over te halen ook een duit in het zakje te doen van het mishandelingsvermoeden van het AMK, zodat men aan de slag kan met het advies tot dwangmaatregelen. En de Raad voor de Kinderbescherming neemt 80% hiervan in haar eigen rapportages blindelings over omdat zij geen dubbel werk mag doen, wat de vraag oproept hoe zij dan in staat moet worden geacht haar controlerende functie te vervullen.

Het programma van de EO zal inmiddels klaar zijn, maar ik vraag mij af of ze zo snugger zijn geweest om te constateren dat het verschil tussen 15.000 gevallen van ‘bewezen kindermishandeling’ tegenover zo weinig aangiftes bij de politie, meer duidelijk maakt over de opgeblazen hysterie rond het thema kindermishandeling en het oeverloos kunnen beschuldigen van ouders zonder bewijzen en veel minder over een mogelijke laksheid bij het doen van aangiftes.

Wat verdient beter?

En indien er inderdaad te weinig aangiftes zouden worden gedaan tegen daadwerkelijke kindermishandelaars waarvan de kans op veroordeling groot is, dan hoeft men niet ver te zoeken naar de redenen daarvoor. Want een ouder veroordeeld krijgen die zijn kroost systematisch psychisch of lichamelijk geweld heeft aangedaan is een snelle oplossing van het probleem, waarbij alleen de nazorg voor het kind voor Bureau Jeugdzorg werkgelegenheid oplevert, terwijl bij een spoeduithuisplaatsing en een jarenlang verblijf in allerlei instellingen en pleeggezinnen, de kassa voor deze hulpverleningsindustrie kan blijven rinkelen.

En dan heb ik het over de ouders die hun kinderen feitelijk mishandelen, maar er wordt natuurlijk veel meer geld verdient aan al die gezinnen die aan de leiband van jeugdzorg lopen omdat de aanvankelijke vermoedens van mishandeling in de loop van de tijd vanzelf zijn getransformeerd tot feiten, omdat in het jeugd- en familierecht er niet aan feiten en waarheidsvinding hoeft te worden gedaan. Onder het mom van ‘veiligheid voor alles’ kan ieder prematuur en hardvochtig ingrijpen in een gezin, ook achteraf bij gebleken loos alarm, toch worden gerechtvaardigd met alle juridische middelen die jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming ter beschikking staan, omdat de feiten van een zaak altijd door ‘vermoedens’, ‘onderbuikgevoelens’ en ‘professionele meningen’ zullen worden overwoekerd.

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/11/waarheidsvinding-is-een-drogreden.html

De goedgelovige rechter

De kinderrechter moet zich verlaten op wat de professionele kinderbeschermers hem voorschotelen en daarbij is niet de waarheid van belang, maar het welzijn van het kind, thuis of ergens anders. Wat ouders en kind tezamen wordt aangedaan door hen van elkaar te scheiden zonder dat gevaar voor het kind feitelijk kan worden aangetoond, een gevaar dat vaak minder groot is dan de schade van het ontwrichten van een gezin, daar heeft de rechter in veel gevallen geen boodschap aan.

Het belang van het kind wordt smal, individueel gedefinieerd. Het kind als een eenzame verdwaalde satelliet in een oneindige pedagogische ruimte.

Dit maakt veel kinderrechters kritiekloos richting jeugdzorg en doet ze ten onrechte ervan uitgaan dat de jeugdzorgwerkers die zich presenteren als ‘specialisten’ van het kinderbelang weten wat ze doen en ook de gevolgen van hun handelen op de lange termijn voor het kind kunnen overzien. Dit kunnen zij eenvoudigweg niet en de rechter zou de perverse prikkel altijd voor ogen moeten houden dat de partij die het advies uitbrengt aan de rechter over wat in het beste belang is van het kind, nooit zuiver op de graad kan zijn en ‘onpartijdig’ zoals ze graag doen voorkomen, als ze tegelijkertijd de voogdij in hun beheer hebben en geld verdienen aan het kind.

Kinderbescherming belemmert het strafrecht

Daarbij opgeteld de mentaliteit van de beschuldiger die per definitie slecht in staat is tot de omgekeerde beweging, het zoeken van de fout bij zichzelf. Dat is niet alleen psychologisch moeilijk, het geeft ook veel juridische problemen en nodigt uit tot het massaal indienen van schadeclaims door ouders die met hun kinderen hebben geleden onder de dwang, onkunde, kleinering en vernedering door Bureau Jeugdzorg. De emotionele en financiële schade die in veel gezinnen is aangericht is soms met geen pen te beschrijven, maar ik kan rustig stellen dat er ouders (en andere familieleden) zijn die na hun ervaringen met jeugdzorg kunnen worden omschreven als oorlogsslachtoffers. Niet zo lang geleden kreeg een moeder nog te horen van een jeugdzorgmedewerker ‘Ga de strijd niet met ons aan, want dat verlies je toch’. En vaak is dat ook zo. Maar ik denk dat zolang de leugens en valse verdachtmakingen nog ongelimiteerd over gezinnen kunnen worden uitgegoten, veel mensen deze strijd zullen blijven voeren, tot hun laatste snik. Het gaat tenslotte over hun kinderen en niet over een kapot broodrooster.

Het lijkt mij voor zowel de kinderen die echt worden mishandeld als voor de ouders die valselijk hiervan worden beschuldigd een zege als er voor de echte plegers van kindermishandeling duidelijkere sancties zijn in de vorm van straf of behandeling. Het niet feitelijk controleren van de door jeugdzorg en RvdK gedane beweringen over vermoedens van mishandeling, brengen niet alleen onschuldige mensen en hun kinderen diep in de problemen, maar maakt ook dat men er indirect toe geneigd is te denken dat het bestraffen van geweld tegen kinderen niet van belang is. Dat zijn twee kwalijke bijwerkingen van het eenzijdig gericht zijn op het veilig stellen van het kind in plaats van het degelijk onderzoeken en juist inschatten van de situatie in het gezin als zodanig.

Sven Snijer

Nog meer illegale adopties in Europa?

Het team van Patrizia De Luca wil Europese adopties. Zij lobbyen hard om de volledige bevoegdheid krijgen over de rechten van kinderen en de implementatie van een US/UK childwelfare (jeugdzorg) systeem in heel Europa . .. in overeenstemming met het Haags Adoptieverdrag. Patrizia de Luca verwijderde het IVRK van het acquis (gemeenschapsrecht) en dat werd vervangen  door het Haags Adoptieverdrag .

http://m.jurnalul.ro/special-jurnalul/anchete/battle-of-international-adoptions-reaches-peak-561690.html

http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/archief/article/detail/1614198/2009/12/22/Het-draait-om-geld-geld-geld.dhtml

Het antwoord van de Commissie voor Petities (19 maart 2014) had moeten zijn, dat hoewel zij niet de volledige bevoegdheid heeft, het IVRK acquis is en de Europese Commissie  goede uitvoering zal moeten eisen van de lidstaten om deze duidelijke schendingen van de rechten van kinderen te doen stoppen! http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/03/verslag-van-de-bijeenkomst-in-brussel_24.html

Door sommige van de MEP ’s werd gewezen dat EU-Commissie de hoedster is van de Verdragen. ( EU-recht ). Zij hebben de bevoegdheid om inbreukprocedures te starten. We werken momenteel aan een verslag over het feit dat het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind eigenlijk onder de EU wet valt. 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Gemeenschapsrecht

Gevecht om internationale adopties bereikt hoogtepunt:

http://m.jurnalul.ro/special-jurnalul/anchete/battle-of-international-adoptions-reaches-peak-561690.html

The team of Patrizia de Luca wants European adoptions. They lobby hard to get full competence on childrens rights and to implement a US/UK childwelfare system all over Europe. ..in line with the Hague Adoption Convention.  Already they deleted the UNCRC from the acquis and replaced it with the Hague adoption convention. http://poundpuplegacy.org/node/41521

The reply of the commission should have been, that although they have not full competence, the UNCRC is aquis and the EU Commission will demand proper implementation from the member states. ..and to stop these obvious child rights violations!

http://youtu.be/52HKTs0mfBE

As some of the MEP`s indicated the EU Commission is the guardian of the treaties ( EU law) They have the powers to start infringement procedures.

We are working on a clear Note regarding the fact that the UN Convention on the Rights of the Child is actually “EU Law”

Arun Dohle