Het verdwaalde lammetje

Kinderliedje

Ik ken een oud kinderliedje over een weggelopen lammetje dat de weg naar huis niet meer kan vinden, omdat het te ver is afgedwaald. Twee kinderen gaan hem zoeken en wanneer ze het eenmaal gevonden hebben vragen ze het lammetje naar de reden van zijn vlucht. Het lammetje heeft inmiddels al lang spijt gekregen van zijn onbezonnen daad en geeft aan terug naar huis te willen. 

(De kinderen)

“Lammetje loop je zo eenzaam te dwalen

Over de heide, over de hei…

Hoe kom je hier toch van alles verlaten?

Bleef je niet liever daarginds in de wei?” 

(Het lammetje antwoordt) 

“Ik zocht er mijn móéóéder

Ik zocht er m'n vrinden…

Ik zocht er een plekje

om schaduw te vinden…

Oh, was ik eens thuis

Ik verliet het nooit weer

Oh, was ik eens thuis

Ik verliet het nooit weer” 

De kinderen zijn niet alleen bezorgd over het welzijn van het lammetje, maar wijzen hem ook op de zorgen die het zijn moeder heeft gegeven met zijn ondoordachte handelswijze. Stichtelijk, zoals veel kinderliedjes uit die tijd, is er aan het eind van het liedje de vermanende boodschap waar het lammetje maar eens over na moet denken. De kinderen stellen hun eigen brave en verantwoordelijke gedrag in contrast met dat van het lammetje: 

“Kom maak toch voort, wij moeten nu gaan

Moeder kijkt reeds uit waar wij toeven

Ik zou haar niet graag nog langer bedroeven

Zoals jij dat vandaag hebt gedaan

Zoals jij dat vandaag hebt gedaan" 

Eind goed, al goed. Het lammetje zal zich thuis bezinnen op zijn gedrag en met een bepaalde mate van schuldgevoel slaapt het ’s avonds tenminste in zijn eigen bedje in. Er wordt geen jeugdzorg ingeschakeld en er komt geen onderzoek naar de gezinssituatie of de familiegeschiedenis. Het lammetje had gewoon zijn dag niet. Niemand heeft ‘vermoedens’, of zorgen om een mogelijke ontwikkelingsbedreiging. ‘Shit happens’. De volgende keer moet je beter nadenken voor je iets doet en dat heeft het lammetje nu gelukkig goed in zijn oren geknoopt. Dat het verdwaalde dier zelf al zijn familie en vrienden aan het zoeken was, zegt genoeg en de ‘casus’ kan worden afgesloten.  

Wie luistert naar het kind? 

De eigen beleving van het lammetje staat in dit liedje centraal. Er worden geen hypothetische elementen door buitenstaanders aan toegevoegd. Men neemt serieus wat het lammetje zelf zegt over zijn gedrag en zijn gevoel en dat leidt tot een snelle oplossing van het probleem. Hoe ánders gaat dat bij Bureau Jeugdzorg. Kinderen die overduidelijk gehecht zijn aan hun ouders en verbaal herhaaldelijk te kennen geven terug naar hun ouders te willen, mogen niet naar huis. ‘Papa en mama kunnen niet goed voor jou zorgen’ krijgt het kind dan te horen, lang niet altijd gebaseerd op feitelijk gedrag van ouders, maar vaak op interpretaties van gedrag en ‘vermoedens’ van bedreiging.  

De drukte die een kind laat zien na een omgangsbezoek, dat duidelijk een signaal is van hechting (het moet al na een uurtje de ouders weer missen voor drie weken) wordt uitgelegd als de schadelijke invloed die de ouders hebben op het kind. Een mooi voorbeeld van een zogenaamd hechtingsgestoord kind, was het filmpje* van het jongetje Martin (broertje Willy is ook uit huis geplaatst) die onverwacht bezoek krijgt van zijn moeder, die omdat ze haar kind zo mist onaangekondigd bij de instelling verschijnt. Zodra het kind zijn moeder ziet begint het te gillen van vreugde en het kan niet wachten om zijn moeder een knuffel te geven. (Je moeder willen omhelzen, is kennelijk voor Bureau Jeugdzorg een signaal dat er wat loos is in de moeder-kindrelatie).  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/07/opgelucht-ademhalen.html 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/05/je-kind-gedag-zeggen-bij-de-wsj.html 

Seksuele intimidatie 

Een ander voorbeeld van hoe fantastisch jeugdzorg naar kinderen luistert, is onze eigen casus waarbij onze dochter (nu drie jaar terug) duidelijk en gedetailleerd aangaf hoe ze gepest werd en seksueel geïntimideerd, waar dat gebeurde (op school), op welke locaties en door wie het gebeurde. Een specificatie en precisie waar een communicatietrainer voor zou applaudisseren, maar jeugdzorg vond het allemaal erg ongeloofwaardig. Het was toch veel logischer dat wij als ouders het probleem vormden en het ons kind allemaal hadden aangepraat? Daarom was ze ’s ochtends ook zo misselijk vlak voor het naar school gaan, daarom had ze buikpijn en was ze met geen drie paarden naar school te krijgen. Vanwege de verzinsels van haar ouders… 

Zoals bij de meeste lezers bekend, is er nooit onderzoek gedaan naar het gezin van de twee meisjes (zusjes) die de voornaamste pesters waren. Om redenen waar wij waarschijnlijk nooit achter zullen komen, mocht daar niet naar gekeken worden (Stonden ze al onder toezicht van jeugdzorg? Was het de etniciteit van de kinderen? Had de school al problemen met dit gezin achter de rug?). De traumatherapeut die later onze dochter behandelde vroeg: ‘Zijn het soms de kinderen van de burgemeester, dat er niet naar dat gezin wordt gekeken?’ Je zou het haast gaan denken. 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/10/interview-in-weekblad-vriendin-met.html

Het is zo makkelijk 

Begrijpelijk is het vanuit het standpunt van jeugdzorg wel. Want wat is nu makkelijker dan een slachtoffer de hoek in drijven, dat al een stempel heeft van autisme spectrum. (Daarbij niet begrijpend -want wat begrijpen de amateurs van jeugdzorg eigenlijk wél?- dat juist kinderen met een autisme spectrum stoornis heel letterlijk en feitelijk vertellen wat er is gebeurd.) Vaak met een ontroerende eerlijkheid die in hun eigen nadeel uitpakt ’Ja mama, ik heb dat gedaan. Ik heb niet geluisterd’(feit!). Is het toevallig, dat juist dit soort kinderen waarvan het meisje uit Uden het zoveelste voorbeeld is, worden benadeeld door een systeem (Bureau Jeugdzorg) dat allergisch is voor feiten? Is het een wonder te noemen, dat speciaal de kinderen die in hun onschuld precies datgene doen waar jeugdzorg de grootste moeite mee heeft, de waarheid spreken (of achterhalen) hun makkelijkste slachtoffers zijn, terwijl juist bij deze kinderen het scheiden van feiten en fictie een vrij eenvoudige opgave is? 

‘Vertrouwensarts’? 

Natuurlijk wilde jeugdzorg met het kind spreken, maar niet omwille van het kind zelf. Het kind wordt gebruikt om informatie los te peuteren dat ingepast kan worden in het verwrongen beeld dat jeugdzorg zich reeds van de ouders heeft gevormd. De vertrouwensarts gaf aan dat ze bij jeugdzorg veel ervaring hebben met dit soort gesprekken en dat geloofden wij graag. Juist daarom hebben we er ook geen toestemming voor verleend! Wist u trouwens dat de ‘vertrouwens’-arts van AMK/Jeugdzorg de enige arts is die geen beroepsgeheim heeft, omdat deze geen patiënten heeft, maar klanten? 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/03/pas-op-voor-schoolartsen-en.html

De puzzel opgelost 

Het is wat aan de late kant, maar wij zijn er na drie jaar eindelijk achter gekomen waar het AMK indertijd op uit was in onze casus. Door min of meer toevallig verschillende dingen uit onze casus opnieuw door te nemen en zaken aan elkaar te koppelen die we eerst enkel als afzonderlijke leugens en insinuaties hadden gezien, werd ons opeens een patroon duidelijk. Ze hebben ons verdacht van Münchausen by Proxy! Opeens vielen alle stukjes van de verstoorde puzzel op zijn plaats. Wij als ouders moesten schuld hebben, omdat de school immers betrouwbaar is, omdat het een school is (en niet vanwege de integriteit van leerkrachten of directie).  

Als het niet op de school was gebeurd, wat volgde uit de bewijsvoering dat de zedenpolitie vond dat het er op school ‘allemaal veilig uitzag’ (zonder met kinderen te spreken) dan kon het niet anders of de ouders hadden alles verzonnen. (Ja, het was een waterdicht onderzoek met onvermijdelijke conclusies). Het strookte alleen niet met de verklaringen van onze dochter, die consequent hetzelfde bleef herhalen over de gebeurtenissen op de school, die in de therapie naderhand ook weer naar voren kwamen, met aanvullende zaken waar wij opnieuw van schrokken. Maar daar heeft verder niemand iets van geweten, want het probleem (het slachtoffer) was toen inmiddels verplaatst naar een andere school, waar het vreemd genoeg meteen goed met haar ging en waar van ongewenste intimiteiten nooit meer sprake is geweest. 

Uden

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/11/laffe-scholen-doen-een-amk-melding-deel.html

Ook het gepeste meisje uit Uden proberen de gezamenlijke instanties nu snel weg te sluizen naar een nieuwe school, met daarbij de schuldvraag als ‘rugzakje’ voor het kind. Het is tenslotte haar eigen schuld dat ze autistisch is en dat de grote mensen haar niet kunnen beschermen. Al die irritante ‘belevingen en gevoelens’ van zo’n kind. Snapt het dan niet dat er reputaties op het spel staan? Ik vrees voor de dames en heren ‘professionals’ in de Udense klucht dat in de onbedorven kinderwereld dit soort dingen nog geen rol spelen. Maar daarover in een ander artikel meer. 

Sven Snijer  

NB. Het laatste nieuws over Martin, het jongetje van het filmpje waar ik het eerder over had, is dat hij voor de zoveelste keer uit de instelling (Lijn5 in Driehuis) is weggelopen en als vermist is opgegeven, nadat hij de afgelopen twee, drie weken al acht keer eerder weg liep. Dit mag overigens geen verrassing heten, want een jaar terug berichtten wij verschillende malen over de twee broertjes en ook toen liepen ze al veelvuldig weg. (Hoe fijn moet het in deze instelling niet toeven zijn). Eén keer werd hij gevonden op het strand op zijn sokken en één keer op een oude spoorrails op weg naar een actief gedeelte van het net.

 

http://www.vermist.nl/vermissingen/detail/vermiste/29903/