Over 'vechtscheidingen gesproken': het gaat veelal over
omgangsfrustratie, waar één ouder naar eigen interpretatie, en bij gebrek aan
moderne inzichten, aan OMGANGSFRUSTRATIE doet.
Dit is schadelijk voor het kind, ook als het enkel non-verbaal geschiedt.
Groot probleem is dat de RvdK en daarop jeugdzorg niet direct deze omgangsfrustrerende ouder aanpakt, maar die andere ouder die voor het belang van het kind opkomt om beide ouders onbelast te kennen mee frustreert door deze ouder te beschuldigen van vechten en strijden.
Jeugdzorg neemt de bedreiger (zie lid 1 in BW1:254, bedreiging als reden tot OTS en UHP) niet weg van het kind, middels een cursus, VIB of plaatsverbod, maar neemt het kind uit z'n vertrouwde omgeving, en dan is er pleegzorg: http://silkslides.com/S9dEk ; waarvan o.a. Joseph J. Doyle (2007) zegt dat het kind beter-af is thuis (met evt. zorg) dan in een pleegsetting.
Overigens is bij UHP het risico op seksueel misbruik ruim 100x groter in pleegzorg dan thuis. (Nico Mul heeft een berekening op zijn site JzDH+) staan:
http://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.nl/2013/06/seksueel-misbruik-in-jeugdzorg-100-x-zo.html met reacties w.o.:
Aangezien de gemiddelde duur van OTS ca. 4 jaar is en 4 x 12.000 = 48.000, dan is 30.000 dus een lage schatting.
Dan wordt die 100x goed benaderd. Seksueel misbruik.
De traumatiserende schade aan het kind dat zich het veiligst thuis voelt, en daar effectiever behandeld kan worden (Zeeland-onderzoek, Jo Hermanns e.a.), is dus nog niet meegewogen in deze cijfers.
Nemen we ˊ909 zorgenˊ (N.W.Slot e.c.), dan bleek dat 72% na 2 jaar OTS er niet door geholpen was, maar in die 72% zit 38% (van N=100%) die zelfs er verslechterd uitkwamen.
48.000 x 38% = 18.000 kinderen die er bewijsbaar door getraumatiseerd werden, dankzij verkeerde en beschuldigende indicaties zonder diagnost te zien door BJZ-handelen.
Eigenlijk mag men zeggen dat zeker al die 72% onthouden is om in een bekende sfeer of bij de eigen ouders te zijn opgegroeid en ontwikkeld en dan wordt het al:
48.000x 72% = 34.500 kinderen op de 3,2 miljoen = Een op de honderd kinderen in NL werd bedreigd in z'n ontwikkeling door jeugdzorg (BJZ of AMK en RvdK).
Het is de vraag of men nu die 1% moet bagatelliseren? Nominaal is het nogal een aantal opgroeiende mensen die onjuist een traject zijn ingestuurd, die diagnostisch en pedagogisch gezien verre van optimaal is gebleken uit wetenschappelijk denken (vanuit de nulmeting voor OTS).
Een OTS kan de sfeer thuis verpesten indien de jeugdzorgwerker c.q. gezinsvoogd niet de coöperatieve, commutatieve en informerend-lerende, maar ook realistische houding inneemt naar de ouders, naar het gezin. Betweterij en chantage-drang is niet opbouwend of werkend aan het willen leren voor een moderner pedagogische houding. Drang geeft geen inzicht.
Vreemd is dat niet de bedreiger weggeplaatst wordt, indien deze niet leerzaam bleek; maar de zorg dient wel eerst de te leren stof te verstrekken, maar dat geschiedt te weinig door jeugdzorg dat denkt de zorg enkel aan het kind, buiten de gezinsdyade te moeten of mogen verstrekken, terwijl BW1:257 lijkt te duiden op het stimuleren van de kind-ouderbanden.
Het kan beter
Laat de ouders kiezen tussen een aanbod van hulpverleners, van schuldsaneerders tot psychiaters, inclusief huisartsen die een goede ingang kunnen zijn voor doorverwijzing. Hier is een traject te vinden die effectief kan zijn omdat de ouders zelf er voor kozen. De hulpverlener dan uiteraard doorverwijzen zo nodig, en dat ook goed uitleggen zonder beschuldigen naar de ouders toe. Dat helpt echt beter dan bemoeizucht van jeugdzorgwerksters, die niet beëdigd zijn en niet academisch opgeleid. Het tuchtrecht in jeugdzorg is verre van effectief en concreet om te wegen.
Op artsen is een beter toezicht dan BJZ, dat geneigd is dossierstukken te selecteren bij controle van de inspectie. Met berekening, dus!
Dus doet jeugdzorg aan sloppy science: http://www.youtube.com/watch?v=ymwV2AqLBBE : rommelen en manipuleren met de diagnostische belangen van het kind en diens gezinsdyade.
Dit is schadelijk voor het kind, ook als het enkel non-verbaal geschiedt.
Groot probleem is dat de RvdK en daarop jeugdzorg niet direct deze omgangsfrustrerende ouder aanpakt, maar die andere ouder die voor het belang van het kind opkomt om beide ouders onbelast te kennen mee frustreert door deze ouder te beschuldigen van vechten en strijden.
Jeugdzorg bevordert escalatie
Dat zou ‘geen rust’ geven naar het kind, waar feitelijk het 'niet kennen' van
beide ouders, onbelast door signalen, die rust niet geeft. Jeugdzorg geeft geen
kennis, helpt niet, behalve aan escalatie. Jeugdzorg neemt de bedreiger (zie lid 1 in BW1:254, bedreiging als reden tot OTS en UHP) niet weg van het kind, middels een cursus, VIB of plaatsverbod, maar neemt het kind uit z'n vertrouwde omgeving, en dan is er pleegzorg: http://silkslides.com/S9dEk ; waarvan o.a. Joseph J. Doyle (2007) zegt dat het kind beter-af is thuis (met evt. zorg) dan in een pleegsetting.
Overigens is bij UHP het risico op seksueel misbruik ruim 100x groter in pleegzorg dan thuis. (Nico Mul heeft een berekening op zijn site JzDH+) staan:
http://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.nl/2013/06/seksueel-misbruik-in-jeugdzorg-100-x-zo.html met reacties w.o.:
De berekening klopt
Aangezien de gemiddelde duur van OTS ca. 4 jaar is en 4 x 12.000 = 48.000, dan is 30.000 dus een lage schatting.
Dan wordt die 100x goed benaderd. Seksueel misbruik.
De traumatiserende schade aan het kind dat zich het veiligst thuis voelt, en daar effectiever behandeld kan worden (Zeeland-onderzoek, Jo Hermanns e.a.), is dus nog niet meegewogen in deze cijfers.
Nemen we ˊ909 zorgenˊ (N.W.Slot e.c.), dan bleek dat 72% na 2 jaar OTS er niet door geholpen was, maar in die 72% zit 38% (van N=100%) die zelfs er verslechterd uitkwamen.
48.000 x 38% = 18.000 kinderen die er bewijsbaar door getraumatiseerd werden, dankzij verkeerde en beschuldigende indicaties zonder diagnost te zien door BJZ-handelen.
Eigenlijk mag men zeggen dat zeker al die 72% onthouden is om in een bekende sfeer of bij de eigen ouders te zijn opgegroeid en ontwikkeld en dan wordt het al:
48.000x 72% = 34.500 kinderen op de 3,2 miljoen = Een op de honderd kinderen in NL werd bedreigd in z'n ontwikkeling door jeugdzorg (BJZ of AMK en RvdK).
Het is de vraag of men nu die 1% moet bagatelliseren? Nominaal is het nogal een aantal opgroeiende mensen die onjuist een traject zijn ingestuurd, die diagnostisch en pedagogisch gezien verre van optimaal is gebleken uit wetenschappelijk denken (vanuit de nulmeting voor OTS).
Niet
luisteren!
En JA, er zijn onafhankelijke wetenschappers die bevonden dat er zwaargewichten
in die jeugdzorgingang zouden moeten komen (die het kind zelf zien voor een
mogelijke OTS of UHP). En die adviseerden om tot gespecialiseerde ingangen te
komen (voor OTS e.d.).
Het is de vraag waarom de jeugdzorgwerkers en hun beleidsmakers juist daar NIET
naar luisteren?!!
Een dwangmaatregel door jeugdzorg aangevraagd of 'geadviseerd' veelal schadelijke aspecten kent voor de ervaring van het kind.
Een OTS kan de sfeer thuis verpesten indien de jeugdzorgwerker c.q. gezinsvoogd niet de coöperatieve, commutatieve en informerend-lerende, maar ook realistische houding inneemt naar de ouders, naar het gezin. Betweterij en chantage-drang is niet opbouwend of werkend aan het willen leren voor een moderner pedagogische houding. Drang geeft geen inzicht.
Schijnaanpassing duurt vijf jaar
Een UHP (uithuisplaatsing), een pleegplaatsing, is voor het kind een onttrekken uit zijn vertrouwde omgeving, en wordt dus NIET als 'veilig' ervaren door het kind, dat zich ontheemd gaat voelen, en pas na 5 jaar kan bijtrekken (wennen). Onjuiste gronden tot UHP zullen later de opgegroeide belasten.
Vreemd is dat niet de bedreiger weggeplaatst wordt, indien deze niet leerzaam bleek; maar de zorg dient wel eerst de te leren stof te verstrekken, maar dat geschiedt te weinig door jeugdzorg dat denkt de zorg enkel aan het kind, buiten de gezinsdyade te moeten of mogen verstrekken, terwijl BW1:257 lijkt te duiden op het stimuleren van de kind-ouderbanden.
Het kan beter
Laat de ouders kiezen tussen een aanbod van hulpverleners, van schuldsaneerders tot psychiaters, inclusief huisartsen die een goede ingang kunnen zijn voor doorverwijzing. Hier is een traject te vinden die effectief kan zijn omdat de ouders zelf er voor kozen. De hulpverlener dan uiteraard doorverwijzen zo nodig, en dat ook goed uitleggen zonder beschuldigen naar de ouders toe. Dat helpt echt beter dan bemoeizucht van jeugdzorgwerksters, die niet beëdigd zijn en niet academisch opgeleid. Het tuchtrecht in jeugdzorg is verre van effectief en concreet om te wegen.
Op artsen is een beter toezicht dan BJZ, dat geneigd is dossierstukken te selecteren bij controle van de inspectie. Met berekening, dus!
Dus doet jeugdzorg aan sloppy science: http://www.youtube.com/watch?v=ymwV2AqLBBE : rommelen en manipuleren met de diagnostische belangen van het kind en diens gezinsdyade.
Teamlid
JDH
Waarom komen veel 'moeders' (dus ook wel ca. 20% 'vaders') tot omgangsfrustrerende ideeën, zonder dat ze dit herkennen?:
BeantwoordenVerwijderen- Ze denken niet integraal, niet aan het belang en de behoefte van het opgroeiende kind, en hebben geen weet van moderne ontwikkelingspsychologie.
- Ze gaan op hun door ongenoegens belaste onderbuikgevoelens (ex-, scheidings-, en gekwetst zelfbeeld-verwerking) af op 'kiezen tussen ouders', waar het niet om die keuze zou mogen gaan, te kiezen voor één ouder....
Dat kan fataal zijn voor een gezonde ontwikkeling van het zelfbeeld van het kind, evenals het wereldbeeld dat het kind opbouwt en zich later op baseert.
- Ze hebben geen idee wat omgangsfrustratie-signalen (verbaal, non-verbaal, of in afspraken) doen in het een ontvankelijk kind.
- Ze denken dat het kind blind en stom is.
- Ze denken dat het kind nergens mee zit als je er niet over spreekt of juist met een zielig gevoel iets loslaat, zodat het kind je in bescherming neemt.
- Die 'moeders'(20% vaders) denken dat de keuze voor hen een oppepper is voor hun eigen gekwetste eigenwaarde, zo na een scheiding dat dit ondermijnde.
- En ze denken dat jeugdzorg hen helpt, hen en hun kinderen, maar nee, daar is jeugdzorg kennelijk niet deskundig genoeg voor.
Raad en jeugdzorg sturen niet door naar een specialist in deze. (Dat zou een goede rechter wel kunnen, i.p.v. te vertrouwen op de bureaucratische molen van jeugdzorg).
- Ze hebben niet in de gaten hoe deze omgangsfrustratie, die jeugdzorg nimmer benoemt, door het kind ervaren wordt tot een internaliserend beeld dat de eigenwaarde van het kind aantast, het kind dat geneigd is de schuld bij zichzelf te zoeken waar het belast wordt met keuzes, indien er niet open en vrij omgegaan mag worden met beide ouders, die elk anders zijn (Daarom is UHP ook niet goed voor de psyche van een kind).
-Die 'moeders' èn jeugdzorg denken dat beide ouders, ondanks de twee huizen, op één lijn zouden moeten komen; wat onzin is: in elk huis, zo weet een kind van vriendjes, heersen andere regels.
- Die 'moeders' eisen iets dat ongegrond is naar wetenschappelijke inzichten van echte diagnosten; en houden strijd via de rechter in stand, en dat voelt het kind! Affreus!
- En jeugdzorg benoemt dat graag als "vechtscheiding" met de suggestie dat de 'vader' -die voor het recht van het kind opkomt- die 'strijd' voert, ten onrechte de verkeerde beschuldigend en belastend. Laster is gevaarlijk, zagen we. Verkeerd woordgebruik is manipulatief, ook gebezigd door jeugdzorg.
= Eénoudergezag is soms goed, ja, indien dit het kind helpt beide ouders te kennen zoals in LJN AS6020.
Jeugdzorg is een zeer slecht adviseur aan de rechter!
Een ander signaal over het niveau van jeugdzorg staat op
BeantwoordenVerwijderenhttps://www.dropbox.com/s/qquq55pz646il8c/2013%20OpenBrief%20-MinJusVWS%20-%20Jz-niveau%2C%20Sandra%20Veenstra.pdf .
Daar moet men het gebezigde begrip "slachtoffer" zien als de cliënten die door jeugdzorg zijn binnengehaald.
Het is dus een ruimer begrip dat echt-misbruikte kinderen.
Die pdf is geschreven door een deskundige.