Een AMK melding…. Weet u het zeker?

Stelt u zich eens voor dat er een weg is aangelegd met mooi nieuw asfalt. Een brede weg waar lekker op doorgereden kan worden, zodat u snel in de buurt van uw bestemming bent. Maar dan houdt de weg plotseling op en gaat na het viaduct over in een hobbelig en blubberig boerenlandweggetje met kuilen in het wegdek, waarover de reis verder voltooid moet worden, onzeker of de bestemming nog wel op tijd en zonder schade gehaald kan worden. 

Zo ongeveer mag men zich de route voorstellen van de ‘zorgen om het kind’, die steeds gestroomlijnder wordt aangelegd, waarna als bij het AMK van deze zorgen melding is gedaan (na het viaduct) Jeugdzorg het verder overneemt en zich de zorgen om het kind toe-eigent, zonder dat de melder verder weet heeft van de afloop. Het aanleveren wordt steeds leuker, maar de verwerking van de verse kindertjes blijft vooralsnog hetzelfde rampenplan als het altijd was.  

Nog één keer dan… 

Het is al vaker gezegd, maar voor de jeugdzorgterreur-sceptici zullen we het nog maar een keer herhalen, dat geen zinnig mens tegenstander is van het melden van kindermishandeling, indien er zorgvuldig onderzoek wordt gedaan en daarbij de feiten worden gevolgd en niet de speculaties.

 

Niemand kan bezwaar maken tegen het voorkomen van kindermishandeling als de rechtspositie van mensen niet wordt aangetast, omdat de jeugdbeschermers in hun heilige woede over wat kinderen wordt aangedaan, denken dat de regeltjes en de waarheid minder belangrijk zijn dan het vermoede kinderleed. Of het verzet van ouders tegen een schandalige behandeling onmiddellijk bestempelen als ‘bewijs’ van hun projecties. Maar de noodzakelijke objectiviteit en deskundigheid voor het onderzoeken van kindermishandeling heeft jeugdzorg gewoon niet. En daarom is een goedbedoelde melding van een bezorgde burger, vaak het startsein van een marteltraject voor ouders en kinderen. 

Niet minder mishandeling

Uit onderzoek is gebleken dat er ondanks dat er meer gemeld wordt, er niet minder wordt mishandeld (wat jeugdzorg omschrijft als mishandeling). In de periode vanaf 2005 tot 2010 werd er met de tweede Nationale Prevalentiestudie Mishandeling van kinderen en jeugdigen, uitgevoerd in opdracht van VWS geconstateerd dat er geen afname was van de kindermishandeling, terwijl er voortdurend reclame wordt gemaakt door AMK om meer te melden. Hoe komt dit? Onderzoeker Lenneke Alink: 

‘Het lijkt erop dat het beleid dat gericht was op beter signaleren effectief is geweest. Wel zou er meer moeten worden geïnvesteerd in opvoedingsondersteuning voor ouders. Er is nog maar weinig evidence-based onderzoek gedaan naar de effectiviteit van maatregelen, naar de vraag wat in de praktijk nu eigenlijk het beste werkt. Daarnaar zou meer aandacht moeten uitgaan.’ 

Maar voor die conclusie hoef je natuurlijk geen Leidse onderzoeker te zijn. Dat Bureau Jeugdzorg al jaren precies datgene doet wat niet werkt, is een onvermijdelijke conclusie gezien hun grote liefde voor kinderen, hun enorme budgetten en een almaar toenemende signaleringsinspanningen. Als je met de voortdurende hetze tegen biologische ouders, met de politici aan je touwtjes en de kinderrechters in je zakken, nog steeds niet een gezonder opvoedklimaat kunt creëren in ons land, dan lijkt het er sterk op dat je dat een beetje expres doet.  

‘Deskundigheid ‘ van de beroepszorgmakers 

Het zou er met al die ‘deskundigheid’ toch toe moeten leiden dat mensen zich voor de poort van Bureau Jeugdzorg staan te verdringen om door hen geholpen te mogen worden? Dat mensen schreeuwen om als eerste aan de beurt te zijn, want waar begrijpen ze het belang van het kind nu beter dan bij het Bureau van beroepszorgenmakers? 

Zou het niet verminderen van kindermishandeling in ons land, kunnen worden veroorzaakt doordat er met alarmsignalen over het lot van kinderen, sneller geld uit de zak geklopt kon worden van politici? Zou het iets te maken hebben met de reactie van jeugdzorg op een aantal vervelende incidenten die de voorpagina van de kranten haalden, die zich samenvatten als ‘Wij hebben meer geld nodig’?

Het heeft er toch alle schijn van dat niet het verminderen van de aantallen gevallen van kindermishandeling hun doelstelling is, maar een steeds groter aantal signaleringen. Want daar verdienen ze aan en daaraan danken ze hun bestaansrecht. Jeugdzorg schiet er niets mee op als er over tien jaar alleen nog maar pedagogisch bekwame ouders rond lopen, die wanneer ze er zelf even niet uitkomen, door middel van specialistisch onderzoek hun kind beter leren begrijpen en gericht op de specifieke behoefte van het kind de opvoeding daarop kunnen aanpassen (en van de omgeving wat meer begrip krijgen). Of oudervriendelijke opvoedondersteuning waar de ouders wat van leren en wat stimulerend werkt door het contact met andere ouders. Zo’n maatschappij moet je als jeugdzorg niet willen.  

Specialistisch hulp weigeren 

Regelmatig ontvangen wij op de redactie van Jeugdzorg Dark horse verhalen van ouders waaruit blijkt dat jeugdzorg onderzoek en specialistische hulp voor kinderen weigert, waarna het beschuldigen van ouders gewoon verder gaat. Ze laten de ouders aanmodderen en staan er hoofdschuddend bij, zich afvragend of er misschien toch niet even een ‘time-out’ moet komen voor het kind. Dan kan het kind onder de gierenvleugels van jeugdzorg even ‘tot rust komen’ voor een paar jaar, weg  van zijn ouders, broertjes en zusjes, zonder therapie, in een instelling waar de hele ‘behandeling’ bestaat uit ‘structuur’ bieden.  

De opvoedpolitie 

Naast het feit dat deze kinderen zich vaak urenlang zitten te vervelen op hun kamertjes, ze wanneer ze de ellende en de eenzaamheid niet meer aankunnen en doordraaien en in de isoleercel worden geplaatst, hun ouders negatief worden afgeschilderd en het kind de schuldvraag (zoals kinderen doen) op zichzelf kan betrekken, valt er weinig geestelijke verfrissing te beleven. Tenzij je uit een gezin komt waar het zo een onvoorstelbare hel was dat alles beter is dan thuis, maar indien het thuis zo verschrikkelijk zou zijn geweest bij al die uit huis geplaatste kindertjes, zou ik toch echt verwachten dat Justitie veel vaker in actie was gekomen en niet slechts de opvoedpolitie.  

De schade van een uithuisplaatsing uit zich bovendien door de zéér gebrekkige onderwijskwaliteit voor kinderen in residentiële instellingen, in combinatie met de stress over hun situatie, vaak in een dramatische daling van hun leervermogens. Kinderen komen uit de Jeugdzorg met aanmerkelijk verminderde kansen op de arbeidsmarkt. 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2011/11/onderwijs-in-jeugdzorg-schiet-te-kort.html 

Maria Youssef 

En dat de onveilige opvoedsituatie thuis vaak schromelijk wordt overdreven door jeugdzorg bewijzen meerdere casussen, waaronder recentelijk nog die van Maria Youssef, die omdat ze maar lang genoeg door ging met actie voeren voor haar kinderen, uiteindelijk omdat de pleegouders alle negatieve publiciteit spuug zat waren, haar kinderen weer terug kreeg!  

http://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.nl/2013/09/praktijk-van-jeugdzorg-13.html

 

Men vraagt zich af welk gevaar er dan al die tijd voor de kinderen heeft bestaan, als reden voor terugplaatsing niet dieper hoeft te gaan dan dat de pleegouders er niet meer tegen kunnen met hun eigen geweten geconfronteerd te worden. 

Erik Gerritsen en ‘multiprobleemgezinnen’ 

Sinds de bestuursvoorzitter van BJAA Erik Gerritsen op deze blog een aantal malen op de vingers getikt is over de multiprobleemgezinnen waar hij altijd mee schermde in zijn columns op Binnenlands Bestuur, alsof alle jeugdzorgcliënten aan dat profiel zouden voldoen, is jeugdzorg van tactiek gewijzigd en overgeschakeld op vechtscheidingen als haar voornaamste zorg. Want om de  zogenaamde universaliteit van BJz kenbaar te maken, scheen het er opeens toe dat ook veel hoger opgeleiden mensen op een lelijke manier hun echtscheiding afwikkelen, waarbij ze jeugdzorg misbruiken om hun ex een hak te zetten. (En dat vindt jeugdzorg verschrikkelijk!)  

En ook hier vraag je je af wat de professionaliteit van jeugdzorg nu eigenlijk voorstelt, want zijn de onderontwikkelde ouders ‘te dom’ om te begrijpen wat in het belang van hun kind is, bij hoger opgeleide ouders wil het jeugdzorg kennelijk ook niet erg lukken duidelijk te maken wat pedagogisch verantwoord is.  

Knipogend 

En dan komen we weer op de eerdere vraag, of jeugdzorg er belang bij heeft dat de opvoeding voorspoedig verloopt (na enige hulp en advies) en dat echtscheidingen, met terzijde schuiven van de eigen emoties van ouders, in het belang van het kind toch een redelijke basis behouden, omdat jeugdzorg het fantastisch zou vinden als ouders er op het punt van de kinderen tenminste wel samen uit komen. Of grijpt jeugdzorg werkelijk alles aan om het belang van het kind -en met name hoe dat belang ‘bedreigd’ wordt- in geuren en kleuren uit de doeken te doen, om op die manier zelf steeds groter te groeien en met een negatieve deskundigheid tot vervelens toe aan de kinderrechter knipogend uit te leggen wat er allemaal in de weg staat, om het kind bij de eigen ouders te laten opgroeien? 

Dus, beste mensen op scholen, in ziekenhuizen, bij de politie, sportverenigingen, tandartspraktijken, j-GGZ, kraamzorg, oppascentrale, naschoolse opvang en verder iedereen die dol is op kinderen, u mag natuurlijk zelf bepalen wat de nobele doelstellingen van jeugdzorg zijn, maar misschien is het een aanrader om voordat men de telefoon oppakt om het AMK te verwittigen over een mogelijk zorgenkindje, eerst wat meer op deze blog te lezen en dan na te gaan of kinderen er echt beter van worden als de meldingsmachine voor kindermishandeling op nog vollere toeren gaat draaien, als datgene wat na de melding in werking treedt ook zonder bescheidenheid de naam kindermishandeling opgespeld mag krijgen.

 

Sven Snijer