“We denken niet meer vanuit een diagnose”

http://www.pmohaarlem.nl/nieuws/wethouders-over-ggz-decentralisatie-in-hun-gemeente/

 

Onlangs las ik een artikel over de GGZ decentralisatie naar de Gemeenten.

Graag wil ik reageren op het volgende citaat: 

“Maken de wethouders specifieke plannen voor de ggz-doelgroep? Nee, zegt Janny Bakker uit Huizen beslist. ‘We houden geen rekening met specifieke doelgroepen. We gaan immers uit van het principe van vraagsturing. Daarmee is het niet meer nodig om in doelgroepen te denken. Niet de aandoening staat centraal, maar de problemen die iemand ervaart in zijn dagelijkse leven. Die problemen hebben meestal geen specifiek verband met de aandoening”. 

Dergelijke uitspraken drijven ouders van kinderen met GGZ-problematiek tot grote wanhoop. Ze bevestigen de angst van deze ouders dat na de decentralisatie/transitie juist hun kinderen tussen wal en schip vallen door gebrek aan kennis.  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/07/het-syndroom-van-werkgelegenheid.html

Een dergelijke uitspraak impliceert dat de kennis over de jeugd-GGZ niet aanwezig is. Je kunt namelijk niet uitgaan van vraagsturing als je niet de aandoening centraal stelt. Juist in de kinder- en jeugdpsychiatrie moet je redeneren vanuit die aandoening. Het niet centraal stellen van de aandoening betekent dat kinderen die dat nodig hebben niet de juiste hulp krijgen. 

Juist door wat Janny Bakker (CDA wethouder in Huizen) stelt gaat het fout bij de hulpverleners en die zet zij met de wijkteams als eerste in. De medewerkers van de Sociale Wijkteams hebben niet het vermogen om te redeneren vanuit:  

Eén van de in de medische wereld toegepaste uitgangspunten van Hippocrates: Primum non nocere (niet ingrijpen als dat schade oplevert) gaat voor de wijkteams gelet op het opleidingsniveau eenvoudigweg niet op. Het wijkteam moet handelen; niet handelen is geen optie. Deze situatie brengt menig professional regelmatig in verlegenheid. Er dient opgetreden te worden, maar het is vaak niet duidelijk wat het beste is. Zie ook de onderstaande bijlage te lichte zorg is net zo slecht als te zware zorg.

 

http://www.fierfryslan.nl/upload/dfc6a6f8-efd2-4dff-87ef-9ea20a47b57e.pdf

 

Dat leidt er in de meeste gevallen toe dat een wijkteam, zeker bij GGZ problematiek die zeer divers en complex is, niet in staat zal zijn de juiste en noodzakelijke zorg in te zetten.  

Voor kinderen met GGZ problematiek is het van groot belang dat er volgens het voornoemd uitgangpunt geredeneerd wordt. Persoonlijk moet ik er als ouder van twee autistische kinderen niet aan denken dat straks niet meer geredeneerd wordt vanuit hun aandoening.  

De problemen die kinderen met een ASS ervaren worden juist door de aandoening veroorzaakt. Voor de goede orde, autisme is niet te genezen.

http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2011/08/hoe-leerbaar-zijn-kinderen-met-ass.html

 

Om iemand met ASS goed te kunnen begeleiden is het zaak om te kijken vanuit de aandoening. Een dergelijke beredenering geldt eigenlijk voor alle psychiatrische stoornissen. Er dient  altijd vanuit de diagnostiek gekeken te worden welke hulp noodzakelijk is. 

 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/12/de-weg-naar-de-hel-is-geplaveid-met.html

D (Teamlid JDH)

Redactie Jeugdzorg Dark horse: Deze opmerking van Janny Bakker raakt de kern van de waanzin van de sociale wijkteams, 'Niet de aandoening staat centraal, maar de problemen die iemand ervaart in zijn dagelijks leven'', wat hetzelfde is als te zeggen dat niet de lekkende kraan centraal staat en het afsluiten daarvan, maar alle waterschade eromheen die doorlopend verholpen moet worden, met de hele buurt. 

Daarbij wordt bij voortduring verdoezeld dat ouders ook gevaar lopen met de sociale wijkteams, om in plaats van hulp te krijgen voor hun kind, in de ‘drang’-zone te komen van onwenselijke (niet effectieve) hulp, omdat bij een meningsverschil over welke hulp en ondersteuning noodzakelijk zijn er doorgeschakeld zal worden naar de aanloop tot gedwongen maatregelen (OTS en UHP). Weliswaar kunnen ouders hun beklag doen bij een klachtencommissie, maar behalve dat het advies van dit orgaan niet bindend is, krijgt zolang als deze procedure loopt (maanden vaak) jeugdzorg het kind in het mandje. Want ouders die ‘hulp weigeren’ brengen immers het kind in gevaar.