De overheid opvoeden

De overheid is als een klein maar te groot gegroeid kind, dat verantwoordelijkheden heeft gekregen die ze niet aan kan. De angst om dingen fout te doen is zo groot, dat er juist door die angst veel fouten worden gemaakt die niet nodig waren geweest, als er vanuit functioneel standpunt iets langer over was nagedacht.

Gelukkig zijn er nog genoeg verstandige mensen in ons land die voorkomen dat de overheid ons teveel schade doet, maar het is vaak op het randje. Wanneer protesten van burgers, vooral via de media geuit (want naar kiezers luisteren doen ze alleen als het echt moet) blijven aanzwellen, komt de overheid uiteindelijk jammerend door zijn logge knieën gezakt voor de burger zitten, met de vraag hoe ze het dan willen? 

‘Meer inspraak’ roepen de burgers dan. ‘We willen dat er eens een keer naar ons geluisterd wordt’. Per abuis verstaat de overheid dit als een roep om minder professionals en meer gebruikmaking van de eigen capaciteiten van burgers. Een terugtrekkende beweging vanuit het belastinggeld verslindende (jeugd)zorgmonster en een inschuiven van de blije, verenigde burgers die heel goed zelf weten wat ze willen. Ik kan alleen onder zeer strikte voorwaarden mijn steun betuigen aan een Eigen Krachtbenadering, die sterk afhankelijk is van de vraag of er in een gezin werkelijk iets ernstigs aan de hand is en wie dat gaat vaststellen en volgens welke methode. Want daar begint alles mee. Het grote bedrog van het zich toe-eigenen van de Eigen Kracht door jeugdbeschermers en lokale overheden, die als wolven in schaapskleren, deze functie goedkoper willen overnemen, is de nooit betwijfelde aanname dat de problemen waarover gesproken wordt, ook echt bestaan en werkelijk ‘bedreigend’ zijn. 

 

Sociale dictatuur

Ik heb daar vaak (uit eigen ervaring en dossiers van anderen) mijn twijfels bij en zolang de toestroom naar het eigen netwerk blijft geschieden met de deskundigheid zoals we die al jaren zien, zal de Eigen Kracht niets anders zijn dan een sociale dictatuur door een kostenbesparende overheid, die liever niet wil weten wat er echt aan de hand is. Gewoon blij zijn met zijn allen en de onderliggende hulpvraag weg-bemoeien.  

Het komt mij voor dat de burger zich naar de overheid een beetje onduidelijk heeft uitgedrukt en ook dat de burger zich te snel tevreden laat stellen met een troostprijs, wanneer de overheid zich enigszins schappelijk en begripvol opstelt. Wat de burger nodig heeft is niet zozeer minder professionals, maar meer daadwerkelijke professionaliteit bij hen die dit woord in verband met hun eigen functioneren in de mond nemen. Want lekker met z’n allen aanklooien, omdat we zo sociaal betrokken zijn (maar in werkelijkheid omdat we erger willen voorkomen in het doorgeslagen meldings-hysterische klimaat) wil natuurlijk niet zeggen dat het met deskundigheid gebeurt.  

 

Is de vraag naar meer eigen netwerk niet gewoon een pijnstiller, omdat de ziekte die valse beschuldiging heet tot op heden niet uit te roeien is? En is de coördinerende functie van de jeugdbeschermers bij het begeleiden van de Eigen Kracht niet het onvermogen om het als organisatie zelf goed te doen? Waarom zijn in al die tijd die verstreken is, de jeugdzorgwerkers niet beter opgeleid en waarom lijkt het opeens een ‘briljante uitvinding’ als Adri van Montfoort en Peter Kouwenberg met hun Kind Veilig Thuis het hebben over het samen met – en niet alleen over de cliënten praten. Is er ergens een komeet ingeslagen, dat er nu een andere straling hun hersens is binnengedrongen? Het lijkt mij zo normaal dat je als hulpverlener (en ja, ook als jeugdbeschermer) praat met mensen en niet alleen over deze mishandelende ‘diersoort’.  

Het wiel opnieuw uitvinden

Tijdens een bijeenkomst van GGZ medewerkers (uitzending Gideon Levy) werd gesteld dat de gemeenten die het hele sociale netwerk van burgers in de gaten gaan houden, net doen alsof ze het wiel hebben uitgevonden. Alsof de specialist het sociale netwerk er niet bij zou betrekken en niet zou begrijpen dat een kind met problemen op één gebied ook problemen kan ervaren op andere levensgebieden. Maar moet dit dan worden gerealiseerd zonder deskundige hulp en diagnose die inzichtelijk maakt waar een kind (pervasief) last van heeft? Jammer dat ook politici, net als zoveel overbezorgde ouders trappen in de mythe dat het zo makkelijk is om er ‘een pilletje in te gooien’. Alsof medicatie niet afhankelijk is van de juiste dosering (te weinig werkt niet, teveel kan ernstige bijwerkingen geven) en de hele sociale structuur die een kind evengoed nodig heeft opeens overbodig zou maken. Ze weten volstrekt niet waar ze over praten.  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/09/heeft-uw-kind-straks-nog-recht-op.html
 

En die ‘schuldvraag’, over waarom er toch zoveel diagnoses worden afgegeven, zou ik ook wel eens met de overheid willen bespreken. In Den Haag kwamen ze op het lumineuze idee om iedereen een PGB te verstrekken en mensen zelf hun zorg te laten inkopen (de Paarse pret) en toen begon de run op het verkrijgen van een labeltje. En daarmee hebben die koekenbakkers een situatie gecreëerd dat de kinderen die werkelijk iets mankeren (gesteld dat er veel onterechte diagnoses zouden zijn afgegeven vanwege geld – want dat suggereert de overheid! ) nu opeens verdacht worden aangekeken, of eigenlijk de ouders van die kinderen, want die kiezen voor de ‘dure’ oplossing uit gemakzuchtige overwegingen (luie opvoeders).  

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/07/het-syndroom-van-werkgelegenheid.html

 Mag ik zo vrij zijn om te vermelden dat de medicatie die wij voor onze dochter gebruiken niet wordt vergoed ( €86 per maand) en bovendien onze pedagogische bekwaamheden niet overbodig maakt?

Verdachtmaking 

Om het overschot aan diagnoses terug te dringen worden er van alle kanten verdachtmakingen verzonnen, om te proberen in de kindeigen problematiek iets anders te zien; zoals kindermishandeling. Dat is namelijk goedkoper dan de duur geachte specialistische hulp, waarvan verondersteld wordt dat alle ouders met zo’n kind het nodig hebben en er ook gebruik van maken en waarbij nooit de vergelijking wordt gemaakt met een niet-diagnostisch ondeskundig traject op jeugdzorgniveau, dat vele malen duurder is.

 

Mensen afschepen met een buurt-hulpverleningsdans, onder de gezellige leiding van Bureau Jeugdzorg/OKA-team, is nu de oplossing. Tegensputteren kun je als ouder niet, want die vriendelijke rakkers die niets van jouw kind begrijpen kunnen altijd nog doorschakelen naar gedwongen hulp, dus de kinderrechter. Zorgen uiten over een kind is nog altijd voldoende om je in die mate te besmetten, dat ook de meeste rechters het risico niet durven te nemen, dat morgen ‘hun’ Savanna in de krant staat.

Jeugdzorg, beter kunnen we het niet maken, wel verstikkender.

 

Sven Snijer