De wereld op zijn kop....

Ik ben Saskia en in 1994 afgestudeerd als maatschappelijk werkster. Ik heb nooit een betaalde baan in dit beroep gehad, maar heb wel gewerkt met moeilijke doelgroepen als psychiatrische patiënten, daklozen en verslaafden.

In de molen van de hulpverlening

Ik ben zelf ook een slachtoffer geworden van het AMK en het maatschappelijk werk. Mijn partner en ik hadden destijds (2005) een aantal heel concrete hulpvragen, met name over een persoonsgebonden budget.

Mijn vriend werd een vervangende vader voor mijn dochter (die nu 14 is). Haar echte vader is een notoire alcoholist en blower en kijkt alleen naar haar om als het hem uitkomt. Gelukkig kan mijn huidige vriend een geweldige plaatsvervanger zijn en beschouwt zij hem ook als een vader.

Toen we dus in de molen zaten met onze hulpvragen leek het een eeuwigheid te duren voordat we daadwerkelijk hulp kregen. Er was een nieuw project, basiszorg in de buurt, en twee keer per week kwam er iemand langs om ons te begeleiden. Het contact boterde meteen al niet. Deze mevrouw zat alles op te schrijven in een notitieboekje en kon onze complexe materie nooit onthouden, zodat we haar voortdurend moesten uitleggen hoe de vork in de steel zat.

We hebben op eigen kracht en met hulp van Bureau voor Rechtshulp veel kunnen oplossen, maar hebben nooit enige steun, feedback gehad van iemand van wie je dat wel verwacht. Op een gegeven moment hebben wij besloten de hulpverlening stop te zetten.

Totaal overdonderd en in de war

 

Toen begon de ellende en werd het AMK op ons dak gestuurd. De medewerkers van het AMK hadden een gesprek met mijn dochter (die toen zes was) op school gehad, in aanwezigheid van haar juf. De strekking van het gesprek was, dat mijn dochter er zo ongeveer de moord op John F. Kennedy zou hebben bekend. Direct na het gesprek was de conclusie van het AMK dat mijn dochter stelselmatig lichamelijk werd mishandeld door mijn vriend. De AMK medewerkster ging mee naar huis met mijn dochter en mijn vriend is toen verbaal ontploft, nadat hij deze valse beschuldiging naar zich toegeworpen kreeg.

Gevolg was dat mijn dochter S. een tijd weg moest om af te koelen (???) Het AMK was voortdurend intimiderend naar ons, en liet ons telkens niet uitpraten. Mijn schoonmoeder is meteen met mijn dochter naar de huisarts gegaan om zwart op wit te krijgen dat er geen sprake was van mishandeling en dat er geen kwetsuren op het lichaam waren. Mijn dochter heeft toen enkele weken bij beide oma's verbleven, totaal overdondert en in de war.  

Raad voor de Kinderbescherming

 

We hebben een advocaat ingeschakeld en gevraagd om een gesprek met de Raad voor de Kinderbescherming, zodat wij ONS verhaal konden doen. Gelukkig was het een heel prettig contact met de Kinderbescherming. In de tussentijd hadden we zelf al een hele hoop problemen opgelost en konden we ook onze frustratie kwijt dat we een dolkstoot in de rug kregen van het maatschappelijk werk. Wij hadden bijna nooit hulpvragen ten aanzien van opvoeding, wel over het haperende contact met haar vader, maar daar werd uiteraard niks mee gedaan. Ik vind vreselijk dat hij als vader alleen naar zijn dochter omkijkt als het hem uitkomt.
 

Ondertussen vertelde mijn dochter dat ze zich niet gelukkig voelde op haar huidige school. We besloten van school te wisselen, maar dit mocht niet van het AMK! Toch hebben wij de knoop doorgehakt en mijn dochter kwam op een hele fijne school (groep 4) en ging meteen met lezen van AVI 3 naar AVI 10. Ze bloeide er helemaal op, was nooit meer ziek en ging eindelijk met plezier naar school.

Van het rapport van het AMK dat naar de Kinderbescherming ging, heb ik gehakt gemaakt. Als een schooljuf met een rode pen heb ik heel wat correcties aangegeven. De Raad voor de Kinderbescherming kon niet anders dan tot de conclusie komen dat onze dochter niet in een bedreigende situatie opgroeide, dat wij gemotiveerd met onze problemen aan de slag waren gegaan en aantoonbare resultaten hadden geboekt. 

Mondig

Dossier gesloten. Hieruit concludeer ik ook dat je als ouders heel mondig moet zijn om je uit zo'n situatie te redden. Ik ben nog begonnen met een klacht in te dienen tegen het maatschappelijk werk en AMK, maar kon het niet meer bolwerken en heb het geprobeerd achter me te laten. Het is wel een zeer traumatische ervaring voor me geweest. Niet alleen voor mij, voor mijn hele gezin en aanverwante familie.

Mijn definitie van een maatschappelijk werker is inmiddels: ze weten niks, ze kunnen niks en ze doen niks. Ik heb in 1994 de opleiding voltooid, één softe hap, maar wel met respect voor de persoon, dingen als het opbouwen van een vertrouwensband met een cliënt die zeer essentieel zijn. In de huidige hulpverlening zie ik hier niks meer van terug. Als huidige hulpverleners deze basisvaardigheden missen, kan het ook nooit wat worden. De hele hulpverlening is verzakelijkt, ik zie geen compassie meer bij hulpverleners. En instanties als AMK en Jeugdzorg zijn volledig losgeslagen.  

De wereld op zijn kop 

Ook is actuele kennis ver te zoeken. Hier in Groningen worden vrijwilligers geronseld die mensen met hun formulieren moeten helpen invullen, terwijl dit toch een kerntaak van het maatschappelijk werk zou moeten zijn. Als je eenmaal een instantie als Jeugdzorg over de vloer hebt wordt je geleefd en niet geloofd. Heb je een keer een gesprek met de GGZ gehad, wordt er in het jeugdzorgdossier gezet dat je een psychiatrisch patiënt bent.

Ik ken in mijn omgeving wel meer schrijnende verhalen over de handelswijze en bejegening van Jeugdzorg. Ik ken zelfs een meisje hier in de straat die geslagen wordt, maar ik durf vooralsnog niets met deze wetenschap te doen, vanwege de gevolgen. Wat als instanties zich er wel mee gaan bemoeien, komen ze dan ook weer mijn gezin lastig vallen? Dit is dus echt de wereld op zijn kop.

Ik vind het heel goed als de doofpot/beerput over Jeugdzorg opengaat en werk daar graag aan mee. Ik hoop dat ik een zinvolle bijdrage heb kunnen leveren als slachtoffer, maar ook gediplomeerd hulpverlener.

 

Saskia O.