De gevolgen van een leugenmelding....

Ons zoontje is eind november 2008 na een zwangerschap van 33,5 week geboren. Na drie weken ziekenhuis mocht hij met ons mee naar huis. Na wat opstartproblemen (allergie, reflux), liep het eigenlijk allemaal wel lekker en kregen we het ritme te pakken.

Voor de opvang van ons zoontje hebben wij gekozen voor gastouders. We maakten gebruik van twee gastouders. Een goede vriendin van mij (gastouder X, en een andere in dezelfde woonplaats als mijn vriendin (gastouder Y). Ik werk in de zorg en gastouders waren beter te combineren dan een kinderdagverblijf. Achteraf hebben wij veel spijt van deze beslissing. Begin november 2009 werd ons zoontje opeens ziek. Dit was hij daarvoor nooit. Hij had koorts en was verkouden, het slapen ging wel goed. 

Huisarts

Na drie dagen zijn we naar de huisarts gegaan. De richtlijn is dat na drie dagen koorts, de kleine gezien moet worden door een arts. De huisarts constateerde een oorontsteking. Omdat het echter ‘nog maar’ drie dagen koorts was, wilde de huisarts nog twee dagen afwachten, voordat hij een antibiotica kuur zou voorschrijven. Na die twee dagen had ons zoontje echter nog steeds koorts, dus zijn we weer naar de huisarts gegaan, die inderdaad zag dat zijn oortjes nog niet beter waren. Er werd een antibioticakuur voorgeschreven en we werden naar huis gestuurd.  

Na een paar dagen de kuur te hebben gebruikt, was de koorts weg en ons zoontje leek zich over het geheel wat beter te voelen. Precies een week nadat wij met de kuur waren begonnen, haalde ik hem in de middag op bij de gastouder Y. Toen ik hem oppakte voelde hij gloeiend warm aan en ik zei dit ook tegen de gastouder. De gastouder plaatste haar hand op zijn voorhoofdje, en zei: “ach hij heeft het misschien iets te warm gehad, zakt zo wel af.” 

Ik vertrouwde het niet dus eenmaal thuis temperatuurde ik hem. Hij had bijna 41 graden koorts. Gelijk de huisarts gebeld, en we moesten meteen langskomen. Ons zoontje was ontzettend suf.

De dokter schrok er zelf ook van en na controle bleek nog steeds die oorontsteking in de weg te zitten. De kuur had dus niet gewerkt. We kregen een nieuwe kuur, waar we gelijk diezelfde avond mee gestart zijn. De volgende dag leek het beter te gaan en de dagen daarop knapte hij weer op. Hij bleef echter wel lichte verhoging houden, dus na vier dagen voor de zekerheid weer naar de huisarts, waar weer geconstateerd werd dat de oorontsteking niet weg was.  

We kregen een verwijzing voor de KNO arts en diezelfde dag konden we terecht. Daar kregen we te horen dat de volgende dag er buisjes bij onze zoon in de oren werden gezet. Zo gezegd, zo gedaan en het was echt een wondermiddel!! 

Gastouder

Door al dat getob werd mijn verlangen om thuisblijf-moeder te zijn alleen maar groter, alleen financieel kon dit niet uit. Aangezien ik een pedagogische achtergrond heb, heb ik samen met mijn man besloten om ook gastouder te worden.

Ik heb mij aangemeld bij hetzelfde gastouderbureau die ook de opvang voor mijn zoontje regelde. De bemiddelingsmedewerker was dolblij en ik kon al zo een paar gezinnen op gesprek krijgen. Geweldig vond ik het, want mijn droom om thuis te blijven voor ons zoontje, kon hiermee realiteit worden. Ik meldde dit toen ook bij de gastouder Y eind november. 

Ik zei tegen haar dat ik die beslissing had genomen en dat het nog wel een maand of vier kon duren, maar dat de opvang voor ons zoontje werd stopgezet. Diezelfde week kreeg ik telefoon van de bemiddelingsmedewerker. Ze wilde graag een gesprek samen met onze gastouder Y. Ik vond dit vreemd en vroeg of mijn man ook aanwezig moest zijn. Dit was niet nodig zei ze. Het was gewoon een evaluatie gesprek, dat gebeurde standaard.  

Verbijsterd

Eenmaal bij dat gesprek aangekomen, ging de bemiddelingsmedewerker van start. De gastouder Y had een aantal dingen die haar opvielen en die ze met mij wilde bespreken. Ons zoontje was zo vaak ziek en ze vroegen zich af of we niet met hem naar de dokter gingen. Ik was verbijsterd, mijn mond viel open. Natuurlijk ga ik naar de dokter met hem en ik heb het verhaal wat hierboven beschreven is uitgelegd. Daarnaast heb ik gezegd dat ik niet begreep waarom er gezegd werd dat hij vaak ziek zou zijn, want dat was hij niet, op die oorontsteking na dan.

Ze vertelde dat ons kind soms niet lekker in zijn vel zit. Dat hij dingen zelf wilde doen en niet op schoot wilde zitten bij de gastouder. Ik gaf aan dit voor een deel te herkennen, maar dat dit naar mijn inzien normaal gedrag was voor een eenjarige. Hij wilde zelf zijn fles vastpakken (en kon dit motorisch ook prima, dus waarom niet) En hij wilde soms meer dat hij motorisch kon, wat tot frustratie leidde. De zogenoemde 'sprongetjes' die beschreven staan in het boek ‘Oei ik groei’, daar had hij soms last van. Dat hield dan een week of twee aan en dan was hij weer heerlijk vrolijk en kon hij opeens weer meer dingen.  

Naar gevoel

Ze haalde nog een paar dingen aan en uiteindelijk werd het gesprek positief afgesloten. Positief is misschien een te groot woord, want ik bleef er een naar gevoel aan overhouden, maar alles was uitgelegd en duidelijk voor de bemiddelingsmedewerker. En ze wilde nog steeds heel graag mij als gastouder hebben.

In december 2008 ging mijn vriendin en tevens gastouder met zwangerschapsverlof. Aangezien gastouder Y de uren van mijn vriendin niet over kon nemen, is er gezocht naar een tijdelijk gastouder. Gastouder Y wist wel iemand. Een goede vriendin van haar die net zes maanden gastouder was geworden. Ze kende ons zoontje al, want ze was tevens de achterwacht van gastouder Y.  

Fijn, dachten mijn man en ik, dan hoeft ons zoontje ook niet aan een vreemde te wennen. Dit was begin december en het heeft uiteindelijk tot 8 januari 2010 geduurd. Hij is daar in totaal vier keer geweest en qua hoeveelheid misschien nog niet eens te vergelijken met 1,5 dag opvang. Er was niet echt een klik tussen ons en die gastouder, maar goed, ze werd aangeraden door gastouder Y, zoontje kende haar al en ach, het was maar voor een maand of vier, dan zou mijn vriendin het weer over nemen.

Begin januari 2010 kreeg ik via de bemiddelingsmedewerker van het gastouderbureau een gezin voor de opvang aangeboden. Het was een gezin met drie kinderen en na een gesprek tussen mij en de ouders, besloten we dat ik op hun kinderen zou gaan passen. Dit was 8 januari 2010. Ik was helemaal in de zevende hemel, want doordat ik drie kinderen erbij kreeg, kon ik eindelijk mijn baan op zeggen en definitief thuis blijven en gastouder zijn.

Maandagochtend belde ik de bemiddelingsmedewerker op om door tegen dat de vraagouders en ik hadden besloten om door te gaan met de opvang,  en ik kreeg een afspraak mee voor de woensdag ochtend om de contracten te bespreken. Later die ochtend bracht ik mijn zoontje naar gastouder Y, omdat ik in de middag een vergadering had van mijn werk. Toen ik hem bracht, vertelde ik aan gastouder Y dat ik nu genoeg gezinnen had om mijn baan op te zeggen en dat ik dus ook de opvang wilde opzeggen, maar dat we wel gebruik wilden maken van het opzegtermijn, dat mijn zoontje nog  twee maanden bij haar zou komen voor de opvang.  

Zo spoedig mogelijk een gesprek

Gastouder Y reageerde lauw, maar ik was blij en daar ging het om. Tijdens de vergadering op mijn werk kreeg ik een telefoontje van de bemiddelingsmedewerker van het gastouderbureau. Ze wilde zo spoedig mogelijk een gesprek met mij. De invallende gastouder voor mijn zoontje had een aantal verontrustende dingen aangegeven over mijn zoontje, en ze wilde dit graag met mij bespreken. Ik was eigenlijk helemaal van slag, want wederom kwam dit als donderslag bij heldere hemel. Ik begon mij echt af te vragen of wij als ouders dan zo blind waren en dat wij alleen maar de leuke dingen zagen aan ons zoontje, en dus de zorgwekkende dingen niet. Achteraf stom dat ik ben gaan twijfelen, want er was niks aan de hand, maar je vraagt het jezelf wel af op een dergelijk moment als je voor de tweede keer binnen korte tijd zulke berichten hoort. We hebben toen voor de volgende avond gelijk een afspraak gemaakt voor dit gesprek. De betreffende gastouder zou er niet bij zitten, het gesprek werd bij ons thuis gevoerd.  

AMK melding

Op die avond, 12 januari 2010 vond het gesprek plaats met de bemiddelingsmedewerker, en de eigenaresse van het gastouderbureau. deze had ik nog nooit gezien. Ze vielen gelijk met de deur in huis. Ze gingen een melding maken bij het AMK. Ik geloof dat de wereld even stil stond voor ons. "Waarom?", vroegen we. De invallende gastouder had aangegeven dat ons zoontje met vieze kleren werd gebracht, er zouden smerige kleren in zijn tas zitten, hij zou achter lopen in zijn ontwikkeling, want hij kon immers nog niet kruipen, ik zou chaotisch zijn  en dat in combinatie met ons vorige gesprek met gastouder Y, besloten ze om een melding te maken.  

Onmacht 

Ik begon meteen te huilen, voornamelijk uit onmacht. Mijn man en ik konden niet geloven wat er gebeurde. Wij, die al zoveel hadden mee gemaakt met ons zoontje, waar we zielsveel van houden, ons lachebekkie, die we voor geen goud kwaad zouden doen, werden beschuldigd van kindermishandeling.

De volgende dag heb ik het AMK opgebeld om te vragen wanneer er dan iemand zou langs komen. In eerste instantie bleek dat er nog geen melding was gemaakt, dit zou zijn, omdat de contact persoon die dit zou schriftelijk rond zou maken, pas over twee dagen aanwezig zou zijn. dus over 2 dagen zou de melding gemaakt worden. 

Ik kreeg te horen dat normaal gesproken de ouders het niet vanaf het begin af aan weten dat er een melding werd gemaakt, en dat normaal gesproken het ook wel zes weken zou duren voordat je een brief zou krijgen (normaal is die brief hetgeen waarmee de ouders ook voor het eerst worden ingelicht dat er een melding is gemaakt), echter, omdat wij het al wisten, zou ze een bericht achterlaten bij diegene die de melding in behandeling zou nemen, om zo spoedig mogelijk contact met ons op te nemen, maar dat dit twee weken kon duren. 

 

Website

 

Ik heb mijn verhaal op een forum geplaatst waar ik regelmatig kwam sinds mijn zwangerschap. een website voor moeders. Dit was anoniem, en ik noemde geen namen. Daarna heb ik de huisarts, kinderfysiotherapeut waar mijn zoontje wekelijks kwam, consultatie bureau, echt iedereen die met ons zoontje te maken hadden gebeld, en gezegd wat er was gebeurt. Van iedereen kreeg ik te horen dat ze het niet begrepen, want ze herkenden ons niet in wat de gastouders beweerden. Nee, wij ook niet, maar ja er was een melding, en daar was niets tegen te doen.  

Tevens heb ik de gastouders opgebeld, gezegd dat ons zoontje daar niet meer zou komen. Ik heb daarna mijn vriendin gebeld, die ook gastouder was van ons zoontje. Zij was geschokt, want niemand van het bureau had haar gevraagd hoe het ging met ons zoontje bij haar, niemand!  

Hoezo begrijpen?

Aan het einde van de middag werd ik op gebeld door de bemiddelingsmedewerker. Ze vroeg of een bepaalde tekst mij bekend voorkwam. Ze las toen mijn verhaal op dat ik op het forum had geplaatst. Wat bleek, de gastouder Y en de invallende gastouder (die beide goede vriendinnen waren van elkaar) hadden zitten googlen op mijn man, mijzelf en ons zoontje en gezocht tot ze wat konden vinden. 

 

Ze vonden het niet leuk dat ik dit op een forum had gezet. Ik heb toen aangegeven dat wij ook ons gevoel kwijt moeten, en dat wij zelf beslissen of dit via een forum is of niet. Dat wij geen namen hebben genoemd, en alleen ons verhaal hebben verteld en ik mij daar geenszins schuldig over voelde, en ook geen excuses voor aan ging bieden. De bemiddelingsmedewerker zei, dat ze dacht dat wij begrepen waarom ze een melding hadden gemaakt. Ik wist niet wat ik hoorde, hoezo zou ik dat begrijpen? Natuurlijk begrijp ik dat niet, want er was niets aan de hand, alles wat genoemd was, klopte niet, en was gelogen. Uiteindelijk hebben we opgehangen, maar het was zeker niet uitgepraat. 

Blauwe plekken

Precies anderhalve week later kreeg ik telefoon van diegene die ons dossier in behandeling zou nemen. Het was een mevrouw die al ruim 30 jaar orthopedagoog was. Ze vroeg of ik wist wat er in de melding stond, en ik vertelde haar wat er tegen mij benoemd was. Daarna begon de mevrouw aan te vullen wat er nog meer genoemd werd, en ik barste in tranen uit. Er was namelijk gezegd dat onze zoon onder de blauwe plekken zou zitten. Al het andere wat al genoemd was, was gelogen en dit ook, maar op de één of andere manier kwam dit nog harder aan.  

Hiermee werd letterlijk gezegd dat wij dus onze zoon zouden slaan en het feit was dat hij tot op dan nooit blauwe plekken had (misschien één of twee op de scheenbenen door het kruipen over de duplo). Mijn man en ik zijn hier erg van geschrokken, dit kwam heel hard binnen bij ons. Gelukkig had deze mevrouw ook positief nieuws, want ze zou de maandag erop al gelijk langskomen voor het huisbezoek. Hier waren we blij mee, want het zou gelukkig geen weken duren. Ik heb haar gelijk de telefoon nummers gegeven van de huisarts, kinderarts, fysiotherapeute en consultatiebureau.  

De melding

Toen was het moment daar, deze mevrouw van het AMK kwam langs. Ze las de melding voor, en we kwamen achter nog meer schokkende dingen die waren gezegd (we zouden hem meerdere keren op een dag temperaturen, ons zoontje zou geen lichaamscontact willen. Vader zou niet in beeld zijn, zoontje zou achter lopen in de ontwikkeling, maar nu werd niet het kruipen benoemt, maar hij zou zich nog niet kunnen optrekken tot staan, dit kon hij echter al wel, sinds dat hij 9,5 maand was kon hij dit, vaak ziek etc. etc.)

Wij hebben toen onze kant van het verhaal verteld, dat wij geschokt waren en alle dingen die benoemd waren weerlegt. Tevens vond zij het ook vreemd dat onze goede vriendin niet was ingelicht door het gastouderbureau, vooral omdat zij een langere tijd op ons zoontje heeft gepast. De reden waarom het bureau dit niet had gedaan, was omdat ze zeiden dat juist omdat zij een vriendin was, zij wel de hand boven ons hoofd zou houden.  

Toen ons zoontje wakker werd, vroeg ik haar of ze mee naar boven wilde om samen met mij ons zoontje op te halen. Ze ging mee, en zag dat ons zoontje, een heel open en sociaal ventje was, wat goed groeide, goed er uitzag en goed in zijn ontwikkeling stond. Ook zag ze dat hij goed contact maakte met mij en mijn man. Dit benoemde ze ook aan het einde van het gesprek, een ook al kon ze geen conclusie geven op dat moment, want ze moest de huisarts, kinderarts fysiotherapeute , consultatie bureau etc. nog bellen. Toen ging ze weg, en voor het eerst in 2,5 week tijd, konden we weer ademhalen, hadden we weer een wat positievere blik.

 
In de drie weken daarop hoorden we van de professionals om ons heen dat ze hen hadden gebeld, en ze gaven aan wat ze gezegd hadden. Ook gaven ze uit zichzelf aan wat die mevrouw tegen hen had gezegd, en dit was eigenlijk alleen maar positief voor ons.

Afsluitbrief

Begin maart 2010 kregen wij een brief van het AMK. De afsluitbrief. In die brief noemde ze eerst globaal wat er in de melding stond, daarna wie ze gesproken had, wat er benoemd was, en wat haar conclusie was.

Ze gaf duidelijk in die brief aan dat er geen sprake was van kindermishandeling in ons gezin, en dat wij een veilige omgeving boden voor ons zoontje om in op te groeien. Ze wenste ons dan ook een goede toekomst. Ik heb gevraagd wat er nu met ons dossier gebeurde. Ze gaf aan dat hij in principe vernietigd zou worden, maar dat wij ook anders konden beslissen, namelijk om het dossier te laten bestaan. Dit voor het geval de melder (of één van de gastouders) ooit weer een melding zou doen. Als dit het geval zou zijn, dan zagen ze dit dossier en dan zouden ze niets meer met die nieuwe melding doen. Wij hebben besloten om het dossier te laten bestaan en om eventueel over een paar jaar het te laten vernietigen. Hiermee was de kous af, en waren wij godzijdank gevrijwaard.  

'Geluk'

Wij hebben geluk gehad, maar wat als we het de volgende keer slechter treffen? Een AMK-medewerkster die anders over de situatie denkt. Deze zaken moeten niet afhangen van 'geluk', maar van feiten! Een volgende keer kun je wel je kind kwijt raken gebaseerd op rapporten vol met leugens en insinuaties. Er is geen enkele waarborg voor ouders, je bent rechteloos.

Angst 

Het heeft echter wel zijn sporen na gelaten. De angst die je hebt om je kind kwijt te raken (je hoort genoeg verhalen over kinderen die al gelijk uit huis worden geplaatst zonder dat er een onderzoek plaatst heeft gevonden, puur uit voorzorg).

Het vertrouwen in anderen was compleet weg. Drie maanden later kwam de eigenaresse van het gastouderbureau bij ons langs om te evalueren. Anderen mensen zouden dit misschien niet meer hebben gewild, maar ik werk in de zorg, heb een pedagogische achtergrond, en vanuit die gedachte wilde ik er aan meewerken. Ik wilde namelijk bereiken dat andere ouders dit nooit zouden overkomen, en dat die gastouders niet meer als gastouder mochten werken. We hebben echter nooit een excuus gekregen.  

Ze zag wel in dat het een en ander fout is gelopen, en dat er informatie in die melding stond waar zij niets van af wist. Ze gaf aan dat het ze het heel vervelend vond dat wij dit hebben moeten mee maken, maar een excuus, nee die moeten we nog krijgen. We hebben gehoord dat de betrokken gastouder is ontslagen en de bemiddelingsmedewerker op non-actief is gesteld en inmiddels ook is ontslagen. Een kleine troost. 

Wettelijk kun je niets

Als ik als buitenstaander ons verhaal zou lezen, zou ik zeggen: dat kan niet, dit is wel zo typisch, niet één maar zelfs twee gastouders die meewerkten aan een melding, daar moet een kern van waarheid in zitten? En dat is nou juist het probleem waar ik nu tegenaan loop. Ik weet dat het niet zo is, ik weet dat ze alles hebben gelogen, dat weet het AMK en onze familie en vrienden ook, maar als ik al zo denk na zoiets te horen/lezen, wat zou een buitenstaander dan wel niet moeten denken? 

Die zal dan ook wel denken, waar rook is, is vuur!! En dat vind ik moeilijk, dus is er een selectief groepje die er vanaf weet, ook het huidige KDV van onze zoon en meer mensen niet. Het is makkelijk gezegd dat alles anoniem gaat, dat je naam niet door het slijk wordt gehaald, maar dat wordt het wel. Ten eerste al bij de professionals, want die worden gebeld, maar je moet je gevoel toch ook kwijt? Er zit zoveel pijn en onmacht in je, zoveel verdriet en angst, dat kun je niet voor jezelf houden.

Wettelijk gezien kun je niets. Je kunt de melder niet aanklagen, niets. En dat vind ik niet terecht. Wij zijn van mening dat als er duidelijk aantoonbaar bewijs is (zoals bij ons) dat er daadwerkelijk bewust gelogen is in de melding (zelfs de feiten, die zo na te gaan waren bij bijvoorbeeld de huisarts, waren door de gastouders gelogen), de melder(s) aangeklaagd en wettelijk gestraft moeten worden.  

Ouders gaan namelijk door een hel als zoiets je overkomt. Ik ben wel van mening dat het belangrijk is dat er meldingen blijven komen, er zijn namelijk ook kinderen die het wel nodig hebben. Kinderen die het thuis wel heel slecht hebben. Er is echter geen waarheidsvinding en in rapporten wordt schaamteloos gelogen. 

Angst en weinig vertrouwen in anderen

Nog steeds heb ik weinig vertrouwen in anderen en ervaar ik soms angst wanneer de postbode komt. Je weet immers nu hoe makkelijk het is om een melding te maken en  te krijgen. Wij hadden nooit verwacht dat iemand zoiets zou doen en toch is het gebeurd. Wie garandeert mij dan, dat als de overbuurvrouw in een gekke bui is, het niet eens is met ons en ons een hak wil zetten, zij niet een melding maakt?  

Ik ben mij ontzettend bewust dat dit zo weer kan gebeuren, als iemand kwaad wil, en dat vind ik moeilijk. Het gaat gelukkig wel steeds beter en mijn man staat hier ook wat nuchterder in. Het vertrouwen in anderen komt stukje bij stukje weer terug, maar ik ben nog steeds panisch als ons zoontje een blauwe plek heeft, of huilt bij het afscheid nemen op het KDV.  

Onzeker 

Allemaal dingen die normaal zijn voor een peuter, maar waar ik heel erg onzeker van wordt, door die melding. Het is zelfs al zo erg, dat als ik een tijdschrift voor moeders lees en een verhaal lees over peuters, die moeten vallen en opstaan zodat ze kunnen leren en dat er praktijkvoorbeelden worden genoemd, ik soms echt kwaad kan worden. 

Ik kan bij mezelf soms heel moeilijk de ruimte vinden om mijn zoontje te laten klimmen en klauteren. Ik laat hem wel zijn gang gaan (tenzij het gevaarlijk wordt),  maar dit gaat met veel moeite en ik sta er altijd bij, want ja, als hij valt, heeft hij een blauwe plek, en we hebben inmiddels ervaring wat mensen daarvan kunnen denken (ook al had hij toentertijd zo goed als nooit blauwe plekken) en om dan te lezen hoe sommige ouders, in mijn ogen zo achteloos daarmee om gaan, dat vind ik erg moeilijk.

Tegelijkertijd realiseer ik mij dat dit gevoel niet terecht is en dat het niet leuk is wat ons is overkomen, maar dat die gastouders (gelukkig) niet een realistisch beeld zijn voor hoe de samenleving is en dat de meerderheid van de mensen vinden dat een kind een kind moet zijn, vies mag worden en leert met vallen en opstaan. 

Slechte kwaliteit

Ik wil er wel bij zeggen, dat mijn man en ik beiden vinden dat ons verhaal ook tekent voor hoe de gastouderopvang in elkaar steekt. Hoe slecht de kwaliteit daarvan is. Mensen zijn bijna niet opgeleid, alles hangt af van cursussen en in sommige gevallen doen ze maar wat. Iedere gek kan gastouder worden, mits je de papieren hebt en een verklaring van goed gedrag hebt. Wat niets meer inhoud dan dat er gekeken wordt of je ooit in contact bent geweest met justitie. Er wordt niet gekeken naar je mentale gesteldheid, of je last hebt van bijvoorbeeld een psychiatrische stoornis. Naderhand zijn wij er namelijk achter gekomen dat één van die gastouders psychisch niet helemaal gezond was. 

Inmiddels is onze zoon een prachtige kerel van bijna 5 jaar. Hij is sociaal, vrolijk, loopt op voor in zijn ontwikkeling. De melding heeft ons echter wel getekend en we zullen dit niet meer vergeten.

 

 WV