De Stad-staat Amsterdam

Sparta

Ik denk mee met de gemeente Amsterdam in hun ‘zorg om het kind’.  Beter geformuleerd, ik volg de lijn die ze hebben uitgezet richting de totalitaire staat en begin meteen bij het uiteindelijke resultaat: Kinderen als volledig staatseigendom. Naar het model van de vroegere stadstaat Sparta.
  

Daar hadden ze een ingenieuze manier bedacht om het dure proces van kinderen uit huis plaatsen veel efficiënter op te lossen, door vanaf het zevende jaar alle  kinderen door de staat te laten opvoeden, mishandeling of geen mishandeling. Dit scheelde kostbare onderzoeken door het AMK of door de Raad voor de Kinderbescherming en onnodig veel rechtszaken.

 

In Sparta hoefde men niet de schijn op te houden van individuele burgerrechten, want daar was het meteen duidelijk dat burgers die rechten vóór hun dertigste jaar in ieder geval niet hadden en - indien zij niet tot een ‘mannengenootschap’ werden toegelaten - daarna ook niet.  

De mannen en de vrouwen leefden gescheiden en kwamen alleen samen om een kind te verwekken, dat volgens staatsnormen zou worden opgevoed in kazernes. Zij moesten met maar één doel tot volwassenwording worden geleid; een goed soldaat worden, die zijn leven wilde geven voor de staat Sparta. Het is tot op heden nog niet duidelijk in hoeverre jongeren die een jeugdzorgcarrière achter de rug hebben, bereid zijn om hun leven te geven voor de Nederlandse Staat, maar daar wordt steeds harder aan gewerkt.  In Amsterdam komen ze hun toekomstige materiaal twee weken na de geboorte aanschouwen, zonder uitnodiging en zonder duidelijk doel. 

 

De fluwelen machtsovername door Jeugdzorg

 

De Ouder en Kindadviseurs zijn geen artsen, er is niet gevraagd om opvoedingsadvies (voor een hummel in de luiers is dat wat vroeg), er bestaat al een consternatie-bureau (consultatiebureau), er is al een huisarts waar jonge ouders met vragen naartoe kunnen, er is geen sprake van verminderde toerekeningsvatbaarheid bij de gemiddelde ouder, kortom: Ze komen primair met het doel om kindermishandeling op te sporen en de rest van het verhaal dat ze er omheen breien, is één grote KUT-smoes! 

De enige reden dat ze een totalitair/fascistisch plan als dit durven in te voeren, zonder ouders in te lichten over de consequenties van dit soort bezoekjes bij ‘vermoeden van…’, is de gok, dat er nog bij te weinig mensen het bewustzijn is van het grote gevaar van jeugdzorg. Dat veel ouders toch nog steeds in het naïeve geloof leven dat indien men niets verkeerd doet, er van jeugdzorg (O&K-adviseur) niets te vrezen valt. Maar die mensen hebben ook nog nooit gehoord van het niet doen aan Waarheidsvinding door jeugdbeschermers en ze vergissen zich door te denken dat de O&K speciaal als opvoedondersteuning/adviesverstrekker langskomt. Zij kennen de nationale mishandelings-opsporingskoorts niet die als een ziekte vanaf 2004 (Savanna) door ons land woekert. Ze hebben nog niet gehoord van de nieuwe Meldcode. Ze weten nog niet dat in de nieuwe jeugdwet is vastgelegd dat een (onterecht) uit huis geplaatst kind, na een jaar NOOIT meer terug komt (wegens hechting aan de pleegouders). 

Ze kennen de jeugdzorgmentaliteit niet en geloven dus niet dat het vals beschuldigen van ouders van kindermishandeling structureel is en niet incidenteel. Ze hebben er geen erg in dat het runnen van een ‘Gezinshuis’ big business is, waardoor veel jeugdbeschermers door een bril van eurotekens naar hun kind kijken. En los van het geld…ze willen altijd in hun heilige gelijk volharden, ook al zitten ze er volkomen naast! Als er niet kan worden aangetoond dat het kind terecht uit huis is geplaatst, verzinnen ze gewoon iets anders, want de rechter verschuilt zich achter de laffe verklaring dat hij/zij geen pedagoog is en rustig mag blind varen op de verklaringen van een sociaal werker. Degelijke rechterlijke toetsing van het suggestieve gebabbel van BJz en de Raad is nog steeds een zeldzaam goed.  

 

Jeugdzorgterreur

‘Bij de beul te biecht’ dus, in gesprek met de staatsopvoeder (O&K-adviseur) die een wolf in schaapskleren is afkomstig van jeugdzorg en doorgeleidend naar jeugdzorg (vermomd als Samen Doen team). Als straks ook de kinderpsychiatrische hulp onder de verantwoordelijkheid van de gemeente valt (wéér jeugdzorg) is het fascistische feestje compleet. Doorverwijzing naar speciale scholen, óók via jeugdzorg…hoera, de stadstaat naar Spartaans model komt binnen ons bereik. Alleen noemen we het nu niet meer de Staat waar wij allen ons lijf en goed aan mogen geven, maar Jeugdzorg (vermomd als gemeente, die de staatsopvoeding rustig aan haar toevertrouwt), want de gemeente kan haar handen straks in onschuld wassen als de opvoedingsondersteuning weer uitdraait op de gebruikelijke jeugdzorgterreur.

 

Tevergeefs kloppen op de deur

 

Volgens allerlei verantwoordelijken (VNG, Jeugdzorg Nederland, Ministerie) zou de gemeente zich met de gedwongen hulp (niet teveel) mogen bemoeien, omdat dit immers onder de verantwoordelijkheid van de rechter valt (u weet wel, die buikspreekpop van jeugdzorg) zodat de gemeente wel in naam verantwoordelijk is voor het jeugdbeleid, maar in realiteit, als het er echt toe doet, ‘hoe krijg ik g-v-d mijn gestolen kind terug?!’….NIET.  

De gemeente creëert wel een schitterende gelegenheid voor jeugdzorg om zich al in een zeer vroeg stadium ongevraagd met gezinnen te bemoeien, maar met betrekking tot de uiterste consequenties van dit nieuw geschapen ‘beleid’(eigenlijk: totalitaire bezuinigingsmaatregel) klopt u straks tevergeefs op hun deur. Antwoord gemeente: ‘Tja,…uw kinderen geroofd….daarvoor hebben ze bij jeugdzorg een hele mooie klachtenprocedure. En er is altijd nog de Ombudsman….’ 

Waar klagen we eigenlijk over?

 

Sven Snijer