Niets aan het toeval overlaten...

De Turkse premier Erdogan is bezorgd over de handelswijze van de jeugdzorg in Nederland. Beeldmateriaal werd getoond dat is uitgezonden op de Nederlandse televisie en werd op de Turkse televisie (d.d. 18 maart 2013 - ATV vanaf 26.10 minuten) in het Turks ingesproken m.b.t. de rel over het onderbrengen van een Turks kind bij Nederlandse lesbische pleegouders.  

Mijn zaak loopt helaas parallel aan de zaak van Yunus. Ik zag dat een stukje van de Nederlandse uitzending waarin ik te zien ben geweest, in de uitzending in het Turks is vertaald. 

Ik ben zelf Nederlandse. Mijn zoon was vier maanden en kreeg nog borstvoeding toen hij na een anonieme melding vroeg in de morgen uit bed "weggeroofd" werd zonder waarschuwing, met veel politievertoon en veel dreigingen. Beide zaken hebben hetzelfde tijdsverloop, de kinderen zijn even oud en de rechtszaken lopen parallel met soms ook dezelfde rechters uit Den Haag bij bepaalde belangrijke beslissingen. Tijdens de plaatsing dienen de overtuigingen van de ouders zoveel mogelijk gerespecteerd te worden. In de praktijk moet je daarin veel geluk hebben en is het meer een illusie dat ook maar iets van wat je wensten worden uitgevoerd.  

Mijn zoon heeft geen kans gekregen om zich goed aan zijn ouders te hechten. Contacten met hen werden ontzegd. Hij mocht alleen de pleegouder mama noemen en een terugkeertraject zoals voorgesteld door de rechtbank werd keer op keer tegengehouden door jeugdzorg en pleegzorg/ de pleegouders.  

Tegen de pleegouders werd door jeugdzorg in een vroeg stadium al gezegd dat de kinderen niet meer terug zouden gaan naar de ouders, terwijl de zaak nog liep. Waar de rechters werd voorgehouden dat het om een crisisplaatsing ging, werd ondertussen alles te werk gesteld om een langdurige plaatsing te bespoedigen. Zodra de rechter oordeelde dat de bezoeken uitgebreid konden worden, werden ze juist teruggedraaid.  

Telkens als er onderzoeken moeten komen vertragen jeugdzorg en pleegzorg deze en wijzigen de onderzoeksvragen subtiel zodat het niet meer gaat over of de ouders in staat zijn hun kind op te voeden, maar over de mate van hechting van het kind in het pleeggezin. Mijn ervaring is dat de subjectiviteit van de onderzoeken dusdanig is dat er in de tekst wordt toegeschreven naar een "zondebok".

Als een van de onderzoeksvragen dus gaat om de mate van hechting in het pleeggezin, zal de zondebok een van de ouders zijn. Deze tekst met meningen, veronderstellingen en woordspelingen als "zou mogelijk" wordt vervolgens weer geciteerd bij de uitkomst van de onderzoeksvragen, terwijl het onderzoek zelf redelijk verloopt. De rechter leest bij gebrek aan tijd onmiddelijk de conclusies, die niet zijn onderbouwd met feiten, maar met de citaten uit de onderzoeksvragen en door de vele herhalingen wordt het geloofwaardig en bekrachtigt het een subjectief beeld.  

Soms doet jeugdzorg zelf haar eigen onderzoek. Zelfs als de uitkomst van het onderzoek redelijk is, wordt er een andere conclusie verbonden aan de uitkomst.

Bijvoorbeeld dat het goed gaat met het kind omdat het de ouders zo weinig ziet of doordat de bezoeken onder toezicht plaatsvinden. Hierdoor komt een terugkeertraject ook niet van start, want dat begint bij een goede samenwerking en uitbreiding van de bezoekregeling. Een voor de hand liggend feit hierbij is dat de pleegouders zich verzetten tegen uitbreiding van de bezoeken om allerlei redenen en dat ook frequente begeleiding niet haalbaar is.  

Als het kind overstuur is nadat het de ouders heeft gezien omdat het loslaten emotioneel zwaar is en er niet over gesproken mag worden met het kind en het emotioneel dichtklapt of boos wordt, wordt achteraf gezegd dat het juist niet in het belang van het kind is (dat de ouders mist).  

Tegen de beschikking van de rechtbank in besluit jeugdzorg om de bezoekregeling niet verder uit te breiden, terug te draaien of zelfs stop te zetten. Voordat er een nieuwe zitting bij de rechtbank voorkomt ben je zo weer een half jaar tot een jaar verder en dan is het kwaad al geschied. Bovendien werken de onderzoeksbureau's in opdracht van jeugdzorg en worden de onderzoekers en hulpverleners die de ouders inschakelen stelselmatig afgewezen.  

Als je als ouder om een second opinion vraagt, heb je niet in de gaten dat tijd in je nadeel werkt, dat het onderzoek subjectief is en dat een onderzoek dat je zelf laat uitvoeren als subjectief in de prullenbak belandt, dat je kind onderworpen wordt aan onnatuurlijke ongemakkelijke situaties en dat het je veel hartzeer en grijze haren kost. Veel keus heb je eigenlijk niet, want bewijzen dat je een goede moeder bent, dat lukt niet wanneer je kind elders woont. Overal hangt het vooroordeel in de lucht "het zal wel niet voor niets geweest zijn", "kinderen worden niet zomaar uithuisgeplaatst". Het zal je kind maar zijn...  

De ouders voelen zich boos, verdrietig, niet gehoord en niet begrepen, hun recht op gezinsleven wordt aangetast en ze krijgen nergens gehoor en worden overal met de nek aangekeken, waardoor ze in een isolement komen in de periode dat ze juist een luisterend oor, feedback, hulp, een netwerk kunnen gebruiken. Ze verliezen hun vertrouwen in de jeugdzorg door hetgeen is voorgevallen, de subjectieve rapporten en deze houding wordt vervolgens tegen ze gebruikt bij de rechtbank. De rechters tolereren geen ouders die "niet meewerken" of " niet samenwerken", zelfs niet wanneer jeugdzorg zelf dit tegenwerkt.  

Als instanties als jeugdzorg en pleegzorg zelf bezoeken begeleiden, zijn de verslagen hierover vrijwel altijd subjectief en als de ouders zelf professionele begeleiding meebrengen resulteert dit vaak in dreigen en stopzetten van de bezoeken. Bovendien duren ze nooit langer dan 1 -3 uur. Pleegzorg hoort de belangen van het kind te behartigen, maar behartigt meestal de belangen van het pleeggezin en deze komen niet altijd overeen omdat het kind ook zijn ouders wil zien en de pleegouders bijvoorbeeld geen tijd/ geen zin hebben om het kind (vaker) te brengen en/ of te halen of om de ouders te zien.  

Overigens zegt het hebben van gezag niets over de contacten met je kind. Als je als ouder naar de rechter gaat omdat je je kind maar 3 keer per jaar ziet, loop je het risico om het gezag (weer) kwijt te raken omdat je je weer ergens tegen verzet. Alleen al op die manier de pleegouders in verlegenheid brengen verslechtert de situatie en is indirect dus ook schadelijk voor je kind. Bovendien kan je zo niet aantonen dat er sprake van een goede band is, want om de bezoekregeling uit te breiden, wil de rechter eerst zien dat de bezoeken goed verlopen, maar daarvoor moeten er wel eerst met regelmaat bezoeken zijn!  

Het betreft hier helaas een algemene werkwijze van jeugdzorg, dit gaat verder dan incidenten en individuele gevallen. Ik heb uiteindelijk mijn gezag terug gekregen omdat ik er door advocaten op werd gewezen en op tijd inzag dat het een verloren zaak betreft die door tijd rekken alleen al is beslecht en doordat ik na 6 jaar "vrijwillig" heb moeten instemmen dat mijn zoon in het pleeggezin blijft wonen. Als ouder heb je zo'n 25 zittingen bij de rechtbank achter de rug en een plek in je hart alsof je een dierbare verloren hebt. Mijn zoon werd uithuisgeplaatst in september 2004 en Yunus in december 2004. Zijn jongere zusje woont wel thuis. 

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/04/het-verhaal-van-arlette-heskes.html

Arlette Heskes