Jordy op de Turkse televisie

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/06/derde-wereldland-doet-wel-aan.html 

Jordy op de Turkse televisie  

Ada Busman, de oma van Jordy spreekt hier over haar zoon Rohn en kleinzoon Jordy, die naar Bolivia zijn gevlucht. De vader nam zijn kind mee ver buiten de Nederlandse grenzen, om hem te beschermen tegen de geestelijke en lichamelijke mishandelingen die de jongen onderging in een zorgboerderij, onder verantwoordelijkheid van de William Schrikker Jeugdbescherming.

De vader zag geen andere uitweg meer, omdat ondanks het herhaaldelijk indienen van klachten, tenslotte wel beterschap werd beloofd door de WSJ, maar de feitelijke situatie voor de jongen niet veranderde. 

De Turkse televisie heeft deze documentaire uitgezonden op maandag 25 maart 2013, volgend op het nieuws rond Yunus, wiens zaak op zo’n verdraaide manier in de media kwam, dat in Nederland de indruk ontstond dat het de Turken enkel om de seksuele geaardheid van de pleegouders zou gaan, terwijl de onzorgvuldige handelswijze van de Nederlandse jeugdzorg over de hele linie in de Turkse media kritisch onder de loep genomen werd. 

Naast berichtgeving over Yunus, waarvan de feiten nog steeds niet door de mainstream-media hier zijn opgepikt  (‘De zaak Yunus – de feiten’) is er ook aandacht besteed aan de schrijnende zaak van de Rotterdamse ‘glaswolmoeder’ (de zogenaamde ‘parasietenwaan’) en de zaak van de Letse Ilja (Culemborg-affaire) die blijft vechten voor zijn moeder, broertje en zusje, eerst tegen Bureau Jeugdzorg  Gelderland en later toen het dossier in paniek over de schutting werd gegooid bij het Leger des Heils jeugdzorg, tegen de kinderrovende heilsoldaten.  
  

Bij het bestuderen van het dossier van Jordy, is bij ons de benaming ‘Ladder van vijf’ in gebruik geraakt, wanneer we aan mensen die nooit eerder met BJz, RvdK of WSJ te maken hebben gehad, willen uitleggen hoe jeugdbeschermers er in slagen om onterecht uithuisgeplaatste kinderen (zoals ook Yunus) vast te houden tegen alle redelijkheid in. Deze casus laat zien hoe dat in zijn werk gaat. Met pseudo-diagnoses, die niet meer dan vermoedens en speculaties zijn, die geen ander doel dienen dan de oorspronkelijke fout van uithuisplaatsing te verdoezelen.

 

 ‘De Ladder van vijf’: 

1. De eerste onjuiste beslissing door de Gezinsvoogd van de WSJ genomen, was de uithuisplaatsing van de jongen, op achteraf bewezen onjuiste gronden.

Na de scheiding van de ouders van Jordy, verleende zijn moeder die een drugsprobleem had, vanuit haar huis seksuele diensten tegen betaling. Zij werd door één van haar klanten mishandeld en van deze mishandeling werd valse aangifte gedaan tegen de vader van Jordy. 

De gezinsvoogd (vanwege vrijwillig aangevraagde hulp) wist dat de aangifte vals was, maar verklaarde dat de uithuisplaatsing noodzakelijk was, omdat de vader in de gevangenis zou verblijven en de jongen zou voordat de vader vrij kwam, uit huis moeten worden geplaatst. De jongen had in die periode verblijf bij zijn vader waar hij heel gelukkig was, en de moeder had een bezoekregeling.  

Hoewel de politie verklaarde dat er geen mishandeling door de vader had plaatsgevonden en de vader ook nooit opgesloten is geweest, bleef de uithuisplaatsing van kracht en werd de jongen bij de vader vandaan gehouden, terwijl de moeder wel contact mocht hebben.

2 .Toen de reden voor de uithuisplaatsing niet langer stand kon houden, schakelde de WSJ over op de veel gebruikte strategie van ‘andere zorgen’ omtrent het kind, die niets van doen hadden met de oorspronkelijke reden van uithuisplaatsing. De reden om het kind uit huis geplaatst te houden, werd niet minder dan vier maal (!) gewijzigd in het traject dat volgde. In de nieuwe zorgen van de WSJ heette het kind ‘van streek’ te zijn, wat nauwelijks als een kindbedreigende omstandigheid kan gelden waarvoor een UHP nodig zou zijn.

3. Toen de vader van Jordy hier tegenin bracht dat de jongen door het trauma van de uithuisplaatsing en het geïsoleerd zijn geweest van zijn vader en oma, voor een periode van maanden, waarbij de vader zelfs geen telefonisch contact mocht hebben met zijn kind, het PAS (Ouder Vervreemding Syndroom) had ontwikkeld, kwam de WSJ opnieuw met een andere verklaring van de toestand van de jongen. Deze keer was het een hechtingsstoornis. Stichting De Knoop gaf daarop het advies dat de jongen vanwege de hechtingsstoornis, zo snel mogelijk naar huis moest naar een liefdevolle en stabiele omgeving.

4. Dit was niet naar de zin van de WSJ en zij veranderde de problematiek van Jordy nogmaals en nu werd het een ‘dreigend loyaliteitsconflict’. De vader van Jordy kon ook hier genoeg tegenin brengen en hij zette zijn argumenten kracht bij, met pijnlijke voorbeelden van hoe de WSJ zelf bezig was een loyaliteitsconflict uit te lokken, door haar krankzinnige bejegening van de jeugdige. Zo werd de jongen bij het bezoek van zijn gescheiden ouders, die moesten plaatsvinden op een en dezelfde dag, voor de keuze gesteld om te bepalen of hij van zijn vader of van zijn moeder het cadeautje wilde aannemen, want van beiden mocht niet. Daarbij kreeg hij bij herhaling van de pleegouders te horen dat zijn vader niet deugde. 

[Voor de WSJ met de laatste diagnose voor de dag kwam, was Jordy inmiddels door zijn vader zonder toestemming uit de zorgboerderij weggehaald en met hem naar het vliegveld gereden, vanwaar zij vertrokken naar Bolivia. Het machteloze gevoel van continu door de WSJ getraineerd te worden en het schrikbarend geestelijk en lichamelijke achteruitgaan van zijn zoon (waar vergelijkende foto’s van voor –tijdens - en na verblijf in de WSJ instelling voor zich spreken) deden hem tot deze wanhopige daad besluiten.] 

5. De vijfde beschrijving van de gesteldheid van de jongen door de WSJ, omvatte veel ziekteverschijnselen, met daarbij speciaal de suggestie van verstandelijke beperking. Deze diagnose-op-afstand leidde tot de conclusie van een erfelijke ziekte, zichtbaar aan een plat hoofd, een te groot hoofd, een te grote tong, een mond die altijd open staat, problemen met lopen (regelmatig vallen), waardoor de jongen onvermijdelijk de rest van zijn jeugd in een instelling zou moeten verblijven. 

Jordy’s leven nu 

Jordy is in een ander land, Bolivia, buiten de invloed van de WSJ-hulpverlening in het gedwongen kader, helemaal opgebloeid en laat niet in het minst de (erfelijke) problematiek zien, die door de WSJ zou zijn vastgesteld. 

Het huidige leven van Jordy geen enkele reden tot zorg biedt, maar juist reden geeft tot vreugde en hoop, omdat een jongen die zo diep in de ellende heeft gezeten (Een zes weken durend psychologisch onderzoek in Bolivia toonde aan dat de jongen geestelijk en lichamelijk mishandeld is geweest in de WSJ-instelling, in de woorden van de psycholoog ‘grenzend aan marteling’) nu zijn leven weer helemaal op de rails heeft en een goed lerende jongen is, met veel vrienden, die deel uitmaakt van het nationale jeugd-zwemteam.  
 

 

Zijn eerste taal is inmiddels Spaans. En al zijn de nare herinneringen aan het WSJ-gezinshuis waar hij heeft gezeten niet langer op de voorgrond tredend, door de goede begeleiding aldaar, heeft hij evengoed te kennen gegeven onder geen beding ooit nog naar Nederland te willen terugkeren.  

Sven Snijer