Met de moed der wanhoop

Grote Jeugdzorgondernemingen lijken steeds opdringeriger het beeld van Nederland te gaan bepalen. Steeds meer gaat het erop lijken dat ze zich onttrekken aan de controle, wetten en regels van een democratische rechtsstaat. Het lijkt er haast op dat gezinnen, scholen, huisartsen enz. zich moeten buigen voor dit beeld. 

De overheid, subsidieverlener lijkt steeds meer te geloven in de werk- en handelwijze die de halfgoden van de jeugdzorgindustrie bedenken. Het lijkt erop dat Nederland akkoord gaat met het zich steeds verder uitbreidende systeem van jeugdzorgmacht. Het lijkt geen oor en oog te hebben voor de groeiende groep onzichtbare slachtoffers die jeugdzorg maakt. 

Lijkt! Gelukkig tref ik op ‘Jeugdzorg-Dark horse’ steeds meer artikelen van, ouders, familieleden en andere betrokkenen die niet buigen voor-, maar zich afkeren van dat beeld. Waardevolle, liefdevolle, humoristische, onvermoeibare mensen, die periodes kennen dat ze ontroostbaar zijn, huilen, kwaad zijn, zich zwak voelen, het totaal niet meer zien zitten.  

Mensen die weigeren hun mens-zijn nog langer te laten bepalen door jeugdzorgmensen, die werken vanuit een mens-onterend systeem.  

 

Mensen die niet willen wegkruipen in een hoekje door aangepraat schuldgevoel.

Mensen die zichzelf niet willen verliezen, of willen verstikken voelen door haatgevoelens.  

Ik hoor en lees verhalen van mensen, die ondanks alles wat zij meemaken, blijven geloven in verbetering en dat het anders kan en moet. Mensen die met de moed van de wanhoop, maar dat is ook moed, daarop willen blijven hopen en vertrouwen. Niet alleen, ook samen met anderen! Mensen die het besluit nemen door te gaan op welke manier dan ook, in het vertrouwen dat er waar dan ook goede betrouwbare mensen, net als zijzelf, te vinden zijn.  

Ik hoor en lees en ken de gevolgen van het onrecht en de verachting die mensen wordt aangedaan en soms zelfs uit onverdachte hoek. Ik wacht maar niet stil, op moedige Kamerleden, die een einde aan dit onrecht maken. Kamerleden die het lef hebben om te willen weten. Kamerleden die zich met hart en verstand willen laten aanspreken door die mensen. Kamerleden die niet zichzelf en hun mailbox afsluiten voor hen. 

YB