'We willen een gewoon leven leiden'

Dagblad van het Noorden, vrijdag 5 oktober

 

2012-10-05

 

We willen een gewoon leven leiden

 

INTERVIEW
PAUL EN ANNA

 

Paul de Hoop (33) en Anna Kruize (42) namen eind vorige week na afloop van de bezoekregeling bij een speel- paradijs in Hoogezand hun drie dochters mee. Wegens eerdere relatieproblemen waren deze op last van Bu- reau Jeugdzorg uit huis ge- plaatst. De politie heeft inmiddels een opsporingsverzoek uitgevaardigd. In een hotel in Duitsland mocht deze krant het gezin spreken.

 

DOOR Mannus van der Laan

 

Hoe voelt het om 'onderqedoken' te zijn?

 

Paul: ”Beroerd. Als een jood die wordt vervolgd."

 

Anna: "Je wordt belemmerd in je doen en laten."

Kunnen jullie gewoon over straat?

Paul: "In Duitsland wel. Maar we moeten opletten. Bureau Jeugd-
zorg heeft de politie ingeschakeld, dus je weet niet wat ze van plan
zijn."

Kunnen jullie beschrijven hoe erg het is als kinderen bij hun ouders worden weggehaald?

Paul: "Het is net of je je kinderen naar het graf draagt, terwijl je weet dat ze leven. De eerste weken ben. je
helemaal verdoofd. We waren 24  uur per dag bezig met het lezen van wetboeken om te kijken wat onze
rechten zijn."

Anna: "Het is alsof je ziel uit je lijf wordt getrokken."

Paul: "Als je kinderen weg zijn, kun je ze niet meer beschermen. Dat is een radeloos gevoel."

Jullie hebben de kinderen vorige weel, vrijdag meegenomen, na afloop van een omqangsreqelinq. Juridisch is dat onrechtmatig.

Anna: 'Wij hebben niet onrechtmatig gehandeld. Bureau Jeugdzorg heeft gesjoemeld met data en andere gegevens:'

Jullie schrijven alles eenzijdig toe aan Bureau Jeugdzorg. Het feit dat jullie ermee in aanrakinq zijn
gekomen, heeft wel een reden.

Paul: 'We hadden een dipje in de relatie."

Een dipje? Kun je niet beter spreken van een ernstige relatiecrisis?

Paul: "Nee, dan spreek je over iets dat in elkaar dreigt te donderen. We kwamen erin de onderlinge communicatie niet goed uit."

Anna: 'We zochten relatietherapie om de balans te herstellen:'

Overwogen uit elkaar te gaan?

Paul: "Nee. We zouden eigenlijk in juli in Hamburg gaan trouwen. Dat is ons ontnomen,netzoals de ver-
jaardagen van dekinderen en de eerste tandjes van Caithlyn".

Bureau Jeugdzorg meldt dat er sprake was van huiselijk geweld.

Paul: "Er was wel eens wat getrek en geduw"

Anna- "Maar het is niet waar de kinderen bij waren. En dat beweert Jeugdzorg wel,"

Paul: "In Duitsland hebben ze zelfs gezegd dat we elkaar met benzine hebben overgoten om elkaar in de
fik te steken, en dat we peuken op elkaars huid hebben uitgedrukt. Allemaal leugens. (Trekt trui omhoog) Waar ben ik dan verbrand? Waar zitten de littekens?"

Maar jullie trokken zelf bij de politie aan de bel.

Paul: 'We zochten hulp en kwamen terecht bij het Steunpunt Huiselijk Geweld. Daar hoorden we dat we
aangifte tegen elkaar moesten doen om een indicatie voor hulp te krijgen. We deden er goed aan het
verhaal aan te dikken:'

 

Wat staat er in die aangiftes?

Paul: "Iets over slaan en trappen:"

Vervolgens 'kregen jullie Bureau Jeugdzorg op je dak?    .

Anna: 'We hebben hulp over de vloer gehad, maar die is stopgezet,"

Paul:"Zogenaamd omdat we niet zouden meewerken."                 . "

Anna: "En als het op vrijwillige basis niet lukt, komt er een onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming:'

Dat kwam er, maar jullie zijn een dag voor de uitspraak van de kinderrechter van Stadskanaal naar
Duitsland geëmigreerd. Dat lijkt op vluchten.               " ,

Paul: 'Wij wisten niet dat er de volgende dag een uitspraak werd gedaan."_

Jullie hebben de schijn tegen.

Paul: 'We wilden al sinds 2007 naar Duitsland verhuizen."

Anna: 'Wij hebben 'hier-familie en vrienden. Kinderen kunnen hier ook naar school. Dat wordt nu belemmerd. Maar ze zijn nog geen zes jaar, dus niet leerplichtig."

De kinderen zijn wel de dupe.

Anna: "De kinderen moeten nu eens met rust worden gelaten, Ze hebben genoeg meegemaakt, hebben drie keer in een ander pleeggezin gezeten:'
 

Paul: "Een uithuisplaatsing moet een allerlaatste redmiddel zijn, maar het werd bij ons als eerste in gezet. En waarom? Omdat Bureau Jeugdzorg 34.000 euro per kind per uithuisplaatsing ontvangt."

Dat is wel erg cynisch gedacht.

Paul: "Het gaat  jeugdzorg alleen om omzet en schaalvergroting."

Hoe nu verder?
 

Paul: 'We gaan naar het Europese Hof van Justitie:'

Dat kost veel tijd. Hoe gaat jullie dagelijlkse leven er de komende maanden uitzien?

Anna: "Wij voelen ons niet opgesloten. De kinderen hebben er geen weet van. We doen de dingen die we normaal ook doen."

Jullie worden door de politie gezocht.

Anna: "Wij staan 100 procent in ons recht".

Op lange termijn lijkt de situatie onhoudbaar

Anna: "Wij willen natuurlijk een normaal leven leiden".

Paul: "We gaan tegen alle hulpverleningsinstanties in duitsland en nederland klachten indienen. en ook tegen alle rechters in Nederland.

Er moet ook brood op de plank.

Anna: "Ik zit in Nederland in de ziektewet. we hebben geen zorgen over geld. Absoluut niet. Familie staat ons bij."

De kinderen moeten straks wel naar school.

Anna: "Dat is volgend jaar in maart. Dan hoop ik dat alles achter de rug is voor de kinderen én voor ons".

'Er komt geen klopjacht'

Groningen Martin Sitalsing, direc- teur van Bureau Jeugdzorg Gronin gen, vindt het 'een trieste situatie'
waarin het gezin van Paul en Anna is beland. Hij constateert dat er wel wat aan de hand is, 'maar dat je over
de ernst ervan kunt discussiëren'. "Ik vertrouw op de professionaliteit van mijn mensen dat ze een goede
inschatting hebben gemaakt. En de Raad voor de Kinderbescherming  de rechter hebben er ook nog met een objectieve blik naar gekeken."

Sitalsing wil het contact met de ouders het liefst zo snel mogelijk herstellen, desnoods via aan be- middelaar. 'We moeten weer met elkaar in gesprek komen. In het belang van de kinderen en de ouders wil ik niet dat er een klopjacht op ze wordt gehouden."