Het absurde systeem

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/10/felle-kritiek-op-rapport-samson-harde.html

http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/samson-%e2%80%98jeugdzorg-hard-om-de-oren-slaan-is-zin-r1097

Rieke Samson wilde Jeugdzorg Nederland niet met 'harde conclusies' om de oren slaan, omdat dit mogelijk demotiverend zou kunnen werken! Mevrouw Samson heeft overduidelijk geen idee met wat voor soort mentaliteit ouders door Jeugdzorg en de RvdK tegemoet worden getreden. Dat jeugdzorg al jaren in de hoek zit 'waar de klappen vallen', in de bewoordingen van Ans van de Maat, wil niet zeggen dat die klappen onverdiend zijn. Het is een natuurlijk gevolg van de ontkennende houding van de sector t.a.v. haar incompetentie, haar vaak ongefundeerde beschuldigingen en de rigiditeit waarmee ouders door hen worden behandeld. Hoe zouden de jeugdzorgmedewerkers zelf reageren als hun eigen kroost uit huis werd gehaald, zonder een werkelijke noodzaak, maar alvast 'voor de zekerheid', om vervolgens te merken dat het terugplaatsingsproces systematisch wordt tegengewerkt door de 'hulpverleners'. Zouden ze niet even menselijk reageren? Of blijven ze dan ook ijzig kalm, professioneel en onaangedaan, wanneer het hun eigen vlees en bloed betreft?

Het absurde van dit systeem is dat de professionaliteit 'opgelegd' is. Het komt niet natuurlijkerwijze naar voren in hun mensenkennis, ervaring, inzicht, communicatievaardigheid, inlevingsvermogen en geduld, maar is afgeleid van coachingshandboekjes, waar in staat TE LEZEN, dat zij de professional zijn en dat ze 'dapper' hun eigen intuitie en niet-pluisgevoel mogen volgen, ook al doen die stoute ouders soms een beetje naar. Hoe lang zouden ze 's ochtends voor de spiegel staan te affirmeren: 'Ik ben een echte professional!...Ik ben een echte professional!...Ik ben een kanjer!..'? Laat hen eens eerlijk zijn en toegeven dat ze situaties niet goed weten in te schatten en zich teveel laten leiden door hun eigen onbewuste frustraties, voortkomend uit de onmogelijke spanning waarin ze leven. Aan de ene kant een wens om mensen te helpen en aan de andere kant 'productie' moeten draaien en kindermishandeling opsporen tot in het stadium dat het kind nog geconcipieerd moet worden. Je kunt gewoon geen hulpverlener zijn en tegelijkertijd een aanvaller. Het één wordt ondermijnd door het ander. Het zou toch wat wezen als je in het ziekenhuis kwam met een paar gebroken ribben, omdat je van de trap gevallen bent en de arts tegen je begint te schelden: 'Stomme klootzak, waarom heb je dan niet uitgekeken! Als je dat nog eens doet, laat ik de trap uit je huis weghalen." Zo imbeciel werkt ongeveer de jeugdzorg. Je loopt voor vrijwillige hulp naar binnen en moet op dat moment eigenlijk al je advocaat bellen, want je weet nooit wanneer de uitgestoken hand opeens veranderd, in een keelklem.

Maar niemand heeft natuurlijk in het beginstadium een advocaat bij de hand., tenzij ze door anderen over jeugdzorg zijn ingelicht. Veel ouders gaan gewoon uit van hulpverlening en denken dat ze vrijuit kunnen praten over problemen die zich in het gezin voordoen. Dat is toch het beste, voor het aanpakken van een probleem? Open en eerlijk zijn... Maar dan wordt opeens een onzichtbare grens overschreden van hulpverlening (Ministerie van VWS) naar bestraffing (Justitie), want of ze de ouders gaan helpen of neertrappen is afhankelijk van de mensen ter plaatse en hoe die de situatie inschatten. Misschien gaan ze hen helpen, maar misschien zien ze de ouders als een groot gevaar, waardoor het kind geisoleerd moet worden. Het jeugdzorghulpsysteem is een net dat zich langzaam sluit en tegen de tijd dat ouders door krijgen wat er aan de hand is, zijn ze hun kinderen kwijt. Het belangrijkste kenmerk van het amateurisme van jeugdzorg hierbij, is de volstrekte willekeurigheid waarmee het ene gezin keihard wordt aangepakt en het kind tegen elke reden in, uit huis geplaatst blijft (zelfs na gebleken fouten), terwijl het andere gezin jarenlang mag aanklooien en herkansing na herkansing krijgt. En dan gaat het in het laatste geval niet zelden om ouders met zware verslavingsproblematiek, die het weer eens mogen proberen. Tegelijkertijd zie je dat een moeder die zelf in het onderwijs of in de verpleging werkzaam is, haar kind niet meer terug krijgt en 'pedagogisch onbekwaam' wordt verklaard. Of had ze misschien een te grote mond, omdat ze ook haar (professionele) inzichten en levenservaring heeft? Houden jeugdzorgwerkers van het niveau 'met moeite mijn HBO gehaald' er niet van, dat de mensen die onder hun gezag geplaatst worden zelf ook kunnen nadenken? Jaloezie kan zo venijnig werken...

Alles valt terug te voeren op de foute toegang tot de hulpverlening. Laat iemand zich via de huisarts doorverwijzen naar een van jeugdzorg onafhankelijke instantie, dan heeft hij de hulpverlening in eigen hand. Verloopt de hulp via jeugdzorg, dan kun je net zo goed een kogel in een zes-cylinderrevolver steken en hem een slinger geven, voordat je hem tegen je hoofd afdrukt. Je hebt evenveel kans om je leven kwijt te raken. Die ene kogel maakt mogelijk een einde aan je lichamelijke bestaan, die ene gezinsvoogd maakt mogelijk een einde aan de zin van je bestaan; je kinderen. Wie zich door het systeem verraden voelt (hulpverleners + rechtstaat) verliest na jaren van tevergeefse strijd de lust om te leven. De schade die aan ouders wordt toegebracht, wordt door jeugdzorg niet eens gerekend tot haar invloedsfeer. Ze hoeven zich enkel bezig te houden met kinderen. Wat daar omheen allemaal in de vernieling wordt geholpen, daar mogen andere hulpverleners zich mee bezig houden. Ze zien ook geen verband tussen wat ze ouders aandoen en de verkleinde kans voor het kind op een hereniging met de biologische ouders. Jeugdzorg als de ultieme stresstest en ouders als 'crash-test-dummies': Als ze een behandeling van Jeugdzorg overleven, dan kunnen ze echt alles aan.

En als ouders door jeugdzorg verder in de ellende komen....? Jammer dan.
Het gaat hen alleen om het belang van het kind. Het geisoleerde kind, het manipuleerbare kind, het werkverschaffende kind, het goddelijke kind....en jeugdzorg als de Moeder Gods, die het kind onbevlekt mocht ontvangen!

Sven Snijer