http://www.gemeente.nu/web/Sociale-Zaken/Welzijn/Jeugd-en-onderwijs/Jeugdzorg-Artikel/56345/Hoe-kinderen-verdwalen-in-de-Jeugdzorg.htm?goback=.gde_1833677_member_135821870#.UAkMfbH7sz4.twitter
Het is een doolhof geworden, de Jeugdzorg. Of gemeenten ouders en kinderen sneller en beter gaan helpen is een grote vraag. En wie heeft de eindverantwoordelijkheid voor deze transitie?'
- VISIE - Hans Visser
“Sorry, mevrouw, we zijn in transitie. Nee, ik zou nu even helemaal niet meer weten waar u heen moet!” De moeder: “Maar kunt u me dan zeggen waar ik vóór deze transitie dan moest zijn? Want misschien is daar nog iemand?” “Nee, mevrouw, tenminste, ja dat dacht ik steeds totdat het me weer duidelijk werd dat het inmiddels toch weer anders was dan ik dacht. U kunt ….”
Ik dacht, laat ik zelf eens gaan bellen. Want er moet toch ergens één overzicht zijn van alle onderdelen en de samenhang daarin van ‘het systeem jeugdzorg’! Ik zag aan het begin daarvan al een zaadje op de band liggen. Want ja, ergens moet toch een logisch begin zijn voor een bevredigend einde van het zorgproces van zaadje tot ... waar het kind op kan houden kind te zijn.
“Sorry, meneer, ja, nee, wij hebben dat niet, en ja, ik weet niet maar als u ….”
Twintig telefoontjes en vele verbazingen verder zat ik mij af te vragen hoe het in Godsnaam mogelijk is dat dit systeem voor zulke kwetsbare kinderen - zonder overzicht en samenhang - zóver heeft kunnen functioneren! Overigens zonder de goede bedoelingen, inzet en persoonlijke toewijding van de individuele professionals tekort te doen.
Maar wél om iets zichtbaar en bespreekbaar te maken wat al te lang zó’n doolhof voor hulpzoekende ouders is. En nu onder de mooie vlag ‘transitie’ omlaag geschoven wordt naar lagere overheden die dit hogerop mogen brengen. Want is ‘dit’ niet het fundament waarop wij in Nederland een duurzamer zorgsysteem voor de gehele welzijns- en gezondheids-lifecycle van de mens moeten kunnen bouwen?
Moet, als je het over verbeterde samenwerking hebt, de onderdelen daarvan niet eerst overzichtelijk in kaart zijn?
Wat ik voor mij zie in mijn zoektocht is een beeld van Google Earth met onder mij het landschap waar je de wegen ziet lopen die je als ouders/verzorgers van kwetsbare jeugd kunt gaan. En daar waar zij zich met hun vraag/probleem herkennen, dieper kunnen inzoomen op een antwoord, een organisatie met naam en telefoonnummer, op het document, op de kosten en wie wanneer wat wel en niet dekt. Op verschillende gelaagde niveaus. In combinatie met een systeem á la Tom-Tom. Online. Voortdurend geactualiseerd door gate-keepende terreinbeheerders die veranderingen en bewegingen monitoren gelijk luchtverkeersleiders bij vliegtuigen doen.
Wél naar Mars kunnen maar dit hier - dit overzicht (PDF) - niet voor elkaar krijgen?
Zo’n visueel overzicht van wie, wat, waar, wanneer en waarom, langs de ontwikkelleeftijdslijn van het kind, als rode draad moet het overdrachtsdocument zijn. Dat moeten de daarvoor verantwoordelijke ministeries en provincies gezamenlijk klaar maken voor overdracht. Voorbij Interdepartementaal verzuim e.a. vormen van ontlopen en verzaken van ieders eigen aandeel en verantwoordelijkheden.
Rode draad
Waarom? Om de al fors gekorte gemeenten een eenduidige, geactualiseerde betrouwbare en samenhangende rode draad te geven waarlangs zij op véél verantwoordere en effectievere wijze deze verantwoordelijkheden over kunnen nemen. Dat scheelt de samenleving op nationaal en lokaal niveau bakken met tijd, geld en ergernis en vreselijk veel uitzoekerij. En daarmee hoeft het wiel niet overal opnieuw uitgevonden te worden. Hoe mooi die vrijheid in regelruimte ook wordt verkocht.
En dát systeem, dat is er al en we noemen haar Organisatie Navigatie Systeem. Een Infographic, Google Earth en Tom-Tom tegelijk. Voor wat je ook van A tot Z wilt visualiseren, in samenhang wil brengen en onderdelen met elkaar verbinden. Naar ieder scherm te simplificeren voor directe toegang. Altijd actueel in een wereld die morgen weer veranderd is. Maar het kind zich steeds geborgen weet in de veilige armen van Jeugdzorg ‘om de hoek’. (????)
Eindverantwoordelijkheid
De vraag die rest: “Wie heeft hier de (eind)regie op en wie is als eindverantwoordelijke bereikbaar en aanspreekbaar voor het goed functioneren van het geheel?” Niet van afzonderlijke onderdelen en onderdeeltjes, want daar kom je in om. Laat hij of zij zich nu bekend maken. Opdat we hem of haar de zorg van onze toekomst kunnen toevertrouwen. Héél benieuwd wie dat zal zijn. Ik wil hét zeker weten! Hét had mijn kind kunnen zijn of kleinkind kunnen worden waar ik mijn moeder en vader al verloren ben. ‘Somewhere in between’ had hét mij ook verder kunnen helpen waar ik te lang zoekende ben geweest.
Het is een doolhof geworden, de Jeugdzorg. Of gemeenten ouders en kinderen sneller en beter gaan helpen is een grote vraag. En wie heeft de eindverantwoordelijkheid voor deze transitie?'
- VISIE - Hans Visser
“Sorry, mevrouw, we zijn in transitie. Nee, ik zou nu even helemaal niet meer weten waar u heen moet!” De moeder: “Maar kunt u me dan zeggen waar ik vóór deze transitie dan moest zijn? Want misschien is daar nog iemand?” “Nee, mevrouw, tenminste, ja dat dacht ik steeds totdat het me weer duidelijk werd dat het inmiddels toch weer anders was dan ik dacht. U kunt ….”
Ik dacht, laat ik zelf eens gaan bellen. Want er moet toch ergens één overzicht zijn van alle onderdelen en de samenhang daarin van ‘het systeem jeugdzorg’! Ik zag aan het begin daarvan al een zaadje op de band liggen. Want ja, ergens moet toch een logisch begin zijn voor een bevredigend einde van het zorgproces van zaadje tot ... waar het kind op kan houden kind te zijn.
“Sorry, meneer, ja, nee, wij hebben dat niet, en ja, ik weet niet maar als u ….”
Twintig telefoontjes en vele verbazingen verder zat ik mij af te vragen hoe het in Godsnaam mogelijk is dat dit systeem voor zulke kwetsbare kinderen - zonder overzicht en samenhang - zóver heeft kunnen functioneren! Overigens zonder de goede bedoelingen, inzet en persoonlijke toewijding van de individuele professionals tekort te doen.
Maar wél om iets zichtbaar en bespreekbaar te maken wat al te lang zó’n doolhof voor hulpzoekende ouders is. En nu onder de mooie vlag ‘transitie’ omlaag geschoven wordt naar lagere overheden die dit hogerop mogen brengen. Want is ‘dit’ niet het fundament waarop wij in Nederland een duurzamer zorgsysteem voor de gehele welzijns- en gezondheids-lifecycle van de mens moeten kunnen bouwen?
Moet, als je het over verbeterde samenwerking hebt, de onderdelen daarvan niet eerst overzichtelijk in kaart zijn?
Wat ik voor mij zie in mijn zoektocht is een beeld van Google Earth met onder mij het landschap waar je de wegen ziet lopen die je als ouders/verzorgers van kwetsbare jeugd kunt gaan. En daar waar zij zich met hun vraag/probleem herkennen, dieper kunnen inzoomen op een antwoord, een organisatie met naam en telefoonnummer, op het document, op de kosten en wie wanneer wat wel en niet dekt. Op verschillende gelaagde niveaus. In combinatie met een systeem á la Tom-Tom. Online. Voortdurend geactualiseerd door gate-keepende terreinbeheerders die veranderingen en bewegingen monitoren gelijk luchtverkeersleiders bij vliegtuigen doen.
Wél naar Mars kunnen maar dit hier - dit overzicht (PDF) - niet voor elkaar krijgen?
Zo’n visueel overzicht van wie, wat, waar, wanneer en waarom, langs de ontwikkelleeftijdslijn van het kind, als rode draad moet het overdrachtsdocument zijn. Dat moeten de daarvoor verantwoordelijke ministeries en provincies gezamenlijk klaar maken voor overdracht. Voorbij Interdepartementaal verzuim e.a. vormen van ontlopen en verzaken van ieders eigen aandeel en verantwoordelijkheden.
Rode draad
Waarom? Om de al fors gekorte gemeenten een eenduidige, geactualiseerde betrouwbare en samenhangende rode draad te geven waarlangs zij op véél verantwoordere en effectievere wijze deze verantwoordelijkheden over kunnen nemen. Dat scheelt de samenleving op nationaal en lokaal niveau bakken met tijd, geld en ergernis en vreselijk veel uitzoekerij. En daarmee hoeft het wiel niet overal opnieuw uitgevonden te worden. Hoe mooi die vrijheid in regelruimte ook wordt verkocht.
En dát systeem, dat is er al en we noemen haar Organisatie Navigatie Systeem. Een Infographic, Google Earth en Tom-Tom tegelijk. Voor wat je ook van A tot Z wilt visualiseren, in samenhang wil brengen en onderdelen met elkaar verbinden. Naar ieder scherm te simplificeren voor directe toegang. Altijd actueel in een wereld die morgen weer veranderd is. Maar het kind zich steeds geborgen weet in de veilige armen van Jeugdzorg ‘om de hoek’. (????)
Eindverantwoordelijkheid
De vraag die rest: “Wie heeft hier de (eind)regie op en wie is als eindverantwoordelijke bereikbaar en aanspreekbaar voor het goed functioneren van het geheel?” Niet van afzonderlijke onderdelen en onderdeeltjes, want daar kom je in om. Laat hij of zij zich nu bekend maken. Opdat we hem of haar de zorg van onze toekomst kunnen toevertrouwen. Héél benieuwd wie dat zal zijn. Ik wil hét zeker weten! Hét had mijn kind kunnen zijn of kleinkind kunnen worden waar ik mijn moeder en vader al verloren ben. ‘Somewhere in between’ had hét mij ook verder kunnen helpen waar ik te lang zoekende ben geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten